Search

Cel pracyW odniesieniu do choroby afektywnej dwubiegunowej (ChAD), dotychczasowe prace wskazują na zaburzenia ruchów sakadycznych, głównie pod postacią wydłużenia czasu reakcji (latencji) w testach prosakad i antysakad. Dotychczas nie przeprowadzono oceny ruchów wergencyjnych gałek ocznych u osób z ChAD. Głównym celem naszego badania jest ocena parametrów konwergencji (zbieżne ruchy gałek ocznych) w tej grupie klinicznej.MetodaDo badania włączono 30 pacjentów z ChAD w stanie remisji objawowej i 23 zdrowych ochotników. Uczestników poddano badaniu optometrycznemu oceniającemu punkt bliski konwergencji przy użyciu pręta fiksacyjnego. Badanie okulometryczne przeprowadzono przy pomocy okulografu wykorzystującego promieniowanie podczerwone z dedykowanym stymulatorem wergencji.WynikiPacjenci z ChAD wykazali istotnie większy średni błąd pozycji konwergencji do celu oraz większą liczbę wtrąceń sakadycznych w porównaniu do grupy kontrolnej. Analiza składowych głównych przeprowadzona na zmiennych okulometrycznych pokazała istotne różnice między pacjentami z ChAD a zdrowymi ochotnikami. Wykazano obecność istotnych korelacji między zaburzeniami ruchów wergencyjnych a liczbą wtrąceń sakadycznych.WnioskiPacjenci z ChAD ujawnili zaburzenia ruchów wergencyjnych gałek ocznych podobne do zaburzeń opisywanych w trakcie śledzenia bodźców poruszających się w płaszczyźnie czołowej. Podczas gdy zaburzenia wergencji były opisywane w innych zaburzeniach psychicznych, nasza praca po raz pierwszy obiektywnie zmierzyła to zjawisko w ChAD.

Aims: The aim of this study was to evaluate serum levels of the antineuronal antibodies anti-N-methyl-D-aspartate receptor (NMDAR) and anti-glutamic acid decarboxylase (GAD), and insulin-like growth factor 1 (IGF-1), in patients with bipolar disorder (BD), during manic and depressive episodes and in remission compared to euthymic patients receiving long-term lithium therapy. Methods: Serum levels of anti-NMDAR and anti-GAD 450/620 antibodies, as well as IGF-1, were measured using the ELISA method in 19 manic and 17 depressed patients both in an acute episode and in remission after the episode. All of the subjects were under pharmacological treatment. The control group included 18 euthymic BD patients receiving lithium for 9–44 years (mean 22 ± 11) in whom a single measurement was performed. Results: Serum levels of anti-NMDAR antibodies were higher in acute manic episodes than in lithium-treated patients. Serum levels of anti-GAD 450/620 antibodies were higher in acute manic and depressive episodes compared to remission after the respective episode. Their values in both acute manic and depressive episodes were higher than those in lithium-treated patients. Serum levels of IGF-1 were higher in acute manic episodes and in remission after mania than in lithium-treated patients. Conclusion: Higher levels of anti-NMDAR and anti-GAD antibodies during episodes may point to an abnormality in the glutamatergic system in BD. Increased levels of IGF-1 during an acute manic episode and in remission after mania may constitute a compensatory mechanism against excitotoxicity. Lower levels of anti-NMDAR, anti-GAD antibodies, and IGF-1 during long-term lithium treatment may reflect normalization of this processes, contributing to mood stabilization.