Search

Title: 'Imperialism and Morality: Indonesia, Suriname, the Caribbean, the Netherlands and the Colonial Administration of A.W.F. Idenburg, 1901-1935' In Dutch colonial historiography, the period from 1901 to World War II is known as the era of the Dutch ethical imperialism. It was a period where the Netherlands, like other European colonial powers, attempted to present its colonial policy as a social and economic emancipation programme. This meant that the Netherlands wanted to pursue economic growth, social emancipation, and cultural elevation in its colonies of the Dutch East Indies (present-day Indonesia), Suriname, and the islands in the Dutch Caribbean. While this ethical imperialist thinking had emerged in the nineteenth century, it was not until 1901 that it was turned into policy by the government of Abraham Kuyper (The Kuyper Cabinet, 1901-1905). One member of this government, Alexander Willem Frederik Idenburg (1861-1935) would come to embody the Dutch ethical colonial policy. Despite having served as the minister for Colonial Affairs in three cabinets and held the positions of Governor-General of Suriname and Governor-General of the Dutch East Indies, and therefore being a highly influential figure in Dutch colonial policy, Idenburg’s policy has never been analysed systematically in the historiography of Dutch imperialism. This is a gap that this doctoral thesis aims to fill. This doctoral thesis revolves around the question of how the Netherlands, and Idenburg in particular, was able to pursue a policy of ethical imperialism against a backdrop of changing colonial relations and geopolitical developments. To what extent was Idenburg able to play a decisive role in the Dutch colonial policy? It is divided into three parts that are in line with the angles worked out by the nineteenth-century French political philosopher Alexis de Tocqueville in his liberal-conservative world view, (and as interpreted by the Dutch Anti-Revolutionary leaders G. Groen van Prinsterer and Abraham Kuyper): social imperialism, culture and identity politics, and the workings of democracy. The three parts are: I: Civilisation and Conflict; II: Identity and Nation-building; III: Representation and Revolution. The main conclusion of this study is that the dialectical approach to ethical policy as shaped by Idenburg accelerated the emancipation and decolonisation of the Dutch colonial empire. By adopting Idenburg’s policy, the Netherlands (unknowingly) created ideal conditions for the independence of Indonesia and Suriname that would be proclaimed much later. Idenburg turned out to be unable to make the ethical element prevail over the power politics element of ethical imperialism. The ambivalence of ethical imperialism – a complex paradox for many historians - can be explained by the Tocquevilian liberal-conservative interpretation of Idenburg’s ethical policy. In his policy Idenburg was seeking for freedom of religion, cultural diversity and pluralism; at the same time, he highlighted the uniqueness and strength of his own European-Christian culture. On the one hand Idenburg feared political disruptions that developed towards a revolution, and at the same time Idenburg was actively committed to pursuit more democracy for the Indonesian people and persisted in the support of the social and political emancipation of the population, even if this resulted in an independent Indonesia or Suriname.

Title: 'Imperialism and Morality: Indonesia, Suriname, the Caribbean, the Netherlands and the Colonial Administration of A.W.F. Idenburg, 1901-1935' In Dutch colonial historiography, the period from 1901 to World War II is known as the era of the Dutch ethical imperialism. It was a period where the Netherlands, like other European colonial powers, attempted to present its colonial policy as a social and economic emancipation programme. This meant that the Netherlands wanted to pursue economic growth, social emancipation, and cultural elevation in its colonies of the Dutch East Indies (present-day Indonesia), Suriname, and the islands in the Dutch Caribbean. While this ethical imperialist thinking had emerged in the nineteenth century, it was not until 1901 that it was turned into policy by the government of Abraham Kuyper (The Kuyper Cabinet, 1901-1905). One member of this government, Alexander Willem Frederik Idenburg (1861-1935) would come to embody the Dutch ethical colonial policy. Despite having served as the minister for Colonial Affairs in three cabinets and held the positions of Governor-General of Suriname and Governor-General of the Dutch East Indies, and therefore being a highly influential figure in Dutch colonial policy, Idenburg’s policy has never been analysed systematically in the historiography of Dutch imperialism. This is a gap that this doctoral thesis aims to fill. This doctoral thesis revolves around the question of how the Netherlands, and Idenburg in particular, was able to pursue a policy of ethical imperialism against a backdrop of changing colonial relations and geopolitical developments. To what extent was Idenburg able to play a decisive role in the Dutch colonial policy? It is divided into three parts that are in line with the angles worked out by the nineteenth-century French political philosopher Alexis de Tocqueville in his liberal-conservative world view, (and as interpreted by the Dutch Anti-Revolutionary leaders G. Groen van Prinsterer and Abraham Kuyper): social imperialism, culture and identity politics, and the workings of democracy. The three parts are: I: Civilisation and Conflict; II: Identity and Nation-building; III: Representation and Revolution. The main conclusion of this study is that the dialectical approach to ethical policy as shaped by Idenburg accelerated the emancipation and decolonisation of the Dutch colonial empire. By adopting Idenburg’s policy, the Netherlands (unknowingly) created ideal conditions for the independence of Indonesia and Suriname that would be proclaimed much later. Idenburg turned out to be unable to make the ethical element prevail over the power politics element of ethical imperialism. The ambivalence of ethical imperialism – a complex paradox for many historians - can be explained by the Tocquevilian liberal-conservative interpretation of Idenburg’s ethical policy. In his policy Idenburg was seeking for freedom of religion, cultural diversity and pluralism; at the same time, he highlighted the uniqueness and strength of his own European-Christian culture. On the one hand Idenburg feared political disruptions that developed towards a revolution, and at the same time Idenburg was actively committed to pursuit more democracy for the Indonesian people and persisted in the support of the social and political emancipation of the population, even if this resulted in an independent Indonesia or Suriname.

Hoe ziet onze digitale toekomst eruit? Welke rol spelen mens en machine daarin? In dit ebook bij de tentoonstelling Reflecties word je aan de hand van online en offline installaties meegenomen in een verhaal over algoritmes, kunstmatige intelligentie en machine learning technology. Wie ben jij? Kan de machine jou leren kennen? Hoe werkt AI? Wordt jouw leven beter als algoritmen jouw beslissingen ‘optimaliseren’? Is jouw expertise nog iets waard als machines sneller denken en beter zoeken? Wat blijft er dan van jou over? Het e-book bij deze tentoonstelling nodigt de bezoeker uit om op deze vragen te reflecteren en stil te staan bij de maatschappelijke uitdaging waar we nu voor staan. AI-experts verwachten dat tegen 2060 de machine in álle domeinen de mens de baas zal zijn. Maar als mensen niet langer nodig zijn vanwege hun cognitieve of artistieke vaardigheden, waar zijn we dan nog wél voor nodig? Als machines straks beter dan wijzelf kunnen denken, rekenen, schilderen en componeren, als hun verhalen pakkender en schrijnender zijn dan die van ons, waaraan ontlenen we als mens dan onze betekenis en wat is dan onze nieuwe rol? Om als mens in 2060 nog gelukkig te kunnen zijn is het nodig dat we nu nadenken over onze digitale toekomst, de relatie tussen mens en machine en de menselijke waardigheid hierbinnen. Reflecties is een samenwerking tussen Universiteit Twente en Tetem. De tentoonstelling is ontwikkeld in het kader van het project Make Happiness van Tetem en het onderzoeksproject Man and Machine – Learning in the Digital Society door professor Mieke Boon met studenten van de Master opleiding PSTS (Philosophy of Science, Technology and Society), de Bachelor opleiding ATLAS-UCT, en het BMS lab van de Universiteit Twente. De tentoonstelling is vormgegeven door kunstenaar Jan Merlin Marski.

Hoe ziet onze digitale toekomst eruit? Welke rol spelen mens en machine daarin? In dit ebook bij de tentoonstelling Reflecties word je aan de hand van online en offline installaties meegenomen in een verhaal over algoritmes, kunstmatige intelligentie en machine learning technology. Wie ben jij? Kan de machine jou leren kennen? Hoe werkt AI? Wordt jouw leven beter als algoritmen jouw beslissingen ‘optimaliseren’? Is jouw expertise nog iets waard als machines sneller denken en beter zoeken? Wat blijft er dan van jou over? Het e-book bij deze tentoonstelling nodigt de bezoeker uit om op deze vragen te reflecteren en stil te staan bij de maatschappelijke uitdaging waar we nu voor staan. AI-experts verwachten dat tegen 2060 de machine in álle domeinen de mens de baas zal zijn. Maar als mensen niet langer nodig zijn vanwege hun cognitieve of artistieke vaardigheden, waar zijn we dan nog wél voor nodig? Als machines straks beter dan wijzelf kunnen denken, rekenen, schilderen en componeren, als hun verhalen pakkender en schrijnender zijn dan die van ons, waaraan ontlenen we als mens dan onze betekenis en wat is dan onze nieuwe rol? Om als mens in 2060 nog gelukkig te kunnen zijn is het nodig dat we nu nadenken over onze digitale toekomst, de relatie tussen mens en machine en de menselijke waardigheid hierbinnen. Reflecties is een samenwerking tussen Universiteit Twente en Tetem. De tentoonstelling is ontwikkeld in het kader van het project Make Happiness van Tetem en het onderzoeksproject Man and Machine – Learning in the Digital Society door professor Mieke Boon met studenten van de Master opleiding PSTS (Philosophy of Science, Technology and Society), de Bachelor opleiding ATLAS-UCT, en het BMS lab van de Universiteit Twente. De tentoonstelling is vormgegeven door kunstenaar Jan Merlin Marski.

Zeven ethische aspecten afkomstig uit de 'Assessment List for Trustworthy AI' toegelicht voor het MKB.

Klinische ethiek is de toepassing van ethische theorieën, principes, regels en richtlijnen op situaties in de geneeskunde. Zij moeten bedachtzaam worden toegepast in unieke klinische omstandigheden, zo stelt Taylor in het artikel “Ethical principals and concepts in medicine”, (2013). Vooraf de consequenties willen overzien van de gevolgen van je handelen en vaststellen of dat dit ‘moreel verantwoord’ is, is hierbinnen een kernwaarde.

Klinische ethiek is de toepassing van ethische theorieën, principes, regels en richtlijnen op situaties in de geneeskunde. Zij moeten bedachtzaam worden toegepast in unieke klinische omstandigheden, zo stelt Taylor in het artikel “Ethical principals and concepts in medicine”, (2013). Vooraf de consequenties willen overzien van de gevolgen van je handelen en vaststellen of dat dit ‘moreel verantwoord’ is, is hierbinnen een kernwaarde.

Participatory Health Research (PHR) continues to grow in popularity, based on the normative idea that people, whose life or work is the subject of research, have the right to participate in it. Many scientists recognize the importance of involving people with experiential knowledge in research, but there is limited attention to ethical participation in practice. To address the complexity of participatory research, the ICPHR – an international collaboration of academics – drew a set of ethical principles for participatory researchers for the ECBs and participatory research teams. But what does it mean to practice PHR ethically? And, how can we strengthen the ethical nature of participatory research work? These questions were the start of a reflective journey for Barbara Groot, as a participatory researcher, aiming to understand and improve ethics in participatory research. In my journey, I continuously reflected on ethical issues and the moral challenges I encountered; in action, as I call it in this thesis. This study shows that ethical issues arise at the everyday level in PHR, especially in partnership, power, and collaboration. Dealing with these moral dilemmas requires much invisible work that is often not described in a research proposal, budgeted for, or seen as an official role or responsibility of a traditional scientific researcher. Reflections from me, an academic co-researcher, and co-researchers with lived experiences, illustrate that this ethics work is crucial for ethical practice. The study findings show that the ethical work in PHR mainly focuses on two types of ethics: emotion work and relationship work. First, emotion work is about being caring, compassionate, and empathetic, dealing with your own and others’ emotions, building trust, and responding to others’ feelings. This study showed that emotion work, inspired by the theory of care ethics, is a shared responsibility in a team of co-researchers. Sharing the responsibility to care for, care that, and care of, is essential, including self-care. Creating communicative spaces and arts-based methods contributes to emotion work and increases ethical practice in PHR. Second, relationship work involves forming, connecting, facilitating, and forging partnerships and maintaining them for the long term. The most crucial lesson in this study is that a creative and arts-based approach to research can create, deepen, strengthen relationships, and support them in relationship work. Although the academics who worked on the studies included in this thesis aimed to work most ethically, this study showed several examples of experienced epistemic injustice in co-researchers with experiential knowledge. Epistemic injustice is a well-known pitfall in involving people with experiential knowledge but can also occur in PHR – sometimes subtly and sometimes overtly. Epistemic injustice means that co-researchers with experiential knowledge are not always heard or that their knowledge is not valued or used. The underlying cause is in prejudices and frames about what valuable knowledge is and who has it. Putting epistemic injustice on the agenda in research, and creating platforms that contribute to epistemic justice, can be seen as a critical step towards ethical practice. In sum, ethics is an everyday issue in PHR, not only ECB approval obtained at the start of an investigation. The current master's or PhD curriculum pays little attention to the ethics of PPI or participatory research. Becoming aware of the ethical issues of participatory work, and in PHR specifically, is essential to achieve the main goals of inclusion and empowerment. Finally, Communities of Practices (CoPs), such as the Centre for Client Experience and International Collaboration of Participatory Health Research (ICPHR), provide a safe place to learn about ethics and PHR and encourage reflection and action.

Participatory Health Research (PHR) continues to grow in popularity, based on the normative idea that people, whose life or work is the subject of research, have the right to participate in it. Many scientists recognize the importance of involving people with experiential knowledge in research, but there is limited attention to ethical participation in practice. To address the complexity of participatory research, the ICPHR – an international collaboration of academics – drew a set of ethical principles for participatory researchers for the ECBs and participatory research teams. But what does it mean to practice PHR ethically? And, how can we strengthen the ethical nature of participatory research work? These questions were the start of a reflective journey for Barbara Groot, as a participatory researcher, aiming to understand and improve ethics in participatory research. In my journey, I continuously reflected on ethical issues and the moral challenges I encountered; in action, as I call it in this thesis. This study shows that ethical issues arise at the everyday level in PHR, especially in partnership, power, and collaboration. Dealing with these moral dilemmas requires much invisible work that is often not described in a research proposal, budgeted for, or seen as an official role or responsibility of a traditional scientific researcher. Reflections from me, an academic co-researcher, and co-researchers with lived experiences, illustrate that this ethics work is crucial for ethical practice. The study findings show that the ethical work in PHR mainly focuses on two types of ethics: emotion work and relationship work. First, emotion work is about being caring, compassionate, and empathetic, dealing with your own and others’ emotions, building trust, and responding to others’ feelings. This study showed that emotion work, inspired by the theory of care ethics, is a shared responsibility in a team of co-researchers. Sharing the responsibility to care for, care that, and care of, is essential, including self-care. Creating communicative spaces and arts-based methods contributes to emotion work and increases ethical practice in PHR. Second, relationship work involves forming, connecting, facilitating, and forging partnerships and maintaining them for the long term. The most crucial lesson in this study is that a creative and arts-based approach to research can create, deepen, strengthen relationships, and support them in relationship work. Although the academics who worked on the studies included in this thesis aimed to work most ethically, this study showed several examples of experienced epistemic injustice in co-researchers with experiential knowledge. Epistemic injustice is a well-known pitfall in involving people with experiential knowledge but can also occur in PHR – sometimes subtly and sometimes overtly. Epistemic injustice means that co-researchers with experiential knowledge are not always heard or that their knowledge is not valued or used. The underlying cause is in prejudices and frames about what valuable knowledge is and who has it. Putting epistemic injustice on the agenda in research, and creating platforms that contribute to epistemic justice, can be seen as a critical step towards ethical practice. In sum, ethics is an everyday issue in PHR, not only ECB approval obtained at the start of an investigation. The current master's or PhD curriculum pays little attention to the ethics of PPI or participatory research. Becoming aware of the ethical issues of participatory work, and in PHR specifically, is essential to achieve the main goals of inclusion and empowerment. Finally, Communities of Practices (CoPs), such as the Centre for Client Experience and International Collaboration of Participatory Health Research (ICPHR), provide a safe place to learn about ethics and PHR and encourage reflection and action.

Onderzoeksrapport Internationaal onderzoek heeft inzicht opgeleverd in de belangrijkste ethische uitdagingen waarmee sociale professionals geconfronteerd werden bij aanvang van de covid-19-pandemie: • Dienen professionals de richtlijnen van overheden en instellingen op te volgen of is het beter om te vertrouwen op het eigen professionele oordeelsvermogen? • Hoe kunnen professionals een verantwoorde afweging maken tussen direct contact en digitaal contact met dienstengebruikers? • Hoe kunnen in geval van schaarste op verantwoorde wijze prioriteiten worden gesteld in de dienstverlening? • Hoe kunnen conflicterende belangen van dienstengebruikers en van professionals en anderen op een goede manier tegen elkaar worden afgewogen? • Hoe kan goede zelfzorg voor professionals worden gehandhaafd tijdens de emotionele belasting door stress en onveiligheid vanwege een crisissituatie? Aanvullend onderzoek door middel van een enquête onder Nederlandse sociale professionals laat zien dat deze uitdagingen in verschillende mate vóórkomen. Terwijl meer dan 70% van de respondenten de beperkingen in direct contact met dienstengebruikers als belastend heeft ervaren, heeft minder dan 30% het moeten stellen van prioriteiten als belastend ervaren. De belasting door tekortschietende mogelijkheden voor goede zelfzorg varieert tussen 30 en 70%, afhankelijk van het aspect dat aan de orde wordt gesteld. In grote lijnen blijken de professionals met name behoefte te hebben aan direct contact - vooral met dienstengebruikers, maar ook met collega’s – en verder aan goede richtlijnen en randvoorwaarden voor hun werkzaamheden.

Onderzoeksrapport Internationaal onderzoek heeft inzicht opgeleverd in de belangrijkste ethische uitdagingen waarmee sociale professionals geconfronteerd werden bij aanvang van de covid-19-pandemie: • Dienen professionals de richtlijnen van overheden en instellingen op te volgen of is het beter om te vertrouwen op het eigen professionele oordeelsvermogen? • Hoe kunnen professionals een verantwoorde afweging maken tussen direct contact en digitaal contact met dienstengebruikers? • Hoe kunnen in geval van schaarste op verantwoorde wijze prioriteiten worden gesteld in de dienstverlening? • Hoe kunnen conflicterende belangen van dienstengebruikers en van professionals en anderen op een goede manier tegen elkaar worden afgewogen? • Hoe kan goede zelfzorg voor professionals worden gehandhaafd tijdens de emotionele belasting door stress en onveiligheid vanwege een crisissituatie? Aanvullend onderzoek door middel van een enquête onder Nederlandse sociale professionals laat zien dat deze uitdagingen in verschillende mate vóórkomen. Terwijl meer dan 70% van de respondenten de beperkingen in direct contact met dienstengebruikers als belastend heeft ervaren, heeft minder dan 30% het moeten stellen van prioriteiten als belastend ervaren. De belasting door tekortschietende mogelijkheden voor goede zelfzorg varieert tussen 30 en 70%, afhankelijk van het aspect dat aan de orde wordt gesteld. In grote lijnen blijken de professionals met name behoefte te hebben aan direct contact - vooral met dienstengebruikers, maar ook met collega’s – en verder aan goede richtlijnen en randvoorwaarden voor hun werkzaamheden.

De Handreiking. De covid-19-pandemie heeft wereldwijd een grote impact op het persoonlijke, sociale en maatschappelijke leven. Het virus bedreigt de fysieke gezondheid, de sociale contacten en de financieel-economische bestaanszekerheid van velen. De pandemie leidt tot polarisatie in de samenleving, tot een toename van sociale ongelijkheid, tot een bedreiging van democratische rechten en tot internationale spanningen. Ook het sociaal werk is niet onberoerd gebleven. Sociale professionals en sociale-dienstverleningsorganisaties komen onder druk te staan en de kwaliteit en de kwantiteit van de dienstverlening worden bedreigd. In het sociaal domein zien we veel veerkracht en inventiviteit in reactie op deze uitdagingen, maar ook ethische nood. Internationaal onderzoek onder meer dan 600 sociale professionals uit meer dan 50 landen heeft laten zien dat zij worstelen met vele ethische uitdagingen. Zij worden geconfronteerd met richtlijnen die niet altijd goed aansluiten op de specifieke context waarin zij werken. De richtlijnen voor sociaal contact belemmeren bijvoorbeeld het aangaan en onderhouden van vertrouwelijke en empathische relaties, het beoordelen van problematische situaties en het verlenen van dienstverlening op maat. Professionals zijn vanwege de beperkte mogelijkheden voor dienstverlening vaker gedwongen om prioriteiten te stellen in de behoeften en noden van dienstengebruikers. Ook ervaren zij spanningen tussen de belangen van henzelf en hun naasten enerzijds en de belangen van dienstengebruikers anderzijds, bijvoorbeeld met betrekking tot gezondheidsrisico’s. Professionals rapporteren dan ook een breed scala aan voornamelijk negatieve emoties, zoals angst, teleurstelling, hulpeloosheid, verdriet, boosheid, schaamte en schuldgevoelens. Er is sprake van fysieke, emotionele en morele stress en uitputting.

De Handreiking. De covid-19-pandemie heeft wereldwijd een grote impact op het persoonlijke, sociale en maatschappelijke leven. Het virus bedreigt de fysieke gezondheid, de sociale contacten en de financieel-economische bestaanszekerheid van velen. De pandemie leidt tot polarisatie in de samenleving, tot een toename van sociale ongelijkheid, tot een bedreiging van democratische rechten en tot internationale spanningen. Ook het sociaal werk is niet onberoerd gebleven. Sociale professionals en sociale-dienstverleningsorganisaties komen onder druk te staan en de kwaliteit en de kwantiteit van de dienstverlening worden bedreigd. In het sociaal domein zien we veel veerkracht en inventiviteit in reactie op deze uitdagingen, maar ook ethische nood. Internationaal onderzoek onder meer dan 600 sociale professionals uit meer dan 50 landen heeft laten zien dat zij worstelen met vele ethische uitdagingen. Zij worden geconfronteerd met richtlijnen die niet altijd goed aansluiten op de specifieke context waarin zij werken. De richtlijnen voor sociaal contact belemmeren bijvoorbeeld het aangaan en onderhouden van vertrouwelijke en empathische relaties, het beoordelen van problematische situaties en het verlenen van dienstverlening op maat. Professionals zijn vanwege de beperkte mogelijkheden voor dienstverlening vaker gedwongen om prioriteiten te stellen in de behoeften en noden van dienstengebruikers. Ook ervaren zij spanningen tussen de belangen van henzelf en hun naasten enerzijds en de belangen van dienstengebruikers anderzijds, bijvoorbeeld met betrekking tot gezondheidsrisico’s. Professionals rapporteren dan ook een breed scala aan voornamelijk negatieve emoties, zoals angst, teleurstelling, hulpeloosheid, verdriet, boosheid, schaamte en schuldgevoelens. Er is sprake van fysieke, emotionele en morele stress en uitputting.

This chapter focuses on some of the opportunities and challenges of shifting power relations for musicians, through the particular lens of western classical musicians engaged in researching a participatory music practice in a hospital in the Netherlands. It provides some context to power relations in the field of professional music making. From such a holistic perspective, power relations that musicians experience are likely to shift as they move from the conventions of the concert stage to the context of a hospital ward. Power relations in the western classical music tradition, and professional education associated with it, are clearly strongly embedded within the cultural systems, albeit often at tacit levels and partly obscured by a dominating focus on “artistic quality”. The co-existence of such authorial and collaborative strategies to help steer through the power relations appears throughout the rest of the visit, to the point where it is hard to distinguish between them.

This chapter focuses on some of the opportunities and challenges of shifting power relations for musicians, through the particular lens of western classical musicians engaged in researching a participatory music practice in a hospital in the Netherlands. It provides some context to power relations in the field of professional music making. From such a holistic perspective, power relations that musicians experience are likely to shift as they move from the conventions of the concert stage to the context of a hospital ward. Power relations in the western classical music tradition, and professional education associated with it, are clearly strongly embedded within the cultural systems, albeit often at tacit levels and partly obscured by a dominating focus on “artistic quality”. The co-existence of such authorial and collaborative strategies to help steer through the power relations appears throughout the rest of the visit, to the point where it is hard to distinguish between them.

De zorgen om het risico van het COVID19-virus voor de volksgezondheid nopen tot hernieuwde aandacht voor zorg. Elke dag komt in het journaal wel een arts of de minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport of een deskundige van het RIVM aan het woord. In de media kan iedereen de – vaak schrijnende – verhalen van verpleegkundigen, verzorgenden en professionals uit het sociaal werk lezen. Wij (werkzaam in kenniscentra van hogescholen waar verpleegkundigen, paramedici en sociale professionals worden opgeleid) juichen het toe dat er meer aandacht is voor zorg. We willen echter een aantal kanttekeningen plaatsen bij de manier waarop deze aandacht wordt ingevuld. We doen dit vanuit een zorgethisch perspectief, geïnspireerd door het werk van María Puig de la Bellacasa.

Presentatie CREUVENT evenement De Haagse Hogeschool. Een evenement gerelateerd aan o.a. juridische en ethische aspecten rondom het doen van onderzoek onder werknemers met behulp van wearables en apps.

In this presentation, I challenge the Purpsose Economy notion. Todate the term Purpose Economy has become a buzz-word and a bit of a misnomer. It has started to mean everything to everybody. I set out that there are basically for types of purpose economy.

Full text beschikbaar met HU-account. Vanuit de onderzoekslijn ethiekwerk (vgl. Banks, 2016) van het lectoraat Innovatieve Maatschappelijke Dienstverlening aan de Hogeschool Utrecht verzorgen wij binnen het sociaal domein trajecten voor ethische professionalisering. Professionals en managers uit de (jeugd)zorg en het maatschappelijk werk die participeerden in onze trajecten, benoemden bij evaluaties dat ze onze insteek zinvol vonden en relevant voor de beroepspraktijk, omdat het een ‘positieve impact’ op hun werk had. Uiteraard waren wij daar blij mee, maar toch bleef er iets knagen. Want wat behelst die ‘positieve impact’? Is het een waardering louter in termen van effectiviteit en efficiëntie, of heeft het ook een ethische lading? Ervaren alleen professionals zelf deze impact of merken anderen, zoals cliënten en collega’s, er ook iets van? Met andere woorden: verbetert de kwaliteit van zorg en ondersteuning, of de samenwerking, door onze trajecten? Wij besloten dit te onderzoeken. In dit artikel willen we kritisch reflecteren op de ethische dimensie van dit praktijkgerichte onderzoek.

De coronacrisis maakt duidelijk dat er enkele nieuwe spanningsvelden zijn ontstaan waarin sociaal werkers hun draai moeten zien te vinden. Daarbij leggen zij veel inventiviteit aan de dag, maar enkele uitdagingen met een hardnekkig karakter vragen om ethische bezinning.

De coronacrisis maakt duidelijk dat er enkele nieuwe spanningsvelden zijn ontstaan waarin sociaal werkers hun draai moeten zien te vinden. Daarbij leggen zij veel inventiviteit aan de dag, maar enkele uitdagingen met een hardnekkig karakter vragen om ethische bezinning.

Choices with impact: Retrospection and reflection on the ethical dimension of a practice-oriented research project using the Most Significant Change Technique In this publication, we reflect on our use of the Most Significant Change Technique (Davies & Dart, 2005) in a research project on the ethical impact of a training program for social professionals. This method had never before been used in the field of empirical ethics. We describe how we applied the method and account for some alterations we made to bring it in line with the goal of our research. We also illustrate how the analysis of stories, written by participants, as well as the analysis of discussions about these stories with relevant stakeholders (service users, colleagues and managers), led to a stimulating process during which new insights emerged. Reflecting on the results, we conclude that the MSC technique, slightly changed, could be very useful when doing research on the ethical impact of training programs. The narrative component in particular is valuable, in combination with the fact that all relevant stakeholders can contribute in an equivalent way.

Chatbots zijn handige tools om klantencontacten efficiënt af te handelen. De inzet van chatbottechnologie roept wel ethische vragen op. Aan de hand van een krantenartikel over het callcenter van het onlinewarenhuis Wehkamp verkent filosoof en bedrijfskundige Henriëtta Joosten een aantal morele kwesties.

Chatbots zijn handige tools om klantencontacten efficiënt af te handelen. De inzet van chatbottechnologie roept wel ethische vragen op. Aan de hand van een krantenartikel over het callcenter van het onlinewarenhuis Wehkamp verkent filosoof en bedrijfskundige Henriëtta Joosten een aantal morele kwesties.

Financiële instellingen vervullen per definitie een faciliterende rol voor de reële economie, wat de noodzaak voor een effectief ‘ken uw klant’ beleid onderstreept. Op grond van de Wft en Wwft gelden uitgebreide regels ten aanzien van screening en de meldplicht van ongebruikelijke transacties. Tegelijkertijd is het wettelijke kader ontoereikend om alle verschijningsvormen van verdachte en criminele cliënten en transacties te duiden. Financiële instellingen zijn wettelijk verplicht om een integere en beheerste bedrijfsvoering in te richten en deze te waarborgen. Daarnaast gelden uitgebreide eisen ten aanzien van risicomanagement, compliance en interne beheersing. De materiële normstelling is in veel gevallen ruim (principles-based) en dient door de instellingen en sector ingevuld te worden met normen die gestalte krijgen in gedragscodes en tuchtrecht. De complexiteit van financiële criminaliteit, zoals handel met voorwetenschap en witwassen, en de veelal onbedoelde betrokkenheid van financiële instellingen maakt dat naleving van wet- en regelgeving en corporate governance beginselen een cruciale aanvulling behoeft, een derde verdedigingslinie. Ethische compliance en de implementatie van financiële ethiek in de bedrijfsvoering en individuele taakuitoefening van werknemers vormt het onmisbare sluitstuk in de strijd tegen criminele facilitering in financiële instellingen.

Compassionate conservation is based on the ethical position that actions taken to protect biodiversity should be guided by compassion for all sentient beings. Critics argue that there are 3 core reasons harming animals is acceptable in conservation programs: the primary purpose of conservation is biodiversity protection; conservation is already compassionate to animals; and conservation should prioritize compassion to humans. We used argument analysis to clarify the values and logics underlying the debate around compassionate conservation. We found that objections to compassionate conservation are expressions of human exceptionalism, the view that humans are of a categorically separate and higher moral status than all other species. In contrast, compassionate conservationists believe that conservation should expand its moral community by recognizing all sentient beings as persons. Personhood, in an ethical sense, implies the individual is owed respect and should not be treated merely as a means to other ends. On scientific and ethical grounds, there are good reasons to extend personhood to sentient animals, particularly in conservation. The moral exclusion or subordination of members of other species legitimates the ongoing manipulation and exploitation of the living worlds, the very reason conservation was needed in the first place. Embracing compassion can help dismantle human exceptionalism, recognize nonhuman personhood, and navigate a more expansive moral space., Article Impact Statement: The debate about compassionate conservation is about whether to recognize nonhuman personhood.

Military intervention is a collective enterprise which may have a great moral impact on soldiers. Although this has since long been known, most current conceptualizations of military distress pay marginal attention to its moral and sociopolitical-political aspects. Current concepts such as 'post-traumatic stress disorder' tend to focus on fear-related pathology rather than moral conflict, and on the psyche of the soldier rather than of the people who send soldiers on a mission and welcome them back. To address these gaps, the present study examined potential moral dimensions of deployment-related distress and the role of political and societal factors in this. The focus is on the relatively new concept of 'moral injury', which refers to the suffering that may arise when a person's expectations and beliefs about right and wrong and personal goodness are violated, either by him- or herself or by others.

Military intervention is a collective enterprise which may have a great moral impact on soldiers. Although this has since long been known, most current conceptualizations of military distress pay marginal attention to its moral and sociopolitical-political aspects. Current concepts such as 'post-traumatic stress disorder' tend to focus on fear-related pathology rather than moral conflict, and on the psyche of the soldier rather than of the people who send soldiers on a mission and welcome them back. To address these gaps, the present study examined potential moral dimensions of deployment-related distress and the role of political and societal factors in this. The focus is on the relatively new concept of 'moral injury', which refers to the suffering that may arise when a person's expectations and beliefs about right and wrong and personal goodness are violated, either by him- or herself or by others.

Sensoren genereren data en met digitale data kun je veel automatiseren. De mogelijkheden van data based kunstmatige intelligentie lijken oneindig. Maar kunnen sensoren oak bijdragen aan een gezonde en veilige werkplek? En hoe zit het met de ethiek en de privacy? Vakmedianet

Complexiteit is een wezenlijk kenmerk van professionele praktijken: zonder complexiteit is de inzet van professionals immers niet vereist (De Jonge, 2015). In de analyse van de reflectieve professional, om maar een welbekend voorbeeld aan te halen, zijn dan ook veel signaalwoorden te vinden die verwijzen naar deze complexiteit: uniek, onbepaald, onoverzichtelijk, verweven, wanordelijk, chaotisch, onzeker, dynamisch, turbulent, instabiel, ambigu, conflictueus (Schön, 1983). Deze verwijzing maakt meteen duidelijk dat complexiteit een zogeheten zelfreferentieel begrip is: het begrip is zelf complex. Binnen het lectoraat Innovatieve Maatschappelijke Dienstverlening wordt onder de noemer ‘ethiekwerk’ praktijkonderzoek verricht betreffende de ethische professionalisering van sociale professionals. In deze bijdrage wordt een veelheid van facetten aangestipt die illustratief is voor de complexiteit die met dit onderzoek samenhangt: de (met name ook ethische) complexiteit van de beroepspraktijk, van de beroepsvorming en van het praktijkonderzoek.

Sensoren genereren data en met digitale data kun je veel automatiseren. De mogelijkheden van data based kunstmatige intelligentie lijken oneindig. Maar kunnen sensoren oak bijdragen aan een gezonde en veilige werkplek? En hoe zit het met de ethiek en de privacy? Vakmedianet

Complexiteit is een wezenlijk kenmerk van professionele praktijken: zonder complexiteit is de inzet van professionals immers niet vereist (De Jonge, 2015). In de analyse van de reflectieve professional, om maar een welbekend voorbeeld aan te halen, zijn dan ook veel signaalwoorden te vinden die verwijzen naar deze complexiteit: uniek, onbepaald, onoverzichtelijk, verweven, wanordelijk, chaotisch, onzeker, dynamisch, turbulent, instabiel, ambigu, conflictueus (Schön, 1983). Deze verwijzing maakt meteen duidelijk dat complexiteit een zogeheten zelfreferentieel begrip is: het begrip is zelf complex. Binnen het lectoraat Innovatieve Maatschappelijke Dienstverlening wordt onder de noemer ‘ethiekwerk’ praktijkonderzoek verricht betreffende de ethische professionalisering van sociale professionals. In deze bijdrage wordt een veelheid van facetten aangestipt die illustratief is voor de complexiteit die met dit onderzoek samenhangt: de (met name ook ethische) complexiteit van de beroepspraktijk, van de beroepsvorming en van het praktijkonderzoek.

As a teacher in ICT and Media Design at Fontys University of Applied Sciences I know but all too well what many of my students want. They are part of a makers community. Most of them just want to build cool stuff with whatever (new) technology may be relevant. My students are by grosso modo millennials or even post-millennials: a synthetic generation for whom the concept of digital ‘transformation’ is alien (van Doorn, Duivestein, & Pepping, 2019). So most of my students are digitals natives: they use ICT as a tool to make a positive impact on society. But does that mean they use their (ICT) skills to build the right things? Or more specifically: do they automatically build things in a right manner? I don’t think so and I will be happy to explain my reflective thoughts about this later on in this essay. But let me give you an example from my daily practice first.

As a teacher in ICT and Media Design at Fontys University of Applied Sciences I know but all too well what many of my students want. They are part of a makers community. Most of them just want to build cool stuff with whatever (new) technology may be relevant. My students are by grosso modo millennials or even post-millennials: a synthetic generation for whom the concept of digital ‘transformation’ is alien (van Doorn, Duivestein, & Pepping, 2019). So most of my students are digitals natives: they use ICT as a tool to make a positive impact on society. But does that mean they use their (ICT) skills to build the right things? Or more specifically: do they automatically build things in a right manner? I don’t think so and I will be happy to explain my reflective thoughts about this later on in this essay. But let me give you an example from my daily practice first.