Search

According to the current administrative division, Peçenek is a neighborhood of the Çamlıdere District of Ankara. It is located approximately 72 km northwest of Ankara. There are Yoncatepe in the north, Gümele in the south, İnceöz in the east and Yılanlı neighborhoods in the west. Although there are many and different types of architectural works in the region, which has begun to develop with the placement of Oguz Turkmen tribes in Ankara and its environs, it is understood that they have not been studied sufficiently. One of them is Peçenek Mosque. In fact, the work has a dome-covered main space and a second unit covered with a mirrored vault, which is connected to the north by a pointed arch opening and a three-domed colonnade of equal size. The minaret is a cylindrical body placed on the western facade that separates the mass of the harim and the last congregation. Although the facades and pulleys are not uniform, they exhibit an alternating masonry of stone and brick, which are obtained by placing them in alternate rows. Although not considered rich in ornamentation, the small bird houses on the façades and the ibrik depictions in the minaret door arch are important elements of the building. Although it does not have an inscription of its construction, it can be dated to the beginning of the 15th century by means of plan, material, masonry and other architectural features. The work will be presented in detail in all aspects of our work, and its place and importance in Anatolian Turkish architecture will be determined by comparing it with similar structures. ||| TR: Peçenek, mevcut idarî bölünmeye göre Ankara İli Çamlıdere İlçesi’ne bağlı bir mahalle konumundadır. Ankara şehir merkezinin yaklaşık 72 km kuzeybatısında yer alır. Kuzeyinde Yoncatepe, Güneyinde Gümele, Doğusunda İnceöz, Batısında Yılanlı Mahalleleri bulunmaktadır. Oğuz Türkmen boylarının Ankara ve çevresine yerleştirilmesi ile gelişmeye başlayan bölgede çok sayıda ve farklı türde mimari eserin mevcudiyeti belirlenebilmekle birlikte, yeteri kadar incelenip değerlendirilmedikleri de anlaşılmaktadır. Bunlardan birisi de Peçenek Camii’dir. Eser, aslında kare planlı kubbe örtülü bir ana mekân ile bunun kuzeyinde sivri kemer açıklığı ile birbirine irtibatlanan aynalı tonoz örtülü ikinci bir ünite ve eş büyüklükte üç kubbeli revaktan müteşekkil bir son cemaat yerine sahiptir. Minaresi de batı cephede harim kütlesi ile son cemaat yerini birbirinden ayırır nitelikte yerleştirilmiş silindirik gövdeli bir unsurdur. Cepheler ve kasnaklar muntazam olmasa da taş ve tuğlanın alternatif sıralar halinde yerleştirilmesi ile elde edilmiş almaşık duvar örgüsünü sergiler. Süsleme bakımından zengin sayılmasa da cephelerde görülen küçük kuş evleri ve minare kapısı kemerindeki ibrik tasvirleri yapıya önem katan unsurlardır. İnşasına ait kitabesi bulunmamakla birlikte plan, malzeme, duvar örgüsü ve diğer mimari özelliklerinden hareketle 15. yüzyıl başlarına tarihlendirebileceğimiz yapı, özellikle kubbe örtülü harim mekânını kuzeye doğru genişletme çabalarının bir ürünü olarak dikkat çekmektedir. Eser, çalışmamızda bütün yönleri bakımından ayrıntılı bir şekilde tanıtılacak ve benzer yapılarla mukayese edilerek Anadolu Türk mimarisi içerisindeki yeri ve önemi belirlenecektir.

Yerleşimi neolitik çağa kadar inen Burdur, zengin tarihe sahiptir. Burdur, ilk olarak Anadolu Selçuklu Devleti zamanında Türk egemenliğine girmiş ve imar faaliyetlerinde bulunarak zamanla bölge Türkleştirilmiştir. Daha sonra bu faaliyetler Hamidoğulları Beyliği, Osmanlı Devleti ve Cumhuriyet döneminde de devam etmiştir.Burdur şehir merkezinde, alan çalışmaları sonucunda tescillenmiş on üç cami tespit edilmiştir. İncelediğimiz eserler arasında 1861-1862 yılında inşa edilmiş Saden Camii hariç diğer eserler Burdur'da 1914 yılında meydana gelen depremde su basman seviyesine kadar yıkılmış ve yeniden yapılmıştır. Bu doğrultuda ele aldığımız camiler 19. ve 20. yüzyıla tarihlendirilmektedir. Camiler ilk olarak kronolojik bir sırayla tek tek incelenmiştir. Daha sonra plân ve mekân anlayışı, mimari elemanlar, yapı elemanları, süsleme, malzeme, teknik, baniler ve sanatçılar başlıkları altında benzer örneklerle karşılaştırılarak değerlendirilmiş ve Türk mimarisine katkısı üzerinde durulmuştur. Burdur, which is a settlement dating back to Neolithic Age, it has a rich history. Burdur, went under the Turkish rule in the Anatolian Seljuks period first and over time Turkified the region by doing public works. Then this public works continued in Hamitoğulları Dynasty, Ottoman Empire and Republic period. As a result of field studies has been idetified thirteen mosque registered in Burdur center city. The analyzed works, collapsed as well as to the level of basement in earthquake in Burdur 1914 year and mosques were rebuilt. Saden Mosque, which was built only in 1861-1862 year, it has not affected by earthquake and it has been reached with with original form until today. The mosques we consider are dated the 19th and 20th century. Mosques have been examined in chronological order one by one first. Then mosques have been evaluated by compare with similar examples under the titles plan and place understanding, architectural elements, construction materials, decoration, material, technical and artists and its was emphasized over contribution to Turkish architecture.

Türkiye’de tarihi camilerin çoğu vakıf kökenli olup, restorasyonları mülkiyet durumuna göre Vakıflar Genel Müdürlüğünce gerçekleştirilmektedir. Bu araştırma kapsamında da Eskişehir, Günyüzü, Kuzören Köyü Camii, kırsal dini mimari değerleri açısından incelenmiş ve yapıda 2016 yılında Vakıflar Genel Müdürlüğünce gerçekleştirilen restorasyon uygulamaları aktarılmıştır. 19. yüzyıl sonu 20. yüzyıl başına tarihlenen Kuzören Köyü Camii, kareye yakın dikdörtgen planlı bir ibadet bölümü ile kuzey cephede ahşap dikmeli açık bir son cemaat yerinden oluşmaktadır. Moloz taş, ahşap, kamış, toprak ve benzeri yöresel malzeme kullanımı, bağdadi kubbe, kemer, ahşap dikme ve benzeri geleneksel yapım elemanları, renkli bezemeli iç mekân algısı ve asimetrik pencere düzeni yapının başlıca kırsal mimari değerleridir. Moloz taş beden duvarları olan camide, özellikle iç mekânda mahfil, minber, tavan ve benzeri yapı öğelerinde ahşap, ağırlıklı olarak kullanılmıştır. Kuzören Köyü Camii mimarlık ve sanat tarihi açısından çeşitli kaynaklarda incelenmiş olmasına rağmen, yapının son onarımlarda ortaya çıkarılan ve daha önce değinilmeyen verileri bu çalışma kapsamında ortaya konmuştur. Ayrıca bu çalışma ile yöresel malzeme kullanımı, yapım tekniği ve özgün mimari öğelerini koruma anlamında kırsal dini mimarinin bir örneği olan Kuzören Köyü Camii’nin, alanında az çalışma yapılan kırsal dini mimari örneklerine katkı sunması hedeflenmiştir. Çalışma kapsamında arazi çalışmaları, literatür ve arşiv taraması kullanılan başlıca araştırma metotları olmuştur. Yapının restorasyon uygulaması esnasında ulaşılan yeni bulgular- özgün kot, sıva altından çıkan özgün duvar örgüsü, beton döşeme altından çıkan özgün taş ayaklar, toprak dam ve benzeri veriler- yöredeki benzer camilerin projelendirilmesi ve onarımları esnasında örnek teşkil etmesi açısından önemlidir.

Orhan Gazi, gazi-derviş kimliği ile öne çıkan Geyikli Baba için İnegöl civarında Uludağ eteklerinde bir köy vakfeder ve O'nun adına cami, tekke, türbe ve hamam inşa ettirir. Bu araştırmada bahsi geçen külliye dini mimari özellikleriyle araştırmaya, dönemin benzer örnekleriyle ilişkilendirmeye çalışılmıştır. Bu bağlamda külliye; malzeme, teknik özellikler, mimari elemanlar ve süsleme bakımından incelenmiştir. Ulaşılan literatür çalışması ve alan araştırmalarıyla külliyenin geçmişteki ve günümüzdeki durumları tespit edilmiş ve bir sonuca ulaşılmıştır. Orhan Gazi dedicates a village for Geyikli Baba who is one of the prominent figures with the identity of veteran-dervish on the outskirts of Uludag around Inegol and he has a mosque, a (dervish)lodge, a mausoleum and baths built on behalf of Geyikli Baba. This study consists of researching aforesaid complexes and complexes with their religious architectural features, reaching a conclusion by associating them with similar features of the period. In this context, these architectural elements have been examined in detail in terms of materials, technical features, architectural components and ornamentation. With the literature studies and field researches, the past and present conditions of the complex have been determined and a conclusion has been reached. 181

İslam medeniyetinde bir sembol olarak cami: Günümüzdeki camiler etrafında dini, siyasi ve estetik tartışmalar isimli bu çalışma; İslam mimari ve toplumsal tarihi açısından taşıdığı önemin yanında küreselleşen dünya ve değişen algılarla bugün tartışmalı bir şekilde ulusal ve uluslararası düzeyde ele alınan camileri incelemektedir. İslam medeniyetinin bir sembolü olarak caminin anlamı nasıl bir değişim göstermiştir? Bu bağlamda günümüzdeki camiler etrafında dini, siyasi ve estetik tartışmalar nelerdir? Sorusu irdelenmektir. İslam medeniyetinde merkezi bir öneme sahip olan cami, hem estetik hem de sosyal önemi açısından klasik ve güncel örnekler ile incelenmekte, medeniyetin değişim ve dönüşüm süreci bu güçlü sembol üzerinden okunmaya çalışılmaktadır. Yakın tarihte İstanbul'da inşa edilmiş; Şakirin Camii, Ataşehir Mimar Sinan Camii, Çamlıca Camii bu çalışmanı ana örneklerini oluştururken toplumsal tartışmalara konu olmuş farklı örnekler olan Köln Merkez Camii ve Roxbury Camii ve Kocatepe Camii de incelenen camiler arasında yer almıştır.Anahtar Kelimeler: İslam Medeniyeti; Sembol; Cami; Estetik; Mimari This study named `Mosques as symbols of Islamic civilization: religious, political and aesthetic discussions on contemporary mosques` examines the mosques in a globalizing world while perceptions continuously change at a local and international level. How has the meaning of the mosque as one of the symbolic elements of Islamic civilization changed? In this context what are the religious, political and aesthetic discussions involving mosques? Mosque, a central motif of the Islamic civilization, is examined through classical and contemporary examples for its social and aesthetic value and its manifestation of civilizational change and transformation. Contemporary mosques in Istanbul; Şakirin, Ataşehir Mimar Sinan and Çamlıca mosques are the primary figures of the discussion while Köln Central and Roxbury and Kocatepe Ankara Mosques are also selected as exemplary symbols of social and cultural discussions.Keywords: Islamic Civilization; Symbol; Mosque; Aesthetics; Architecture 133

Mevlevîlik tarikatı; Selçuklular Devri‟nden başlayarak 30 Kasım 1925 tarihinde “Tekke, zaviye ve türbeler kapatılıp, türbedarlıklar ile şeyhlik, dervişlik, müritlik, dedelik, seyitlik, çelebilik vb. birtakım unvanların kaldırılması”na kadar geçen süre içerisinde, Osmanlı Devleti sınırları içinde halkı derinden etkilemiş bir tarikattır. Bu tarikat; Mevlâna‟nın görüş ve fikirleri çerçevesinde Konya Mevlâna Dergâhı merkez kabul edip, çelebiler ve mevlevî müntesipleri (bir yere, birine bağlanmış olan) vasıtasıyla, başta Anadolu olmak üzere tüm İslam topraklarında hızla yayılmıştır. Bu yayılma ile kısa sürede buralarda mevlevî tarikatının yapısı olan mevlevîhânelerin kurulması sağlanmıştır. Bu çalışmada yedi asır boyunca mevlevîliğe intisap etmiş (bağlanmış) olanlara hizmet veren mevlevîhânelerin zamanla gelişip şekillenen mekânsal örgütlenmeleri analiz edilerek yerleşim düzenlerinin ana hatları ve bu doğrultuda biçimlenişleri ortaya çıkarılmıştır. The Order of mevleviyeh has deeply influenced the people within the borders of the Ottoman Empire in the period between Seljuq Empire and the date November 30, 1925, the abolishment of lodges and titles such as tomb keeper, sheikh, dervish, disciple, „dede‟ (grandfather), sayyid, „çelebi‟. As the order of mevleviyeh has accepted the dervish lodge in Konya as the center in accordance with Mevlana‟s views and contemplations, it has spread through „Celebis‟ and mevlevi followers around ıslamic territory, particularly in Anatolia. In a short span of time, „mevlevihane‟s, lodges of mevlevi order have been built in these places. In this paper, the spatial organization structures of the lodges, namely „mevlevihane‟ served to mevlevis for the seven centuries will be analyzed and the formation of the settlement orders of the lodges in the course of time will be revealed.

Yüzölçümü açısından ülkemizin en büyük ili olan Konya, antik dönemde belirlenen bölgelerden Lykaonia, Kapadokya, İsaura, Frigya, Galatia ve Pisidia'nın bir bölümünü içine alan geniş bir alanı kapsamaktadır. Tarih öncesi dönemlerden itibaren önemli yerleşmelere ev sahipliği yapan bölgede Hıristiyanlık M.S. 1. yüzyıldan itibaren hızlı bir şekilde yayılmış; Geç Antik ve Erken Hıristiyanlık döneminde birçok kilise ve manastır inşa edilmiştir. 7-9. yüzyıllar arasında görülen Arap akınları döneminde ara verilen imar faaliyetleri, bölgenin Türk hâkimiyetine geçtiği 11. yüzyılın ikinci yarısına kadar yoğun bir şekilde devam etmiştir. Anadolu Selçuklu döneminde de bölgedeki kilise imar çalışmalarının belirli yerlerde bir müddet daha devam ettiği görülmektedir. Büyük bir bölümü günümüze ulaşamayan Bizans dönemi dini mimari örneklerinin izleri Selçuklu ve Osmanlı yapılarında devşirme olarak kullanılan mimari parçalar ile çevreye yayılmış taş eserlerden anlaşılmaktadır. Bu çalışmada Konya il sınırları içinde yer alarak günümüze ulaşabilen ya da kaynaklardan bilgi sahibi olunmasına karşın yok olan Bizans dönemi dini mimari örnekleri tespit edilerek toplu bir şekilde ele alınmıştır. Duvar ile kaya oyma yapılarından oluşan eserlerde, tek nefli, bazilikal, serbest haç, kapalı yunan haçı ve merkezi planlar uygulanmıştır. Örneklerin bazılarında mozaik, fresko, kırmızı aşı boyası, kabartma ve kazıma tekniğinde yapılmış zengin süsleme programları görülmektedir. Yapılan süslemelerde başta haç motifi çeşitleri ile birlikte Tevrat ve İncil'den sahneler, peygamber, baş melek, aziz ve azize tasvirleri ile çeşitli hayvan figürleri kullanılmıştır. Bu çalışma kapsamında ele alınan elli altı mimari örnek bölgenin zengin Hıristiyan mimarisini gözler önüne sermekle beraber, genel Bizans mimarisi içinde bölgenin önemli bir yere sahip olduğunu da göstermektedir., As a city with the largest surface area of the country, Konya encompasses a wide area including ancient regions such as Lykaonia, Cappadocia, Isaura, Phrygia, Galatia and parts of Pisidia. The region was home to significant settlements going back to prehistoric periods and after 1 AD, Christianity quickly spread in the region. Many churches and monasteries were built during the late Antique and early Christian period. The constructions were interrupted with the Arab inflows in the 7-9th centuries; however, it was continued after the Turkish rule until the second half of the 11th century. It can also be observed that the construction of churches was continued in the region during the Anatolian Seljuqi rule. Though much of the Byzantine religious architecture could not survive, traces of them can be seen in Seljuqi and Ottoman buildings used as collected materials and in stone works in the region. This paper aims to handle Byzantine religious architectural samples in general within the region of Konya, which can still be seen or did not survive but we know of their existence thanks to various resources. The architectures constructed by rock carvings and walls have one nave and shaped in the form of a basilica, free cross, closed Greek cross and central plans. Some bear rich ornamentations such as mosaics, frescoes, red ochre, reliefs and carvings. The themes in the ornamentations are generally various types of the cross, scenes from the Torah and Bible, depictions of prophets, archangels, saints and various animal figures. The study, handling fifty-six architectural samples, presents the rich Christian architecture of the region and at the same time proves that the region occupies an important position in Byzantine architecture in general., Bu çalışma BAP tarafından 07103005 nolu Doktora tez projesi olarak desteklenmiştir

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2014, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2014, Tez çalışması giriş ve sonuç bölümleriyle birlikte beş ana bölümden oluşmaktadır. Giriş bölümünde tez çalışmasının konusu, amacı ve kapsamı anlatılmış, ikinci bölümde Kapadokya Bölgesi nin genel tanıtımı yapılmıştır. Bölgedeki kültür varlıklarının oluşumunda, gelişiminde ve mimari eserlerin biçimlenişlerinde, bozulma süreçlerinde ve korunmalarına yönelik müdahale kararlarının alınmasında ya da sosyal ve kültürel yaşantının şekillenişinde, Kapadokya Bölgesi nin fiziksel tarihi ve mimari özellikleri önemli rol oynamaktadır. Bu sebeple, ikinci bölümde bölgenin coğrafi, tarihi ve mimari özellikleri ele alınırken çalışmanın ana konusunu oluşturan kaya oyma kiliselerin dışına çıkılarak mümkün olduğunca üst ölçekten bakılmaya çalışılmıştır. Coğrafi özelliklerde konum ve sınırlar, iklim-bitki örtüsü, jeolojik-topografik özellikler anlatılmıştır. Tarihi özellikler bölgenin köklü geçmişi, ilk yerleşimler, insan yaşantısı, kültürel birikim, kaya mekânların ve kaya kiliselerin oluşumu, bölgedeki Hristiyan dini etkinliğinin zaman içindeki gelişim ve sonlanışına bağlı olarak üç döneme ayrılarak ele alınmıştır. Mimari özellikler için başta Nevşehir ili olmak üzere çevredeki yerleşim merkezlerinde hem inşa edilen hem de kaya oyma yapılarda gözlemler yapılmıştır. Bölgenin mimari özellikleri ile ilgili genel bilgiler verildikten sonra kaya kiliselerin mimarisi tanıtılmıştır. Üçüncü bölümde kaya oyma kiliseler başta olmak üzere bölgedeki kültür varlıklarının bozulmasına neden olan etmenlere dair yerinde yapılan gözlemler, geçmişte yapılan deneysel çalışmalarla desteklenerek anlatılmıştır. Yapılarda uygulanan restorasyon çalışmalarının daha iyi anlaşılması için bozulma nedenlerinin doğru saptanması gerekmektedir. Bunun için daha önce yayımlanmış araştırmalardan ve belgelerden de faydalanılmıştır. İç ve dış nedenler olarak iki ana başlık altında ele alınan bozulmaların büyük bölümünü doğa ve insan kaynaklı tahribatların oluşturduğu gözlenmiştir. Problemlerin tanımlanmasının ardından kayalık alanlarda sıkılıkla kullanılan genel-geçer koruma teknikleri ile tehlike yaratan durumlar için kaya düşmelerine yönelik önlemler incelenmiştir. Kapadokya kayalık alanları ve kaya oyma kiliselerinde hangi yöntem ve tekniklerin kullanıldığı belirlenmiştir. Bozulma nedenlerinin doğru olarak saptanması, yapılacak müdahalelerin sıhhati açısından önemli olduğu kadar müdahalelerin doğru bir şekilde yapılması da onarım sonrasında bozulmaların devam etmemesi bakımından önem arzetmektedir. Buna göre Kapadokya kayalık alanlarında korumaya yönelik gerçekleştirilen teknik ve yöntemler ele alınmıştır. Bunların içerisinde en büyük paya sahip olan yapısal sağlamlaştırma yöntemleri üzerinde yoğunlaşılmıştır. Dördüncü bölümde kaya oyma kiliselerin korunmasına yönelik geçmişte yapılmış araştırmalar ilk dönem çalışmaları ve DMA süreci olarak ele alınmıştır. Tek eser ölçeğinde kaya kiliselerde gerçekleştirilen restorasyon çalışmalarına ait örnek vakalar ise 1990-2000 ve 2000-2013 aralıklarında olmak üzere iki dönemde incelenmiştir. Her kilise için kısaca bir künye verildikten sonra kiliselerin mimari tanımlaması yapılmıştır. Elde edilen bilgi, belge, çizim, fotoğraf, kişisel görüşmeler ve yerinde yapılan gözlemlerle kiliselerin onarım öncesi durumu ve onarım sırasında yapılan işler hakkında veri sağlanmıştır. Elde edilen veriler karşılaştırma, kıyaslama ve çapraz sorgulama yöntemleriyle desteklenmiştir. Kilisenin mevcut durumu yerinde incelenerek, proje ve uygulama aşamalarında yapılan işler değerlendirilmiş, gerçekleştirilen restorasyon çalışmasının kilisenin korumasına katkısı araştırılmış, onarım sonrası korunmuşluk durumunun analizi yapılmıştır. Böylece kilisenin mimarisi, onarım öncesi durumu, onarım sırasında yapılan işler ve mevcut durumu bir bütünlük içerisinde ele alınmıştır. Son olarak yapılan bütün incelemeler değerlendirilmiştir. Sonuç bölümünde ise yapılan bütün çalışmalardan elde edilen veriler doğrultusunda bazı sonuçlara varılmış ve hem alana hem de kaya kiliselerin korunmasına yönelik önerilerde bulunulmuştur., Cultural properties are proof of past life forms and have historical values. Therefore, preservation of cultural properties and transmission to the future against all threats is so important. Knowledge and practices of conservation science developed and expanded from nineteenth century. In that respect, the efforts of UNESCO and the World Heritage concept is undoubtedly an important cornerstone for conservation science. In order to introduce cultural and natural property, create an awareness to adopt and protect heritage by awakening awareness in society, protect values those are in danger of extinction and transfer those to the future with confidence, an international co-operation was carried out under the leadership of UNESCO. In 1972, a conference organized by UNESCO and Convention Concerning the Protection of World Cultural and Natural Heritage was adopted in Paris. With this convention, states that are party to the convention have undertaken legislative and administrative responsibilities on the documentation, conservation and presentation of natural and cultural heritage. Republic of Turkey took place among the states party to the convention in 1983 and made its first application to the World Heritage List in 1984. Following the application made in 1984, Göreme National Park and the Rock Sites of Cappadocia joined in World Heritage List in 1985 depending on the following criteria’s; Criteria (i): the rupestral sanctuaries of Cappadocia constitute a unique artistic achievement offering irreplaceable testimony to the post-iconoclastic Byzantine art period. Criteria (iii): The rupestral dwellings, villages, convents and churches retain the fossilized image of a province of the Byzantine Empire between the 4th century and the arrival of the Seljuk Turks (1071). Thus, they are the essential vestiges of a civilization, which has disappeared. Criteria (v): Cappadocia is an outstanding example of a traditional human settlement, which has become vulnerable under the combined effects of natural erosion and, more recently, tourism. Criteria (vii): In a spectacular landscape dramatically demonstrating erosional forces, which are great beauty, and which interact with the cultural elements of the landscape. In this study, the Cappadocia region s geographical, historical, architectural features are described and the importance and value of the Cappadocia, which is a World Heritage Site and has intense cultural asset inventory, is highlighted. Conservation problems of Cappadocia Region, especially its rock-hewn churches, are investigated. The works, which were performed for protection of rock-hewn churches, constitutes the main subject of the study. The past conservation studies of rock-hewn churches in the province of Nevsehir are discussed in chronological order. Moreover, the deterioration causes of the churches and their applied prevention techniques are examined. Seventeen of the eighteen repaired rock-hewn churches are investigated in this thesis. Previous state of the structures before repair works and applications made during the restorations are investigated for each of the restored church. Then, present state of the churches are identified by field observations. Conservation problems are analyzed by screening a wide geographical area covering Urgup, Goreme, Uchisar, Ortahisar, Zelve and Cavusin, which is embedded in Goreme National Park and outside of the park boundary in Avanos, Acigol, Gulsehir districts. The status of the repaired rock churches are identified and documented. There has not been compiled study about efforts those begin 1960s for conservation of Cappadocia and repair works of rock-hewn churches performed from 1990 to 2013. Therefore, the compilation of the work done in the past, examination of conservation methods which were applied on rock churches, determination the outcomes of the implementations, evaluation of applications in the context of conservation theory and presentation of those in a systematic manner is the most important goal of this thesis. The absence of repair history, the lack of sufficient documentation and archiving emerges as a serious problem when restoration and conservation efforts in Turkey are examined retrospectively. In addition to these problems, many structures in the study area have inventory for the conservation of cultural and natural property, but those remains with limited and basic information. In this context, a kind of repair history is prepared for rock churches and aimed to provide data for future restorations by this thesis. As a result of this study, to develop a method for preservation and restoration of the rock-hewn churches is intended. This thesis is separated into five chapters. In the first chapter, subject, purpose and scope of thesis are described. In the second chapter, a general introduction of the Cappadocia Region is made. Physical, historical and architectural features of Cappadocia plays an important role on formation of cultural heritage, development and configuration of architectural works, process of deterioration and taking decisions for interventions. Therefore, in the second chapter of the thesis when describing the geographical, historical and architectural features of Cappadocia, region discussed in a broader sense. Location and boundaries, climate and vegetation, geological and topographical features are described in geographical features. Historic features, divided into three periods depending on region s long history from the first settlements to this day and historical events. In addition, development and termination of Christian religious activity in the region and cultural background are considered. For architectural features, observations are made in Nevşehir for both built structures and rock carvings. Rock church s architecture are introduced after giving the general information about architectural features of the Cappadocia. In the third chapter, the observations made in the field for the diagnosis of the causes that deteriorate cultural heritage, supported with researches, documentations, reports and experimental studies, which were conducted in the past. Natural and human-induced deteriorations are discussed under two main headings as internal and external reasons. Following the identification of problems, frequently used techniques of conservation for rocky areas and precautions taken for the cases of rock fall hazards are examined. Then, methods and techniques used in rock sites and rock-hewn churches of Cappadocia are investigated. Accurate determination of the causes of deterioration is important for correctness of interventions. Carrying out interventions correctly is also important for discontinuation of deteriorations after repair works. Accordingly, performed techniques and methods for conservation of rock sites of Cappadocia are discussed and mostly focused on structural consolidations. In the fourth chapter is divided into three sub-titles. Researches done in the past for conservation of rock-hewn churches and process of becoming a World Heritage Site are considered as first period of efforts. The case studies related to restorations carried out in the rock churches are divided into two periods in the range of 1990-2000 and 2000-2013. After giving a brief identifier for each church, architecture of the churches are defined. Data about situation of churches before repair works and works done during the repairs are provided from documents, drawings, photographs, personal interviews and field observations. The obtained information are supported by comparison, benchmarking and cross-examination methods. Projects and applications are evaluated by examining the current states of the churches in place. Contribution of restoration works are investigated and the preservation status are analyzed for rock-hewn churches. Thus, the architecture of the churches, conditions of the churches before repair works, works those were performed during restoration and current situations of these monuments are described in an integrated manner. At the end of the chapter 4, in accordance with data obtained from all these studies, some general assessments are made and reached to the conclusions. In chapter 5, General recommendations are made for conservation of the area as well as the rock churches., Yüksek Lisans, M.Sc.

Amasya - Merzifon ilçesi Nârince köyünde bulunan Âbide Hâtun Câmii, Merzifonlu Kara Mustafa Paşa tarafından annesi adına 1680 tarihinde yaptırılmıştır. Dikdörtgen planlı ve kuzeyde buna eklenmiş son cemaat yeri olan cami, tuğla almaşıklı taş duvarlar üzerine ahşap çatı ile örtülüdür. Sade olmakla birlikte eğimli bir tepe üzerinde olmasından heybetli bir görünüme sahip olan cami, geçirdiği depremler sonrası onarımlar görmüş ve esas planı bozmayacak değişimlere uğramıştır. Ahşap tavan üzerinde bulunan kalemişi süslemelerdeki onarımlara bağlı değişimler, mimari tarihimizdeki üslup gelişmelerini göstermesi bakımından önemlidir. Câmi hâlen kullanıma açıktır. Âbide Hâtun Mosque which is in Nârince village in the country of Merzifon-Amasya, was built in 1680 by Merzifonlu Kara Mustafa Pacha in the name of his mother. The mosque, rectangular planned and in the North the last prayers place added to this plan, is covered with wooden roof above brick alternated stone walls. The Mosque, has a simple but for located on a sloping hill, a tremendous appearance, has had some restorations after the earthquakes it had and had some alterations which didn’t effect the main plan. The alterations connected with the restorations on the hand-carved garnish that are on the wooden ceiling, are important for showing the method developments in our architectural history. The mosque is still opened for worshipping.