Search

Giriş: 1994 yılında cep telefonu kullanımının başladığı Türkiye’de akıllı telefon kullanımı 2013 yılında %67 iken, 2016 yılında bu oran %96,9’ya yükselmiştir. Ülkelerin akıllı telefon bağımlılıklarının karşılaştırıldığı bir araştırmada bağımlılık seviyesi en yüksek olan ülke Türkiye’dir. Akıllı telefon sahipliğinin artması ile bağımlılığın gelecekte daha da artacağı öngörülmektedir. Bu araştırmanın amacı, her öğrencinin hayatında giderek önemi artan akıllı telefonlara bağımlılık sıklığı ve ilişkili faktörlerini Sakarya Üniversitesi BESYÖ ve Tıp Fakültesinde öğrenim gören öğrencilerde araştırmaktır. Gereç yöntem: Kesitsel tipteki araştırmada evreni oluşturan BESYÖ ve Tıp fakültesi öğrencilerinin % 91,7’sine (551) ulaşıldı. Mart-Nisan 2016 tarihleri arasında yapılan çalışmada sosyodemografik veri formu ve akıllı telefon bağımlılığı ölçeği (ATBÖ) kullanıldı. Analizde tanımlayıcı istatistikler yapıldı ve Mann-Whitney U testi, Kruskal-Wallis varyans çözümlemesi ve Spearman sıra korelasyon işlemi uygulandı. Bulgular: Katılımcıların 254’ü (%46,1) kadındı ve yaş ortalamaları 21,58±2,15 SS idi. Ölçek puan ortancası 81 olan öğrencilerin en çok kullandıkları uygulamalar whatsapp, instagram, facebook, twitter, snapchat idi. BESYÖ öğrencilerinin ölçek puanları Tıp fakültesi öğrencilerinden daha yüksekti (p lt;0,001). Cinsiyetle ölçek puanları arasında anlamlı bir fark yokken (p gt;0,05), akıllı telefon bağımlısı olduğunu düşünenlerin ölçek puanları düşünmeyenlerden daha yüksekti (p lt;0,001) Tartışma: Ancak her şeyin bir dozu olduğunu unutmayıp akıllı telefon kullanım süresini de bağımlılık vb. zararlarını düşünerek ayarlamalıyız.

Amaç: Bu çalışmada, tıp fakültesi öğrencilerinin uyku kalitesinin belirlenmesi ve yaşam kalitesinin uyku üzerine etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Kesitsel tipteki çalışmanın evrenini 2015-2016 eğitim yılında Sakarya Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde okuyan 318 öğrenci oluşturmuştur. Katılımcılara Pittsburgh Uyku Kalitesi Ölçeği (PUKÖ) ve Kısa Form-36 Yaşam Kalitesi Ölçeği (SF-36 YKÖ) uygulanmıştır. Ölçeklerin sosyodemogrofik özelliklerle ilişkileri de değerlendirilmiştir. Analizlerde tanımlayıcı istatistikler, Kolmogorov-Smirnov normallik testi, Ki-kare Testi ve Spearman korelasyon katsayısı kullanılmıştır. Bulgular: Çalışmaya katılanların yaş ortalaması 21,59±2,05 (en düşük 18, en yüksek 30) olup, %57,9’unun kadın olduğu görülmüştür. Katılımcıların 206’sı (%64,8) evde kaldığını, 261’i (%82,1) sigara kullanmadığını, 260’ı (%81,8) alkol kullanmadığını, 158’i (%49,7) kafeinli içecek-ilaç tükettiğini belirtmiştir. PUKÖ’ye göre çalışmaya katılanların %64,2’sinde uyku kalitesi kötü bulunmuştur. Uyku kalitesi puanı ile ders notu ortalaması arasında negatif yönlü zayıf bir ilişki bulunmuştur. Kafeinli içecek tüketenlerin uyku kalitesinin, kafeinli içecek tüketmeyenlere göre istatistiksel olarak daha kötü olduğu görülmüştür. YKÖ alt başlıklarına göre çalışmaya katılanların aldıkları puanların ortancası en yüksek fiziksel rol fonksiyon alanında, en düşük duygusal rol fonksiyon alanında olduğu görülmüştür (sırasıyla ortanca değerler: 100,0-33,33). Uyku kalitesi ölçeği puanı ile Yaşam kalitesinin tüm alt başlıkları arasında negatif yönlü orta ya da zayıf ilişki olduğu görülmüştür. Sınıf ile genel sağlık algısı, sosyal fonksiyon ve duygusal rol fonksiyon arasında pozitif yönlü zayıf ilişki saptanmıştır. Sonuç: Çalışmamızda uyku kalitesi seviyesinin düşük olduğu saptanmıştır. Tıp fakültesi öğrencilerinin yaşam kalitesi açısından duygusal ve sosyal alanda daha eksik oldukları görülmüştür. Öğrencilerin kafein tüketimini sınırlamak faydalı olabilir. Eğitim sürecinde öğrencilere hizmet veren psikolojik danışma ve rehberlik alanlarının olması, sosyal aktivite düzeyini artırıcı faaliyetlerin düzenlenmesi faydalı olabilir.

Amaç: Akılcı ilaç kullanımı kişilerin klinik bulgularına ve bireysel özelliklerine göre uygun ilacı, uygun süre ve dozda, en düşük fiyata ve kolayca sağlayabilmeleri olarak tanımlanmaktadır. Araştırma, Sakarya’nın Taraklı ilçesindeki 18 yaş üzeri kişilerin akılcı ilaç kullanımına ilişkin alışkanlıklarının incelenmesi amacıyla planlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışma 13-15 Mayıs 2016’da Sakarya’nın merkeze uzak bir ilçesinde yapılan tanımlayıcı tipte bir araştırmadır. Araştırmada kümeleme yöntemi ile seçilen örneklemin tamamına ulaşılmış olup 419 kişi analize dahil edilmiştir. Anketler yüz-yüze görüşme tekniği ile toplanmıştır. Anket formu sosyodemografik özellikler ve akılcı ilaç kullanımına yönelik bilgi ve tutumların değerlendirildiği 24 sorudan oluşmaktadır. Bulgular: Araştırmaya katılanların yaş ortalaması 56,57 ±15,6 SS(Standart Sapma)’dır. Evlerinde kullanılmamış ya da yarım kalmış ilaç kutusu olmayan 230 kişi(%54,9), 1-5 adet yarım ya da kullanılmamış ilaç kutusu olan 148 kişi (%35,3), 5’den fazla yarım ya da kullanılmamış ilaç kutusu olan 41 kişi(%9,8) olduğu tespit edilmiştir. Evdeki ilaçları tekrar kullanırken %62,8’i son kullanma tarihinin geçmemiş olmasına, %59,4’ü hastalığa uygunluğuna , %16,9’u ambalajının bozulmamış olmasına dikkat etmektedir. Araştırmaya katılanların %78,7’si ilaçları nerede saklaması gerektiğine dikkat ederken, %12’si bazen dikkat etmekte, %8,4’ü hiç dikkat etmemektedir. Hastalık durumunda araştırmaya katılanların %87,6’sı hekime danıştığını belirtmiştir. Yaş arttıkça ilacın nerede saklanması gerektiğine dikkat etme azalmaktadır (p=0,002). Yaş arttıkça ve öğrenim durumu azaldıkça son kullanma tarihine bakma yüzdesi giderek anlamlı bir şekilde azalmaktadır (p lt;0,001, lt;0,001). Sonuç: Akılcı ilaç kullanımına ait bilgi eksikliği mevcuttur ve bu durum yaş ilerledikçe daha çok artmaktadır. Bu konuya yönelik saha eğitimlerinin gerekli olduğu görülmüştür.

AMAÇ: Araştırmada kadınlarda şiddet yaygınlığının, şiddet algısının, şiddet algısına sosyokültürel, ekonomik ve diğer faktörlerin olası etkilerinin saptanması amaçlanmıştır. GEREÇ ve YÖNTEM: Tanımlayıcı tipte olan araştırmaya Sakarya il ve ilçelerindeki 8 Aile Sağlığı Merkezi'ne (ASM) herhangi bir nedenle başvuran ve araştırmaya katılmayı kabul eden 18 yaş üstü 503 kadın dahil edilmiştir. BULGULAR: Çalışmada dahil edilen kadınların yaş ortalaması 38.02±12.16 (SS) olarak bulundu (min=18, max=81). % 14.7'ü bekar, % 78.7'si evliydi, % 6.6'sının eşi vefat etmiş ya da eşinden ayrı yaşıyordu. Katılımcıların % 28.1'i aile içi şiddete maruz kaldığını belirtti. Aile içi şiddete maruz kalma ile babanın annesine şiddet uyguladığına tanık olma ve eğitim arasında anlamlı bir ilişki vardı (p lt;0.05). Şiddet algılarına bakıldığında; kadınların % 53.9'unun şiddet algısı şiddetin tanımıyla uyumlu değilken şiddeti doğru algılayan kadın oranı % 46.1 idi. Yaş, eğitim, ikamet edilen yer, bekar/evli-dul olma, aile içi şiddete maruziyet, babanın anneye şiddet uyguladığına tanık olma gibi faktörlerin şiddet algısına etkilerini görmek için lojistik regresyon analizi yapılmıştır. Eğitim seviyesi arttıkça doğru algının arttığı, ilde yaşayanların ilçede yaşayanlara oranla şiddeti daha doğru algıladığı ve 24 yaş altı kadınlara göre diğer yaş gruplarındaki kadınların algılarının doğru olma ihtimalinin daha yüksek olduğu görülmüştür (p lt;0.05). Babanın anneye uyguladığı şiddete tanık olma ve aile içi şiddete maruz kalmanın algıyı etkilemediği bulunmuştur (p gt;0.05). SONUÇ: Kadına yönelik aile içi şiddet devam etmektedir ve kadınların bir çoğu şiddeti doğru algılamamaktadır. Algıda en önemli ve değiştirilebilir faktör olan eğitimin önemi göz ardı edilmemelidir.

Amaç: Sakarya ili ve ilçelerinde çalışan aile sağlığı elemanlarının (ASE) mesleki tükenmişlik düzeyleri ve çeşitli değişkenlerle ilişkilerini belirlemek ve çalışma yaşamıyla ilgili düşüncelerini öğrenmektir.Gereç ve Yöntemler: 1-28 Şubat 2014 tarihleri arasında Sakarya ili ve ilçelerinde ASE olarak çalışan 150 kişinin dahil olduğu kesitsel tipte bir araştırmadır. Katılımcılara sosyodemografik özellikleri ve çalışma hayatıyla ilgili düşüncelerini içeren sorular soruldu ve Maslach tükenmişlik ölçeği uygulandı. Veri SPSS 20 programında analiz edildi.Bulgular: ASE’ lerin yaş ortalaması 35,.2±7,.9 ss,144’ü (%96,0) kadın, 94’ü (%65,.7) normal ve altı BKİ’ ne sahipti; 121’i (%80,.7) evli; 53’ünün (%35,.3) de çocuğu vardı. Katılımcıların 135’i (%91,.2) hemşire ya da ebe, 13’ü (%8,.8) sağlık memuru ya da acil tıp teknisyeni idi. ASE’ lerin DT puan ortalaması 13,.6±7,.3 ss; DYS puan ortalaması 4,.0±3,.5 ss; KBA puan ortalaması ise 22,.0±4,.4 ss idi. DYS puan ortalamaları 41 ve üzeri yaşta olanlarda (p=:0,.004), evli olanlarda(p=:0,.018), sigara içenlerde (p=:0,.027), herhangi bir meslek örgütüne üye olmayanlarda (p=:0,.034) anlamlı olarak düşük bulundu. Çalışma yaşamıyla ilgili sorun tanımlayanların DT puan ortalamaları yüksek bulundu (p=:0,.004). Hasta ve yakınlarının olumsuz davranışlarıyla karşılaşma durumuyla DT(p=:0,.003) ve DYS(p=:0,.000) puan ortalamaları arasında pozitif yönlü korelasyon vardır.Sonuç: ASE’ lerin ciddi bir duygusal tükenmişlik içinde olmadığı, kendilerini başarılı algıladığı ve duyarsızlaşmalarının da az olduğu görülmektedir.

Amaç: Bu çalışmada, Sakarya il merkezi ve ilçelerinde aile sağlığı merkezlerinde çalışan aile hekimlerinin tükenmişlik düzeylerini ve bunların çeşitli değişkenlerle ilişkilerini saptamak amaçlanmıştır. Yöntem: 1 Şubat - 28 Şubat 2014 tarihleri arasında yürütülen kesitsel tipteki bu çalışmada Sakarya’da aile hekimi olarak çalışan 258 hekimden 157’sine (%60.8) ulaşılmıştır. Veriler, Maslach Tükenmişlik Ölçeği ve araştırmacılar tarafından hazırlanan standart bir anket formu kullanılarak toplanmıştır. İstatistiksel analizinde tanımlayıcı istatistikler, varyans analizi ve korelasyon katsayıları kullanılmıştır. Bulgular: Çalışmaya katılan hekimlerin %64.9’u erkek ve yaş ortalaması 40.9±7.2 Standart Sapma idi. Kişisel başarı (KB) alt ölçeği açısından katılımcıların %72.0’sinde yüksek düzeyde tükenmişlik saptanmıştır. Duyarsızlaşma (DYS) ve duygusal tükenme (DT) alt ölçekleri açısından sırasıyla %85.9’unda ve %4.7’sinde düşük düzeyde tükenmişlik olduğu saptanmıştır. Kadınların DT puanları erkeklerden; bekarların DYS puanları evlilerden; ilçelerde çalışan hekimlerin DYS puanları merkez ilçelerde çalışan hekimlerden istatistiksel olarak anlamlı yüksek bulunmuştur (sırasıyla p değerleri 0.021, 0.035, 0.032). Şiddete maruziyet durumu DT ve DYS ile orta, KB ile zayıf düzeyde ilişkili bulunmuştur. Sonuç: Katılımcıların tükenmişlik düzeyinin alt boyutlara göre genel olarak düşük olduğu sonucuna ulaşılmıştır fakat bu durum tükenmişlik riski altında olmadığını göstermez. Aile hekimlerinin kendilerini geliştirebilmeleri ve tükenmişlikten korunabilmeleri için poliklinikte günlük bakılan ortalama hasta sayısı azaltılmalı, aile hekimliği sistemini iyileştiren düzenlemeler yapılmalıdır.Anahtar Kelimeler: Aile hekimliği; tükenmişlik sendromu; maslach tükenmişlik ölçeği