Search

Background: The recommended gestational age to deliver pregnancies complicated by diabetes ranges from 34 to 39 weeks of gestation. The objective of this study was to determine the optimal gestational age for delivery of patients with diabetes to minimize perinatal death. Methods: We extracted a population-based cohort of singleton, nonanomalous infants of diabetic pregnancies from the Missouri birth registry for the period January 1, 1989 to December 31, 2005 and compared perinatal outcomes of planned deliveries at 37, 38, 39, and 40 weeks to expectant management. Planned deliveries were identified by induction or cesarean delivery without documented medical or obstetric indications. The primary outcome was perinatal death, defined as stillbirth or neonatal death within 28 days of birth. Secondary outcomes were independent stillbirth, independent neonatal death, and a composite adverse neonatal event of assisted ventilation >30 minutes, birth injury, seizures, or 5-minute Apgar score ≤3. Groups were compared using t test and chi-square as appropriate. Results: In 4,905 diabetic pregnancies reaching 37 weeks, 1,012 (20.6%) patients were insulin dependent. Overall, the risk of perinatal death at any gestational age examined was low (3/1,000 births or lower), as was the risk of the adverse perinatal outcome (

Bu çalışmada, kardiyovasküler sağlığın sürdürülmesinde, ayrıca diyabete bağlı gelişen çeşitli komplikasyonların önlenmesinde ve iyileştirilmesinde önemli rolleri olan 1,25-dihidroksikolekalsiferolün, kan glikoz değerleri ve vasküler yanıta etkilerini değerlendirmek amaçlandı. Bu amaçla, 28 adet Sprague Dawley erkek sıçan; kontrol (K), vitamin D (VitD), diyabet (D) ve Diyabet+Vitamin D (DVD) olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Diyabet oluşturmak için D ve DVD gruplarına streptozotosin tek doz 50 mg/kg dozunda, K ve D grubuna ise eş hacimde sitrat tampon solüsyonu intraperitoneal olarak verildi. Diyabet tanımlaması yapıldıktan sonra VitD ve DVD grubundaki sıçanlara 1,25-dihidroksikolekalsiferol 120 ng/100 g haftada bir kez subkutan yolla 6 hafta boyunca uygulandı. Kan glikoz düzeyleri, vücut ağırlığı ve kan basıncı ölçümleri haftalık olarak kaydedildi. Deney sonunda torasik aort halkalarında kasılma ve gevşeme yanıtları in vitro organ banyosunda değerlendirildi. Diyabet, 1. haftadan itibaren vücut ağırlığında azalmaya neden oldu (P

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. GİRİŞ VE AMAÇ: Diyabetli hasta bakımında anahtar rol oynayan hemşirelerin başarılı diyabet yönetimi sağlaması için diyabetin farkında olması ve bu farkındalığını diyabetli hasta yönetiminde uygulayabilmesi gerekmektedir. Bu çalışmanın amacı, iç hastalıkları kliniklerinde çalışan hemşirelerin diyabet farkındalıkları ve diyabetli hastaya yaklaşımlarının incelenmesidir. GEREÇ VE YÖNTEM: Hem nicel hem nitel araştırma yöntemlerinin kullanıldığı karma çalışma etik kurul onayı alındıktan sonra, bir eğitim araştırma hastanesinin iç hastalıkları kliniklerinde çalışan hemşirelerle yapıldı. "Anket Formu" ve "Yarı Yapılandırılmış Görüşme Formuyla" veriler toplandı. Nicel veriler bilgisayar ortamında tanımlayıcı ve parametrik testlerle, nitel veriler MAXQDA 2018 nitel veri analizi programıyla değerlendirildi. BULGULAR: Hemşirelerin diyabet farkındalık düzeyi 100 tam puan üstünden 67,46,5 ortalamayla orta düzeyin üzerinde bulundu. Eğitim durumu ve çalıştıkları servis değişkenlerinin hemşirelerin farkındalık düzeylerini etkilediği belirlendi. Hemşirelerin diyabetli hastaya yaklaşımlarına baktığımızda; hemşirelerin rolleri temasında en çok eğitici ve tedavi edici rollerini kullandıkları, hemşirelerin deneyimleri temasında en çok hastaların, psikolojik özelliklerine dikkat çektiği, hemşirelerin komplikasyonlara yönelik uygulamaları temasında en çok bilgilendirme yaptıkları saptandı. Hemşirelerin diyabet bakım standartlarını kullanma oranlarının çok düşük olduğu, hastanın uyumsuzluğu, hasta ve yakınlarının olumsuz davranışları, hastanın stresli veya agresif olması ve iş yoğunluğunun hemşirelerin motivasyonunu düşürdüğü belirlendi. SONUÇ: Hemşirelerin diyabet farkındalıkları orta düzeyin üstünde bulunmaktadır. Hemşireler diyabetli hasta bakımında en sık eğitici ve tedavi edici rollerini kullanmaktadır. Hastaların uyumsuzluğu hemşirelerin motivasyonlarını azaltan en büyük etkendir. Yeterli bilgiye sahip olmalarına rağmen hemşireler ayak muayenesi ve komplikasyonları önlemeye yönelik girişimleri çok az yapmaktadır. Anahtar sözcükler: diyabet, farkındalık, hemşire, iç hastalıkları, rol, yaklaşım. ENTRY AND AIM: Nurses who play as key role in care of diabetic patients must be aware of diabetes and must be able to apply her awareness on managing diabetic patient so as to supply a successful diabetes management. The aim of this study is to examine the diabetic awareness and the attitudes to diabetic patients of nurses who work at internal diseases clinics. INSTRUMENT AND METHOD: Getting the ethics committee approval, the combined study in which we used both quantitative and qualitative investigation methods is supplied with nurses working at an internal diseases clinincs in a training research hospital. The data is collected by 'survey form' and 'semi structured interview form'. Quantitative data is evaluated in computer environment by descriptive and parametric tests and qualitative data is evaluated by using MAXQDA 2018 qualitative data analyse program. FINDINGS: The level of nurses' diabetic awareness is seen as above average with the point 67,4(+-6,5) out of 100. It is stated that the variables as educational backgrounds and the service they work in affect the nurses' awareness levels but age, gender, professional status, working duration in service, occupational experience, the way of work, taking a course about diabetes doesn't affect the nurses' awareness. When we have a look at nurses' attitudes to diabetic patients, it is detected that for the nurses' roles theme they use educational and treating roles at most, for the nurses' experiences roles they attract attention to patients' psychological characteristics at most and for the nurses' applications towards complications themes they notify at most. It is identified that the rate of nurses' using diabetic care standards is very low and also patitent's incompatibility, patient's and his relatives' negative behaviours, being patient stressful or aggressive and workload decrease nurses' motivation. CONCLUSION: The nurses' diabetic awareness level is found as above average. Nurses use their educational and treating roles for diabetic patient care at most. Patients' incompatibility is the biggest factor reducing nurses' motivations. Although they have sufficient knowledge, the nurses rarely attempt to foot examination and complication hindrance. KEYWORDS: diabetes, awareness, nurse, internal diseases, role, attitude.

Amaç: Tip 1 diyabet (T1DM) pankreatik beta hücrelerinin spesifik T hücre aracılı dejenerasyonuyla karakterize insülin yetmezliğine sebep olan bir hastalıktır. Vazoaktif İntestinal Peptit (VİP), hem insülinotropik hem de antiinflamatuvar etkileri sayesinde güçlü bir antidiyabetiktir. Ancak peptidazlara karşı (Dipeptidil Peptidaz 4-DPP-4) aşırı hassasiyet sergileyen VİP'den herhangi bir terapötik etki gözlemleyebilmek için peptidin sürekli veya bir çok kez hastaya enjeksiyonu gerekmektedir. Tek doz enjeksiyonla uzun süreli gen sentezi sağlayabilmek için VİP geni taşıyan lentiviral vektörler (LentiVİP) ürettik. Üretilen vektörlerin T1DM üzerindeki terapötik etkinliğini araştırdık. Yöntem: Uzun süreli stabil gen ekspresyonu sağlamak amacıyla güvenilirliği ve etkinliği klinik denemelerde kanıtlanmış 3. jenerasyon HIV tabanlı lentiviral vektörlere VİP kodlayan gen klonlandı. Ayrıca projemizde kullanmak üzere çoklu-düşük doz STZ indüklü T1DM deney hayvan modeli geliştirildi. Üretilen LentiVİP gen nakil vektörünün terapötik etkinliğini projede geliştirilen T1DM deney hayvan modelinde test edildi. Bulgular: LentiVİP gen nakli yapılan diyabetik deneklerde; kan şekerinin düştüğü, pankreas beta hücre fonksiyonunun arttığı ve deneklerin kilo kaybının önlendiği tesbit edildi. Ayrıca diyabet kaynaklı artan serum CRP seviyesinde düşüş, serum oksidan kapasitesinde normalizasyon ve antioksidan kapasitesinde ise iyileşme belirlendi. Sonuç: Elde edilen bulgular LentiVİP gen naklinin ileride T1DM hastalarının tedavisinde yeni bir terapötik yaklaşım olarak değerlendirilebileceğini göstermektedir.Anahtar Kelimeler: tip 1 diyabet, gen tedavisi, lentivirus, vazoaktif intestinal peptit Objective: Type 1 diabetes (T1DM) is characterized by autoimmune destruction of pancreatic beta cells leading to insulin deficiency. Because vasoactive intestinal peptide (VIP) displayed insulinotropic and anti-inflammatory properties, it has been regarded as a novel therapeutic agent for the treatment of diabetes. Despite all these beneficial properties, VIP is extremely sensitive to peptidases (DPP-4) requiring constant infusions or multiple injections to observe any therapeutic effect. Thus, an HIV-based lentiviral vector encoding human VIP (LentiVIP) was constructed to test the therapeutic efficacy of VIP in multiple-low dose STZ induced animal model of T1DM.Method: 3rd generation of HIV-based lentiviral vectors carrying vasoactive intestinal peptide (LentiVIP) gene was generated to provide a stable VIP gene expression. İn addition, a multi-low dose STZ-induced T1DM experimental animal model was developed to test the potential therapeutic efficacy of LentiVIP.Results: LentiVIP delivery into animal model of T1DM resulted in reduced hyperglycemia, improved glucose tolerance, and prevented weight loss. Decrease in serum CRP levels, and serum oxidant capacity, in addition to improvement in antioxidant capacity were also observed in treated animals. Conclusion: All these beneficial results suggested that LentiVIP delivery should be evaluated as a novel therapeutic approach for the treatment of patients with T1DM.Key words: type 1 diabetes, gene therapy, lentivirus, vasoactive intestinal peptide 67

Araştırma, Roy Adaptasyon Modeli (RAM)' ne temellendirilerek verilen eğitimin Tip 1 diyabetli ergenlerin hastalığa uyumuna etkisini belirlemek amacıyla yapılan randomize kontrollü yarı deneysel bir çalışmadır. Araştırma evrenini, Balıkesir Atatürk Devlet Hastanesi Çocuk Endokrinoloji Polikliniğinde izlenen 110 tip 1 diyabetli ergen oluşturmuştur. Araştırmanın örneklemini, araştırmaya katılmaya gönüllü ve dahil edilme kriterlerine uyan (rastgele örneklem seçim tekniği kullanılarak, 30 çalışma grubu, 30 kontrol grubu olmak üzere) 60 tip 1 diyabetli ergen Oluşturmuştur. Veriler `Sosyodemografik Form`, `Diyabet Bilgi Düzeyi Değerlendirme Formu (DBDF)` ve `RAM Görüşme Formu` ile toplanmıştır. İlk görüşmede çalışma ve kontrol grubuna tüm formlar uygulanmıştır. İkinci görüşmede çalışma grubuna, RAM alt başlıklarından `Fizyolojik Gereksinimler` ve `Benlik Kavramı` alanı ile ilgili eğitim yapılmıştır. İkinci görüşmeden 1 ay sonra RAM alt başlıklarından `Karşılıklı Bağlılık` ve `Rol Fonksiyon` alanına ilişkin eğitim yapılmıştır. Eğitimler tamamlandıktan 1 ay sonra hem çalışma hemde kontrol grubuna `DBDF` ve `RAM Görüşme Formu` tekrar uygulanmış, çalışma grubuna RAM'a göre hazırlanmış eğitim kitapçığı, kontrol grubuna ise sadece broşür verilmiştir. Çalışma ve kontrol grubu ön ve son test sonuçları karşılaştırılmıştır. Verilerin Shapiro Wilk, Mann Whitney U, bağımsız örneklem t testi, ANOVA/Kruskal Wallis H testi ve ki kare analizi ile değerlendirilmiştir. Sonuç olarak çalışma grubundaki ergenlerin kontrol grubundaki ergenlere göre DBDF puanları yüksek bulunmuş ve aralarındaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olduğu saptanmıştır (p0,05). Ayrıca çalışma sonunda RAM alt başlıkları ile ilgili sorulara verilen yanıtların eğitim sonrasında arttığı saptanmıştır. Sonuç olarak, RAM'a temellendirilerek yapılan hemşirelik eğitiminin, 11-18 yaş aralığındaki tip 1 diyabetli ergenlerin hastalığa uyum düzeyini olumlu yönde etkilediği saptanmıştır.Anahtar kelimeler: Ergen, HemĢirelik Eğitimi, Roy Adaptasyon Modeli, Tip1 Diyabet. This quasi-experimental and randomized controlled study was conducted to determine the effect of education based on the `Roy Adaptation Model (RAM)` on disease compliance of adolescents with type I diabetes. The population of the study included 110 adolescents with type I diabetes monitored in the Pediatric Endocrinology Polyclinic of Balıkesir Atatürk Public Hospital. The sample of the study included 60 adolescents with type I diabetes who voluntarily agreed to participate and met inclusion criteria. The participants were divided into experimental (30) and control (30) groups using the randomization technique. Data were collected using a `Sociodemographic Form`, `Diabetes Knowledge Evaluation Form (DKEF)` and a `RAM interview form`. All forms were administered to the groups during the first interview. In the second interview, education in the fields of `Physiological Necessaries` and `Self-concept` subtitles of the RAM were given to the experimental group. Education in the fields of `Mutual Attachment` and `Role Function` subtitles of the RAM were given to the experimental group one month after the second interview. One month after the education ended, the DKEF and the RAM interview form were re-administered to both the experimental and control groups and the educational booklet that was prepared based on the RAM was given to the experimental group, and only a brochure was given to the control group. Pre and post-test results of the experimental and control groups were compared. The data were analyzed using the Shapiro-Wilk test, Mann-Whitney U test, independent samples t-test, ANOVA/Kruskal-Wallis H test, and chi-square analysis. The DKEF scores of the experimental group were significantly higher than those of the control group (p0.05). The study found that answers to questions related to RAM subtitles increased after education. In conclusion, nursing education based on the RAM positively disease compliance levels of adolescents (aged 11-18) with type I diabetes.Key words: Adolescent, Health Education, Roy Adaptation Model, Type IDiabetes. 173

Amaç: Diyabetes Mellitus; insülinin yetersiz olması ya da hiç olmamasısonucunda karbonhidrat, yağ, protein metabolizmaları ve damar yapısında oluşanbozukluklar ile karakterize, komplikasyonları ağır seyredebilen ve erken mortaliteyesebep olabilen kronik bir hastalıktır. Diyabeti olan kişinin evinde kendi kendine kanşekeri düzeylerini ölçebilmesi, ani kan şekeri düşmeleri ve yükselmelerinin erkensaptanabilmesi ve gereken önlemlerin alınabilmesi için son derece önemlidir. Glikozizleme cihazlarının tedavi memnuniyetini ve kalitesini değerlendirmek ve geçerli biryöntem geliştirmek için Polonsky ve arkadaşları tarafından 4 faktörlü 15 soru içeren`Glikoz İzleme Sistemi Memnuniyeti Ölçeğini` geliştirilmiştir. Biz bu çalışmadaGlikoz İzleme Sistemi Memnuniyeti Ölçeği'nin Türkçe formunun geçerlik vegüvenirliğini aynı zamanda, HbA1c, sosyo-demografik bulgu ve değişkenlerle olanilişkisini inceledik.Gereç-yöntem: Araştırmada araştırmacı tarafından oluşturulan anket sorularıve Glikoz İzleme Sistemi Memnuniyeti Ölçeği kullanılmıştır. Anket sosyodemografikdurum, Glikoz İzleme Sistemi Memnuniyeti Ölçeği ile ilişkili olabilecek 37 soru ve 1ölçekten (15 soru) oluşan toplam 52 sorudur. Çalışmamıza 01.04.2018-31.09.2018tarihleri arasında İzmir Kâtip Çelebi Üniversitesi Tıp Fakültesi İç HastalıklarıPolikliniği ve Endokrinoloji Polikliniğine başvuran tip 1 diyabetli 152 gönüllü hastakatılmıştır.Bulgular: Araştırma 102'si kadın, 50'si erkek olmak üzere toplam 152 Tip 1diyabet hastası üzerinde yürütülmüştür. Verilerin istatistiksel analizi IBM SPSS 22istatistik programıyla yapılmıştır.Bu çalışmada ölçeğin güvenirliği iç tutarlılık hesaplanmış olup Cronbach alfaiç tutarlılık güvenirlik katsayıları 0.814 bulunmuştur. Ölçeğin genel korelasyonu(r=0,927, p

Tip 1 Diyabet (T1D) çocukluk ve ergenlikte en sık görülen kronik hastalıklardan biridir. Özellikle küçük çocuklarda görülme sıklığı artmakta olup önemli düzeyde uzun süreli morbidite ve mortaliteye neden olmaktadır. Karbonhidrat sayımı (KS) günlük bazda çoklu enjeksiyonlar veya sürekli subkutan insülin infüzyonu şeklinde bazal bolus insülin rejimi ile tedavi edilen T1D hastaları için bir öğün planlama aracıdır. Bu araştırma, insülin pompası kullanan T1D'li çocuklarda karbonhidrat sayımı uygulayan kontrol grubuyla uygulamayan grup arasında karbonhidrat sayımının biyokimyasal parametreler üzerine nasıl etki ettiği amacıyla retrospektif olarak yürütülmüş ve planlanmıştır. Bu amaçla çalışmaya ayaktan tedavi gören, 7-18 yaş arası Tip 1 Diyabetli insülin pompası kullanan 37 çocuk dahil edilmiştir. Hastaların kendisine ya da bakımından sorumlu kişiye anket formu uygulanarak hastaya ve hastalığına ait genel bilgiler, hastanın beslenme ve tedavi öyküsü, karbonhidrat sayımı yöntemi ile ilişkili düşüncelerine yönelik bilgiler alınmıştır. Sonuçlar istatistiksel olarak p

Amaç: Tip 1 Diyabet Damgalama Değerlendirme Ölçeği (Tip 1- DDDÖ)'nin Türkçe geçerlilik ve güvenirliğini yapmaktır.Yöntem: Metodolojik tipte tasarlanan çalışma, Temmuz 2018 – Mayıs 2019 tarihleri arasında bir Eğitim ve Araştırma Hastanesi Endokrinoloji, Dâhiliye-1 ve Dâhiliye-2 Polikliniklerine başvuran Tip 1 diyabet tanısı olan 147 birey ile yürütülmüştür. Örneklem dışında olan Tip 1 diyabet tanısı olan 10 birey ile pilot çalışma, örnekleme dâhil olan 30 birey ile 2-4 hafta sonra tekrar test uygulaması yapılmıştır. Veriler Tanıtıcı Bilgi Formu ve Tip 1 Diyabet Damgalama Değerlendirme Ölçeği ile toplanmıştır. Verilerin analizinde SPSS 22 ve Mplus Version 7.4 kullanılmıştır. Ölçeğin geçerlilik değerlendirmesinde; dil geçerliliği (grup-geri çeviri yöntemi), kapsam geçerliliği (Polit&Beck tekniği), yapı geçerliliği (faktör analizi ve bilinen grup karşılaştırması), yüzey geçerliliği ve görünüm geçerliliği (pilot çalışma); güvenirlik değerlendirmesinde; değişmezlik (test-tekrar test güvenirliği) ve iç tutarlılık (Cronbach Alpha Güvenirlik katsayısı ve madde toplam korelasyonu) analizleri yapılmıştır. Bulgular: Tip 1-DDDÖ'nin geçerlilik ve güvenirliğinde; kapsam geçerlilik değerlendirmesinde ölçek maddelerinin %94,7'sinin madde kapsam geçerlilik indekslerinin (M-KGİ) değerlerinin 0,80 ve üzerinde, yapı geçerlilik değerlendirmesinde ölçeğin bilinen grupları ayırabildiği, ölçeğin faktörlenebilir (KMO= 0,86) olduğu, doğrulayıcı faktör analizine göre ölçeğin Türkçe Formunun da üç faktörlü yapıyı doğruladığı ve faktör yüklerinin 0,34 ile 0,87 arasında ve uyum indeks kriterlerine (CFI=0.90, TLI=0.89, RMSEA=0.069, SRMR=0,065, Chi-square/df= 1.706) göre uygun düzeyde olduğu belirlenmiştir., Ölçeğin test -tekrar test güvenirliği değerlendirmesinde toplam ve alt ölçek puanlarının r değerlerinin 0,82 üzerinde, iç tutarlılık değerlendirmesinde ölçek bütünü ve alt boyutları için Cronbach Alpha güvenirlik katsayıları'nın sırasıyla 0.89, 0.81, 0.80, 0.81 olduğu bulunmuştur. Sonuç: Yapılan analizler sonucunda, Tip 1-DDDÖ'nin dil geçerliliği, görünüm geçerliliği, yüzey geçerliliği, kapsam/içerik geçerliliği, yapı geçerliliği, test-tekrar test güvenilirliği, Cronbach alfa iç tutarlılığı olduğu belirlenmiştir. Bu bulgulara göre, Tip 1-DDDÖ'nin Türkçe geçerlilik ve güvenilirliğe sahip olduğu, Türkiye'de Tip 1 diyabet tanısına sahip bireylerin yaşadıkları ve hissettikleri damgalamayı değerlendirmede kullanılabilecek geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olduğu belirlenmiştir.Anahtar kelimeler: Tip 1 diyabet, Damgalama, Ayrımcılık, Güvenilirlilik, Geçerlilik Aim: The aim of this study was to determine the Turkish validity and reliability of the Type 1 Diabetes Stigma Assessment Scale (Tip 1- DDDÖ).Method: The study which was designed in a methodological type, was conducted in July 2018 - May 2019 with 147 people diagnosed with Type 1 diabetes at a Training and Research Hospital Endocrinology and Internal Medicine 1-2 Polyclinics. Pilot study was conducted with 10 individuals with a diagnosis of Type 1 diabetes outside the sample and 30 individual included in the sampling were re-tested after 2-4 weeks. The data were collected using the Descriptive Information Form and Type 1 Diabetes Stigma Assessment Scale. SPSS 22 and Mplus Version 7.4 were used for data analysis. To determine the validity assessment of the scale; language validity (group-back translation method), content validity (Polit&Beck technique), structural validity (factor analysis and known group comparison), face validity and appearance validity (pilot study); to determine the reliability assessment of the scale stability (test-retest reliability) and internal consistency (Cronbach Alpha reliability coefficient and item-total correlation) analyzes were performed.Findings: In the validity and reliability of Tip 1- DDDO; İn the content validity assessment, 94.7% of the scale items were found to have an item validity index (I- CVI) 0.80 and above, in the construct validity assessment, the scale can factorable (KMO = 0.86) and it was determined that the scale was able to separate known groups, according to the confirmatory factor analysis, the Turkish version of the scale also confirmed the three-factor structure and the factor loadings were between 0.34 and 0.87, and the goodness of fit indices criteria according to the appropriate level (CFI = 0.90, TLI = 0.89, RMSEA = 0.069, SRMR = 0.065, Chi-square / df = 1.706). In the test-retest reliability evaluation of the scale, total and subscale scores were found to be 0.82 above r values, in the internal consistency assessment, the Cronbach's alpha reliability coefficients for the whole scale and its sub-dimensions were found respectively to be 0.89, 0.81, 0.80, 0.81.Conclusion: As a result of the analyzes, it was determined that Tip 1- DDDÖ had language validity, face validity, content validity, structural validity, test-retest reliability and Cronbach alpha internal consistency. According to these findings, Type 1-DDSS was found to have validity and reliability in Turkish. It has been indicated to be valid and reliability measuring tool to be can used in assessing the stigmatization experienced and felt by individuals with type 1 diabetes in Turkey.Key Words: Type 1 diabetes, Stigma, Discrimination, Reliability, Validity. 120

Amaç: Amacımız, Tip1 ve Tip2 diyabet hastalarında hücre dejenerasyonlarına ve ölümüne neden olan Src ve Src' la ilişkili MapK VE STAT-3 sinyal yolaklarının araştırılması, bu proteazlarda meydana gelen ekspresyon düzeylerinin belirlenmesidir.Gereç ve Yöntem: 15'er Tip1, Tip2 diyabet hastaları ve sağlıklı bireylerden toplanan 20 ml total kandan periferik kan mononükleer hücreleri izole edildi. Western Blot ve İmmünohistokimyasal yöntemler kullanılarak MapK'lar, Src ve Stat-3 aktiviteleri araştırıldı.Bulgular: Tip1 diyabet grubunda Lenfosit, B tipi lenfosit, nötrofil ve trombositlerde Stat-3 ekspiresyonunda artış, lenfositlerin çoğunda Src ekspiresyonu negatif bazı nötrofillerin nükleuslarında pozitif görüldü. P38 ekspresyonu nötrofil hücrelerinin nükleuslarında belirgin, lenfosit ve monosit hücrelerinin bazılarında hafif gözlendi. Lenfosit ve monosit nükleuslarında ve küçük trombosit pulcuklarında Erk ½ ekspresyonunda pozitif artış gözlendi. Tip2 diyabet grubunda ise lenfosit, monosit ve nötrofillerde negatif, bazı lökositer yapıların membranında ve trombositlerde hafif düzeyde Stat-3 ekspiresyonu görüldü. Lenfosit, monosit ve özellikle nötrofil nükleus ve stoplazmalarında Src ekspresyonu pozitif görüldü. Lenfositler, monositler, bazı dejenere olmuş nötrofil nükleuslarında ve trombosit pulcuklarında P38 ekspresyonu artış göstermiştir. Bazı nötrofillerin nükleer yapılarında pozitif Erk ½ ekspresyonu gözlenirken lenfosit, monosit, diğer nötrofil ve granüllü lökositlerde negatif gözlendi.Sonuç: Kontrol grubu ile kıyaslandığında Tip1 hastalarında Tip2'nin aksine Stat-3 ekspresyonunun arttığı ve fosforilasyonun baskılandığı görülmüştür. Src ve P38 için kontrol ve Tip1 grubunda ekspresyon düzeyinin baskılanıp fosforilasyonun arttığı izlenirken, Tip2 grubunda Src ve P38 fosforilasyonunun baskılanıp ekspresyonun arttığı gözlemlenmiştir. Erk ½ ekspresyonu Tip1 ve Kontrol grubunda artıp, fosforilasyonu baskılanırken,Tip2 grubunda ekspresyon ve fosforilasyon düzeyinin baskılandığı görülmüştür. Hücresel olarakta sonuçlar desteklenmiştir.Anahtar Kelimeler: Tip1 diyabet, Tip2 diyabet, PBMC, Ekspresyon, Fosforilasyon Aim: Our aim is to investigate the Src and Src-related MapK and STAT-3 signaling pathways that cause cell degeneration and death in Type 1 and Type 2 diabetes patients, and to determine the expression levels occurring in these proteases.Material and methods: Peripheral blood mononuclear cells were isolated from 20 ml total blood collected from 15 patients with Type 1, Type 2 diabetes and healthy individuals. MapKs, Src and Stat-3 activities were investigated by using Western blot and immunohistochemical methods. Results: An increase in Stat-3 expression in lymphocytes, B-type lymphocytes, neutrophils and platelets in the type 1 diabetes group was found positive in the nucleus of some neutrophils negative for Src expression in most lymphocytes. The expression of P38 was evident in the nuclei of neutrophil cells and mild in some of the lymphocyte and monocyte cells. A positive increase in Erk ½ expression was observed in lymphocytes and monocyte nuclei and small platelet platelets. In Type 2 diabetes, lymphocytes, monocytes and neutrophils were negative, while some leukocytic structures were found to have a slight Stat-3 expression in the membranes and platelets. Src expression was found positive in lymphocytes, monocytes and especially neutrophil nuclei and its stains. P38 expression in lymphocytes, monocytes, some degenerated neutrophil nuclei, and platelet scales increased. Positive expression of Erk ½ was observed in nuclear structures of some neutrophils, but negative for lymphocytes, monocytes, other neutrophils and granular leukocytes.Conclusion: Contrary to type 2, Stat-3 expression increased and phosphorylation was suppressed in Type 1 patients compared to control group. For Src and P38, it was observed that the expression level was suppressed and phosphorylation increased in the control and Tip1 groups, whereas in the Type 2 group Src and P38 phosphorylation was suppressed and expression increased. While expression of Erk ½ was increased in Type 1 and Control groups, phosphorylation was suppressed and expression and phosphorylation level were suppressed in Type 2 group. Cellular, results are supported.Keywords: Type 1 diabetes, Type 2 diabetes, PBMC, Expression, Phosphorylation 83

Ürünleri küçülten ve bağlı olma durumunu norm haline getiren dijital gelişmelerin yanı sıra, sağlık politikalarındaki değişikliklerin de etkisiyle, hasta olma pratiği ve hasta profili değişmeye başlamıştır. Tıp ilmi ticarileşmiş, hasta bireyler aynı zamanda birer tüketici haline gelmiştir. Bu değişikliklerin sonucunda, bireylere `kendi vücutlarından sorumlu olma`, görevi atanmaktadır. Bu çalışma, bahsedilen değişikliklerin okunabildiği öz-takip cihazlarının kullanım pratiklerine odaklanmaktadır. Bu konu hakkında yürütülen pek çok çalışma olmasına rağmen, tasarım alanındaki çalışmalar büyük ölçüde kullanıcı deneyimi ve kullanılabilirlik tartışmasıyla sınırlı kalmıştır. Bu tez, literatürdeki eksikliğin üzerine eğilerek, öz takip cihazlarının; hasta profili ve hasta olma pratiğinin bedensel ve biyososyal olarak yeniden şekillenmesine etkisini anlamayı amaçlar. Alan çalışması, bir sosyal medya grubu aracılığıyla ulaşılan, insülin pompası ve/veya sürekli glikoz takip sistemi kullanan toplam 12 kişi ile gerçekleştirilen yarı yapılandırılmış derinlemesine görüşmelerden oluşmaktadır. Çalışma verilerine dayanarak altı ana sonuca ulaşılmıştır. İlk olarak, sağlık politikalarındaki değişiklikler, kronik hasta olma deneyimini yeniden tanımlamaktadır. Gelişen diyabet teknolojileri kan şekerinin gösterim biçimini dinamik olarak dönüştürmekte ve bu sayede bireylere öngörülebilir tehlikelere müdahale hakkı tanınmaktadır. Öz takip cihazları, hastalığın görünürlüğüne etki etmektedir. Öz-takip cihazlarının insan bedeni ile etkileşimi, beraberinde yeni bir beden karakterize etmektedir. Diyabet pratiği kolektif bir yönetim ihtiyacı doğurmakta ve hasta dışındaki kişiler de müdahale hakkı olan aktörlerden biri haline gelmektedir. Bu çerçevede, öz-takip sistemleri kimi zaman etkileşim ağındaki aktörlerin yerini alabilmektedir. Son olarak, teknoloji kullanımı ve beraberinde getirdiği deneyim odaklı bilgi ihtiyacı sonucunda bir araya gelen bireyler, pratik toplumları oluşturmaktadır. Aside from the integration of digital technologies that made products compact and connected, the changes in healthcare policies redefined the practice of being ill and the patient profile. Medicine became commercialised and directly targeted individuals as potential consumers. Thus, patients are given responsibility for their own bodies. This study is focused on the user practices of self-monitoring devices as a representative example regarding the changes mentioned above. Despite the increasing number of studies focused on self-monitoring devices, design-related examples are limited to the discussions of user experience and usability. This thesis examines this gap by exploring the changes in care practices and patient profiles with the use of remote health technologies, from the perspective of the human body and biosociality. The fieldwork of the thesis consists of semi-structured in-depth interviews with 12 participants using the insulin pump and/or continuous glucose monitoring systems and recruited through a social media account. Based on the findings, this thesis offers six main conclusions. First, changes in healthcare have redefined the experiences of being chronically-ill. Second, contemporary devices provide the users with dynamic, real-time visualisation of an unknown (i.e. anticipated glucose change). Third, in regard to use context, wearable technologies impact the visibility of diabetes. Fourth, the bodily experiences of self-monitoring devices result in the characterisation of the human body. By its very nature, in some instances, diabetes requires collaborative management and apart from the patient, the others also obtain the right for decision making. Within this context, self-monitoring devices may substitute some of the actors in the care network. Last, as technology use in diabetes management arises the need for experiential knowledge, individuals come together and constitute examples of a community of practices. 274

AMAÇ. DKA nedeniyle iç hastalıkları kliniğine yatan hastaların klinik özelliklerini değerlendirmek ve bu özelliklerin diyabet tipine, DKA'nın şiddetine ve sonlanımlarına göre farklılık gösterip göstermediğini araştırmakGEREÇ VE YÖNTEM. Retrospektif, gözlemsel, klinik çalışmaya İstanbul Medeniyet Üniversitesi Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi İç Hastalıkları servis ve yoğun bakım ünitelerinde 01.10.2015 ile 31.03.2019 tarihleri arasında DKA tanısıyla yatan toplam 112 hasta (44 erkek, 68 kadın, ortalama yaş: 39.97±17.74, ortalama HbA1c: %12.08±2.57) ardışık olarak dahil edildi. Tüm hastaların demografik özellikleri, ortalama yatış süreleri, DKA'dan çıkış süreleri, komorbidite durumları, mortalite oranları, yoğun bakım ünitesi (YBÜ) ihtiyacı, presipite edici faktörler, tetkik ve tedavi ret oranları, komplikasyon özellikleri, laboratuvar verileri kayıt edildi ve hastaların klinik özellikleri DKA şiddetine (hafif, orta ve ağır DKA), diyabet tipine (tip 1 veya tip 2 diyabet) ve sonlanım durumlarına (eksitus veya taburcu) göre karşılaştırıldı. BULGULAR. DKA nedeniyle yatan hastaların %78.6'sı tip 1 diyabetli, %21.4'ü tip 2 diyabetli idi. Hastane içi mortalite sıklığı %4.5 (tamamı tip 2 diyabetli), 30 günlük mortalite sıklığı %5.4 (tamamı tip 2 diyabetli), ortalama yatış süresi 4.39±4.03 gün, ortalama DKA'dan çıkış süresi 820.52±582.67 dakika, tetkik ve tedavi ret verme sıklığı %10.7 idi. En sık eşlik eden presipite edici faktörler enfeksiyonlar (%42) ve insülin kullanımı ile ilgili faktör (%28.6) idi. En sık enfeksiyon nedenleri ise sırasıyla; idrar yolu enfeksiyonu (%10.7), solunum sistemi enfeksiyonları (pnömoni %8 ve üsye %7.1) ve diş ve diş eti enfeksiyonları (%6.3) idi. DKA şiddetine göre olguların %25.9'u hafif, %60.7'si orta ve %13.4'ü ağır DKA tablosunda yatırılmıştı. Başlangıçta YBÜ'ye yatan hasta sıklığı %9.8 idi. Tip 2 diyabetlilerin tip 1 diyabetlilere göre yaş ortalaması, ortalama yatış süresi, hastane içi mortalite sıklığı, 30 günlük mortalite sıklığı, YBÜ ihtiyacı sıklığı, mekanik ventilasyon ihtiyacı sıklığı ve komplikasyon sıklığı yüksekti (tümü için p

Amaç: Bu araştırma, diyabetli okul çocuklarına hastalığın yönetimi konusunda verilen teori temelli eğitimin çocukların kan glikozu düzeyine ve yaşam kalitesine etkisini belirlemek amacıyla yapılmıştır.Materyal Metot: Araştırma öntest- sontest kontrol gruplu deneme modelinde yapılmıştır. Araştırmanın evrenini Gaziantep Üniversitesi Şahinbey Eğitim Araştırma Hastanesi ve Avukat Cengiz Gökçek Devlet Hastanesi çocuk endokrin polikliniğinde kayıtlı 8-12 yaş 128 Tip 1 diyabetli çocuk oluşturmuştur. Evrenin tamamının araştırmaya alınması planlandığından örneklem büyüklüğü belirlenmemiştir. Evren listelenerek, tek sayılar deney, çift sayılar kontrol grubuna alınmıştır. Çocuklardan 62 deney, 64 kontrol grubunda olmak üzere örneklem oluşturulmuştur. Deney grubundan 1 çocuk yurt dışına taşındığından değerlendirmeye alınamamıştır. Veriler Haziran-Kasım 2018 tarihleri arasında toplanmış, verilerin toplanmasında Tanıtıcı Anket Formu, Diabetes Mellitus'lu Çocuklarda Yaşam Kalitesi Ölçeği Çocuk ve Ebeveyn Formu, Metabolik Kontrol Formu kullanılmıştır. Deney grubundaki çocuklar yaşlarına (8,9,10 ve 11,12) göre 8-12 kişilik 7 gruba ayrılmış, her gruba 4 günlük eğitim uygulanmıştır. Kontrol grubundaki çocuklara eğitim yapılmamıştır. Verilerin analizinde sayı, yüzdelik, ortalama, ki-kare, bağımlı gruplarda t testi, bağımsız gruplarda t testi kullanılmıştır.Bulgular: Son test ölçümlerinde; Deney grubu Diabetes Mellitus'lu Çocuklarda Yaşam Kalitesi Ölçeği Çocuk Formu toplam puan ortalaması 73.3±10.8, Ebeveyn Formu toplam puan ortalaması 67.8±11.4; Kontrol grubu Diabetes Mellitus'lu Çocuklarda Yaşam Kalitesi Ölçeği Çocuk Formu toplam puan ortalaması 52.3±10.4, Ebeveyn Formu toplam puan ortalaması 47.6±11.4'dür. Gruplar arasındaki farkların istatistiksel olarak önemli olduğu saptanmıştır (p=0.000). Deney grubu HbA1c düzeyleri ortalaması 8.80±1.9; Kontrol grubu HbA1c düzeyleri ortalaması 8.9±2.0'dır. Gruplar arasındaki farkların istatistiksel olarak önemli olmadığı saptanmıştır (p=0.793).Sonuç: Tip 1 diyabetli çocuklara verilen teori temelli eğitim, hastaların yaşam kalitelerini arttırmış, HbA1c düzeylerinde azalma sağlamıştır.Anahtar kelimeler: Hasta Eğitimi, Diabetes Mellitus Tip 1, Yaşam Kalitesi, Hemşirelik, Kan Glikozu Aim: This study was conducted to find out effects of disease management education given to school children with diabetes on children's blood glucose levels and quality of life. Material Method: The study had a trial model with pre and post-test control group. Study universe consisted of 128 type-1 diabetes children aged between 8 and 12 registered to pediatric endocrinology polyclinic of Gaziantep University Şahinbey Education and Research Hospital and Avukat Cengiz Gökçek State Hospital. The universe was listed and odd numbers were included in experimental group and even numbers in control group, with 62 children in experimental and 64 in control group as the sample. Data were collected between June and November 2018 with Personal Information Form, Quality of Life Scale in Children with Diabetes Mellitus Child and Parent Form and Metabolic Control Form. Experimental group was divided into 7 groups of 8-12 children based on age (8,9,10 and 11,12) and given 4-day-long education. Numbers, percentages, averages, Chi-square, dependent and independent groups t-test were used in data analysis.Results: In post-test measurements of Quality of Life Scale, total score average was 73.3±10.8 for child and 67.8±11.4 for parent form in experimental group and 52.3±10.4 for child and 47.6±11.4 for parent form in control group. Differences between groups were statistically significant (p=0.000). Average HbA1c levels were 8.80±1.9 for experimental and 8.9±2.0 for control group and difference was not statistically significant (p=0.793).Conclusion: Theory based education given to children with Type 1 diabetes increased patients' quality of life and decreased HbA1c levels.Key Words: Patient education, Diabetes Mellitus Type 1, Quality of life, Nursing, Blood Glucose 122

Amaç: Bu araştırma Diyabet Teknolojisi Ölçeği'nin Türkçe Uyarlaması'nın Geçerlilik ve Güvenirliliğini belirlemek amacıyla metodolojik türde yapılmıştır.Yöntem: Araştırmanın örneklemini Koç Üniversitesi Hastanesi Pediatrik Endokrinoloji ve Diyabet polikliniğinde takip edilen, 8-18 yaş arasında olan, diyabet teknolojisi kullanan toplam 209 tip 1 diyabetli çocuk ve adölesan oluşturmuştur. Veriler Mayıs-Temmuz 2019 tarihleri aralığında toplanmıştır. Verilerin toplanmasında Sosyodemografik Bilgi Formu ve Diyabet Teknolojisi Ölçeği kullanılmıştır.Bu araştırmada Diyabet Teknolojisi Ölçeği'nin geçerlilik analizleri için dil/kapsam geçerliliği ve yüzey geçerliliği analizleri yapılmıştır.Ölçeğin alt faktörleri bulunmadığından yapı geçerliliği yapılmamıştır. Güvenirlilik analizleri için ise; test tekrar test analizi (aralıklı yöntem), Cronbach alfa iç tutarlılık analizi ve madde toplam puan korelasyonu analizleri yapılmıştır.Bulgular: Ölçeğin geçerliliği için değerlendirilen kapsam geçerliliği, dil geçerliliği ve yüzey geçerliliği analiz sonuçlarına göre geçerli bir ölçek olarak kabul edilmiştir. Kapsam geçerliliği indeksi 0,98 bulunmuştur. Ölçeğin güvenirliliğini değerlendirmek için yapılan analizlerde Cronbach alfa kat sayısı 0,89 olarak hesaplanmıştır. Ayrıca test-tekrar test güvenirlilik analizinin sonucunda test-tekrar test ölçek puanları arasında pozitif yönde istatistiksel olarak anlamlı ve güçlü bir ilişki bulunmuştur.Sonuç: Diyabet Teknolojisi Ölçeği'nin Türkçe Geçerlilik ve Güvenirlilik çalışmasının sonuçları, bu ölçeğin Türkçe geçerli ve güvenilir bir araç olduğunu göstermektedir. Ölçeğin, tip 1 diyabetli çocuk ve adölesanların kullandıkları diyabet teknolojilerinin memnuniyetinin ölçülmesi ve bu alandaki sorunların belirlenmesi için kullanılabileceği önerilmektedir.Anahtar kelimeler: Tip 1 diyabet, teknoloji, memnuniyet, geçerlilik, güvenirlilik Purpose: This research was conducted in a methodological manner to determine the validity and reliability of the Turkish version of the Diabetes Technology Questionnaire.Method: The sample of the study consisted of 209 type 1 diabetic children and adolescents between the ages of 8 and 18 who are followed up in the Pediatric Endocrinology and Diabetes Outpatient Clinic of Koç University Hospital. Data were collected between May and July 2019. Sociodemographic Information Form and Diabetes Technology Questionnaire were used to collect the data.In this study, language/content validity and surface validity analyses were performed for the validity analysisof the Diabetes Technology Questionnaire. For reliability analysis; test-retest analysis (intermittent method), Cronbach's alpha internal consistency analysis and item total score correlation analyses were performed.Findings: The content validity, language validity and surface validity of the scale, which were evaluated for the validity of the scale, were accepted as a valid scale according to the analysis results. The content validity index was 0,98. In order to evaluate the reliability of the scale, Cronbach alpha coefficient was calculated as 0,89. In addition, as a result of test-retest reliability analysis, a statistically significant and strong correlation was found between test-retest scale scores.Conclusion: The results of the Turkish Validity and Reliability study of the Diabetes Technology Scale show that this scale is a Turkish valid and reliable tool. It is suggested that the scale can be used to measure the satisfaction of diabetes technologies used by children and adolescents with type 1 diabetes and to identify problems in this area.Key words: Type 1 diabetes, technology,satisfaction, validity, reliability 125

Diyabetes Mellitus dünyada artarak yaygınlaşan ciddi bir kronik hastalıktır. Diyabetli bireylerin tedavisinde çeşitli beslenme yöntemleri kullanılmaktadır. Karbonhidrat sayımı yöntemi diyabetli bireylere özgürlük tanımaktadır. Bu araştırma, intensif insülin tedavisi alan tip 1 diyabetli bireylerde karbonhidrat sayımının metabolik kontrole ve iyilik haline etkisinin belirlenmesi amacıyla, tip 1 diyabeti olan 30 yetişkin birey ile yürütülmüştür. Araştırmanın evrenini 18.07.2016-06.03.2017 tarihleri arasında Ege Diyabetliler Derneği ve İzmir Ekol Hastanesi Beslenme ve Diyet polikliniğine başvuran, araştırmaya katılmayı kabul eden ve belirlenen araştırma kriterlerine uyan bireyler (15 kontrol, 15 çalışma) oluşturmuştur. Veri toplanmasında; literatür doğrultusunda geliştirilen Birey Tanımlama Formu, Besin Tüketim ve Kan Şekeri Kayıtları Formu, Beslenme Değerlendirme Formu, Metabolik Kontrol Değişkenler Formu ve WHO İyilik Hali Anketi kullanılmıştır. Çalışma ve kontrol gruplarına planlı eğitim verilmiş olup elde edilen bulgular yönünden gruplar karşılaştırılmıştır. Araştırmada, çalışma ve kontrol gruplarının metabolik kontrol ve iyilik hali sonuçları karşılaştırıldığında; çalışma grubunda daha iyi metabolik kontrol sağlandığı görülmüştür. Çalışma grubunda; HbA1c ve total kolesterol değerinin kontrol grubuna göre daha fazla azaldığı saptanmıştır. Ayrıca çalışma grubunda depresyon ve anksiyete puanlarının azaldığı, enerji, pozitif iyilik hali ve genel iyilik halinin ise arttığı görülmüştür., Diabetes Mellitus is a serious chronic disease that is becoming increasingly common throughout the world. Various nutrition methods are used in the therapy of people with diabetes. Carbohydrate counting method gives freedom to people with diabetes. This study was carried out with 30 adult individuals with type 1 diabetes to determine the effect of carbohydrate count on metabolic control and well-being in patients with type 1 diabetes who received intensive insülin therapy. The scope of research was applied between 18.07.2016-06.03.2017 in Ege Diabetics Association and Izmir Ekol Hospital Nutrition and Dietetic Policlinic, who accepted to participate in the research and who met the determined research criteria (15 controls, 15 study). In data collection; developed in accordance with the literature Diabetes Diagnosis Form, Food Consumptionand Blood Sugar Record Form, Nutritional Assessment Form, Metabolic Control Variables Form and WHO Well-being Questionnaire were used. Experimental and control groups were given plan education and the findings obtained in the groups were compared. In research, the results of metabolic control and well-being of the study and control groups were compared; better metabolic control was obtained in the study group. In the study group; HbA1c and total cholesterol values were found to decrease more than the control group. In addition, it was observed that depression and anxiety scores decreased, energy, positive well-being and general well-being increased in the study group.

Yeterli düzeyde yapılan fiziksel aktivitenin kronik hastalıklar için hem koruyucu hemde tedavi edici etkisi kabul görmektedir. Yapılan araştırmalar sonucunda düzenli yapılanegzersizin diyabetten koruyucu rol oynadığı iyi bilinmektedir.Egzersizin diyabetes mellitusun komplikasyonlarından biri olan kas atrofisi üzerineetkileri daha çok Tip 2 diyabetli vakalarda çalışılmıştır. Tip 2 diyabetlilerde çok sayıdaçalışma yapılmasına rağmen, örneklem sayıları, hastalığın evresi, egzersiz şiddeti ve süresigibi faktörlerden dolayı farklı sonuçlar elde edilmiştir. Diğer taraftan egzersizin Tip 1diyabet üzerine etkisi ile ilgili az sayıda çalışma bulunmaktadır.Çalışmamızda iki farklı yoğunlukta submaksimal egzersiz protokolü (E1:10 m/dk, 0ºeğim, 1 saat/gün; E2: 20 m/dk, 10º eğim, 1 saat/gün) uygulanarak deneysel Tip 1 diyabetmodelinde fiziksel antrenmanın diyabette gözlenen iskelet kası atrofisi üzerine restore edicietkileri incelendi. Çalışmada oksidatif metabolizmanın hakim olduğu soleus kasları veglikolitik metabolizmanın hakim olduğu plantaris kasları kullanıldı. Bu amaçlaegzersiz programları sonrası alınan kas dokularında v-Akt murine timoma viral onkogenhomolog 1,2 (AKT1, AKT2) ve Forkheadbox O1 (FoxO1) protein seviyeleri ve histolojikaçıdan ışık mikroskobunda kasta atrofi ve lif hasarı değerlendirmeleri yapıldı. Ayrıca alınankaslardan organ banyosunda kas fonksiyon ölçümleri ve yaş-kuru ağırlık ölçümleri yapıldı.Yapılan istatistiksel analizler sonucunda E1 egzersiz protokolü diyabetin nedenolduğu fonksiyon kaybını düzeltmiştir. Diğer taraftan E1 egzersiz protokolü sağlıklısıçanlarda fonksiyonu değiştirmemiştir. Soleus kasında E2 egzersiz protokolü sağlıklılardakas fonksiyonu üzerinde anlamlı olarak düşüşe neden olmuştur. Plantaris kasında diyabet kasfonksiyonunda cevabı artırmıştır. E2 egzersiz protokolüne bakıldığında, diyabettekifonksiyon cevabını baskıladığı görülmüştür. AKT1, AKT2 ve FoxO1 düzeylerinebaktığımızda diyabet veya egzersizin istatiksel olarak anlamlı değişiklik yapmadığısaptanmıştır. Lif çap ölçümlerine bakıldığında soleus kasında diyabet grubunda düşmegörülürken, her iki egzersiz protokolünün diyabette lif çapında düzelmeye sebep olduğugörülmektedir. Plantaris kasına bakıldığında ise lif çaplarındaki azalmanın soleus kasındakikadar olmadığı görüldü.Tez çalışmamızdan elde edilen verilerin literatür bilgisi ışığında tartışılmasıyla E1egzersiz protokolünün diyabetik grupta soleus kasında görülen fonksiyon kaybını düzelttiğisonucuna ulaşılmıştır. Soleus kasında E2 egzersiz protokolünün sağlıklılarda kas fonksiyonuüzerinde anlamlı olarak düşüşe neden olduğu ve E2 egzersiz protokolünün diyabetteki kasfonksiyon kaybını azalttığı görülmektedir. E1 egzersiz protokolünün diyabette soleuskasında daha yararlı olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Plantaris kasında diyabetik grupta E2egzersiz protokolünün diyabetik gruptaki fonksiyonu azalttığı görülürken sağlıklı gruplardafonkiyon ölçümlerinde değişiklik yapmadığı sonucuna ulaşılmıştır.Anahtar Sözcükler: Egzersiz, Kas atrofisi, Tip 1 diyabetes mellitus. Adequate physical activity is considered both protective and therapeutic for chronicdiseases. As a result of the investigations, regular exercise is play a protective role in DM.Despite the large number of studies in type 2 diabetes, different results have beenobtained due to factors such as sample numbers, disease progression, exercise severity andduration. On the other hand, there are few studies on the effect of exercise on T1DM.In the research proposal, we investigated the restorative effects of physical training onskeletal muscle atrophy observed in experimental type 1 diabetes mellitus model within twosubmaximal exercise with different intensity (E1:10 m/min, 0º slope, 1 hours/day; E2: 20m/min, 10º slope, 1 hours/day). Soleus muscles dominated by oxidative metabolism andplantaris muscles dominated by glycolytic metabolism were used in the study. For thispurpose we evaluated the v-Akt murine timoma viral oncogene homolog 1,2 (AKT1, AKT2)ve Forkheadbox O1 (FoxO1) protein levels in muscle tissues and histopathologicalexamination of the atrophy and fibril damage in light microscopy was investigated. Alsomuscle function measurements and age-dry weight measurements were done.According to statistical analysis, The E1 exercise protocol completely reversed theloss of function caused by diabetes. On the other hand, the E1 exercise protocol did not alterfunction in healthy rats. The E2 exercise protocol in the soleus muscle resulted in asignificant decrease in muscle function in healthy individuals. Plantaris muscle increased theresponse to diabetes muscle function. When we look at the E2 exercise protocol, it has beenfound to suppress the function response in diabetes. When we look at AKT1, AKT2 andFoxO1 levels, it was found that diabetes or exercise did not make any statistically significantchanges. When muscle diameters were measured, there was a decrease in fiber diameter insoleus muscles of diabetes group. It can be seen that both exercise protocols causeimprovement in fiber diameter in diabetes. When the plantaris muscle was seen, it was seenthat the decrease in fiber diameters was not as much as soleus muscle. In the plantarismuscle, it was seen that the decrease in fiber diameters was not as much as soleus muscle.According to current data and literature, It is concluded that the E1 exercise protocolimproves the loss of function seen in soleus muscle in the diabetic group. It is seen that theE2 exercise protocol in Soleus muscle causes a significant decrease in muscle function inhealthy patients and E2 exercise protocol decreases muscle function loss in diabetes. The E1exercise protocol was found to be more useful in soleus muscle in diabetes. E2 exerciseprotocol decreased the function of plantaris muscle in the diabetic group, while it was foundthat there was no change in functional measurements in healthy groups.Key Words: Muscle atrophy, Training, Type 1 diabetes mellitus. 125

Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Endokrinolojisi polikliniğinde takip edilen tip 1 DM tanılı 40 hastanın ve Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Genel Polikliniğine başvuran endokrinolojik ve renal hastalığı olmayan sağlıklı 40 çocuğun uygun şartlarda alınan serum örneklerinde mindin, nefrin, podokaliksin düzeyleri bakıldı.Toplam hasta ve kontrol grubunu oluşturan 80 kişinin 43'ü (%53,7) kız, 37'si (%46,2) erkekti. Tip 1 DM'li hastaların 17'si (%42,5) kız, 23'ü (%57,5) erkekti. Kontrol grubun 26'sı (%65) kız, 14'ü (%35) erkekti. Hasta grubun ortalama yaşı 14,5 yıl iken kontrol grubunun ortalama yaşı 13,3 yıl olarak bulundu.Hastaların 9'u (%22,5) 5 yıldan daha az süredir DM tanısı ile takip edilmekte olup hastaların 31'i (%77,5) 5 yıl üzerinde DM tanısı ile takip edilmektedir. 5 Yıl üzerinde DM tanısıyla takip edilen hastaların ortalama yaşı 14,6 yıl iken 5 yıl altında diyabet tanısıyla takipli olan hastaların ortalama yaşı 14 yıl olarak saptandı. Hasta ve kontrol grubunun tamamı pubertal evredeydi.Sağlıklı ve hasta grubunun serum podokaliksin düzeyleri karşılaştırıldığında hasta grubunun serum podokaliksin düzeyleri anlamlı olarak düşük saptandı (p=0,014). Her iki grup arasında serum nefrin düzeyleri karşılaştırıldığında hasta grubunda nefrin düzeyi anlamlı olarak düşük saptandı (p=0,016). Her iki grup serum mindin düzeyleri karşılaştırıldığında anlamlı fark saptanmadı (p=0,053).Çalışmamızda renal nefrin ve podokaliksin ekspresyonunun DM'li hastalarda azaldığını ve kan nefrin, podokaliksin düzeylerinin düştüğünü saptadık. Hasta grubunun ve kontrol grubunun serum mindin düzeyleri arasında anlamlı fark saptanmadı. Çalışmamızda idrar nefrin ve podokaliksin düzeyi bakılabilmiş olsaydı idrarda atılımının artmış olabileceği gösterilebilirdi. Bu hastaların 10-20 yıl sonraki takiplerinde bakılacak olan serum ve idrar mindin, podokaliksin, nefrin düzeyleri ile daha anlamlı sonuçlar elde edilebilir.Anahtar kelimeler: Diyabetes mellitus, mindin, podokaliksin, nefrin, diyabetiknefropati. In childhood, type 1 diabetes mellitus (DM) is a common chronic disease that develops absolute insulin deficiency leading to the destruction of pancreatic beta cells.Fourty patients with type 1 DM who were followed-up in Uludag University Faculty of Medicine Pediatric Endocrinology Polyclinic 40 patients serum without endocrinological and renal disease who were admitted to Uludağ University Faculty of Medicine Pediatric General Polyclinic were taken in appropriate conditions. Mindin, nephrine, podocalyxin levels were measured.Of the 80 patients who made up the total patient and control group, 43 (53.7%) were female and 37 (46.2%) were male. Of the patients with type 1 DM, 17 (42.5%) were female and 23 (57.5%) were male. Of the control group, 26 (65%) were female and 14 (35%) were male. The mean age of the patient group was 14.5 years and the mean age of the control group was 13.3 years.Nine (22.5%) of the patients were followed-up for less than 5 years with DM and 31 (77.5%) of the patients were followed-up with a diagnosis of DM over 5 years. The mean age of the patients who were followed-up with DM for 5 years was 14.6 years, and the mean age of the patients who were followed-up with diabetes for 5 years was 14 years. The patient and control group were all in the pubertal stage.Serum podocalyxin levels of the patient group were significantly lower when compared with control group serum levels of podocalyxin (p = 0.014). When the serum nephrine levels were compared between the two groups, the nephrine levels were significantly lower in the patient group (p = 0.016). There was no significant difference in serum mindin levels between the two groups (p = 0.053). In our study, we found that renal nephrine and podocalyxin expression decreased in DM patients and blood levels of nephrine and podocalyxin were decreased. There was no significant difference between the serum levels of the patient group and the control group. In our study, if urine nephrine and podocalyxin levels could be examined, urinary excretion could be increased. In the follow-up of these patients 10-20 years later, serum and urinary bladder, podocalyxin, nephrine levels can be obtained with more meaningful results.Keywords: Diabetes mellitus, mindin, podocalyxin, nephrine, diabeticnephropathy 72

Amaç: Atatürk Üniversitesi Araştırma Hastanesi Pediatri Polikliniği'ne başvuran 7-18 yaş Tip 1 diyabetli hastaların beslenme ile ilgili bilgi ve davranışlarını değerlendirmektir. Materyal ve Metot: Araştırma, Atatürk Üniversitesi Sağlık Araştırma ve Uygulama Merkezi Endokrinoloji Bölümü'nde Aralık 2011-Şubat 2012 tarihlerinde, tanımlayıcı ve gönüllülük esasına bağlı olarak yapılmıştır. Tip 1 DM hastası olan ve 7-18 yaş grubu 85'i erkek ve 75'i kız toplam 160 birey araştırmaya dahil olmayı kabul etmiştir. Araştırmada yüz yüze görüşme yöntemiyle anket uygulanmıştır. Elde edilen veriler SPSS 24.0 (Statistical Package for Social Sciences) programı ile analiz edilmiştir. Verilerin çözümlenmesinde frekans, yüzde, aritmetik ortalama, standart sapma, gibi istatistiklerden yararlanılmıştır ve p

Tip 2 Diyabet hastalığı patogenezinde beta hücre fonksiyon ve kütle kaybı ile senkronize ortaya çıkan, ayrıca genetik ve çevresel faktörleri içeren oldukça karmaĢık metabolik bir bozukluktur.MODY (Maturity Onset Diabetes Of The Young) geni beta hücre fonksiyon kaybıyla iliĢkili ikincil ortaya çıkan otozomal dominant kalıtılan ve nadir rastlanan bir Tip 2 Diyabet formudur.Tip 2 Diyabet formlarından biri olan MODY‟e sebep, birçok gende mutasyon belirlenmiĢtir. Bu mutasyonlardan Glukokinaz geninde gerçekleĢen ve glukozun algılanmasında bozukluk Ģeklinde ortaya çıkan Ģekli MODY2 olarak isimlendirilmektedir.ÇalıĢmamızda; T2DM (Type 2 Diabetes mellitus) hastaları ile sağlıklı bireylerden oluĢturduğumuz hasta ve kontrol grupları arasında MODY2 gen polimorfizlerinin T2DM hastalığı üzerine etkisini araĢtırdık.Hasta ve kontrol gruplarından aldığımız kan örneklerinde DNA izolasyonu yapılmıĢ ve Real Time PCR yöntemiyle genotipler belirlenmiĢtir. YapmıĢ olduğumuz çalıĢmalar sonucunda elde ettiğimiz genotipler ile hastalık arasında iliĢki olup olmadığına bakılmıĢ ve MODY2 geninde G>A polimorfizminin, Türk Popülasyonunda incelendiği çalıĢma da vakaların A Alleli taĢıma durumunun hastalık oluĢma oranını 3.26 kat arttırdığı, G Alleli taĢıma durumunun ise hastalık oluĢma oranını 5.43 kat azalttığı gibi anlamlı bir sonuca varılmıĢtır. Elde edilen verilere göre çalıĢmamızın hastalığın önlenmesi ve tedavisinin geliĢimine katkı sağlayacağı düĢünülmekle birlikte, Türk popülasyonunda öncü çalıĢma niteliği taĢımaktadır. Type 2 Diabetes is a highly complex metabolic disorder that occurs in the pathogenesis of beta-cell function and mass loss, and also contains genetic and environmental factors.MODY (Maturity Onset Diabetes Of The Young) gene is a rare autosomal dominant inherited type 2 diabetes associated with beta cell function loss.One of the Type 2 Diabetes moths, the mody cause, has not been mutated in many genes. These mutations occur in the glucokinase gene, and the release of glucose in the form of the appearance of the disorder is called MODY2.In our study, we investigated the effect of MODY2 gene polymorphisms on T2DM disease among the patients and control groups formed by T2DM patients and healthy individuals.DNA isolation was made from blood samples taken from patient and control groups and genotypes were determined by PCR Method.As a result of the studies, the relationship between genotypes and the disease was investigated and it was observed that G>A polymorphism in the mody 2 gene was examined from the Turkish population and the rate of disease occurrence of the cases with A Allelic transport increased 3.26 times.It was concluded that G allele transport condition decreased the rate of disease occurrence by 5,43 times.According to the data obtained, it is thought that our study will contribute to disease prevention and treatment and it is a pioneering study in Turkish population. 98

Tip 1 diyabet çocukluk çağı ve adolesan dönemde en yaygın görülen kronik hastalıktır. Diyabet tedavisinin temelini insülin, beslenme ve egzersiz oluşturmaktadır. Bu araştırma bir öğün planlama yöntemi olan karbonhidrat sayımının, Tip 1 diyabetlilerde metabolik kontrol ve yaşam kalitesi ile ilişkisini değerlendirmek amacıyla planlanmış ve yürütülmüştür. Çalışma; Ocak-Temmuz 2018 tarihleri arasında Sağlık Bakanlığı Üniversitesi İzmir Dr. Behçet Uz Çocukları ve Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Pediatrik Endokrinoloji Polikliniği'ne başvuran 10-18 yaşları arasında 33 erkek ve 33 kız olmak üzere 66 Tip 1 diyabetli çocuk ve adolesan ile yürütülmüştür. Araştırmada bireylerin diyabet ile ilgili bilgileri, beslenme alışkanlıkları, fiziksel aktivite durumları, antropometrik ölçümleri, biyokimyasal bulguları, 24 saatlik hatırlatma yöntemi ile besin tüketim kaydı ve yaşam kaliteleri değerlendirilmiştir. Erkeklerde yaş ortalaması 14,0±2,4 yıl, kızlarda ise 13,9±2,8 yıldır. Çocuk ve adolesanların 36'sı (%55,5) değişim sistemi uygularken, 30'u (%45,5) karbonhidrat sayımı yapmaktadır. Enerji ve protein gereksinimini karşılama yüzdesi karbonhidrat sayımı yapan grupta, değişim sistemi uygulayan gruba göre anlamlı olarak yüksek bulunmuştur (p0,05). Ebeveyn sonuçlarına göre ise karbonhidrat sayımı yapan çocuk ve adolesanların yaşam kalitesi puanları değişim sistemi uygulayanlara göre daha yüksek saptanmış bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (p0,05). According to the parental results, the quality of life scores of children and adolescents who performed carbohydrate count were higher than those of exchange system users and this difference was statistically significant (p

Amaç: Tip 1 DM'li çocuk ve adölesan hastaların, ağız hijyeninin ve diş-çevre dokularının, klinik, mikrobiyolojik durumlarının başlangıç, 6. ay skorlarının takibi- değerlendirilmesi ve sağlıklı kontrol grubu bireylerle karşılaştırılmasıdır.Yöntem: Yaşları 7-16 (ort yaş: 11,066±2,56) olan 106 (57 kız ve 49 erkek) tip 1 DM'li ve yaşları 7-15 (ort yaş: 10,812±1,8) olan 32 (15 kız 17 erkek) sağlıklı çocuk çalışmaya dahil edilmiştir. Tip 1 DM'li hastalar ve sağlıklı kontrol grubunun başlangıç DMF-T, plak, diş taşı ve gingival indeks, OHI, tükürük akış hızı, tükürük tamponlama kapasitesi ve tükürük S. mutans ve Laktobasil değerleri kaydedilmiştir. Oral hijyen eğitimleri verilip gerekli dental tedavileri için yönlendirilen tip 1 DM'lilerin altıncı ayda aynı parametreleri tekrar değerlendirilmiş ve elde edilen veriler karşılaştırılmıştır. Bulgular: Çalışma grubunun plak/diş taşı/gingival indeks, OHI ve tükürükteki S. mutans ve Laktobasil miktarı kontrol grubundan istatistiki olarak anlamlı derecede yükek bulunmuştur. Çalışma grubunun 6 ay sonraki plak/diş taşı/gingival indeks, OHI değerlerinde başlangıç değerlerine göre anlamlı bir iyileşme görülmüş olup, kontrol grubu değerleri ile arasındaki istatistiksel farklılık ortadan kalkmıştır. Çalışma grubu tükürük tamponlama kapasitesinin altıncı ayda arttığı tespit edilmiştir. Tükürük akış hızı kontrol grubunda tip 1 DM'lilerden daha yüksek bulunmuştur. Tükürükteki S. mutans ve Laktobasil miktarının başlangıç ve 6. ay değerleri arasında isatatistiki olarak anlamlı derecede bir farklılık bulunmamıştır. Sonuç: Tip 1 DM'li çocuk ve adölesanların oral hijyen durumu istatistiki olarak anlamlı ölçüde iyileşmiş ve sağlıklı kontrol grubunun skorlarıyla aynı seviyeye gelmiştir. Bu nedenle sistemik hastalıkların tedavisi yanında, dental durumun da takip ve kontrol altında tutulması gerekliliğine dikkat edilmelidir. Objective: The evaluation of oral hygiene and dental tissues, clinical and microbiological conditions, follow-up of individuals-6rd month scores and comparison of healthy control group with Type 1 DM children and adolescent patients.Method: A total of 106 (57 girls and 49 boys) with 7-16 years (mean age: 11,066 ± 2,56) with type 1 DM and 7-15 years (mean age: 10,812 ± 1,8) 32 healthy (15 girls and 17 boys) children participated in the study. In patients with Type 1 DM and healthy control group, initial DMF-T, plaque, calculus and gingival index, OHI, salivary flow rate, salivary buffering capacity and saliva S. mutans and Lactobacilli values were examined. Oral hygiene trainings were given and the same parameters were reevaluated in the sixth month of type 1 DM who were directed for necessary dental treatments. Results: The amount of S. mutans and Lactobacillus in plaque/calculus/gingival index, OHI and saliva of the study group were found to be significantly higher than the control group. Six months after the study, a significant improvement was observed in plaque/calculus/gingival index, OHI values compared to the baseline values, and the statistical difference between the control group values disappeared. It was determined that the saliva buffering capacity of the study group increased in the sixth month. Saliva flow rate was higher in the control group than in type 1DM. There was no statistically significant difference between the initial and the 6th month values of S. mutans in saliva and the amount of Lactobacillus. Conclusion: The oral hygiene status of type 1 DM children and adolescents was significantly improved and reached the same level as the scores of the healthy control group. Therefore, besides the treatment of systemic diseases, it should be noted that the dental condition should be kept under control and control. 176

Amaç: Tip 1 Diyabet (T1DM), insülin eksikliğine yol açan pankreas beta hücrelerininotoimmün yıkımı ile karakterize bir hastalıktır. Glukoz ile regüle edilen insülin genekspresyonunun sağlanması, gün içindeki glukoz seviyesi değişimleriyle korele bircevabın oluşması ve günde birden fazla insülin enjeksiyonunun önüne geçilmesi gentedavi çalışmalarının ana konusudur. Diğer hücre tipleriyle karşılaştırıldığında, pankreasbeta hücreleri, proinsülinin kontrollü transkripsiyonu ve translasyonu, glukoz duyarlı birsisteminin olması, prohormon konvertaz ekspresyonu ve regüle edilen bir sekretuar sinyalyolağına sahip olması gibi benzersiz özelliklere sahiptir. Beta hücresi olmayan hücretiplerine insülin geninin verilmesi başarılı sonuçlar veremediğinden, bu çalışmadapankreas beta hücresine özgü insülin gen ekspresyonunu sağlamak için Multisite GatewayTeknolojisi kullanılarak insülin promotoru kontrolünde proinsülin geni içeren birlentiviral vektör (LentiINS) oluşturmayı amaçladık.Yöntem: İnsülin gen naklinin T1DM diyabet hayvan modelinde ve ayrıca insülin nakavt(KO) pankreas beta hücre hattında terapötik potansiyelini test etmek için Gatewayteknolojisi kullanılarak insülin promotörü (LentiINS) kontrolü altında insülin geninieksprese eden yeni bir lentiviral vektör yapıldı.Bulgular: HIV temelli LentiINS gen tedavi vektörünün intraperitoneal uygulamasıplazma glukozunu düşürerek T1DM'li Wistar sıçanların glukoz toleransını arttırdı. STZenjeksiyonu sonrasında diyabetik sıçanlar ağırlık kaybederken LentiINS enjekte edilensıçanlarda ağırlık kaybı gözlenmedi. Tekrar insülin gen ekspresyonu sağlanan insülinnakavt pankreas beta hücrelerinin STZ indüklü diyabetik modellerin böbrek kapsülü altınatransferiyle bu hayvanlarda plazma kan glukoz seviyesinde düşüş gözlendi.Sonuç: Lentivirüs aracılı gen aktarımı yoluyla insülin promotoru kontrolünde insülin genekspresyonunun sağlanması, diyabette doğrudan pankreası hedef alan yeni bir terapötikstrateji olarak karşımıza çıkmaktadır.Anahtar Kelimeler: insülin, lentivirus, tip 1 diyabet, crispr Objective: Type 1 diabetes (T1DM) is characterized by autoimmune destruction ofpancreatic beta cells leading to insulin deficiency. Achieving glucose regulated insulingene expression by gene therapy is a great area of interest to meet the demand forfluctuating daily glucose levels and necessary to avoid multiple daily injections of insulin.Compared to other cell types, pancreatic beta cells possess unique features such ascontrolled transcription and translation of proinsulin, presence of glucose-sensingmachinery, prohormone convertase expression, and a regulated secretory pathway. Sinceprevious insulin gene delivery to non-beta cell types did not produce successful results, anew lentiviral vector (LentiINS) with insulin promoter hooked up to proinsulin encodinggene was generated using Multisite Gateway Technology to sustain pancreatic beta cellspecificinsulin gene expression.Method: A novel lentiviral vector expressing insulin gene under the control of insulinpromoter (LentiINS) was constructed using Gateway technology to test its therapeuticpotential in T1DM animal model of diabetes as well as in insulin knockout (KO)pancreatic beta cell line.Results: Intraperitoneal delivery of HIV-based LentiINS gene therapy vector resulted inlowering of fasting plasma glucose and improved glucose tolerance of Type 1 diabeticWistar rats. While diabetic rats exhibited weight loss following STZ injection, LentiINSinjected rats retained normal body weight. Reconstitution of insulin gene expression ininsulin knock out pancreatic beta cell line resulted in lowering of plasma blood glucosefollowing beta cell transfer under kidney capsule in STZ induced diabetes.Conclusion: Insulin promotor directed insulin gene expression via lentivirus mediatedgene delivery represents a new therapeutic strategy directly targeting pancreas fort hetreatment of diabetes..Key words: insulin, gene therapy, type 1 diabetes, crispr 90

Bu çalışmada fiziksel ve sportif aktivitelere katılım konusunda tip 1 DM'lilerin ve ebeveynlerinin görüşlerinin ve aynı zamanda tip 1 DM'lilerle gerçekleştirilecek olan kombine fiziksel aktivite protokolünün kan glukozuna akut etkisinin incelenmesi amaçlanmaktadır. Çalışmada tip 1 DM'lilerin kişisel ve ailevi özelliklerini, aktiviteye katılma durumlarını ve ebeveynlerinin bu konudaki görüşlerini içeren nicel veriler anket yöntemi, ergenlerin fiziksel aktiviteler ile ilgili görüşlerini içeren nitel veriler ise yarı yapılandırılmış görüşme yöntemi kullanılarak elde edildi. Ayrıca çalışmanın deneysel aşamasında tip 1 DM'liler ilk iki haftası kontrol dönemi son iki haftası aktivite dönemi olan dört haftalık bir çalışmaya dâhil edildi. Anket internet ortamında ebeveynlere ulaştırıldı. Çalışmaya dâhil edilme kriterlerine göre geçerli anket sayısı 360 olarak belirlendi. Yarı yapılandırılmış görüşmeye yaş ortalaması 14,77 olan 9'u kız 31 tip 1 DM'li dâhil edildi. Çalışmanın deneysel boyutuna ise yaş ortalaması 13,26 olan 5'i kız 15 tip 1 DM'li dâhil edildi. Çalışmanın nicel bulgularına göre; ebeveynlerin büyük çoğunluğunun (%96) diyabetin yönetilmesinde fiziksel aktivitelerin önemli olduğunu düşündükleri tespit edildi. Tip 1 DM'liler büyük oranda (%76,1) fiziksel aktivitelere katılırken, lisanslı olarak spora katılanların oranının (%34,4 ) düşük olduğu tespit edildi. Cinsiyet ile fiziksel aktivitelere ve lisanslı olarak spora katılım oranları arasındaki farkın anlamlı düzeyde olduğu tespit edildi (p < ,05). Yaş ile lisanslı spora katılım oranları arasındaki farkın anlamlı düzeyde olduğu tespit edildi (p < ,05). Baba eğitim düzeyi ile lisanslı olarak spora katılım oranları arasında anlamlı bir farklılık olduğu tespit edildi (p < ,05). Fiziksel aktivitelere katılım ve aktivitelere katılım sıklıkları ile HbA1c düzeyleri oranları arasında anlamlı bir farklılık olduğu tespit edildi (p < ,05). Çalışmanın nitel bulgularına göre; tip 1 DM'lilerin fiziki ortamla (n=50) ilgili, psikolojik olarak (n=23) ve bedensel (n=9) olarak zorluklar yaşadıkları tespit edildi. Tip 1 DM'lilerin egzersizin fizyolojik (n=83) ve psikolojik (n=28) fayda sağladığının farkında oldukları tespit edildi. Çalışmanın deneysel bulgularına göre; kontrol ve aktivite dönemlerindeki kan glukoz ortalamaları arasındaki farklılığın anlamlı olmadığı tespit edildi (p > ,05). Her iki dönemde kullanılan insülin dozları arasındaki farkın anlamlı olduğu tespit edildi (p < ,001). Anaerobik karakterdeki direnç egzersizlerinin kan glukozu üzerine akut etkisinin aerobik egzersizlere göre anlamlı olmadığı tespit edildi (p > ,05). Kombine egzersizlerin kan glukozu üzerine akut etkisinin anlamlı olduğu tespit edildi (p < ,05). Sonuç olarak Türkiye'deki tip 1 DM'li çocukların ve ergenlerin özellikle kızların lisanslı olarak spora katılımının düşük olduğu, tip 1 DM'lilerin egzersizin fizyolojik ve psikolojik yararlarının farkında oldukları ve tip 1 DM'de aerobik ve kombine egzersizlerin kan glukozu üzerine akut etkisinin pozitif yönde olduğu söylenebilir. In this study, it is aimed to examine the views of type 1 DM individuals and their parents about participation in physical and sportive activities and the acute effect of the combined physical activity protocol on blood glucose in individuals with type 1 DM. In this study, quantitative data including the personal and family characteristics of the individuals with type 1 DM, their participation in the activity and their parents' opinions were obtained by a questionnaire. Qualitative data including views of individuals on physical activities were obtained by using semi-structured interview method. In the experimental phase of the study, type 1 DM individuals were included in a four-week study with the first two weeks of the control period last two weeks of activity period. The survey was delivered to parents on the internet. According to the inclusion criteria, the number of valid questionnaires was 360. 31 adolescents with type 1 DM who had a mean age of 14.77 and 9 of whom were girls were included in the semi-structured interview. 15 individuals with type 1 DM who had a mean age of 13.26 and 5 of whom were girls were included in the experimental dimension of the study. According to the quantitative findings of the study; the majority of parents (96%) found that physical activities were important in managing diabetes. Individuals were mostly involved in physical activities (76.1%) while the percentage of those participating in sports (34.4%) was low. According to gender, the difference between physical activities and participation in licensed sports was found to be significant (p < .05). The difference between age and licensed sports participation was found to be significant (p < .05). A significant difference was found between the level of father education and the participation in sports (p < .05). There was a significant difference between HbA1c levels according to the frequency of participation in activities and participation in physical activities (p < .05). According to the qualitative findings of the study; type 1 DM individuals experienced physical environment difficulties (n = 50), psychological difficulties (n = 23) and physical difficulties (n = 9). Individuals were found to be aware of the physiological (n = 83) and psychological (n = 28) benefits of exercise. According to the experimental findings of the study; the difference in blood glucose levels between control and activity periods was not significant (p> .05). The difference between the insulin doses used in both periods was found to be significant (p .05). The acute effect of combined exercises on blood glucose was found to be significant (p < .05). As a result childrens and adolescents wiht type 1 DM in Turkey, especially girls, have low participation in licensed to sports. Type 1 DM individuals are aware of the physiological and psychological benefits of exercise. The acute effect of aerobic and combined exercises on blood glucose in type 1 DM can be said to be positive. 128

Amaç: Bu çalışma Tip 1 Diabetes Mellitusu olan hastaların cinsellik algılarının ve cinsel bakım gereksinimlerinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Araştırma karma yöntem araştırması olup paralel veriler tipli yakınsak desendedir. Araştırmanın evrenini, Ağustos 2018-Nisan 2019 tarihleri arasında Antalya Atatürk Devlet Hastanesi ve Ocak-Nisan 2019 tarihleri arasında Antalya Özel Yaşam Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma polikliniğine başvuran tip 1 diyabetli bireyler oluşturmuştur. Veriler; Kişisel Bilgi Formu, Kadın Cinsel Fonksiyon İndeksi Ölçeği, Ereksiyon İşlevi Uluslararası Değerlendirme Formu ve yarı yapılandırılmış görüşme formu ile sekiz gönüllü katılımcıdan toplanarak SPSS 23.0 ve N-Vivo10 ile değerlendirilmiştir.Bulgular: Katılımcıların %50'si erkektir. Erkeklerin tamamında erektil disfonksiyon, kadınların %25'inde cinsel fonksiyon bozukluğu saptanmıştır. Derinlemesine görüşme sonucunda `Anlamlandırma, İlişkide Yaşanılan Güçlükler, Profesyonel Destek Almanın Önündeki Engeller, Yardım Arama Davranışı, Cinsel Bakım Önerileri` ana temaları ve `ihtiyaç, mutluluk kaynağı, yaşamdaki yeri, fizyolojik, psikolojik, evlilik süreçlerinde güçlükler, fiziki ortamın uygun olmaması, bilgi eksikliği, sağlık çalışanlarının ulaşılabilir olmaması, cinsellikle ilgili konuşmaktan çekinme, alternatif tedavilere, tıbbi tedavilere, kendi kendine çözüm bulmaya yönelim, sağlık kuruluşlarına yönelik, alternatif tedavilere yönelik, diğer bireylerle paylaşmaya yönelik öneriler` alt temaları bulunmuştur. Ayrıca katılımcılar diyabetten önce ve sonra cinselliklerini tanımlamada metaforlar üretmişlerdir.Sonuç: Tip 1 diyabetli bireylerin cinsel yaşamlarında fizyolojik ve psikolojik güçlükler yaşadıkları ve yaşadıkları bu güçlüklerle baş etmek için profesyonel destek almaktan ziyade çoğunlukla kendi kendilerine çözüm ürettikleri bulunmuştur. Ayrıca cinsellikle ilgili konuların standart diyabet bakımına entegre edilmesini istedikleri ve cinsel yaşamları konusunda sağlık profesyonellerinden destek bekledikleri saptanmıştır. Anahtar Kelimeler: tip 1 diabetes mellitus, cinsellik, diyabet ve cinsel yaşam, nitel araştırma, hemşirelik Objective: This study was conducted to determine the sexual perceptions and sexual care needs of patients with Type 1 Diabetes Mellitus.Method: It is a mixed method research with parallel data type convergent design. The study population consisted of patients diagnosed with type 1 diabetes between August 2018 and April 2019 in Antalya Atatürk State Hospital and between January and April 2019 in Antalya Private Life Hospital Endocrinology and Metabolism outpatient clinic. Data were collected from eight volunteers by using Personal Information Form, Female Sexual Function Index Scale, Erectile Function International Evaluation Form and semi-structured interview form. N-Vivo10 and SPSS 23.0 were used for data evaluation.Results: 50% of the participants were male. All of the men had erectile dysfunction and 25% of women had sexual dysfunction. As a result of in-depth interview main themes of `meaning, difficulties in sexual life, barriers to professional support, help seeking behavior, sexual care advice` and sub themes of `need, source of happiness, place in life, physiological difficulties, psychological difficulties, difficulties in marriage processes, inability of the physical environment, lack of information, inability of the health care workers, hesitation about talking sexuality, orientation to alternative therapies, orientation to medical treatments, self-directedness, recommendations for health institutions, recommendations for alternative therapies, recommendations for sharing with other individuals. In addition, participants produced metaphors to define their sexuality before and after diabetes.Conclusion: İndividuals with type 1 diabetes face with physiological and psychological difficulties in their sexual lives. İn order to cope with these difficulties, they prefer individuals' solution rathen than getting professional support. In addition, patients desired that sexual issues should be integrated into standard diabetes care and sexual life should be supported by health care giver. Key words: type 1 diabetes mellitus, sexuality, diabetes and sexual life, qualitative research, nursing 141

Bu çalışma T1D hastalarında kas kuvveti ve mimarisini değerlendirmek amacıyla yapıldı. Alt grup analizlerinde ise T1D süresi, HbA1C düzeyi, mikrovasküler komplikasyonların ve insülin kullanma yönteminin kas kuvveti ve mimarisi üzerine olan etkisi araştırıldı. Çalışmaya T1D tanısı olan 32 hasta (23 kadın, 9 erkek) ile yaş, cinsiyet, boy, kilo, fiziksel aktivite düzeyi yönünden eşleştirilmiş 31 sağlıklı gönüllü (22 kadın, 9 erkek) dahil edildi. Her iki grupta ayrıntılı lökomotor ve nörolojik sistem muayeneleri yapıldı, IPAQ kullanılarak fiziksel aktivite düzeyi belirlendi. T1D ve kontrol grubunda ultrasonografik olarak dominant ekstremite kuadriseps femoris kas kalınlıkları (RF, VI, VM, VL) ile pennat açı (VI, VM, VL) ölçümleri yapıldı. Daha sonra her iki grupta 60 /sn ve 180 /sn açısal hızlarda izokinetik dinamometre sistemi kullanarak kas kuvveti değerleri ölçüldü. T1D grubunda cinsiyet, yaş, boy, kilo, fiziksel aktivite düzeyi yönünden benzer kontrol grubuna kıyasla 60º/sn açısal hızda fleksiyon ve ekstansiyon pik tork ölçümlerinde istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p0,05). T1D grubu insülin alınma yöntemine göre alt gruplara ayrıldığında insülin pompası kullanan grupta, subkutan insülin kullanan gruba göre RF, VI, VM kas kalınlıkları istatistiksel olarak anlamlı derecede daha büyüktü (p 0.05). When T1D group was subdivided according to insulin uptake method, RF, VI, VM muscle thickness was significantly higher in the insulin pump group compared to the subcutaneous insulin group (p

Danışman: DR. ÖĞR. ÜYESİ HALUK SAÇAKLI Yer Bilgisi: İstanbul Gelişim Üniversitesi / Sağlık Bilimleri Enstitüsü / Antrenörlük Eğitimi Anabilim Dalı / Hareket ve Antrenman Bilim Dalı Konu: Spor = Sports, Tip I diyabetli kişilerde egzersiz ve beslenmeye bağlı hipoglisemi araştırıldığı çalışmamızda beslenme tedavisi ve fiziksel egzersizleri belirli plan ve program dahilinde uygulanmasıyla bireylerin yaşam kalitelerinin araştırılması amaçlanmıştır. Araştırmada tanımlayıcı araştırma modeli olarak egzersiz, beslenme ve hipoglisemi korku ölçeği uygulanmıştır. Araştırmanın evrenini; Kanuni Sultan Süleyman Araştırma Hastanesi; örneklemi ise random tesadüfi örnekleme yöntemi ile endokrin bölümü tip 1 diyabetli kişiler oluşturmaktadır. 20-30 (n=25), 30-40 (n=22), 40-50 (n= 12) 50 yaş üstü (n=14) toplamda; 40 kadın 33 erkek yetişkine uygulanmıştır. Verilerin istatistiğinde SPSS 22,0 paket programı kullanılarak ki-kare testleri, çapraz tablolar ve frekans tabloları ile 0,05 düzeyinde değerlendirilmiştir. 50 yaş üstü katılımcıların;''Ara öğünlerimi fazla miktarda yedim''(x̄ =2.2143) bazen fazla miktarda yediklerini,''Kan şekerimi150'nin üstünde tutmaya çalıştım''(x̄ =1,5000) daha fazla hassasiyet gösterdiklerini, ''Kan şekerim düştüğünde insülünimi azalttım''(x̄ =1,5000) insülüni azaltmadıklarını, ''Kan şekerimi günde 6 kez veya daha fazla ölçtüm''(x̄ =1,7857) daha fazla ölçüm yaptıklarını, ''Fiziksel aktivite/egzersiz yapmayı bıraktım''(x̄ =1,7857) fiziksel aktivite/ egzersiz konusuna daha fazla önem gösterdiklerini, ''Çevremde birilerinin olmasına özen gösterdim''(x̄ =1,5000) yakınlarında birilerine ihtiyaç duymadıklarını, ''Sosyal ortamlarda kan şekerimi her zamankinden daha yüksek tuttum''(x̄ =1,8571) daha dikkatli davrandıklarını, ''Önemli işlerle uğraşırken kan şekerimi her zamankinden daha yüksek tuttum''(x̄ =1,5714) kan şekeri hassasiyetlerinin daha az olduğunu, diğer yaş gruplarından yüksek ortalamaları tespit edilmiştir. 50 yaş üstünün diğer yaş gruplarına göre beslenme konusunda yeterli bilgiye sahip olmadıkları ve diyet programlarında dikkatli olmadıkları, kan şekeri hassasiyetlerinin az olduğu tespit edilirken, fiziksel aktivite ve egzersiz konusunda, yalnızlık, sosyal ortamlarda kan şekerlerine ölçümlerine daha fazla hasssasiyet gösterdikleri tespit edilmiştir., The aim of this study is to investigate hypoglycemia related to exercise and nutrition in people with type 1 diabetes, and to analyze the quality of life of individuals by applying nutritional therapy and physical exercises within a specific plan and program. Exercise, nutrition and hypoglycemia fear scale is applied as a descriptive research model. Target population of the study is chosen Sultan Süleyman Research Hospital ; Sampling is consisted of people with type 1 diabetes by using random sampling method in endocrine departmant. 20-30 (n = 25), 30-40 (n = 22), 40-50 (n = 12) over 50 years (n = 14) in total; 40 women and 33 male are administered in total. In the statistics of the data, chi-square tests, cross tables and frequency tables are used with SPSS 22.0 package program and evaluated at 0.05 level. Participants over the age of 50 stated : '' I ate too much of my breaks '' (x̄ = 2.2143) sometimes they ate too much, '' I tried to keep my blood sugar above 150 '' (x quantity = 1.5000) When my sugar fell, I reduced insulin ı (xın = 1.5000) did not reduce insulin, '' My blood sugar measured 6 times a day or more '' (xın = 1,7857) that they are doing more measurements, '' I've stopped physical activity / exercise ' '(x tut = 1,7857) showed moreix importance to physical activity / exercise,' 'I've taken care to have someone around me' '(xdim = 1.5000) near someone they do not need,' 'I kept my blood sugar in social environments higher than ever '' (xeri = 1.8571) have been more careful, '' I've kept my blood sugar higher than ever before when dealing with important things '' (x dav = 1.5714) The higher averages from other age groups are detected. Research shows that participants over 50 years of age lacked sufficient knowlege concerning nutrition and failed to follow certain dietary guidelines. They were also less tolerant to fluctuations in blood glucose levels in comparison to respondents in other age groups. On the other hand, participants over the age of 50 were found to monitor blood sugar levels more closely in different social environments. Furthermore, they attached importance to physical activity/ exercise and independence than participants in other age groups.

Aslan B, Tip 1 Diyabetli Adölesan Bireylerde Uyku Kalitesi ve Beslenme Durumu Arasındaki İlişkinin Belirlenmesi. Başkent Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Beslenme ve Diyetetik Anabilim Dalı, Yüksek Lisans Tezi, 2019.Uyku, endokrin fonksiyonların ve glukoz metabolizmasının düzenlemesinde önemli bir role sahiptir. Çalışmalarda, Tip 1 diyabetli bireylerde beslenmenin yanı sıra uyku süresinin ve kalitesinin de kan glukoz değerlerini etkileyebileceği gösterilmiştir. Bu araştırma, Tip 1 diyabetli adölesanlarda uyku kalitesi ve beslenme durumu arasındaki ilişkiyi araştırmak amacıyla yapılmıştır. Çalışma, Kasım 2018-Şubat 2019 tarihleri arasında Erciyes Üniversitesi Mustafa Eraslan ve Fevzi Mercan Çocuk Hastanesi Pediatri Endokrinoloji polikliniğine başvuran 10-19 yaş arasındaki Tip 1 diyabetli adölesanlar üzerinde yapılmıştır. Bireylerin kişisel özellikleri, beslenme ve uyku alışkanlıkları anket formu ile yüz yüze görüşme yöntemi kullanılarak belirlenmiştir. Günlük enerji ve besin ögeleri alımını belirlemek için 3 günlük besin tüketim kaydı alınmış ve fiziksel aktivite durumları belirlenmiştir. Bireylere Pittsburgh Uyku Kalitesi Ölçeği (PUKİ) ve Epworth Uykululuk Ölçeği uygulanmıştır. Ayrıca bireylerin antropometrik ölçümleri alınmış ve biyokimyasal bulguları analiz edilmiştir. Tip 1 diyabetli bireylerin 33'ü kız (%43.4) ve 43'ü erkektir (%56.6). Bireylerin ortalama diyabet süresi 4.92±3.55 yıldır. Adölesanların enerji, karbonhidrat ve yağ alımları Türkiye Beslenme Rehberi 2015 önerilerinin altında, protein tüketimleri ise önerilerin üzerindedir. Bireylerin %59.2'si iyi uyku kalitesi %40.8'i kötü uyku kalitelerine sahiptir. Kötü uyku kalitesine sahip adölesanların iyi uyku kalitesine sahip olanlara göre daha yüksek miktarda yağ tükettiği saptanmıştır (p>0.05). İyi uyku kalitesine sahip olan Tip 1 diyabetli adölesanların kötü uyku kalitesine sahip olanlara göre daha uzun süre uyuduğu ve daha kısa sürede uykuya daldığı belirlenmiştir (p0.05). İyi uyku kalitesine sahip adölesanların HbA1c, total kolesterol, LDL-kolesterol, trigliserid ve kan glukozu düzeyleri kötü uyku kalitesine sahip adölesanlardan daha düşüktür (p>005). Diyabet yaşı ve PUKİ skoru arasında negatif yönlü anlamlı bir korelasyon saptanmıştır (p0.05). It was found that adolescents with Type 1 diabetes who had good sleep quality were sleeping longer and fell asleep in less time than those with poor sleep quality (p005). The significant negative correlation was found between diabetes age and PSQI score (p

Bu çalışma tip 1 diyabet tanılı adölesanların yaşam deneyimlerini, duygu ve algılarını belirlemek amacıyla yapılmıştır. Araştırma bir üniversite hastanesinde, tip 1 diyabet tanısı ile takibi yapılan 12-18 yaş grubu, 14 kız ve 5 erkek olmak üzere 19 adölesanı kapsamaktadır. Araştırma fenomolojik tipte niteliksel olarak yapılmıştır. Çalışmada veriler yarı-yapılandırılmış görüşme formu kullanılarak derinlemesine görüşme ile toplanmıştır. Adölesan ile görüşmeler görüşmeci tarafından yüzyüze yapılmıştır. Görüşmeler kayıt altına alınmıştır. Görüşmeler en az 15 dakika ile en fazla 45 dakika arasında değişmiştir. Görüşmeden elde edilen veriler içerik analizi yöntemiyle değerlendirilmiştir. Analizler sonucunda deneyim, duygu ve algı olarak 3 tema elde edilmiştir. Adölesanlar diyabetin hiç geçmeyecek ve sürekli dikkat gerektiren bir hastalık olması nedeniyle stres yaşadıklarını, beslenmeye ilişkin kısıtlamaların olması, diyabet nedeniyle sosyal aktivitelerden dışlanmaları gibi nedenlerle hayatlarının olumsuz etkilendiğini ifade etmişlerdir. Adölesanların damgalanma korkusu yaşadıkları ve hastalıklarını gizleme eğilimi gösterdikleri belirlenmiştir. Diyabet hastalığının sağlıklı beslenmeye yol açtığını bu nedenle kendilerini iyi algıladıkları, bazı adölesanların ise kendilerini başkalarından farklı ve kötü algıladıkları saptanmıştır.Bu çalışmanın sonucunda tip 1 diyabet hastalığının adölesanların yaşamlarını birçok yönden etkilediği bulunmuştur. Hemşireler de bu etkilenmeleri ele almalı ve adölesanların duygularını ifade etmelerine yardımcı olmalıdır.Anahtar Kelimeler: Adölesan, Nitel Araştırma,Tip 1 Diabetes Mellitus This study was carried out to identify life experiences, emotions and perceptions of the adolescents who were diagnosed with type 1 diabetes. The study included 19 adolescents including 14 females and males who were between 12-18 years old and whose follow-ups for type 1 diabetes were carried out in a university hospital. It was a qualitative and phenomological study. The data were collected by using a semi-structured interview form during the study; and in-depth interviews were conducted. The interviews with the adolescents were performed as face-to-face by the researcher. Interviews were recorded during the meetings. The durations of the interviews varied between 15 minutes up to 45 minutes. Data regarding the interviews were evaluated by content analysis. At the end of analyses, three themes were obtained including experience, emotion and perception. The adolescents stated that they experienced stress due to the nature of diabetes as a never-ending disease requiring continuous care; and their lives were negatively affected due to the reasons such as having limitations regarding nutrition and exclusion from social activities due to diabetes. It was determined that adolescents experienced a feeling of stigmatization and showed a tendency to hide their diseases. It was also found that diabetic disease caused healthy nutrition; and thus, they perceived theirselves as well. However, it was detected that some adolescents perceived themselves as different and weak from the others.At the end of this study, it was found that type 1 diabetic disease affected the lives of the adolescents from many aspects. Nurses should address these affections and should help them to express their feelings.Key Words: Adolescent, Qualitative Research, Type 1 Diabetes Mellitus 76

Amaç: Diabetes Mellitus (DM), insülin sentezinin bozulması sonucu ortaya çıkan insülin yetersizliği veya insülin etkisinin defekti ile karakterize metabolik bir hastalıktır. Kan glukoz seviyesinin sürekli yüksek seyretmesi serbest radikallerin meydana gelmesine neden olmaktadır. Bu çalışmanın amacı DM ile kan glukozu, antioksidanlar ve selenyum seviyeleri arasındaki ilişkilerin incelenmesidir.Materyal ve Metot: Tip I (n=30) ve Tip II (n=70) Diabetes Mellitus'lu hastalarda kan glukoz düzeyleri, SOD, CAT, GSH-Px aktiviteleri, spektrofotometrik ölçüm ile belirlendi. Selenyum (Se) düzeyi ise serumda ICP-MS cihazında ölçüldü ve elde edilen sonuçlar kontrol grupları (n=20, n=30) ile karşılaştırıldı.Bulgular: Tip I DM'lu hastalarda (n=30), kontrol grubu ile karşılaştırıldığı zaman kan glukoz düzeyi ve GSH-Px anlamlı olarak yüksek bulundu (p< 0,05). SOD, CAT ve Se seviyelerinde ise istatiksel olarak anlamlı fark bulunamadı.Tip II DM'lu hastalarda (n=70) kontrol grubu ile karşılaştırıldığı zaman kan glukoz düzeyi anlamlı olarak yüksek, SOD, CAT, GSH-Px ve Se değerleri ise anlamlı olarak düşük bulundu (p< 0,05). Sonuç: Hem Tip I, hem de Tip II DM'ta artan glukoz seviyesinin, serbest radikallerin meydana gelme mekanizmalarını aktive ettiği ve serbest radikallerin ortadan kaldırılmasını sağlayan antioksidan savunma sisteminin aktivasyonuna neden olabileceği kanısını ortaya koymaktadır. Aim: Diabetes Mellitus (DM) is a metabolic disease characterized by insulin deficiency or defect of insulin effect resulting from disruption of insulin synthesis. Continuous high blood glucose levels cause the formation of free radicals. The aim of this study was to investigate the relationship between DM and blood glucose, antioxidants and selenium levels.Materials and Methods: Blood glucose levels, SOD, CAT, GSH-Px activities in patients with Type I (n = 30) and Type II (n = 70) Diabetes Mellitus were determined by spectrophotometric measurement. Selenium (Se) levels were measured by ICP-MS in serum and results were compared with the control groups (n = 20, n = 30).Findings: Blood glucose level and GSH-Px were found to be higher in patients with type I DM (n = 30) when compared with the control group (p

Diabetes mellitus, insulin sekresyonunda ya da insulinin etkisinde veya her ikisindekidefektler sonucu karbonhidrat, yağ ve protein metabolizmasında bozukluklar ile karakterizeçoklu etiyolojiye sahip bir metabolizma bozukluğudur. Uzun dönemde diyabet değişikdokularda fonksiyon bozuklukları ve hasarlara neden olur. Egzersizin diyabetle ile ilişkilipatolojiler üzerinde faydalı etkilere sahip olduğu bilinmektedir. Bu çalışmada ılımlı yüzmeegzersizinin tip-1 diyabetik sıçanlarda vasküler cevaplara olan etkilerinin değerlendirilmesiamaçlandı. Çalışmada 36 adet erişkin Wistar Albino ırkı erkek sıçan kullanıldı. Deneydekigruplar; diyabet, diyabet+egzersiz, egzersiz ve kontrol olarak oluşturuldu. Tip 1 diyabetiindüklemek için streptozotosin (50 mg/kg, periton içi) verildi. Diyabet+egzersiz ve egzersizgrubu sıçanlar streptozotosin enjeksiyonundan sonra 4 hafta boyunca 1 saatlik yüzmeegzersizine tabi tutuldu. Kan glikoz düzeyleri başlangıçta ve sonda ve vücut ağırlığı haftalıkolarak ölçüldü. Deney sonunda in vitro torasik aort yanıtları kaydedildi. Tip-1 diyabetiksıçanların vücut ağırlığında 1. haftadan 4. haftaya kadar azalma belirlendi (p

Amaç: Tip1 diabetes mellitus (T1DM) pankreatik β hücrelerinin yıkımı sonucu insülinin eksikliği veya mutlak yokluğu ile karakterize, ekzojen insüline bağımlı çocukluk çağının sık görülen kronik seyirli bir hastalığıdır. Son yıllarda literatür bulguları incelendiğinde 5 yaş altı olgularda belirgin bir artış olduğuna ve bu olgulara yönelik çalışmaların önemine dikkat çekilmektedir. Bu çalışmada hastanemizde izlenen 5 yaş ve altında tanı alan T1DM'li hastalarımızın, 5 yaş üstünde tanı alan olgularımızdan tanıda ve bir yıllık izlemdeki klinik ve laboratuvar farklılıklarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Materyal Metod: Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi İhsan Doğramacı Çocuk Hastanesi'nde 1 Ocak 2000-28 Aralık 2018 tarihleri arasında tanı almış ve Pediatrik Endokrinoloji Bilim Dalı'nda düzenli bir yıllık izlemi olan 6 ay-18 yaş arası, 263 T1DM'li hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Beş yaş ve altı (73 hasta-%27,8) ve 5 yaş üstü (190 hasta -%72,2) olmak üzere hastalar iki gruba ayrılarak incelendi. İki yaş grubunun demografik özellikleri, başvuru şikayet ve bulguları, tanıdaki laboratuvar ve görüntüleme bulguları, yatış bilgileri, aldıkları tedavileri ile bir yıllık takipte almakta oldukları insülin tedavileri, remisyon durumları, eşlik eden diğer otoimmün hastalıklar ve diğer izlem bulguları karşılaştırılarak değerlendirildi.Bulgular: 5 yaş ve altında T1DM tanısı alan hastalarda tanı anında ateş ve enfeksiyon bulgusu daha sık, şikayet süresi kısa, kilo kaybı sıklığı ve oranı daha az, dış merkezde insülin tedavisi alma durumu daha fazla, tanıda laboratuvar bulgularından sodyum/düzeltilmiş sodyum/osmolarite/C-peptid düzeyi daha düşük, Bun ve potasyum daha yüksek, yatış süresi daha uzun, diyabet otoantikor pozitiflik sıklığı daha fazla, Anti-İnsülin (İAA) düzeyi daha yüksek idi ve istatistiki anlamlıydı. Beş yaş ve altındaki olguların bolus/bazal oranı ilk 3 ayda daha yüksekti. Beş yaş ve altındaki hastalar bir yıllık izlemde daha az remisyona girdi ancak diğer yaş grubundakilere göre anlamlı fark saptanmadı. Beş yaş altındaki hastalarda bir yıllık izlem süresince daha fazla oranda Çölyak Hastalığı (ÇH) saptandı. Her iki yaş grubu arasında Otoimmün Tiroidit görülme sıklığı arasında fark bulunmadı.Sonuç: 5 yaş ve altında T1DM tanısı alan olguların, diğer yaş gruplarına göre sıklıkla yaşa özgül yaygın görülen enfeksiyonları sırasında tanı aldığı, şikayet süresinin daha kısa olmasına rağmen pankreatik β hücre hasarının daha hızlı ve agresif gelişmesine bağlı olarak diyabet otoantikor sıklığının daha fazla ve düzeylerinin daha yüksek olduğu görüldü. Metabolik dekompansasyon laboratuvar bulgularının tanı anında 5 yaş altında daha fazla olduğu gösterildi. Beş yaş altı hastaların daha büyük yaş gruplarına göre daha az insülin ihtiyacının olduğu bilinmesine rağmen ilk bir yıl izlemde verilen tedavi dozlarında farklılık saptanmadı. Beş yaş ve altında tanı alan hastaların büyüme gelişme döneminde olması, çok hareketli olmaları, sık beslenmeleri ve ara öğünlerinin ana öğünlere yakın olması nedeniyle tedavide daha yüksek bolus tedaviye ihtiyaç duyduklarını destekleyen bulgular bulundu. Genel populasyonda literatürde 5 yaş altında otoimmün hastalık nadir olarak bildirilmesine rağmen çalışmamızda 5 yaş altı çocuklarda otoimmün hastalık sıklığı etyopatogenezdeki farklılıkları göstermektedir. Çalışmamız 5 yaş altı T1DM'nin daha büyük yaş gruplarına göre tanıda, tedavide ve takipte pek çok farklı özelliklerini göstermiş olup bu yaş grubuna yönelik bu özelliklerin iyi bilinmesi hem sağlık sunucuları hem de bu yaş grubunun tamamiyle bağımlı olduğu ebeveynleri için önemlidir.Anahtar kelimeler: Tip 1 Diyabet, Endokrinoloji, Çocuk Aim: Type 1 diabetes mellitus (T1DM) is a common chronic disease of exogenous insulin-dependent childhood, which is characterized by a deficiency or absolute absence of insulin as a result of the destruction of pancreatic β cells. When the literature findings are examined in recent years, it is pointed out that there is a significant increase in the cases under 5 years of age and the importance of the studies related to these cases. In this study, we aimed to determine the clinical and laboratory differences in terms of the diagnosis and one-year follow-up in our hospital between the cases with T1DM aged 5 and younger and the cases older than 5 years.Material and Methods: 263 patients with T1DM, aged between 6 months and 18 years old, who were diagnosed and followed up one year in Pediatric Endocrinology Department of Hacettepe University İhsan Doğramacı Children's Hospital between January 1, 2000 and December 28, 2018 were analyzed retrospectively. Our patients were divided into two groups as aged 5 and under 5 years of age (73 patients- 27.8%) and the cases older than 5 years (190 patients-72.2%). The demographic characteristics, complaints and findings at the time of admission, laboratory and imaging findings at diagnosis, hospitalization information, treatments, remission status, concomitant autoimmune diseases, insulin treatments in the one-year follow-up period, and other follow-up findings were evaluated.Results: At the time of diagnosis, in patients under 5 years old, it was found that fever and infection symptoms were more common, shorter duration of complaints, less frequency and rate of weight loss, higher insulin intake at the external center, lower sodium/corrected sodium levels/osmolarity /C-peptide level, higher BUN and potassium levels. Hospitalization time was longer, frequency of diabetes autoantibody positivity was higher, Anti-İnsulin (IAA) level was higher and it was statistically significant. The ratio of bolus to basal in the patients aged 5 years and younger was higher in the first 3 months. Less remission was observed in patients under 5 years of age, but there was no statistical difference between the groups. Celiac disease (CD) was found to be higher in patients under 5 years of age during a one-year follow-up. There was no statistically significant difference between the two groups in terms of the incidence of Autoimmune Thyroiditis.Conclusion: In our study, patients with T1DM at the age of 5 and younger were diagnosed more frequently during the period of age-specific common infections compared to the older age groups. Although the duration of the complaint was shorter, it was thought that the frequency of diabetes autoantibodies was more common, and the levels of diabetes autoantibodies was higher due to the rapid and aggressive development of pancreatic β cell damage. It was shown that laboratory findings related to metabolic decompensation were higher at the age of 5 years at the time of diagnosis. Although it is known that patients under 5 years of age need less insulin compared to older age groups, we found no difference in the treatment doses given in the first-year follow-up. Findings supporting the need for higher bolus treatment in patients aged 5 years because they were in a period of growth and development, in very active period and were fed more frequent and their snacks close to main meals. Although it is reported that autoimmune diseases are very rare in the general population under 5 years of age, the frequency of autoimmune disease in children under 5 years of age shows differences in etiopathogenesis. In our study, many different features of T1DM in terms of the diagnosis, treatment, and follow-up are shown in children under 5 years of age. Both healthcare providers and their parents need to know these features related to this age group.Keywords: Type 1 Diabetes Mellitus, Endocrinology, Child 124

Düzenli fiziksel aktivitenin; obezite, kardiyovasküler hastalıklar ya da diyabet gibi patolojik durumlarda olumlu etkileri olduğu bilinmektedir. Bu çalışma tip I diyabet oluşturulmuş erkek sıçanlarda 4 hafta süreyle uygulanan yüzme egzersizinin iskelet kası kontraktilite özelliklerine etkilerini ortaya koymayı amaçlamıştır. Çalışmada toplam 36 adet erkek erişkin Wistar Albino ırkı sıçan kullanılmıştır. Deney grupları; diyabet, diyabet+egzersiz, egzersiz ve kontrol şeklinde oluşturuldu. Diyabet oluşturmak için streptozotosin (STZ) tek doz 50 mg/kg miktarında intraperitoneal olarak verildi. STZ enjeksiyonu sonrası 4 hafta süreyle diyabet+egzersiz ve egzersiz gruplarındaki hayvanların 1 saat süreyle yüzmeleri sağlandı. Kan glikoz düzeyleri başlangıçta ve sonda ve vücut ağırlığı haftalık olarak ölçüldü. Çalışma sonunda gastroknemius kası izometrik gerim yanıtları in situ belirlendi. Her değişken için ortalama ve ortalamanın standart hatası belirlendi. Verilerin normal dağılımı uygunluğu ve homojen dağılıma uygunluğunun analizi için Shapiro-Wilk ve Levene testleri kullanılmıştır. Vücut ağırlığı ve glikoz değerleri için tekrarlayan ölçümler varyans analizi yapıldı. Diyabet ve egzersizin kas üzerindeki etkilerini değerlendirmek için tek yönlü varyans analizi yapıldı. Diyabet oluşturulan hayvanlarda tek sarsı kuvvet değeri, maksimum izotonik tetanik kontraksiyon ve yorgunluk başlangıç kuvveti azaldı (p=0.001). Pik gerime ulaşma ve gerim kuvveti yarılanma süreleri diyabet ve egzersize bağlı olarak değişmedi (p=0,265 ve p=0,066). Yorgunluk protokolü sonrası üçüncü dakikada alınan tek sarsı kuvveti yanıtının diyabete bağlı olarak azaldığı ve egzersizin bu durumu düzelttiği belirlendi (p=0.002). Diyabetin sıçanlarda iskelet kası kontraktilite özelliklerini olumsuz etkilediği ve egzersizin bu süreçte olumlu etkilerinin olabileceği görüldü. It is well known that regular physical activity has the beneficial effects on several pathological states such as obesity, cardiovascular diseases, and diabetes. The present study aims to investigate the effects of 4 week swimming exercise on contractile properties of skeletal muscle in type 1 diabetic male rats. A total of 36 male adult Wistar Albino rats were used in the study. The groups in the experiment were generated as diabetes, diabetes + exercise, exercise and control. A single dose (50 mg/kg, intraperitoneal) of streptozotocin (STZ) was administered to induce type 1 diabetes. After STZ injection, the rats in group diabetes+exercise and exercise only were subjected to 1 h daily swimming exercise for 4 weeks. The initial and final blood glucose levels and weekly body weight were recorded. In situ isometric tension responses of gastrocnemius muscle were determined at the end of the experiment. The mean and standard error of the mean were determined for each variable. Shapiro-Wilk and Levene tests were used to analyse the normal distribution and homogeneity of variance of the data. Repeated measurements of variance analysis were performed for body weight and glucose values. One-way ANOVA was conducted to evaluate the effects of diabetes and exercise. Single twitch force, maximal isotonic tetanic contraction, and initial tension of fatigue protocol decreased in diabetic rats (p

Amaç: Diyabetin ve diyabet tedavisinin en korkulan sonuçlarından birisi hipoglisemidir. Aynı zamanda glisemik kontrolün önündeki en önemli sınırlayıcı faktördür. Hastaların hipoglisemi ile ilgili problemlerden korunmak için gerekli kaynaklara sahip olduğu inancından türetilen kişisel güç ve rahatlık duygusunu araştırmak için Polonsky ve arkadaşları tarafından dokuz ölçekli ''Hipoglisemik Güven Ölçeği '' geliştirimiştir [1]. Biz bu çalışmada Hipoglisemik Güven Ölçeği 'nin Türkçe formunun geçerlik ve güvenirliğini aynı zamanda Hipoglisemik Korku Ölçeği, DSÖ İyilik Durumu İndeksi, HbA1c, sosyodemografik bulgu ve değişkenlerle olan ilişkisini inceledik.Gereç-Yöntem: Araştırmada araştırmacı tarafından oluşturulan anket soruları ve psikososyal ölçekler; Hipoglisemik güven ölçeği (HGÖ), Hipoglisemi korku ölçeği (HKÖ) ve DSÖ iyilik durum indeksi kullanılmıştır. Anket sosyodemografik durum, klinik durum değişkenleri ve Hipoglisemik güven ölçeği ile ilişkili olabilecek 35 soru ve 46 ölçek sorularından oluşan toplam 81 sorudan oluşmaktadır. Çalışmamıza Nisan 2018 ve Nisan 2019 tarihleri arasında İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Polikliniği ve Endokrinoloji Polikliniğine başvuran 18 yaş üstü, tanı süresi >1 yıl olan , okuma yazması olan , kendi kendine formu doldurma yeterliliğine sahip olan, tip 1 diyabetli 146 gönüllü hasta katılmıştır. Formların 32 tanesi eksik doldurulma nedeniyle iptal edilmiştir. Bu nedenle çalışmamız 114 tip 1 diyabetli bireyden elde edilen verilerle yapılmıştır.Bulgular: Araştırma 80'i kadın, 34'ü erkek olmak üzere toplam 114 Tip 1 diyabet hastası üzerinde yürütülmüştür. Verilerin istatistiksel analizi IBM SPSS 22 istatistik programıyla yapılmıştır.Bu çalışmada ölçeğin güvenirliği iç tutarlılık ve test-tekrar test yöntemleri kullanılarak hesaplanmış olup Cronbach alfa iç tutarlılık güvenirlik katsayıları ilk uygulamada 0.814, ikinci uygulamada 0.885 olarak bulunmuştur. İki farklı zamanda Hipoglisemik Güven Ölçeğinin maddelerine verilen cevapların tutarlı olduğu gözlendi. Ölçeğin genel korelasyonu (r=0,927, p 1 year, who were literate, who had the ability to fill in the self-form, admitted to İzmir Katip Çelebi University Faculty of Medicine Internal Medicine Polyclinic and Endocrinology Polyclinic, participated in our study. 32 of the forms were canceled due to incomplete filling. Therefore, our study was carried out with data from 114 patients with type 1 diabetes.Findings: The study was conducted on 114 Type 1 diabetes patients, 80 of whom were female and 34 were male. Data were analysed by using SPSS 22 programme. In this study, the reliability of the scale was calculated by using internal consistency and retest methods. Cronbach alpha internal consistency reliability coefficients were 0.814 in the first and 0.885 in the second. The responses to the items of the Hypoglycemic Confidence Scale at two different times were consistent. Overall correlation of the scale (r = 0.911, p

Amaç: Tip 1 Diabetes Mellitus (Tip1-DM) çocuklarda en sık görülen kronik hastalıklardan biridir. Etyopatogenezi aydınlatılmaya çalışılırken Tip1-DM'li çocuklarda total 25-hidroksi vitamin D (25(OH)D) düzeylerinin düşük olduğu ve pankreatik beta hücrelerinde de vitamin D reseptörü bulunduğu saptanmıştır. Vitamin D düzeyleri ile diabet oluşumu arasındaki ilişkiyi değerlendiren çalışmalarda çelişkili sonuçlar elde edilmiştir. Yakın zamanda ki bilimsel çalışmalarda serum total 25(OH)D düzeyleri yerine `serbest 25(OH)D fraksiyonu` ve `bioyararlanılabilir 25(OH)D` düzeylerinin kullanılmasının etkin 25(OH)D düzeylerini göstermek açısından daha doğru olacağı ifade edilmiştir. Bu çalışma da; Tip1-DM'li çocuk hastalarda bioyararlanılabilir 25(OH)D ve hesaplanmış serbest 25(OH)D fraksiyonlarını ve bu fraksiyonların Tip1-DM etyopatogenezindeki olası rollerini incelemek istedik.Yöntemler: Çalışmaya yeni tanı almış 47 Tip1-DM'li hasta (21 kız ve 26 erkek, yaş ortalaması: 9.70±4.26) ve 61 sağlıklı kontrol (26 kız ve 35 erkek, yaş ortalaması: 9,13±4.43) dahil edildi. Tüm çalışma grubundaki kişilerin serumlarında total 25(OH)D, D vitamini bağlayıcı globulin (DBP) ve albumin düzeyleri ölçüldü. 25(OH)D'nin serbest fraksiyonu ve bioyararlanılabilir 25(OH)D düzeyleri; 25(OH)D'nin DBP ve albumine bağlanma afinite sabiteleri kullanılarak hesaplandı. Bulgular: Tip1- DM hastalarındaki ortalama total 25(OH)D düzeyi kontrol grubundan anlamlı olarak daha düşüktü (sırası ile 17,36±5,91 ng/ml ve 22,02±7,38 ng/ml, p=0,0006). Hesaplanmış serbest 25(OH)D düzeyleri hastalarda 47,36±35,14 pmol/L iken, kontrol grubunda 65,6±35,55 pmol/L (p

Bu çalışmada, tek doz streptozotocin ile tip I diyabet oluşturulmuş sıçanlarda, Lavandula stoechas subsp. stoechas esansiyel yağının, kan glikozuna, oksidan ve antioksidan sistemler üzerine etkisi araştırıldı. 40 adet Wistar türü erkek sıçanlar rastgele kendi aralarında, Kontrol (K), Kontrol + L. stoechas yağı (K+LSY), Diyabet (D), Diyabet + L. stoechas yağı (D+LSY) olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Sıçanlara 20 gün süre boyunca intraperitonel enjeksiyon ile L. stoechas yağı verildi. Çalışmanın sonucunda, K+LSY grubunda K grubuna göre trigliserit, total kolesterol ve doku MDA düzeylerinde anlamlı bir azalma, plazma GPX, paraoksanaz ve arilesteraz enzim aktivilerinde de artma tespit edildi. D+LSY grubu D grubu ile karşılaştırıldığında ise kan glikoz, total kolesterol, trigliserit ve doku MDA düzeylerinde anlamlı bir azalma, serum insülin, HDL-K, plazma SOD, paraoksanaz ve arilesteraz enzim aktivilerinde de artma tespit edildi. Sonuç olarak, Lavandula stoechas subsp. stoechas esansiyel yağının, antihiperglisemik, antihiperlipidemik ve antioksidan etki gösterdiği, tip I diyabette oluşan oksidatif strese karşı korumada ve/veya önlemede tedaviye ek olarak kullanılmasının yararlı olabileceği sonucuna varıldı. In this study, effects of Lavandula stoechas subsp. stoechas essential oil on blood glucose, oxidan and antioxidan systems in one dose stz-induced Type I diabetic rats were investigated. Forty Wistar male rats randomly divided into four groups: control (K), control + L. stoechas oil (K+LSY), Diabetes (D), Diyabetes + L. stoechas oil (D + LSY). After the induction of diabetes, L. stoechas oil was injected to rats intraperitoneally for twenty days. At the end of the studies, trigliseride, total cholesterol and tissue MDA levels were decreased and plasma GPX, paraoxanase (PON1) and arilesterase (ARE) enzyme activities were increased in the K+LSY group compared to the K group. Blood glucose, total cholesterole, trigliseride, tissue MDA levels were decreased and serum insulin, HDL-K, plasma SOD, paraoxanase (PON1), arilesterase (ARE) enzyme activities were increased in the D+LYS group compared to the D group.We conclude that Lavandula stoechas subsp. stoechas oil has antihyperglysemic, antihyperlipidemic and antioxidan effects and also could have use as a protective and/or therapeutic agent against oxidative stress in Type 1 Diabetes in addition to treatment. 82

Ebrahimzadeh, M. (2018). Tip 1 ve Tip 2 Diyabette IL-10, IL-13, IL-17 ve CXCL-8, CXCL-10 Sitokin ve Kemokinlerinin Hastalığın Gelişimi ve Prognozu ile İlişkisinin İncelenmesi. İstanbul Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İmmünoloji A.D. Yüksek Lisans Tezi. İstanbul.Anahtar Kelimeler: Diyabet, Sitokin, Kemokin, Insülitis, InflamasyonBu çalışma, İstanbul Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TYL-2017-23598.Diabetes mellitus (DM) insülin eksikliği ve insülin etkisindeki bozulmalar sonucunda organizmanın karbonhidrat, yağ ve protein metabolizmasının alterasyona uğramasıyla ortaya çıkan hiperglisemi özellikli kronik bir hastalıktır. Diyabet olgularının büyük çoğunluğu etyopatogenetik olarak ikiye ayrılır: tip-1-diyabet(T1D) ve tip-2-diyabet(T2D). Tip 1 diyabet (T1D) pankreasın Langerhans adacıklarındaki insülin üreten beta hücrelerinin progresif ve selektif destrüksiyonu ile karakterize olurken; T2D'de periferal insülin direnci, hepatik glukoz üretiminde regülasyon bozukluğu ve beta hücre disfonksiyonu bulunmaktadır.Beta hücrelerinden salınan çözünebilir faktörlerin kemotaktik sitokinler (kemokinler) gibi işlev görmesi T1D ve T2D arasındaki en önemli ortak noktalardan biridir. Dolayısıyla T (CD4+ ve Treg) ve/veya B lenfositlerden salınan sitokinler ve kemokinler arasındaki denge oldukça önemli arz eder. T-hücre altgrupları arasındaki dengenin bozulması halinde diyabet gelişebilmekte ve komplikasyonları ortaya çıkabilmektedir. Diyabette sitokin ve kemokinlerin tanı ve tedavi açısından eşit derecede önemsenerek çalışılması ve değerlendirilmesinin yararlı olacağı düşüncesiyle; pro-inflamatuar IL-17, CXCL8, CXCL10, anti-inflamatuar IL-10 ve IL-13 çalışılarak, tip-1 ve tip-2 diyabet tanısı konmuş, herhangi bir kronik rahatsızlığı ve malignite durumu olmayan 2 gruba ayrılmış 1 ila 5 ve 5 ila 10 yıllık hastalar arasındaki benzer veya farklı düzeyler incelenmiştir. Kontrol grubu olarak hasta gruplarının yaş aralığına uyan, kronik rahatsızlığı ve malignitesi olmayan bireyler alınmıştır. T ve B lenfositlerden salınan sitokinler ve kemokinler dengesinin diyabet süreciyle olan ilişkisini araştırmak amacıyla serum örneklerinde IL-10, IL-13, IL-17, CXCL-8, CXCL-10 parametreleri değerlendirilmiştir. Her bir gruptan elde edilen kan örneklerinin serumlarında sitokin tayini yapılmıştır. Ebrahimzadeh, M. (2018). A Study of Type 1 and Type 2 Diabetes on Cytokines and Chemokines such as; IL-10, IL-13, IL-17 Ve CXCL-8, CXCL-10 in relation to the Development and Prognosis of the Disease. Istanbul University, Institute of Health Science, Department of Immunology. Master Thesis. Istanbul. Key words: Diabetes, Cytokines, Chemokines, Insulitis, InflammationThe present work was supported by the Research Fund of Istanbul University. Project No: TYL-2017-23598Diabetes mellitus (DM) is a chronic hyperglycemia disorder characterized by insulin deficiency and impaired insulin action that is emerged by alterations of carbohydrate, fat and protein metabolism. Most diabetic cases are divided into two etiopathogenetic groups as Type-1-diabetes (T1D) and Type-2-diabetes (T2D). Whereas the progressive and selective destruction of insulin-producing beta cells in the pancreatic islets of Langerhans leads to autoimmune T1D, T2D is mostly associated with peripheral insulin resistance, dysregulation of hepatic glucose production and beta cell dysfunction. The chemotactic cytokine-like function of soluble factors, released from beta cells is one of the most important common feautures in TD1 and TD2. Thus, the balance between cytokines and chemokines which are released from T (CD4+ and Treg) and/or B lymphocytes stands to be very important. Disruption of balance between T-cell subgroups may lead to diabetic complications and eventually development of diabetes.Considering that cytokines and chemokines should be studied and evaluated with equal importance in terms of diagnosis and treatment of diabetes; pro-inflammatory IL-17, CXCL8, CXCL10, anti-inflammatory IL-10 and IL-13 were studied in patients, who were diagnosed with type-1 and type-2 diabetes without any other chronic disease or malignancy. Similar or different cytokine and chemokine levels between patients, divided into two different groups as 1 to 5 years and 5 to 10 years of disease history were evaluated. The control group was consisted of healthy individuals with similar age range of the patient groups. IL-13, IL-17, CXCL-8, CXCL-10 parameters in serum samples were analyzed in order to evaluate the association of DM prognosis with the balance of cytokines and chemokines released from T and B lymphocytes. Cytokines were identified in serum samples of each individuals. 92

ÖZETAmaç: Tip 1 Diabetes Mellitus, fiziksel ve ruhsal gelişim bakımından önemli sonuçları olan, çocukluk çağı ve ergenlik döneminin en sık görülen endokrin hastalığıdır. Nörobilişsel işlevsellik çalışmaları, Tip 1 DM hastalarının çok küçük yaşlardan itibaren dikkat, bilgi işleme ve öğrenme sorunları için artmış risk altında olduğunu göstermektedir. Bu riskin özellikle erken hastalık başlangıcı, şiddetli hipoglisemi öyküsü, kronik hiperglisemi ve kötü glisemik kontrol ile ilişkili olduğu düşünülmektedir. Tip 1 DM kaynaklı bilişsel işlev bozukluğu ve altında yatan patofizyoloji, henüz yeterince araştırılmamış konulardır. Çalışmamızda, Tip 1 DM'li çocuk ve ergenlerin, nörobilişsel işlevindeki değişimleri ve kötü glisemik kontrol, hastalık başlangıç yaşı, hastalık süresi, şiddetli hipoglisemi öyküsü, DKA varlığı, ruhsal bozukluk birlikteliği, hipoglisemi ve hiperglisemi sıklığı, glisemik değişkenlik düzeyi gibi etmenlerin bu nörobilişsel değişimlere katkısının ortaya koyulması amaçlanmıştır.Metod: Çalışmaya 6-18 yaş arası, Tip 1 DM tanısı bulunan 71 ve Tip 1 DM tanısı olmayan 50 çocuk ve ergen dahil edilmiştir. Katılımcıların sosyodemografik ve klinik verileri elde edilmiştir. Tip 1 DM tanısı bulunan katılımcıların son 3 aylık kan glikoz düzeyi ölçüm kayıtları kullanılarak hipoglisemi ve hiperglisemi sıklıkları ile glisemik değişkenlikleri hesaplanmıştır. Ayrıca tedavi süreçleri boyunca yapılan HbA1c ölçüm kayıtları kullanılarak ortalama HbA1c değerleri hesaplanmıştır. Katılımcılara Porteus Labirent Testi, WKET, Stroop Testi TBAG Formu, GİSD-B Testi ve Go-No Go Testi uygulanmıştır. Katılımcılar tarafından ÇDŞG-ŞY, ÇDDÖ, ASDÖ-R ölçekleri, ebeveynleri tarafından ise ÇGDDÖ ve YDB-TDÖ doldurulmuştur. Uzun dönem glisemik kontrol durumu (HbA1c ortalaması), erken hastalık başlangıcı, uzun hastalık süresi, şiddetli hipoglisemi, DKA ve komorbid DEHB varlığının nörobilişsel işlevlere etkisinin olup olmadığı araştırılmıştır. Ardından, hipoglisemi sıklığı, hiperglisemi sıklığı, glisemik değişkenlik, son HbA1c değeri, HbA1c ortalaması, hastalık başlangıç yaşı, hastalık süresi ve takvim yaşı ile nöropsikolojik test puanları arasındaki ilişkiler değerlendirilmiştir. Bulgular: Nöropsikolojik işlevleri değerlendiren WKET, Stroop Testi TBAG Formu ve GİSD-B Testlerinde Tip 1 DM'li grubunun kontrol grubuna göre düşük performans gösterdiği, Go-No Go Testinde ise gruplar arasında anlamlı düzeyde farklılık olmadığı bulunmuştur. Tip 1 DM'nin bu bozucu etkisinin zeka düzeyi ve cinsiyetten bağımsız olduğu görülmüştür. Kötü glisemik kontrole sahip Tip 1 DM tanılı çocuk ve ergenler iyi glisemik kontrole sahip olanlara göre bu testlerde daha kötü performans sergilemiştir ancak iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır. İyi glisemik kontrole sahip olan olgular da kontrol grubuna göre anlamlı olarak daha kötü WKET performansı sergilemiştir. Tip 1 DM'ye ait faktörlerden şiddetli hipoglisemi varlığının Go-No Go testi hariç tüm testler için bozucu etkisi olduğu görülmüştür. Erken hastalık başlangıcı (≤ 6 yaş) GİSD-B Testinde, DKA varlığı ise Stroop Testi'nde bozucu etki etki göstermiştir. Uzun (>5 yıl) hastalık süresi nöropsikolojik işlevlerde anlamlı bir bozulmaya neden olmamıştır. Tip 1 DM'li olgularda DEHB eştanı varlığının Go-No Go Testi dışındaki tüm nöropsikolojik test performanslarında bozucu etkisi olduğu görülmüştür. DEHB tanılı olgular dışlandığında ise Tip 1 DM'nin söz konusu bozucu etkisi, GİSD-B testi hariç WKET ve Stroop testlerinde devam etmiştir. Takvim yaşı ve hastalık başlangıç yaşı tüm nörobilişsel işlevlerle ilişkiliyken, hastalık süresi ile herhangi bir ilişki bulunmamıştır. Hipoglisemi sıklığı ve ortalama HbA1c düzeyi ile Stroop Test performansı, glisemik değişkenlik ile Go-No Go Test performansı ilişkili bulunmuştur. Son HbA1c düzeyi ise hiçbir nöropsikolojik test performansı ile ilişkili bulunmamıştır. Sonuç: Bu çalışmanın sonuçları çocuk ve ergenlerde Tip 1 DM'nin çeşitli nörobilişsel işlevlerde bozulmalara neden olduğunu, glisemik kontrol, şiddetli hipoglisemi varlığı, hastalık başlangıç yaşı, DKA varlığı, DEHB eş tanı varlığı, hipoglisemi sıklığı ve glisemik değişkenliğin söz konusu şlev bozukluklarında rol oynayabileceğini ortaya koymuştur. Tip 1 DM tanılı çocuk ve ergenlerin nörobilişsel işlevlerini etkileyen pek çok faktör bulunmaktadır ve Tip 1 DM'nin ruhsal ve bilişsel sorunlarla ilişkisinin anlaşılması, etkin tedavi stratejileri belirlenmesi ve uygun danışmanlık sağlanması önemli görülmektedir. ABSTRACTObjective: Type 1 Diabetes Mellitus is the most common endocrine disorder of childhood and adolescence, with significant consequences for physical and mental development. Neurocognitive functioning studies show that Type 1 DM patients are at increased risk for attention, information processing and learning problems from very early ages. This risk is thought to be related to early onset of disease, severe hypoglycemia, chronic hyperglycaemia and poor glycemic control. Type 1 DM-induced cognitive dysfunction and underlying pathophysiology are yet to be investigated sufficiently. The aim of this study was to reveal the changes in neurocognitive function of Type 1 DM children and adolescents and to investigate the contribution of factors such as poor glycemic control, age at onset of disease, duration of disease, history of severe hypoglycaemia, presence of DKA, association of psychiatric disorders, hypoglycemia and hyperglycaemia, and level of glycemic variability in these neurocognitive changes.Method: From 6 to 18 years of age, 71 children with Type 1 DM and 50 children without Type 1 DM were included in the study. Sociodemographic and clinical data of participants were obtained. Hypoglycaemia and hyperglycemia frequencies and glycemic variability were calculated using the last 3-month blood glucose level measurement records of participants with Type 1 DM. In addition, the mean HbA1c values were calculated using the HbA1c measurement records made during the treatment process. Porteus Maze Test, WCST, Stroop Test TBAG Form, VADS-B Test and Go-No Go Test were applied to the participants. KSAD-S-PL, CDI, PSSS-R scales were completed by the participants and CBCL and DSM-IV Based Disruptive Behavior Disorders Screening Scale were completed by their parents. The effects of long-term glycemic control status (mean HbA1c), early onset of disease, long disease duration, severe hypoglycemia, DKA and ADHD comorbidity on neurocognitive functions were investigated. Finally the relationship between neuropsychological test scores and the frequency of hypoglycemia and hyperglycemia, the glycemic variability, the last HbA1c value, the HbA1c mean, age at onset of disease, duration of disease and chronological age were evaluated.Results: In WCST, Stroop Test TBAG Form and VADS-B Tests, the group with Type 1 DM showed lower performance than the control group, although in Go-No Go Test there was no significant difference between the groups. This disruptive effect of Type 1 DM was independent of the level of intelligence and gender. Type 1 DM children and adolescents with poor glycemic control had poorer performance in these tests than those with good glycemic control, but the difference between the two groups was not statistically significant. Patients with good glycemic control showed significantly worse WCST performance than control group. The presence of severe hypoglycaemia was found to be a disruptive effect for all tests except the Go-No Go test. Early onset of disease (≤6 years) had a disruptive effect on VADS-B test and presence of DKA had a disruptive effect on Stroop Test. Long disease duration (>5 years) did not cause any significant deterioration in neuropsychological functions. In cases of Type 1 DM, presense of ADHD comorbidity had a disruptive effect on all neuropsychological test performances except on Go-No Go Test. When ADHD cases were excluded, the disruptive effect of Type 1 DM continued on WCST and Stroop test performance except on VADS-B test. Chronological age and age at onset of disease were related to all neurocognitive functions but there was no relation with the duration of disease and neurocognitive functions. In addition, the frequency of hypoglycaemia and the mean HbA1c level were associated with Stroop Test performance and glycemic variability was associated with Go-No Go Test performance. The last HbA1c level was not associated with any neuropsychological test performance.Conclusion: The results of this study suggest that Type 1 DM causes impairments in various neurocognitive functions in children and adolescents, glycemic control, presence of severe hypoglycaemia, age at onset of disease, presence of DKA, ADHD comorbidity, frequency of hypoglycemia and glycemic variability may play a role in such functional impairments. There are many factors that affect the neurocognitive functions of children and adolescents with Type 1 DM and it is important to understand the relationship of Type 1 DM with mental and cognitive problems, to identify effective treatment strategies and to provide appropriate counseling. 191

Amaç: Tip 1 Diabetes Mellitus (T1DM) insülin eksikliğiyle seyreden ve ciddi kardiyovasküler komplikasyonlara neden olabilen çocukluk ve ergenlik çağının en yaygın görülen endokrin-metabolik hastalığıdır. Bu çalışmada T1DM tanılı çocuklarda epikardiyal yağ dokusu kalınlığı (EYDK) ile P dispersiyonu (Pd), QT dispersiyonu (QTd), QTc dispersiyonu (QTcd) ve Tp-e intervali arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlandı. Yöntem: Çalışmaya Şubat 2018 – Temmuz 2018 tarihleri arasında T1DM tanılı 41 çocuk olgu ve 41 sağlıklı çocuk dahil edildi. Tüm olguların demografik özellikleri incelendi, elektrokardiyografik olarak Pd, QTd, QTcd, Tp-e intervali süreleri ve ekokardiyografik sağ ventrikül serbest duvarından sistol sonunda EYDK ölçümleri yapıldı. Bulgular: Hasta grubun (n:41) yaş ortalaması 12,43±3,04 yıl, kontrol grubunun (n:41) ise 12,08±2,56 yıl bulundu. Gruplar arasında yaş, cinsiyet, vücut ağırlığı, boy ve vücut kitle indeksi açısından anlamlı fark yoktu (p>0,05). Hasta grubunda EYDK, Pd, QTd, QTcd ve Tp-e intervali kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksek saptandı (p0,05). Ancak hasta ve kontrol grubu birlikte değerlendirildiğinde (n:82) EYDK ile Pd,QTd,QTcd ve Tp-e arasında istatistiksel olarak anlamlı pozitif korelasyon tespit edildi (p0,05). EATT, as well as Pd, QTd, QTcd and Tp-e interval were found to be significantly higher in the patient group compared to the control group (p0,05). However, when the patient and control groups were evaluated together (n:82), a statistically significant positive correlation was determined between EATT, and Pd, QTd, QTcd and Tp-e (p

Çalışmamızın amacı; Tip 1 diyabetli (Tip 1 DM) çocukların, saf ses odyometri eşiklerinin, konuşma testlerinin ve timpanogramlarının; cinsiyet, hastalık süresi ve sağ-sol kulak yönünden araştırılmasıdır.Çalışmamıza 2016-2017 yıllarında Tip 1 DM tanısıyla tedavi ve takibi yapılan yaşları 0-18 arasında değişen toplam 109 hasta içinden, kulak burun boğaz(KBB) polikliniğine farklı sebeplerden başvuran, anamnez ve muayene bilgileri olan yaşları 2-18 arasında değişen, 26 çocuk 52 kulak dâhil edilmiştir. Saf ses ve timpanometrilerine bakılarak işitme eşikleri ve orta kulak fonksiyonları değerlendirilmiştir. Hastaların çalışma kriterlerine uygun olup olmadığı pediatrik endokrinoloji tarafından doldurulan hasta kayıt formlarından geriye dönülerek belirlenmiştir. Sağ ve sol kulak için yapılan ölçümlerde 4000 ve 8000 Hz frekansta hava yolu eşik değerlerinin 5 yıl ve daha uzun süre Tip 1 DM'li hasta grubunda, kontrol grubuna oranla istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde daha yüksek değerlerde olduğu bulundu (p

Bu çalışma, Web tabanlı Watson İBK kullanılarak verilen diyabet eğitiminin T1 DM adölesanların HbA1c, depresyon düzeyleri ve yaşam kalitelerine olan etkisinin analiz edilmesi amacıyla yapılmıştır. Çalışmada, nicel araştırmanın ön test – son test kontrol gruplu deneysel deseni ve nitel araştırmanın odak grup görüşmesi kullanılmıştır. Adıyaman Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Çocuk Endokrinolojisi Bölümü tarafından takip edilen ve araştırmaya katılmak isteyen 11-18 yaş arası 30 adölesan çalışmaya alınmıştır. Verileri toplamak için Diyabetli Bireyleri Tanılama Formu, Çocuklar İçin Depresyon Ölçeği, Diyabetik Çocuklarda Yaşam Kalitesi Ölçeği, DISCERN Web Sitesi Değerlendirme Ölçeği kullanılmış ve Tip 1 Diyabetli Adölesan Eğitim Rehberi, Watson İBK süreçleri dikkate alınarak Web Sayfası hazırlanmıştır. Deney grubu adölesanlar ile 14 oturum canlı görüntülü görüşme yapılmış ve bu görüşmeler kayıt altına alınmıştır.Deney grubu adölesanlarda eğitim öncesinde ve sonrasında depresyon düzeyinde anlamlı düşme, yaşam kalitesinde anlamlı yükselme ve HbA1c düzeylerinde ise olumlu yönde anlamlı değişiklik olduğu görülmüştür. Deney grubu adölesanların hazırlanan web sayfasını genel olarak yararlı, etkin ve güvenilir bulduğu tespit edilmiştir. Görüşmeler süresinde ilk oturum ile son oturum arasında geçen zaman zarfında deney grubu adölesanların diyabetin fizyolojik (HbA1c) ve psikososyal (özellikle depresyon ve yaşam kalitesi) etkilerinin neler olduğu ve bu etkiler ile baş etme becerilerini geliştirdikleri gözlemlenmiştir.Araştırma sonucunda; Web Tabanlı Watson İnsan Bakım Kuramına Göre Hazırlanan Diyabet Eğitiminin adölesanların depresyon düzeylerini düşürücü, yaşam kalitelerini arttırıcı, HbA1c düzeylerini ve diyabet yönetimlerini olumlu yönde etkilediği dikkate alınması ve geliştirilerek yaygınlaştırılması önerilmektedir. This study was conducted to determine the effect of Web-based Watson HCM of education on the HbA1c, depression levels and quality of life and carrelation among them in adolescents with T1 DM. In the study, focus group interview was used for qualitative research and experimental design with pretest - posttest control group for quantitative research.30 volunteer adolescents aged between 11 and 18 who were followed by the Department of Pediatric Endocrinology Adıyaman University Training and Research Hospital were taken into the study. For the data collection, the Diabetic Individuals Recognition Form, the Depression Scale for Children, the Quality of Life Scale for Children with Diabetes and the DISCERN Web Site Assessment Scale were used and a web page was prepared by using the T1 DM Adolescent Education Guide and Watson HCM processes. 14 sessions of live video interview were conducted with adolescents in the experimental group and these interviews were recorded.In the adolescents of the experimental group, a significant decrease in the level of depression, a significant increase in quality of life, and a positive change in HbA1c levels were observed after diabetes education. Adolescents of experimental group found the web page useful, effective and reliable. During the interval between the first session and the last session of the interviews, it was observed that adolescents in the experimental group improved in knowledge about physiological (HbA1c) and psychosocial (especially depression and quality of life) effects of diabetes and the ability to cope with these effects.As a result of the research; diabetes education prepared according to the Web-based Watson Human Care Model decreased the adolescents' depression levels, enhanced quality of life, positively affected HbA1c levels and diabetes management and it is suggested that education should be developed and disseminated. 189

Bu çalışma ile diyabetli bireylerde aile desteği ile yaşam kalitesi ve tedaviye uyum arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlanmıştır.Araştırmanın evrenini, Balıkesir Devlet Hastanesi Dahiliye ve Endokrinoloji Servisleri'nde yatan, Dahiliye ve Endokrin Poliklinikleri ve Diyabet ve Obezite Eğitim birimine başvuran bireyler; araştırmanın örneklemini ise araştırmaya dahil edilme kriterlerine uyan ve araştırmaya katılmaya gönüllü olan 260 diyabetli birey oluşturmuştur. Veri toplama formları olarak; Anket Formu, Hensarling'in Aile desteği ölçeği, Diyabete Özgü Yaşam Kalitesi Ölçeği kullanılmıştır. Araştırmanın verileri 30 Kasım-30 Eylül 2016 tarihleri arasında toplanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde ShapiroWilk's' testi, Mann Whitney U testi, Kruskal Wallis-H testi, Post-Hoc Çoklu Karşılaştırma testi, Ki-Kare analizi, Fisher's Exact testi Monte Carlo Simülasyonu yardımıyla Pearson Ki-Kare analizi ve Spearman's korelasyon katsayısından yararlanılmıştır. Hensarling Diyabet Aile Destek Ölçeğinin sosyo-demografik özelliklerle karşılaştırıldığında istatistiksel anlamlılık olarak kadın cinsiyetinin aile desteğinin düşük olduğu sonucu çıkmıştır. Ayrıca Aile Desteği Ölçeğinin hastalığa ilişkin verilerle karşılaştırıldığında komplikasyonu olan diyabetli bireylerin aileleri tarafından desteklendiği sonucu çıkmıştır. Diyabetli bireylerin Yaşam Kalitesi Ölçeğinin en yüksek puanı aile durum puanı, en düşük puanı ise sosyal ve ekonomik durum puanı olarak saptanmıştır. Ölçekten alınan global puan 0-30 arasında değerlendirilmekte olup çalışmamızda Yaşam Kalitesi Toplam puanı 20,92'dir. Diyabetli bireylerde yaşam kalitesinin hastalığa ilişkin verilerle karşılaştırılmasında, yaşam kalitesini olumsuz etkileyen etkenler ise uzun diyabet süresi, komplikasyon ve ek bir hastalığın bulunmasıdır. Diyabetli bireylerin %95,38'i tedaviye uyum sağladıklarını belirtmişlerdir. Diyabetli bireylerin çoğunluğunun tedaviyi kabullendiği, kan şekerini kontrol ettiği, ilaçlarını düzenli kullandığı ve tedavi ve bakım ile ilgili aile desteği aldıkları fakat tıbbi beslenme tedavisine, egzersizine ve ayak bakımına dikkat etmedikleri görülmektedir. Diyabetli bireylerin Yaşam Kalitesi Ölçeğinin alt boyut puanı olan aile durumu puanı arttıkça Aile Desteği Ölçeği ve alt boyut puanları da artmaktadır. The purpose of this study is to observe the connection between the family support in patients with diabetesand the quality of life and compliance to treatment. The scope of this research consists of patients staying in Internal Medicine and Endocrinology Services of Balikesir State Hospital and of patientsapplying for the polyclinics of Internal Medicine of Endocrinology and the unit for Diabetes and Obesity. The sample of the research, on the other hand, consists of 260 voluntary patients with diabetes that comply with the inclusion criteria. Surveys, Hensarling's Family Support Scale, and The Quality of Life Scale for Diabetes have been used as data collection forms. The research data was collected between the dates 30th September-30th November 2016. In the evaluation of data Shapiro Wilk Test, Mann-Whitney U Test, Kruskal-Wallis H Test, Post-Hoc Multiple Comparison Test, Chi-squared Test, Fisher's Exact Test, by the aid of Monte Carlo Simulations, Pearson's Chi-Squared Test and Spearman's Rank Correlation Coefficient have been used. Likewise, it has been concluded that when Hensarling's Diabetes Family Support Scale is compared with socio-demographic features, women gender statistically has the lowest family support. Besides, it has also been concluded that patients with diabetes that have complications are supported by their families in comparison with the data related to the Family Support Scale. It has been determined that the highest point of patients with diabetes is family situation point, whereas the lowest point is socio-economical point according the Quality of Life Scale. The global point taken from the scale has been assessed between 0-30 and the total point of life quality is 20.92 in our study. When the quality of life in patients with diabetes is compared with the data related to the disorder, negative factors affecting the life quality are the long duration of diabetes, complications and comorbidities.95.38 % of the patients with diabetes have determined that they comply with the treatment. It has been understood that most of the patients with diabetes accept the treatment, check their blood glucose, take their medications regularly and have the family support for the treatment and care. On the other hand, they don't care about the medical nutrition theraphy, practising and foot care. Family support scale and subdimension points have increased as personal ststus' points of patients with diabetes, the subdimension points have gone up. 290

Amaç: Bu çalışmanın amacı; üriner inkontinansı olan ve olmayan diyabetli kadınların yaşam kalitelerini değerlendirmek ve üriner inkontinansa neden olan faktörleri tanımlamaktır.Gereç ve Yöntem: Analitik, kesitsel olarak tasarlanan çalışmanın örneklemini bir kamu hastanesinin dahiliye ve endokrin polikliniklerine başvuran Tip I ve Tip II diyabetli 512 kadın oluşturdu. Veriler, hasta tanılama formu, İnkontinans Yaşam Kalitesi Ölçeği ve Uluslararası İnkontinans Sorgulama Formu-Short Form ile toplandı. Elde edilen veriler yüzdelik ve ortalama ± standart sapma (SS) ile gösterildi ve analizinde One Way Anova, t testi, Kruskal Wallis varyans analizi, ki-kare, Pearson korelasyon, multiple regresyon ve lojistik regresyon analizleri kullanıldı.Bulgular: Araştırmadaki 512 diyabetli kadının yaş ortalaması 53,34±11,19 yıl olup %64,3 (n=329)' ünde ürine inkontinans saptandı. Üriner inkontinansı olan kadınların İYKÖ puan ortalaması 59,5 ± 10,1 olup üriner inkontinansı olmayanlara göre yaşam kalitelerinin daha düşük olduğu bulundu. Üriner inkotinansa neden olan faktörler; ileri yaş, hipertansiyon varlığı, normal doğum yapma, fazla doğum sayısı, geçirilmiş genitoüriner müdahe ve idrar yolu enfeksiyonu gibi faktörlerin yanı sıra yüksek LDL kolestrol, açlık kan glikozu ve trigliserid düzeyleri olarak belirlendi. Ayrıca, üriner inkontinansı olan diyabetli kadınlarda doğum sayısı, inkontinans süresi, menapoz süresi, diyabet süresi, açlık kan glikozu, LDL ve trigliserid düzeyleri arttıkça yaşam kalitesinin azaldığı belirlendi.Sonuçlar: Üriner inkontinanslı diyabetli kadınların yaşam kalitesinin olmayanlara göre daha düşük olduğu belirlendi. İleri yaşta olan, normal ve fazla doğum yapan, hipertansiyonu, geçirilmiş ürinogenital operasyonu veya idrar yolu enfeksiyonu hikayesi bulunan diyabetli kadınların üriner inkontinans açısından değerlendirilmesi ve yaşam kalitesini arttırmaya yönelik eğitimlerin verilmesi önerilmektedir.Anahtar Sözcükler: Diyabetli kadın, inkontinans, yaşam kalitesi. Aim: The purpose of this study is; to assess the quality of life of women with and without urinary incontinence and to identify factors that cause urinary incontinenceMaterials and Methods: The analytical cross-sectional study consisted of 512 women with Type I and Type II diabetes referred to internal and endocrine clinics of a public hospital. Data were collected with the patient's diagnosis form, the Incontinence Quality of Life Scale and the International Incontinence Questionnaire-Short Form. The obtained data were expressed as percentile and mean ± standard deviation (SS) and one way ANOVA, t test, Kruskal Wallis variance analysis, chi-square, Pearson correlation, multiple regression and logistic regression analyzes were used.Results: The mean age of the 512 diabetic women in the study was 53.34 ± 11.19 years and 64.3% (n = 329) had urinary incontinence. Women with urinary incontinence had an average UTI score of 59.5 ± 10.1, which was lower than those without urinary incontinence. Factors causing urinary incotence; high LDL cholesterol, fasting blood glucose and triglyceride levels, as well as factors such as age, advanced age, presence of hypertension, normal delivery, number of excess births, previous genitourinary intervention and urinary tract infection. In addition, the number of births, duration of incontinence, duration of menopause, duration of diabetes, fasting blood glucose, LDL and triglyceride levels were found to be decreased in diabetic women with urinary incontinence.Conclusions: Women with urinary incontinence were found to have lower quality of life than those without diabetes. It is suggested that diabetic women with advanced age, normal and overbirth, hypertension, history of previous urinaryogenital operation or urinary tract infections should be evaluated for urinary incontinence and education should be given to increase quality of life.Key words: Diabetes women, incontinence, quality of life. 117

Diyabet aralarında nefropati, retinopati, nöropati ve nöropatiye bağlı olarakürogenital organların disfonksiyonun (ejakülasyon ve erektil disfonksiyon) da yer aldığıçeşitli komplikasyonlara yol açmaktadır.Bu tez çalışmasında, farklı şiddetlerde gerçekleştirilen egzersiz ilesalıverilmesi hedeflenen endojen irisinin diyabetik sıçanlarda seminal vezikülünkasılma parametreleri üzerine etkileri fonksiyonel ve histopatolojik yöntemlerlearaştırılması amaçlanmıştır. Diyabet tetiklenen (streptozotosin intraperitonal olarak 60mg/kg dozunda tek doz uygulama ile) erişkin erkek sıçanlar farklı şiddetteki kronikegzersize tabi tutuldu. Kuyruk veninden elde edilen kanda glukoz ölçümü yoluyladiyabet tanısı kesinleştirildi. Bu kapsamda toplam 40 adet Sprague Dawley cinsiyetişkin sıçan (8 haftalık, (250-300 g ağırlığında) kullanıldı. Sıçanlar kontrol, diyabet,düşük şiddet egzersiz (0.5 km/saat 30 dakika treadmil koşusu) ve yüksek şiddet (1km/saat 60 dakika) olmak üzere 4 gruba ayrılmıştır (n=10). Streptozotosinle diyabettetiklenmesi artmış kontraktil cevaplara yol açtı. Diyabetik gruptan izole edilen seminalvezikül şeritleri hem noradrenalin (85 μM) hem de elektriksel alan uyarısına kontrolgrubuna kıyasla anlamlı derecede yüksek kasılma cevabı verdi. Egzersiz, şiddete bağlıbir şekilde hem noradrenaline hem de elektriksel alan uyarısına artmış kasılmacevaplarını hem pik amplitüt hem de kasılma eğrisi altında kalan alan parametresibakımından önledi. Streptozotosinle tetiklenen diyabet seminal vezikül dokusundahistolojik anormalitelere yol açtı. Düşük şiddetli egzersiz seminal vezikül dokusundadiyabetle tetiklenen histolojik anormaliteleri anlamlı derecede önledi.Bu fonksiyonel in vitro organ banyosu ve yapısal histolojik araştırmanın verileriegzersizin diyabete bağlı gelişen seminal vezikülde yapısal anormalite vehiperkontraktiliteye karşı faydalı etkiler gösterdiğini ve bu yolla diyabete bağlı erkekinfertilitesine karşı etkili olabileceğini göstermektedir. Diabetes mellitus can cause many complications including nephropathy,retinopathy, neuropathy and neuropathy-associated urogenital organ dysfunctions(ejaculation and erectile dysfunction).This thesis proposal aims at performing an investigation on possible effects ofirisin released by different intensity exercise on contractile parameters in rats usingfunctional and histopathological methods. Diabetes was induced (by intraperitonelstreptozotocin injection, single dose 60 mg/kg) in adult rats, which were subjected todifferent levels of chronic exercise. Diabetes was confirmed by blood glucose levelmeasurement from tail vein. A total of 40 male Sprague Dawley rats (8 weeks old, 250-300 g) were divided into control, diabetes, low intensity exercise (0.5 km/h 30 min runon treadmill) and high-intensity exercise (1 km/h, 60 min) (n=10 in each group).Induction of diabetes by streptozotocin caused an increased contractile response,compared to contractility of strips from respective control group, of seminal vesiclestrips to both noradrenaline (85 μM) and electrical field stimulation (EFS). Andexercise, in an intensity-dependent manner, significantly attenuated this increasedcontractile response to noradrenaline and EFS in terms of both peak amplitude and areaundercontractile curve. Streptozotocin-induced diabetes, also caused histologicalabnormalities in the seminal vesicle strips. Low-intensity exercise significantlyprevented the development of diabetes-associated histological abnormalities.Data from this structural histological and functional in vitro organ bath studyindicates that chronic exercise restores the diabetes-induced hypercontractility ofseminal vesicle, suggesting that exercise may provide beneficial effects on seminalvesicle contractility-related male fertility impairment secondary to diabetes. 61

Diyabetes Mellitusta kan glikoz ve lipit düzeylerinde gözlenen artışa bağlı olarak gelişen oksidatif stres, diyabet komplikasyonlarının ortaya çıkmasına neden olabilmektedir. Teucrium leucocladum ise artan kan glikozu ve lipit düzeylerini düşürerek ve antioksidan enzim sistemlerine etki ederek oksidatif stresi azaltabilir. Bu çalışmada; streptozotosin ile tip 1 diyabet oluşturulmuş sıçanlarda Teucrium leucocladumbitki ekstresinin kan glikozu ve oksidan-antioksidan sistemler üzerine olan etkisi araştırıldı. Tip 1 diyabet streptozotosinin sıçanlara tek doz (65mg/kg) intraperitoneal olarak enjeksiyonu ile oluşturuldu. Teucrium leucocladumbitki ekstresi sıçanlara 21 gün süre ile 100 mg/kg intraperitoneal (I.P.) enjeksiyon yoluyla verildi. Wistar türü erkek sıçanlar rastgele kendi aralarında dört gruba ayrıldı; Kontrol (K), Kontrol+Teucrium leucocladum (K+ TL), Diyabet (D), Diyabet+Teucrium leucocladum (D+TL). Kontrol+Teucrium leucocladum grubunda kontrol grubuna göre; serum trigliserit, plazma ve doku(kas,karaciğer) malondialdehit düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı azalma saptanırken, paraoksonaz ve arilesteraz aktivitesinde ise anlamlı bir artış saptandı. Diyabet+Teucrium leucocladum grubunda diyabet grubuna göre kan glikoz, serum total kolesterol, trigliserit ve doku malondiadehit düzeylerinde anlamlı bir azalma bulunurken, serum insülin, plazma glutatyon peroksidaz düzeyinde, paraoksonaz ve arilesteraz aktivitesinde ise anlamlı artış olduğu saptandı. Sonuç olarak bu çalışmada; Teucrium leucocladumbitki ekstresinin tip 1 diyabet oluşturulmuş sıçanlarda, antihiperglisemik, antihiperlipidemik ve antioksidan etki gösterdiği bununla birlikte oksidatif strese karşı koruyucu ve /veya önleyici etki göstermesi nedeniyle diyabette tedavi/destekleyici olarak kullanılmasının yararlı olabileceği sonucuna varıldı. Nowadays, Teucrium lecocladum plant is one of the most ancient herbal drugs grown in the world, which are gaining popularity as medicaments from time immemorial within Mediterranean countries and its extract is rich in natural antioxidants. The current study was designed to test the antioxidative and antidiabetic activities of Teucrium lecocladum plant on hypoglycemic, oxidative–antioxidative systems in streptozotocin-induced (65mg/kg) diabetic rats. Wistar rats were divided into four groups; Control(C), Control+Teucrium lecocladum (C+TL), Diabet (D), Diabet+ Teucrium lecocladum (D+TL). Teucrium lecocladum extract reduced enhanced tissue and plasma malondialdehyde levels and increased the reduced insulin. Also serum paraoxonase and arylesterase activity, erythrocyte superoxide dismutase and whole blood glutathione peroxidase enzyme quantitative were significantly increased in the C+ TL, D+Tl groups. In conclusion, this paper demonstrates that Teucrium lecocladum plant extract manifest antihyperglycemic, antihyperlipidemic effects, reduced the lipid peroxidation process and enhanced the antioxidative defense system in an experimental diabetic model. 83

Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) dikkat eksikliği ve/veya hiperaktivite ve dürtüsellik ile kendini gösteren, toplum, okul veya işle ilgili etkinlikleri olumsuz etkileyebilen, nörogelişimsel bir bozukluktur. Diabetes Mellitus (DM) insülin sekresyonunda ve/veya insülin etkisinde oluşan bozukluklar sonucu karbonhidrat, yağ ve protein metabolizmasında oluşan bozukluğa denilmektedir. Tip 1 diyabet, pankreas beta hücrelerine yönelik başlayan otoimmün harabiyet nedeniyle ortaya çıkan, multifaktöriyel kronik bir hastalıktır. İmmun sistemdeki humoral ve hücresel değişimlerle birlikte otoantijenlere tolerans geliştirmedeki yetersizlik nedeniyle hastaların çoğunda adacık hücrelerine karşı oluşan otoantikorlar, otoimmunitenin bir göstergesidir.Her iki hastalığın etiyolojisinde de otoimmünite ve anne sütü alımı yetersizliği suçlanmaktadır.Tip 1 DM tanısıyla en az 6 aydır takip ve tedavisi yapılan 10-17 yaş arası 78 olgu sosyodemografik özellikler, anne sütü alım süreleri ve tip 1 DM'ye özgü laboratuvar ve klinik veriler açısından değerlendirildi. DEHB belirtilerini taramak amacıyla ebeveynlere SNAP-IV (Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu için belirti tarama anketi) ve ergenlere Güçler Güçlükler Anketi ergen formu verildi. Ölçek taraması sonucunda DEHB açısından riskli olan gruba klinisyen tarafından ÇDŞG-ŞY-T yapılarak DSM- IV ekseninde DEHB tanıları klinik olarak netleştirildi. Çalışmamızda gruplar yaş, cinsiyet, sosyoekonomik düzey, ebeveynlere ait demografik özellikler, pre-, peri-, postpartum özellikler ve anne sütü alım süresi gibi çevresel faktörler açısından benzerdi. Olguların %28,2'si (n=22) DEHB tanısını karşılıyordu. Bu oran toplumdaki DEHB oranının çok üzerinde iken tip 1 DM'li bireylerdeki DEHB oranları açısından yazın ile uyumluydu. Tip 1 DM'ye özgü otoimmün belirteçlerin gruplardaki dağılımına bakıldığında DEHB olan grupta adacık hücre antikoru pozitifliği %88,2 iken DEHB olmayan grupta adacık hücre pozitifliği %30 idi. Adacık hücre antikoru pozitifliği açısından gruplar arasında istatistiksel açıdan anlamlı fark varken anti-insülin antikoru ve GAD açısından farklılık yoktu. Adacık hücre antikorunun DEHB yordayıcılığı basit lineer regresyon analizi ile incelendiğinde ise SNAP IV dikkat eksikliği, hiperaktivite ve toplam puanı ile güçler güçlükler anketinin dikkat eksikliği ve aşırı hareketlilik puanları üzerinde anlamlı yordayıcı olduğu görüldü.Anahtar kelimeler: Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu, Tip 1 Diabetes Mellitus, Otoimmünite, Adacık Hücre Antikoru, Anne Sütü Attention Deficit and Hyperactivity Disorder (ADHD) is a neurodevelopmental disorder that manifests itself with attention deficit and or hyperactivity and impulsivity and may negatively impact on community, school or work-related activities. Diabetes Mellitus (DM) is a condition which includes disturbances in insulin levels and insulin induced metabolic pathways. Type 1 diabetes is a multifactorial chronic disease that is caused by autoimmune destruction of pancreatic beta cells. Due to humoral and cellular changes in the immune system and inability to develop tolerance to autoantigens, autoantibodies against to the islet cells in the majority of patients are an indication of autoimmunity.The etiology of both diseases is also accused of autoimmunity and inadequate breastfeeding. Seventy eight patients aged 10-17 years who were followed up for at least 6 months with type 1 DM and treated for at least 6 months were evaluated for sociodemographic characteristics, duration of breastfeeding, and type 1 DM specific laboratory and clinical data.In order to screen for ADHD symptoms, parents were given SNAP-IV (Swanson Nolan Pelham Questionnaire) and Adolescents Form of Adolescent Stress Difficulties Questionnaire. At the end of the scale scan, the risk group for ADHD was clinically clarified on the present DSM-IV axis by performing Kiddie Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia Present and Lifetime Version (K-SADS-PL)by the clinician.In our study, groups were similar in terms of age, gender, socioeconomic level, demographic characteristics of parents, environmental factors such as pre-, peri-, postpartum characteristics and duration of breastfeeding. 28,2% of the cases (n = 22) met the diagnosis of ADHD. While this rate was well above the rate of ADHD in the community, it was in accordance with the literature in terms of the rates of ADHD in individuals with type 1 DM.When the distribution of autoimmune markers specific for type 1 DM was examined in groups, islet cell antibody positivity was 88.2% in the group with ADHD, whereas islet cell positivity was 30% in the group without ADHD. There was a statistically nificant difference between the groups in terms of islet cell antibody positivity, but there was no difference between anti-insulin antibody and GAD. When the ADHD predictor of islet cell antibody was examined by simple linear regression analysis, SNAP IV was found to be a significant predictor of attention deficit, hyperactivity and total score and the power difficulties questionnaire's attention deficit and hyperactivity scores.Keywords: Attention Deficit and Hyperactivity Disorder, Type 1 Diabetes Mellitus, Autoimmunity, Islet Cell Antibody, Breast Feeding 102

Amaç: Bu çalışma tip 1 diyabetli ergenlerde motivasyonel görüşme tekniği temelli diyabet öz yönetimi eğitiminin öz etkililik, sağlıklı yaşam biçimi davranışı geliştirme ve HbA1c düzeylerine olan etkisini incelemek amacıyla yapılmıştır.Yöntem: Yarı deneysel desende, tek grupta ön test son test düzeneğinde yapılan bu çalışma Şubat-Temmuz 2017 tarihleri arasında Elazığ il merkezinde oturan 11-18 yaş arası tip 1 diyabeti bulunan 66 ergen hasta ile yürütülmüştür. Çalışma boyunca sekiz gruba ayrılan ergenlere altı seanslık motivasyonel görüşme temelli diyabet öz yönetim eğitimi uygulanmıştır. Verilerin toplanmasında sosyo demografik özellikler soru formu, Sağlıklı Yaşam Biçimi Davranışları Ölçeği (SYBDÖ) ve Öz Etkililik Ölçeği (ÖEÖ) kullanılmış olup, eğitim öncesi ve sonrası katılımcılara uygulanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde, tanımlayıcı istatistiksel yöntemlerin yanında bağımlı gruplarda t testi uygulanmıştır. Bulgular: Çalışmaya katılanların yaş ortalaması 14.75±2.03 olup katılımcıların %56.1' i kız ve %57.6'sı lisede okumaktadır. Motivasyonel görüşme sonrası ergenlerin SYBDÖ ve ÖEÖ toplam puan ortalamalarında anlamlı bir artış olduğu saptanmıştır (p0.05).Sonuç: Motivasyonel görüşmenin tip 1 diyabet yönetiminde öz etkililiği artırdığı, sağlıklı yaşam biçimi davranışlarında gelişim sağladığı ve metabolik kontrolün sağlanmasında etkili olduğu görülmüştür. Aim: This study was conducted to investigate the effect of motivational interview technique based diabetes self-management education on self-efficacy, healthy lifestyle behavior and HbA1c levels in adolescents with type 1 diabetes.Method: This study was carried out on a semi-experimental design, pre-test post-test in one group. This study was carried out with 66 adolescent patients with type 1 diabetes between 11-18 years in Elazığ province center between February-July 2017. During the study, six sessions of motivational interview based diabetes self-management training were administered to eight groups of adolescents. Socio demographic questionnaire, Healthy Lifestyle Behavior Scale (HLBS) and Self-efficacy Scale (SES) were used in the data collection and they were applied before and after the training. Mean, percentile,corelation and t test were applied in the evaluation of the data.Findings:The average age of the participants was 14.75 ± 2.03, 56.1% of the participants were girls and 57.6% were high school students.There was a significant increase in the mean total score of the HLBS and SES scores (p 0.05).Mean decline in HbA1c level after the motivational interview, but does not constitute a significant difference was found (p>0.05).Result: Motivational interviewing the management of type 1 diabetes, which increase self-efficacy, which enables the development of healthy lifestyle behaviors and has been shownto be effective in achieving metabolic control. 91

Çalışmamızda, Tip 1 diyabetin akciğer dokusu üzerine etkilerini histopatolojik ve immünohistokimyasal yöntemlerle araştırmak ve akciğer dokusunda ER stresine yol açıp açmadığını belirlemek amaçlandı. Bu amaçla deneyde Balb/c türü, 2 aylık, ortalama 40gr, 18 adet erkek fare kullanıldı. Fareler; Kontrol grubu (n=6), Sham grubu (n=6), ve Streptozotocin (STZ) Diyabet grubu (n=6) olmak üzere, rastgele ve sistematik yöntemle, üç gruba ayrıldı. STZ diyabet grubuna ait farelere tek doz 100 mg/kg STZ intraperitonal enjeksiyon uygulanarak diyabet oluşturuldu. Deneysel sürecin sonunda alınan akciğer dokuları üzerinde histopatolojik, immünohistokimyasal ve semikantitatif incelemeler yapıldı. Histopatolojik incelemelerde; STZ diyabet grubu, kontrol ve sham grubu ile kıyaslandığında bronş, bronşial ve alveolar epitel hücrelerinde dejenerasyon ve apopitotik değişiklikler, damar duvarlarında dejenerasyon izlendi. Ayrıca yer yer kapiller dilatasyonu ve inflamatuvar hücrelerin infiltrasyonu izlendi. İmmünohistokimyasal incelemelerde; STZ diyabet grubunda kontrol ve sham grubuna göre Clara hücreleri, endotel hücreleri, Tip 1 ve 2 pnömositler ve alveolar makrofajlarda ER stresinin göstergeci olan Grp 78 immünoreaktivitesinde önemli derecede artış gözlendi. Ayrıca, bu hücrelerde, ER stresi ile tetiklenebilen inflamatuvar transkripsiyon faktörü NF-kB ve apopitozisin belirleyici proteini kaspaz 3 immünoreaktivitesinde de önemli derecede artış saptandı. Bu sonuçlardan yola çıkarak Tip 1 diyabetin akciğer dokusunda ER stresine yol açabileceği düşünülmüştür. Anahtar kelimeler: Akciğer, diyabet, endoplazmik retikulum stresi, fare, Grp 78, kaspaz 3, NF-kB. In our study, it was aimed to investigate the effects of type 1 diabetes on lung tissue by histopathologic and immunohistochemical methods and to determine whether it causes ER stress in lung tissue. For this purpose, Balb/c type, 2 months old, average 40gr, 18 male mice were used in the experiment. Mice were divided into three groups randomly. These groups were Control group (n = 6), Sham group (n = 6), and Streptozotocin (STZ) diabetes group (n = 6). Diabetes was induced by intraperitoneal injection of a single dose of 100 mg/kg STZ to the STZ diabetes group. At the end of the experimental process histopathological, immünohistochemical and semiquantative examinations were performed on the lung tissues. In histopathological examinations when STZ diabetes group compared with control and sham groups, degeneration and apoptotic changes in epithelial cells of bronchia, bronchioles and alveoli and degeneration in vessels' walls were detected. Also, dilatation of capillaries and infiltration of inflammatory cells were occurred in some areas. İmmünohistochemical studies showed in the STZ diabetic group according to the control and sham group a significant increase in Grp 78 immünoreactivity which is indicator of ER stress that was seen in Clara cells, endothelial cells, type I and II pneumocytes and alveolar macrophages. Also, in these cells, a significant increase in the immünoreactivity of NF-kB which is an inflammatory transcription factor and in the caspase-3 immünoreactivity which shows formation of apoptosis they can also be induced by ER stress were observed. From these results, it has been thought that type I diabetes may lead to ER stress in the lung.Key words: Caspase 3, diabetes, endoplasmic reticulum stress, Grp 78, lung, mouse, NF-kB 77