Search

One of the most evaluated eye tracking tasks in schizophrenia (SZ) and bipolar disorder (BD) are smooth pursuit eye movements. They rely on the maintenance of slowly moving object on the fovea. While most of the studies evaluated tracking of a target that moves in the fronto-parallel plane, only two assessed vergence eye movements (VEM), which relies on the pursuit of object that moves in depth. The aim of our study was to compare VEM performance in SZ and BD. We evaluated 28 SZ patients, 32 BD patients and 25 healthy controls (HC). Participants underwent thorough optometric examination before eye tracking task. VEM were measured with the use of infrared eye tracker and dedicated vergence stimuli generator. SZ patients showed higher mean break and recovery points of fusion and shorter correct tracking time than HC. BD individuals revealed tracking accuracy deficits and higher number of saccades than HC. Compared to BD, SZ patients showed decrease of maximal convergence and divergence. Moreover, they presented tracking accuracy deficits of non-dominant eye: altered eyes positioning error during convergence and divergence gain. Exploratory analysis revealed significant gender differences between groups in terms of binocular VEM parameters. In this study we have recognized pattern of eye movement disturbances differentiating abovementioned groups. SZ patients showed decreased vergence tracking range with shorter tracking time and impaired accuracy of non-dominant eye, while BD patients showed higher number of saccades with decreased tracking accuracy. Neuroimaging studies are necessary to identify neuronal underpinnings of VEM impairments in SZ and BD.

Aims: The aim of this study was to evaluate serum levels of the antineuronal antibodies anti-N-methyl-D-aspartate receptor (NMDAR) and anti-glutamic acid decarboxylase (GAD), and insulin-like growth factor 1 (IGF-1), in patients with bipolar disorder (BD), during manic and depressive episodes and in remission compared to euthymic patients receiving long-term lithium therapy. Methods: Serum levels of anti-NMDAR and anti-GAD 450/620 antibodies, as well as IGF-1, were measured using the ELISA method in 19 manic and 17 depressed patients both in an acute episode and in remission after the episode. All of the subjects were under pharmacological treatment. The control group included 18 euthymic BD patients receiving lithium for 9–44 years (mean 22 ± 11) in whom a single measurement was performed. Results: Serum levels of anti-NMDAR antibodies were higher in acute manic episodes than in lithium-treated patients. Serum levels of anti-GAD 450/620 antibodies were higher in acute manic and depressive episodes compared to remission after the respective episode. Their values in both acute manic and depressive episodes were higher than those in lithium-treated patients. Serum levels of IGF-1 were higher in acute manic episodes and in remission after mania than in lithium-treated patients. Conclusion: Higher levels of anti-NMDAR and anti-GAD antibodies during episodes may point to an abnormality in the glutamatergic system in BD. Increased levels of IGF-1 during an acute manic episode and in remission after mania may constitute a compensatory mechanism against excitotoxicity. Lower levels of anti-NMDAR, anti-GAD antibodies, and IGF-1 during long-term lithium treatment may reflect normalization of this processes, contributing to mood stabilization.

Cel pracyW odniesieniu do choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD), dotychczasowe prace wskazują na zaburzenia ruchów sakadycznych, głównie pod postacią wydłużenia czasu reakcji (latencji) w testach prosakad i antysakad. Dotychczas nie przeprowadzono oceny ruchów wergencyjnych gałek ocznych u osób z ChAD. Głównym celem naszego badania jest ocena parametrów konwergencji (zbieżne ruchy gałek ocznych) w tej grupie klinicznej.MetodaDo badania włączono 30 pacjentów z ChAD w stanie remisji objawowej i 23 zdrowych ochotników. Uczestników poddano badaniu optometrycznemu oceniającemu punkt bliski konwergencji przy użyciu pręta fiksacyjnego. Badanie okulometryczne przeprowadzono przy pomocy okulografu wykorzystującego promieniowanie podczerwone z dedykowanym stymulatorem wergencji.WynikiPacjenci z ChAD wykazali istotnie większy średni błąd pozycji konwergencji do celu oraz większą liczbę wtrąceń sakadycznych w porównaniu do grupy kontrolnej. Analiza składowych głównych przeprowadzona na zmiennych okulometrycznych pokazała istotne różnice między pacjentami z ChAD a zdrowymi ochotnikami. Wykazano obecność istotnych korelacji między zaburzeniami ruchów wergencyjnych a liczbą wtrąceń sakadycznych.WnioskiPacjenci z ChAD ujawnili zaburzenia ruchów wergencyjnych gałek ocznych podobne do zaburzeń opisywanych w trakcie śledzenia bodźców poruszających się w płaszczyźnie czołowej. Podczas gdy zaburzenia wergencji były opisywane w innych zaburzeniach psychicznych, nasza praca po raz pierwszy obiektywnie zmierzyła to zjawisko w ChAD.