Search

This study focused on reviewing trait anger and level of anger expression styles of students who studied at School of Physical Education and Sports of Adnan Menderes University during 2016-2017 academic year in terms of some variables. As data collection tools; “Personal Information Form” and “Trait Anger and Anger Expression Scale” –designed by Spielberger et al. (1988) and adapted by Özer (1994) into Turkish- were employed. Participants’ trait anger and anger expression styles were compared in relation to sex, education type (daytime education vs. evening education), playing sports, sportive branches and academic departments. The population of the study was composed of a total of 981 participants who studied at the school of physical education and sports of Adnan Menderes University during 2016-2017 academic year; 633 of whom were male students while 348 of them were female students. Sample of the study was composed of a total of 541 SPES students; 351 of whom were male students while 190 of them were female students. The analyses of the data were analyzed with SPSS 22.0 statistical software. As a result of the normality test (Kolmogorov-Smirnov - Shapiro-Wilk) done at p

The aim of the present research was to evaluate self-esteem of the children and adolescents in terms of their participation in sports by comparing them to the sedentary peers. “Piers-Harris Children’s Self-Concept Scale” was utilized in order to determine the self-esteem levels of the participants. The sample of the research was consisted of 336 primary school students in total; 109 boy players and 74 girl players who participated in Turkiye U-12 badminton championship of primary schools and 85 sedentary boy students and 68 sedentary girl students determined with random sampling method from two primary schools from Antakya city center. SPSS 14.0 package program was used for the data evaluation. The data were analyzed with the analysis of variance to explain whether there is a difference between two groups or more, Post Hoc Tukey test and Kruskall Wallis Variance Analysis in the ANOVA model, t-test and Mann Whitney U test for paired comparisons, Pearson Tests for correlation comparisons and additionally regression analysis for the comparisons of the independent factors affecting self esteem. As a result, mean scores of the self-esteem of the participants were found to be high in the general sense. Besides, being a sports-player increased significantly scores of the self-esteem. It was found out according to total mean scores of self esteem that all the participants had a high self concept; yet, players did have a higher self concept than sedentary participants. α value for the whole scale was found to be as .87. It was seen that participants had higher means in terms of happiness subscale (M=1, 5128) and behavior subscale (M=1, 6040). However, mean scores of physical appearance (M=1, 2774) and intellectual / school success (M=1, 2594) were found to be lower compared to the mean scores of happiness, anxiety and behavior subscales. According to the correlation among subscales of the Piers-Harris Children’s Self-Concept Scale and to the correlation between the same subscales and the socio demographic variables; anxiety (p, Bu çalışma, çocuk ve ergenlerin spora katılım durumlarına göre benlik saygılarını sedanter akranları ile karşılaştırılarak incelemeyi amaçlamaktadır. Katılımcıların benlik saygısı düzeylerini belirlemek için “Piers-Harris Çocuklar için Benlik Kavramı Ölçeği” kullanılmıştır. Örneklem grubunu, Türkiye ilköğretim okulları yıldızlar badminton müsabakalarına katılan 109’u erkek, 74’ü kız sporcu öğrenci ile Antakya merkezinden tesadüfî örneklem metodu ile belirlenen iki ilköğretim okulunun sedanter öğrencilerinden 85’i erkek, 68’i kız öğrenci olmak üzere genel toplamda 336 ilköğretim öğrencisi oluşturmuştur. Verilerin değerlendirilmesinde SPSS 14.0 paket programı kullanılmıştır. Verilerin analizinde ikiden fazla grup arasında fark olup olmadığını saptamak için varyans analizi, ANOVA modelde Post Hoc Tukey testi ve Kruskall Wallis Varyans analizi, ikili karşılaştırmalarda ise t-testi ve Mann Whitney U testi, korelasyon karşılaştırmalarında Pearson testi ve ek olarak benlik saygısını etkileyen bağımsız faktörlerin karşılaştırılmasında regresyon analizi kullanılmıştır. Çalışma sonucunda; katılımcıların benlik saygısı puan ortalamalarının genel manada yüksek olduğu ve dahası sporcu olmanın benlik saygısı puanlarını anlamlı derecede yükselttiği tespit edilmiştir. Benlik saygısı toplam puanları ortalamalarına göre tüm katılımcıların benlik algısının yüksek olduğu, sporcu katılımcıların sedanter katılımcılara oranla daha yüksek bir benlik saygısı puanına sahip oldukları tespit edilmiştir. Tüm skalanın ? değeri 87 olarak bulunmuştur. Katılımcıların benlik saygısı mutluluk (M=1,5128) ve davranış (M=1,6040) alt ölçekleri puanlarına bakıldığında yüksek ortalamaya sahip oldukları gözlenmiştir. Buna karşın fiziksel görünüm (M=1,2774) ve zihinsel/okul başarı (M=1,2594) puan ortalamaları mutluluk, kaygı ve davranış alt boyutlarına oranla düşük bulunmuştur. Benlik ölçeği alt boyutlarının birbirleriyle ve çalışmanın sosyo-demografik değişkenleri arasındaki korelâsyona göre ise, kaygı (p

The aim of the present research was to evaluate vocational self esteem levels of the coaches who were employed as a permanent employee or contract employee at the Province Directorate of Youth and Sports of General Directorate of Youth and Sports. With this general aim in mind, answers to some sub-problems were sought. We tried to investigate whether there was a significant difference between vocational self esteem levels and such variables as age, sex, marital status, being a employment status (permanent employee or contract employee), professional-working-time, educational status and being a trainer of a team sports or individual sports. “Vocational Self Esteem Scale” developed by Arıcak (1999) and “Personal Information Form” developed by the researcher were used in order to determine the vocational self esteem of the coaches. The population of the research was consisted of coaches employed at Province Directorates of Youth and Sports (from 81 cities) across Turkey. The sample of the research was made up by a total of 360 coaches (73 female coaches and 287 male coaches out of 31 different sport types) who were working actively in 38 city centers and were selected with random sampling method. It was found out that the difference was between the coaches aged 26-30 and those aged 31-35 and vocational self esteem levels of the coaches aged 31-35 was significantly higher. Also, there was a statistically significant difference between the coaches aged 26-30 and those aged 36-40 and vocational self esteem levels of the coaches aged 36-40 was significantly higher compared to those aged 26-30. To sum up, Turkish coaches had moderate vocational self perception. However, we thought that it would be inappropriate to make any generalizations in light of the results of the present research, which was conducted with the Turkish coaches for the first time., Bu çalışmada, Gençlik ve Spor Genel Müdürlüğü (GSGM), Gençlik ve Spor İl Müdürlükleri (GSİM) bünyesinde görev yapan kadrolu ve sözleşmeli antrenörlerin mesleki benlik saygısı düzeylerinin incelenmesini amaçlanmıştır. Bu genel amaç doğrultusunda geliştirilen alt problemlere cevap aranmıştır. Antrenörlerin mesleki benlik saygıları, yaş, cinsiyet, kadro durumu, mesleki hizmet yılı, eğitim durumu ve takım yada bireysel spor antrenörü olması değişkenleri aralarında anlamlı bir fark bulunup bulunmadığı araştırılmıştır. Araştırmada antrenörlerin mesleki benlik saygısını belirlemek için Arıcak (1999) tarafından geliştirilen “Mesleki Benlik Saygısı Ölçeği” ve araştırmacılar tarafından geliştirilen “Kişisel Bilgi Formu” kullanılmıştır. Araştırmanın evrenini Türkiye genelinde hizmet veren Gençlik ve Spor İl Müdürlüğü (81 İl) antrenörleri oluştururken, örneklem grubu ise bu illerden tesadüfi örneklem yöntemi ile belirlenmiş 38 il merkezinde faal olarak görev yapan 31 farklı branştan 73’ü kadın ve 287’si erkek olmak üzere genel toplamda 360 antrenör oluşturmuştur. Yapılan istatistiki inceleme sonucunda bu anlamlılığın 26-30 yaş arasında olan antrenörlerle 31-35 yaş arasında olan antrenörler arasında olduğu ve 31-35 yaş arasında olan antrenörlerin mesleki benlik saygısı düzeylerinin anlamlı düzeyde yüksek olduğu tespit edilmiştir. 26-30 yaş arasında olan antrenörler ile 36-40 yaş arasında olan antrenörler arasında istatiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edilmiştir. 36-40 yaş arasında olan antrenörlerin mesleki benlik saygıları, 26-30 yaş arasındaki antrenörlerin mesleki benlik saygılarından anlamlı derecede yüksek bulunmuştur. Yapılan tüm değerlendirmeler sonucunda, araştırmaya katılan Türk antrenörlerinin mesleki benlik saygısı ölçeği toplam puan değerlendirmesine göre orta düzeyde mesleki benlik algısına sahip oldukları tespit edilmiştir. Ancak Türk antrenörler üzerine ilk defa yapılan bu çalışma sonuçlarına göre bir genelleme yapmanın uygun olmayacağı düşünülmektedir. Konuya ilişkin genelleme yapılabilmesi için gerek ulusal gerekse uluslar arası benzer ve daha kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır.

Bu çalısmada, Gençlik ve Spor Genel Müdürlüğü’nün (GSGM), Gençlik ve Spor il Müdürlükleri (GSİM) bünyesinde görev yapan antrenörlerin yılmazlık düzeylerinin incelenmesi amaçlanmıstır. Arastırmanın evrenini Türkiye genelinde hizmet veren Gençlik ve Spor İl Müdürlüğü (81 İl) antrenörleri olustururken, örneklem grubu ise bu illerden tesadüfi örneklem yöntemi ile belirlenmis 38 il merkezinde faal olarak görev yapan 31 farklı branstan 73’ü kadın ve 287’si erkek olmak üzere genel toplamda 360 antrenör olusturmustur. Arastırmada veri toplama aracı olarak Gürgan (2006) tarafından gelistirilen “Yılmazlık Ölçeği” kullanılmıstır. Sonuç olarak; arastırmaya katılan antrenörlerin cinsiyet, medeni durum, takım ya da bireysel spor antrenörü olması değiskenleri açısından yılmazlık düzeylerinde anlamlı farklılıklar bulunamamıstır. Buna karsın, katılımcıların eğitim durumları ile yılmazlık ölçeği toplam ve alt boyutlarından elde etmis oldukları puanların karsılastırılmasında ortaöğretim eğitimi almıs olanlar ile lisans ve yüksek lisans eğitimi almıs olanlar arasında p, The aim of the present research is to evaluate the resilience levels of coaches who were employed at Province Directorate of Youth and Sports of General Directorate of Youth and Sports. Resilience Scale developed by Gürgan (2006) and “Personal Information Form” developed by the researchers were used in order to determine the resilience levels of the coaches. The population of the research was consisted of coaches employed at Province Directorate of Youth and Sports (from 81 cities). The case study of the research was made up by a total of 360 coaches (73 female coaches and 287 male coaches out of 31 different sports branches) who were working actively in 38 city centers and were selected with random sampling method. As a result, we could not find any significant difference between resilience levels of the participant coachs and sex, marital status, being a coach of team sports or individual sports. However, the comparison of educational status and the total scores and subscale-scores obtained from the Resilience Scale yielded a significant difference between coaches with high school degree and those with graduate and master’s degree in favor of coaches with graduate and master’s degree (p

Bu araştırmanın amacı; Beden Eğitimi ve Spor Öğretmenlerinin iş doyum düzeylerinin farklı değişkenler açısından incelenmesidir. Araştırma verilerinin toplanmasında Weiss, David, England ve Lofguist 1967 tarafından geliştirilen ve Türkçe geçerlik ve güvenirlik çalışmaları Baycan 1985 tarafından yapılan “Minnesota Satisfaction inventory” ve kişisel bilgi formu kullanılmıştır. Araştırmaya devlet ve özel ilköğretim okullarında görev yapan 96 Beden Eğitimi ve Spor Öğretmeni gönüllü olarak katılmışlardır. Verilerin analizinde araştırmanın amaçları doğrultusunda yapılan karşılaştırmalarda “Independent-Samples T Test” ile “Kruskal-Wallis” testlerine başvurulmuştur. Araştırmanın sonucunda Beden Eğitimi ve Spor Öğretmenlerinin iş doyum düzeylerinin cinsiyet, yaş, medeni durum ve hizmet içi eğitim alma değişkenlerine göre farklılaşmadığı görülmüştür. Bunun yanında görev yaptıkları okul türüne göre özel okullarda çalışanların ve mesleki yayınları takip edenlerin iş doyum düzeylerinin, devlet okullarında çalışanlardan ve mesleki yayınları takip etmeyenlerden anlamlı biçimde daha yüksek olduğu görülmüştür., The aim of the present research was to investigate job satisfaction levels of Physical Education and Sports Teachers in terms of various variables. For the data collection; “Minnesota Satisfaction Inventory” -developed by Weiss, David, England and Lofguist 1967 and Turkish validity and reliability tests performed by Baycan 1985 - and personal information form were used. 96 Physical Education and Sports Teachers who worked at state schools and private schools participated voluntarily in the research. For the statistical comparisons; “IndependentSamples T Test” and “Kruskal-Wallis” test were used during the analysis. As a conclusion of the research, it was seen that job satisfaction levels of the Physical Education and Sports Teachers did not differ in terms of sex, age, marital status and having on-job training variables. Yet, it was found out that those who worked at private schools and those who followed professional publications experienced significantly higher job satisfaction levels compared to those who worked at state schools and those who did not follow professional publications

As the first phase of a longitudinal study, this research explores the level of loneliness and hopelessness of 48 adolescents living in an orphanage and their counterparts (42) living in typical settings based on their involvement in sports and gender. T-test was conducted to identify differences among determined groups. Even though no meaningful differences were found among groups, variability in scores was notable in standard deviation (SD) scores when it comes to the degree of hopelessness based on gender and the degree of loneliness based on their involvement in sports and where they live., Süreli bir çalışmanın birinci aşaması olarak bu araştırma, yetiştirme yurdunda yaşayan 48 gencin ve aileleriyle yaşayan 42 gencin yalnızlık ve umutsuzluk düzeylerini spor yapıp yapmama durumları ve cinsiyet faktörüne göre incelemektedir. Guruplar arasındaki farklılıkların tayin edilmesi için T-Test uygulanmıştır. Guruplar arası karşılaştırmalarda istatistikî olarak anlamlı farklılıklar bulunmasa da, cinsiyete göre umutsuzluk düzeyinde ve spor yapıp yapmama durumları ile yaşadıkları ortama göre yalnızlık düzeyleri bakımından standart sapma skorlarında değişkenlik gözlenmiştir. Uzun Özet:Yakın duygusal bağlanmalar ve sosyal çevreyle etkileşimin yokluğunda, sosyal ve duygusal kabuğa çekilme duyguları ve eğilimlerinin ortaya çıktığı görülür. Yalnızlık ve umutsuzluk gençlerin sağlıklı sosyal, psikolojik, fiziksel ve bilişsel gelişimleri bakımından risk faktörleri olarak tanımlanmaktadır (Richaud de Minzi & Sacchi, 2004; Terrell-Deutsch, 1999; Weiss,1973). Literatürde yer alan çalışmalar incelendiğinde fiziksel etkinliğin ruh halinde iyileşmelere, tedirginliğin azalmasına, depresyonun düzeyinin düşmesine ve sosyal desteğin artmasına yol açtığı (Australian Bureau of Statistics, May 2001; Byrne and Byrne, 1993; Cameron and MacDougall, 2000) ifade edilmektedir. İyi yapılandırılmış fiziksel aktivite etkinliği ve sosyal desteği kapsayan bir programın, yetiştirme yurdunda kalan gençlere, olumsuz risk faktörlerini aşmada ihtiyaç duydukları destek sistemlerini sağlayacağı şüphesizdir. Aile sistemleri araştırmalarında hem risk faktörlerinin hem de koruyucu faktörlerin gençlerin gelişiminde rol oynadığı ortaya koyulmuştur (Blom, Cheney, & Snoddy, 1986; Hoey & Rhodes, 1994; Seita, 2005; Vorrath & Brendtro, 1985). Bu çalışmalardaki ortak bulgular, riskli çevrelerde yaşayan gençlerin, risk faktörlerinin bir başka sistemdeki koruyucu ve geliştirici ortamlar sağlayan etkenler sayesinde üstesinden gelebildikleri yönündedir. Bu tür koruyucu ve destekleyici sistemler, gençler için onarıcı bir etki yaratmaktadır. Gençlerden yüksek beklentileriyle, başarılarını takdir etmeleriyle, gençleri önemseyen ve onlara örnek teşkil eden en az bir bireyin varlığıyla, örnek teşkil edecek yaşıtların varlığıyla ve hizmet edebilmeleri için fırsatların sağlanmasıyla gençlerin içinde bulundukları olumsuzlukların üstesinden gelmelerini sağlamaktadır. Yakın zamanda yapılan araştırmalar bir mikro alt sistemdeki koruyucu faktörlerin ( örneğin yetiştirme yurdu, spor etkinliklerindeki antrenör ve/ veya yaşıtlar gibi) tampon etkisi (Benard, 1997; Fisher, 2001; Seita, 2005) yaratabildiği ifade edilmektedir. Öyleyse, olumsuz duygularla başa çıkmada önleyici bir yaklaşımı hedefleyen uzun süreli bir çalışmanın ilk aşaması olan bu çalışmada, sporun, rekreasyonel etkinliklerin ve düzenli fiziksel aktivitenin, gençlerin sağlıklı ilişkiler kurmalarına yardımcı olabilecek, kendileri ve durumları hakkında daha iyi hissetmelerini sağlayacak ve potansiyellerini etkili bir şekilde kullanmalarına yardımcı olacak faydalı bir araç olabileceği hipotezinden yola çıkarak mevcut durumun tepsinin yapılmasının gerekliliği ortaya çıkmaktadır.Bu maksatla araştırmanın amacı, yetiştirme yurdunda kalan gençler ile aileleri ile birlikte kalan gençlerin spor yapma durumlarına ve cinsiyet değişkenlerine göre yalnızlık ve umutsuzluk düzeyleri bakımından bir farklılık gösterip göstermediğinin araştırılması olarak belirlenmiştir. Süreli bir araştırmanın birinci aşaması olan bu çalışma sonucunda elde edilecek bulguların, daha sonraki aşamalarda geliştirilecek sağaltım programları için bir temel teşkil edeceği düşünülmektedir.Çalışmaya ve öngörülerimize bir başlangıç noktası belirmek amacıyla, spor yapan (16'sı kız ve 26'sı erkek) toplam 42 sporcu genç ve spor yapmayan (16'sı kız ve 32'si erkek) toplam 48 sedanter genç olmak üzere genel toplamda 90 genç çalışmanın örneklem grubunu oluşturmuştur. Yetiştirme yurdunda ya da aile ortamda yaşayan gençlerimizin yalnızlık ve umutsuzluk düzeyleri ölçülmüş ve karşılaştırılmıştır. Katılımcılardan spor yapan bütün kız katılımcılar yetiştirme yurdunda yaşarken, spor yapmayan kız gençlerimizin 6'sı yetiştirme yurdunda ve geri kalan 10'u aileleriyle yaşamaktadır. Spor yapan 26 erkek katılımcıdan 17'si yetiştirme yurdunda, kalan 9'u da aileleriyle beraber yasamakta iken, spor yapmayan 32 erkek katılımcıdan 8'i yetiştirme yurdunda, geri kalan 24'u ise, aileleriyle yaşamaktadır. Katılımcıların spor yapma durumlarına göre yalnızlık ve umutsuzluk düzeylerinin belirlenmesinde araştırmacılar tarafından geliştirilen kişisel bilgi formu, UCLA Yalnızlık Ölçeği ve BECK Umutsuzluk Ölçeği kullanılmıştır. Bu araştırmada, betimsel araştırma yöntemlerinden biri olan genel tarama modeli kullanılmıştır. Karasar (2005) tarama modelini "var olan bir durumu, var olduğu şekliyle tanımlamayı amaçlayan araştırma yaklaşımı" olarak tanımlanmaktadır. Veri toplama metodu itibariyle bu araştırma bir özaktarım çalışması olup, veriler örneklemde yer alan bireylerin kendilerinden ölçekler ve bilgi formu vasıtasıyla toplanmıştır. Çalışmanın amacı, ampirik olarak örneklemdeki 90 gencimizin halihazırdaki yalnızlık ve umutsuzluk düzeylerinin yaşama ortamına, cinsiyet değişkenine ve spor yapıp yapmama durumlarına dayalı olarak tanımlanmasıdır. Elde edilen verilerin hesaplanmasında ve değerlendirilmesinde SPSS 13,0 istatistik paket programı kullanılmıştır. Verilerin analizinde T-Test uygulanmış olup, belirlenen guruplar (evde-yetiştirme yurdunda kalan, spor yapan-yapmayan, kız-erkek) arasındaki farklılıklar ortaya çıkarılmaya ve tanımlanmaya çalışılmıştır. Bu çalışmada hata düzeyi 0,05 olarak kabul edilmiştir.Elde edilen bulgulara göre katılımcılardan sporcu ve sedanter olanların umutsuzluk ve yalnızlık puanlarının cinsiyetlere göre karşılaştırılmasında, erkekler ve kızlar arasında umutsuzluk ve yalnızlık bakımından istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edilmemiştir (P>0,05). Ayrıca sporcu olan erkekler ile sedanter erkeklerin, umutsuzluk ve yalnızlık puanları yetiştirme yurdunda kalma ve ailenin yanında kalma bakımından karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edilmemiştir (P>0,05). Yine, sporcu kızlarla sedanter kızların umutsuzluk ve yalnızlık puanları yetiştirme yurdunda kalma ve ailenin yanında kalma bakımından karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edilmemiştir (P>0,05). Buna ilaveten, araştırmaya katılan katılımcılardan yetiştirme yurdunda ve ailesinin yanında kalan kız ve erkeklerin umutsuzluk ve yalnızlık puanları karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edilmemiştir (P>0,05). Bu bulgular ışığında çalışmanın sonuçları aşağıdaki gibi açıklanabilir.Örneklem grubunun spor yapıp yapmama durumları dikkate alındığında yetiştirme yurdunda kalan gençlerin çoğunluğunun sporla uğraştığı görülmektedir. Bu durum, gruplar arasında yalnızlık ve umutsuzluk düzeylerinin (aile yanında kalma, yurtta kalma, cinsiyet değişkeni ve spor yapıp yapmama) farklılık göstermemesinde önemli bir etken olduğu kanaatini uyandırmaktadır. Sporun risk faktörleri üzerindeki tampon etkisi yetiştirme yurdunda kalan gençlerin yalnızlık ve umutsuzluk düzeylerini ailesi yanında kalan gençlerin yalnızlık ve umutsuzluk düzeylerine yaklaştırdığını düşündürmektedir.Katılımcılar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılığın bulunamama sebeplerinden biri de, günümüzde yetiştirme yurtlarının yaşam kalite standartlarına yakınlaştırılmış olması olarak değerlendirilebilir. Nitekim araştırmacıların yetiştirme yurdu yaşam ortamını görmeden önceki varsayımları ve gördükten sonraki düşünceleri arasında farklılık olduğu tartışılmıştır. Bu muhakeme sonucunda beklenilenin aksine yetiştirme yurdu yaşam ortamının gençlerin sosyal, psikolojik, fiziksel ve bilişsel gelişimlerini destekleyici niteliklere yaklaştığı ve bunun da ailesi yanında kalan gençlerin umutsuzluk ve yalnızlık düzeylerine paralel bir gelişim göstermesinde etken olduğu varsayılmıştır.Yurtta kalan gençlerin yurtlarına karşı bir aidiyet duygusu geliştirdikleri ve içerisinde bulundukları ruhsal durumları çok fazla dış dünyaya açmak istemeyebilecekleri göz önünde bulundurulursa, özaktarım metoduyla toplanan verilerin bulgulara yansımış olabileceği dikkate alınmalıdır. Dolayısıyla bu çalışmanın diğer aşamalarında nitel çalışma metotlarına başvurulması gerekliliğini ortaya çıkmaktadır.

Bu araştırma, ilk ve ortaöğretim okullarında görev yapan beden eğitimi ve spor öğretmenlerinin stresle başaçıkma tarzlarının bazı değişkenlere göre farklılaşıp farklılaşmadığını ortaya çıkarmak için gerçekleştirilmiştir. Araştırmaya Aydın İl Milli Eğitim Müdürlüğü’nün ilk ve ortaöğretim okullarında (İl, İlçe ve Köy) görev yapan 28’i bayan, 68’i bay olmak üzere toplam 96 beden eğitimi ve spor öğretmeni katılmıştır. Katılımcıların stresle başaçıkma tarzlarını belirlemek için; araştırmacı tarafından geliştirilen kişisel bilgi formu ve orijinal hali ( Özbay, 1993) tarafından geliştirilmiş olan “Stresle Başaçıkma Yolları Ölçeği” kullanılmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde ve hesaplanmış değerlerin bulunmasında SPSS 16.0 istatistik paket program kullanılmıştır. Normallik sınamasına göre, parametrik testlerden t testi ve One – Way ANOVA testleri kullanılmıştır. Varyans homojenliğine göre ise; Post Hoc Multiple Comparisions testlerinden Tukey HSD testi kullanılmıştır. Bu çalışmada hata düzeyi 0.05 olarak alınmıştır. Katılımcıların stresle başaçıkma tarzları değişkenler açısından karşılaştırıldığında; cinsiyetleri bakımından; dış yardım arama ve kaçma-soyutlama (duygusal-eylemsel), medeni durumları bakımından; dine sığınma, görev yerleri ( il-ilçe ve köy) çoklu karşılaştırılması bakımından ise, dine sığınma, aktif planlama ve kaçma-soyutlama (biyokimyasal) alt boyutlarında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılıklar olduğu tespit edilmiştir. Diğer karşılaştırmalarda (yaş ve görev yapılan okul türü) ise, istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık tespit edilememiştir. Sonuç olarak; araştırmamıza katılan beden eğitimi öğretmenlerinin stresle başaçıkma tarzlarının, cinsiyet, yaş, medeni durum, görev yeri ve görev yapılan okul türü bakımından genel anlamda farklılaşmadığını, ancak söz konusu değişkenler açısından stresle başaçıkma tarzlarında tercih ettikleri alt boyutların değiştiğini söyleyebiliriz. Beden eğitimi ve spor öğretmenlerinin stresle başa çıkma durumları, mesleki deneyim açısından ve hangi şehir ortamında yetiştikleri bakımından incelenmelidir., This investigation was performed for discover of whether the methods of coping with stres of physical educatıon teachers that work in Aydın change or not. 96 physical education teachers (28 women and 68 men) that work in primary and secondary education school in Aydın (country, town, village) took part in thıs investigation. For detection of methods of coping with stress; personal information form improved by investigator and ‘ scale of coping with stress ’ improved by original (Özbay, 1993) were used. SPSS 16.0 statistic package programme was used for evaluate of data and find the calculated data. For trial of normality, t test (whose group number is 2) and One – Way ANOVA test (whose group number is more than 2) were used within parametric tests. For variance homology; Tukey HSD test was used within Post Hoc Multiple Comparisions tests. In thıs study ratio of fault was assessed 0.05. When we compared the participants’s methods of coping with stress by some variable factors; statistical significiant differences were found in point of gender; asking for help from others, in point of civil status; taking shelter for religious, in multiply comprision for mission place (country, town, village); taking shelter for religious, active planning, escape-abstraction (biochemical). We can say that there is no any signifiiant difference of physical education teachers joined in this study in point of gender, age, civil status, mission place, school that is worked in but in point of this variable factors, preference of sub formats of methods of coping with stres change. The stuations of methods of coping with stress of physical educatıon teachers sould be investigated in point of experince of professional and ve the city lived in.

Bu çalışmanın amacı, ilköğretim II. kademe öğrencilerinin spor yapma durumlarına göre (sporcu & sedanter) zorbalık eğilimleri ve zorbalıkla baş etme tarzlarının özel eğitim bakış açısıyla incelenmesidir. Araştırmada veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından geliştirilen kişisel bilgi formu, Dölek (2002) tarafından geliştirilen “Zorbalık Eğilimi Ölçeği” ve “Zorbalıkla Baş etme” ölçekleri kullanılmıştır. Elde edilen verilerin hesaplanmasında ve değerlendirilmesinde SPSS 16,0 istatistik paket programı kullanılmıştır. Verilerin normallik sınaması One–Sample Kolmogorov–Simirnov test ile yapılmış olup verilerin normal dağılım gösterdiği varsayımı sağlanmıştır. Dolayısıyla veriler parametrik testlerden,Indenpendent sample-t testi ile analiz edilmiştir. Bu çalışmada hata düzeyi 0,05 olarak kabul edilmiştir. Sonuç olarak;katılımcıların spor yapma durumlarına göre zorbalık eğilimleri ve zorbalıkla başa çıkma tarzlarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık (P>0,05) tespit edilememiştir. Zorbalık durumlarından olumsuz yansıtma alt boyutu spor yapan ve sedanter kız öğrenciler bakımından karşılaştırıldığında, aralarında istatistiksel olarak anlamlı farklılık tespit edilmiştir (P, Aim of this study is to analyze bullying tendencies and ways to cope with bullying in terms of special education for junior high students depending on the level of playing sports (athlete&sedentary). In the study, personal information form, which is developed by researchers, “Bullying Tendency Scale” and “Coping with Bullying” scales, which are developed by Dölek (2002), have been used as data collection tools. SPSS 16.0 statistics package software has been used for calculation and evaluation of the obtained data. Test of normality for the data has been performed through One–Sample Kolmogorov–Simirnov test and it is assumed that the data demonstrates normal distribution. Therefore, the data has been analyzed from parametric tests through independent sample-t test. In this study, error level has been accepted as 0.05. Consequently, it is observed that there is no statistically significant difference (P>0.05) in bullying tendencies and ways to cope with bullying for the participants (athlete & sedentary) depending on the level of playing sports. When the lower limit for negative reflection of bullying incidents is compared in terms of female athletes and sedentary women, a statistically significant difference (P

The aim of this research was to investigate the state of trait anger-anger expression and friendship commitment levels depending on the fact whether 2nd-stage-students in primary schools played sports or not.Personal Information Form, Trait Anger-Anger Expression Scales and Inventory of Peer Attachment were used in order to collect the data.The population of the research was consisted of the students who studied in 2nd stage of 40 primary state schools that belonged to National Education Directorate of Hatay Province between 2009-2010 academic year. Sample group was made up by 853 students of 21 primary schools who were selected from the population (262 boy students and 149 girl students who played sports as registered players; 233 boy students and 209 girl students who did not play sports.).To sum up; the comparison of the scores of trait anger and external anger of the participant students who played sports yielded a statistically significant difference in terms of sex variable (p< 0.05). As for the sedentary group, boys had higher scores of internal anger and external anger than girls. In the comparison of the scores of friendship commitment in sedentary students in terms of sex variable, it was found out that there was a statistically significant difference between girls and boys, which was in favour of boys (p, Bu çalışmanın amacı, ilköğretim okulu II. Kademe öğrencilerinin spor yapıp yapmama durumlarına göre sürekli öfke- öfke ifade tarzları ve arkadaş bağlılığı düzeylerinin incelenmesidir.Araştırmada veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından geliştirilen kişisel bilgi formu, Spielberger ve arkadaşları (1988) tarafından geliştirilen, Özer (1994) tarafından Türkçeye uyarlanan “ Sürekli Öfke - Öfke İfade Tarzı Ölçeği ” (Trait Anger and Anger Expression Scales) ve Armsden ve Greenberg (1987) tarafından geliştirilen, Türkçeye uyarlanması Hortaçsu ve Oral (1991) tarafından yapılmış olan “Arkadaş Bağlılık Ölçeği” kullanılmıştır. Araştırmanın evrenini, 2009-2010 eğitim-öğretim yılında Hatay İl Milli Eğitim Müdürlüğüne bağlı olarak hizmet veren 40 ilköğretim (devlet) II. kademe öğrencileri oluşturmaktadır. Örneklem grubunu ise, 21 ilköğretim okuluna devam eden lisanslı olarak spor yapan 262 erkek, 149 kız öğrenci ve spor yapmayan 233 erkek, 209 kız öğrenci olmak üzere toplam 853 ilköğretim okulu öğrencisi oluşturmaktadır. Elde edilen verilerin hesaplanmasında ve değerlendirilmesinde SPSS 16,0 istatistik paket programı kullanılmıştır. Veriler yüzde (%) ve frekans tabloları verilerek özetlenmiştir. Verilerin normallik sınaması One–Sample Kolmogorov–Simirnov test ile yapılmış olup verilerin normal dağılım gösterdiği varsayımı sağlanmıştır. Dolayısıyla veriler parametrik testlerden, Indenpendent sample-t testi ile analiz edilmiştir. Bu çalışmada hata düzeyi 0,05 olarak kabul edilmiştirSonuç olarak; araştırmaya katılan sporcu öğrencilerin cinsiyet değişkeni açısından elde edilen sürekli öfke ve dışa öfke puanlarının karşılaştırılmasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık olduğu (P

Bu araştınnanm amacı, ilköğretim ikinci kademe öğrencilerinin atılganlık düzeylerinin spor yapıp yap~mama durumlarına göre belirlenmesidir. Katılımcılarm atılganilk düzeyleri cinsiyetIerine, sporcu veya sedanterolmalarına, takıın ve bireysel sporlara katılımlan bakımıanndan karşılaştırılmıştır. Veri toplama aracı olarak(Rathus, 1973) "Rathus Atılganlık Envanteri" uygulanmıştır. Araştırmada ilköğretim II. Kadernede öğrenimgören (379'n bayan, 396'SI erkek) 775 ilköğretim öğrencisinc anket uygulanmıştır.Katılııncılann attlganlık düzeylerinde cinsiyetier. sporcu erkek ve bayanlar, bayan sporeu ve sedanterler,takım sporu ile uğraşan bayan ve erkckler arasında istatistıkselolarakanlamlı bir farklılık olduğu tespit edilmiştir(P

Bu araştırmanın amacı; ilk ve ortaöğretim okullarında görev yapan beden eğitimi ve spor öğretmenlerinin yılmazlık düzeylerinin bazı değişkenler açısından farklılaşıp farklılaşmadığının incelenmesidir. Araştırmanın evrenini Hatay İl Milli Eğitim Müdürlüğü’nün ilk ve ortaöğretim okullarında (İl, İlçe ve Köy) görev yapan 485 beden eğitimi ve spor öğretmeni oluşturmuştur. Örneklem grubu ise, 63’ü kadın, 190’nı erkek olmak üzere toplam 253 beden eğitimi ve spor öğretmeninden oluşmaktadır. Araştırmada, araştırmacılar tarafından geliştirilen kişisel bilgi formu ve Gürgan (2006a) tarafından geliştirilen “Yılmazlık Ölçeği” kullanılmıştır. Öğretmenlerin yılmazlık düzeyleri cinsiyet , medeni durum , çalıştığı yerler (il,ilçe,köy) , mesleki hizmet süresi , okul türü (İlk&Ortaöğretim) bakımlarından karşılaştırılmıştır. Elde edilen verilerin hesaplanmasında ve değerlendirilmesinde SPSS 16,0 istatistik paket programı kullanılmıştır. Veriler yüzde (%) ve frekans tabloları verilerek özetlenmiştir. Verilerin normallik sınaması One–Sample Kolmogorov–Simirnov test ile yapılmış olup verilerin normal dağılım gösterdiği varsayımı sağlanmıştır. Dolayısıyla veriler parametrik testlerden, Indenpendent sample-t testi ve One Way ANOVA ile analiz edilmiştir. Bu çalışmada hata düzeyi 0,05 olarak kabul edilmiştir. Sonuç olarak; araştırmada yer alan beden eğitimi öğretmenlerinin, cinsiyet değişkeni açısından yılmazlık düzeylerinin değişmediği, ilköğretimde görev yapan öğretmenlerin ortaöğretimde görev yapan öğretmenlere oranla anlamlı düzeyde yılmazlık alt boyutu olan iyimser olma/yaşama bağlı olma puanlarının yüksek olduğu, medeni durum ve mesleki hizmet süresinin ise, yılmazlık düzeyini anlamlı düzeyde değiştirmediği tespit edilmiştir., Aim of this research is to analyze whether resiliency of physical education and sports teachers that work in primary and secondary schools vary in terms of some variables. Population of the study comprises of a total of 253 physical education and sports teachers (63 female, 190 male teachers) out of 485 physical education and sports teachers that work in primary and secondary schools (Province, District and Village) of Hatay Provincial Directorate of National Education have participated in the research. In order to determine resiliency of the participants, personal information form developed by the researchers and “Scale Of Resiliency” developed by Gürgan (2006a) have been used. Resiliency levels of teachers have been compared in terms of their genders, marital status, place of work (province, district, village), professional service period and types of schools, in which they work (primary, secondary education). SPSS 16.0 statistics package software has been used for calculation and evaluation of the obtained data. The data has been summarized in percentages (%) and frequency tables. Test of normality for the data has been performed through One–Sample Kolmogorov–Simirnov test and it is assumed that the data shows normal distribution. Therefore, the data has been analyzed from parametric tests through independent sample-t test and One Way ANOVA. In this study, error level has been accepted as 0.05. It is observed that there is no a statistically significant difference between female teachers and male teachers when resiliency scores of the teachers are compared in terms of their genders (P

Araştırma, zihinsel yetersizliği olan bireylerde temel cimnastik eğitiminin öz bakım becerilerine ve bazı motorik özelliklere etkisinin incelenmesine odaklanmıştır. Araştırmada, ön test-son test kontrol gruplu deneysel model uygulanmıştır. Araştırmanın evrenini Elazığ Elit Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezi'nde eğitim alan 52 zihinsel yetersizliğe sahip katılımcı oluştururken, örneklem grubunu aynı kurumda eğitim alan toplam 12 sedanter katılımcı oluşturmuştur. Deney grubuna 16 hafta boyunca uyarlanmış temel cimnastik eğitimi uygulanmış, kontrol grubu ise sadece testlere dâhil edilmişlerdir. Katılımcıların uygulama öncesi ilk ölçümleri alınmış ve ebeveynleri tarafından `Öz Bakım Becerileri Kaba Değerlendirme Formu` doldurularak öz bakım becerileri durumları tespit edilmiştir. Uygulama sonrası 8 haftalık dinlenmenin ardından, kalıcılık ölçümleri alınarak istatiksel farklılıklar gözlemlenmiştir. Araştırmanın istatiksel analizlerinde SPSS 22.0 paket programından yararlanılmış, Shapiro-Wilk testi ile normallik sınaması yapılan katılımcıların ön test-son test verilerini karşılaştırmak için bağımlı karşılaştırmalarda Wilcoxon Testi, bağımsız karşılaştırmalarda ise Mann Whitney U Testi kullanılmıştır.Sonuç olarak; uygulanan programın deney grubu katılımcılarının demografik değişkenlerini olumlu etkilediği ve uygulama programının sürekliliği olmadığında kazanımlarda gerileme olduğu tespit edilmiştir. Uygulama programının zihinsel yetersizliğe sahip bireylerin motorik özelliklerinin gelişimine katkı sağladığını ve öz bakım becerilerini kendi başına uygulamasında etkili olduğunu söylenebilir. The research focused on purpose of examining the effects of basic gymnastics training on self-care skills and some motoric features in individuals with intermediate mental disabilities. The research was designed with experimental study model with pre-test and post-test. . The universe of the research in Elazığ Elit Special Education And Rehabilition Center, while was found 52 mental disabilities participants, 12 sedentary participants were take part in the sample group. Basic gymnastics training was applied to the experimental group along 16 weeks, and the control group was included only in the tests. Before application, the first measurements of the participants were taken and ` Self care skills rough asssessment form` which was filled by their parents so was determined current state of self-care skills. After 8 weeks of rest, while taking the permanance measurements were observed statistical differences. SPSS.22.0 package program was used to in statistical analyze of research, The Wilcoxon Test was used in dependent comparisons and the Mann Whitney U Test in independent comparisons to compare the pretest-posttest data of the participants who tested for normality with the Shapiro-Wilk test.As a result; It was determined that the applied program had positive effects on the demographic variables on the experimental group participants, , according to the results of the permanence test, if not provided of application program, which was noticed decline in the achievements. It can be said that, the adapted basic gymnastics program, which is contributed to the development of the basic motoric features of mental disabilities humans, this contribution is effective in practicing self-care skills on its own. 119

Bu araştırmanın amacı; hareket eğitimi derslerinin OSB'li çocuğun kaba motor beceri üzerindeki etkisini belirlenmektir. Araştırmaya bir OSB'li Çocuk katılmıştır ve daha önce hareket eğitimi almamıştır. Bu araştırmada, niteliksel araştırma yöntemlerinden biri olan `durum (vaka) çalışması` yöntemi kullanılmıştır. Durum (Vaka) çalışması, araştırmacılara bir veya birden fazla durum, olay ya da kişiye yönelik derinlemesine inceleme imkânı sağlayan etkili bir araştırma yöntemidir (Richards&Morse, 2013). Toplamda 12 kaba motor becerisi ile ilgili eğitim verilmiştir. Gözlem formunda uygulanan becerilerin dökümü ve değerlendirilmesiyle araştırmanın analizi yapılmıştır. 3 gözlemci ve 1 uygulamacının görüş ve yorumları, kaba motor becerileri ile ilgili gelişimin değerlendirilmesi açısından raporlandırılmıştır. Araştırma bulgularına göre; hareket eğitimi derslerinin otizmli çocuğun dikkat süresi ve kendine güveni üzerinde müspet etkisi olduğu tespit edilmiştir. Hareket eğitiminin otistik çocuğun birlikte hareket etme becerisini olumlu yönde geliştirdiği ve özgüveni arttırdığı, öğrendiği hareketleri kullanarak çevresindeki kişilerle ve akranları ile daha rahat iletişime geçmeye başladığı sonucu ortaya çıkmıştır. Sonuç olarak, hareket eğitiminin otistik çocuğun bazı fiziksel özelliklerini geliştirmesinin yanı sıra bazı davranış problemlerini azalttığı, dikkat süresinin arttırdığı, birlikte hareket etme becerisini ve çocuğun özgüvenini belirgin derecede geliştirdiği tespit edilmiştir. The purpose of this study is to determine effects that the movement education have upon a child with autism who receives special education. A child with autism who never receives movement education participated the research.12 courses were given training on gross motor skills.The analysis of a study conducted by using the list and evaluation of skills which applied in observation form. Opinions and comments of 3 observers and 1 practitioner were reported in terms of evaluation of development related to rough motor skills.According to the research findings shows that physical educations and lessons effect the child with autism's skill of acting together in a positive way and also increase their self-confidence. According to the results of the research also reveals that the child with autism start to communicate more easily with their peers and other people by using the skills that they learned.In conclusion, the movement educations not only helps to develop some physical features of the child with autism but also helps to decrease some behavior disorders and it also leads to increase both in their self-confidence and attention span and their ability to act together in harmony. 135

This study considers impact of game actions and flexibility on lower extremity joint-gap. Conventional approach to physical training and sports applications, game and flexibility methods is used. The researchers had district Kocaeli Province, Izmit Fizomer Physics Treatment and Rehabilitation Medical Center for Spastic type stored in diagnosing cerebral palsy with 10 children for 16 weeks, treatment centre was perfect for the training days and families with permission came out of treatment sessions. A physiotherapist had a session of 20 minutes, 30 minutes flexibility wiTheach individual, moving from one child to the other, using a conventional approach and lower extremity games. The joint width measurement data collection tool, with Universal Goniometer Kendall McCreary rating system was used. Wilcoxon test was used to assess data. In conclusion, (p> 0.05) significance was found in right hip flexion and extension, left hip flexion and extension and left knee flexion and extension. However, there was no significance found in the right knee flexion and extension (p> 0.05). Positive effects were seen as a result of applying the program on joint range of motion. Therefore, in addition to physical treatment given to the children, special rehabilitation education and game lesson module in rehabilitation institutions are recommended. © Kamla-Raj 2017.