Search

Çocuk onkoloji hastalarınâa malnütrisyon sık karşılaşılan önemli bir sorundur. Hastalarda tanı anında veya kanser tedavisi sırasında gelişebilir. Bir çocuk malnütrisyonlu hale geldikten sonra tedavisi daha zor olduğu için, hastalar tanıdan itibaren dikkatli bir şekilde değerlendirilmeli ve izlenmelidir. Literatürde bu hastalarda beslenme durumunun değerlendirilmesiyle ilgili yapılmış çalışmalar mevcuttur. Bu tez çalışmasında, çocuk onkoloji hastalarında tanı anında ve tedavi sırasında beslenme durumunun antropometrik ölçümlerle değerlendirilmesi amaçlandı.Çalışmada 1 Şubat 2018–31 Temmuz 2018 tarihleri arasında Bursa Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Onkoloji Polikliniği'ne başvuran ve yeni tanı alan 1-17 yaş arası 43 kanserli çocuk hastanın beslenme durumu tanı anında ve 6 aylık tedavi periyodu süresince antropometrik ölçülerle değerlendirildi. Tanı anında (0. ay) ve 6 ay boyunca aylık olarak hastaların vücut ağırlığı, boy, orta kol çevresi ve subskapular, triseps deri kıvrım kalınlığı ölçümleri yapıldı. Ölçümlerden vücut ağırlığı z-skoru, boy z-skoru, orta kol çevresi z-skoru, subskapular ve triseps deri kıvrım kalınlığı z-skorları, boya göre ağırlık (BGA) ve beden kitle indeksi değerleri (BKİ) bulundu. Çalışmaya alınan hastaların demografik, klinik özellikleri ve tedavi uygulamaları kaydedildi.Çalışmaya alınan toplam 43 hastanın 26'sı erkek (%60,5), 17'si kız (%39,5) olarak saptandı. Çalışmadaki hastaların 11'i beyin tümörü (%25,6), 7'si kemik ve diğer yumuşak doku sarkomu (%16,3), 6'sı nöroblastom (%14), 5'i non-Hodgkin lenfoma (%11,6), 4'ü Hodgkin lenfoma (%9,3), 3'ü Wilms tümörü (%7), 3'ü hepatoblastom (%7) ve 1'er nazofarengeal karsinom, renal karsinom, nut karsinom, endodermal sinüs tümörü (%9,3) tanılarına sahipti. Hastalarda tanı anında ve 6. ayda antropometrik ölçümlere göre değişen %39,5 ile %45 arasında malnütrisyon oranları tespit edildi. Antropometrik ölçümler aylık olarak tanı gruplarına göre incelendiğinde özellikle beyin tümörü ve sarkom tanılı olgularda nütrisyonel parametrelerde yüksek düzeyde bozulma saptandı. Antropometrik ölçümlerin z-skorları tanı grupları arasında karşılaştırıldı ancak istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. Total parenteral nütrisyon (TPN) desteği almayan grupta, TPN desteği alanlara göre beden kitle indeksindeki azalmanın altı aylık izlem boyunca daha fazla olduğu gözlendi (p=0,04). Beyin tümörlü hastalarda araya giren nötropenik sepsis atakları sebebiyle kemoterapi sürelerindeki gecikmenin lenfomalı olgulara göre daha fazla olduğu saptandı (p=0,03).Sonuç olarak pediatrik onkoloji vakalarında malnütrisyon erken dönemde tanınmalı ve daha da önemlisi gerekli beslenme desteğiyle engellenmelidir. Bu çalışmada cilt kalınlığı ölçümleri ile boy, kilo, BKİ değerleri arasında nütrisyonel durumun değerlendirilmesi açısından fark olmadığı gözlendi. Özellikle beyin tümörü ve sarkom tanılı hastalarda erken dönemde beslenme desteği başlanması önerilmektedir. Hasta sayısı daha fazla olan gruplarla yapılacak çalışmalarla, kanserli hastalarda malnütrisyon erken dönemde tanınmalı ve engellenmelidir.Anahtar kelimeler: Kanser, çocuklar, malnütrisyon, antropometrik ölçümler Malnutrition is a common problem in pediatric oncology patients. Patients can experience it at time of diagnosis or during cancer treatment. Since treatment is more difficult after a child becomes malnourished. Patients should be carefully evaluated and monitored from the time of diagnosis. There are studies in the literature on the assessment of nutritional status in these patients. The aim of this study was to evaluate the nutritional status of pediatric oncology patients at diagnosis and during treatment with anthropometric measurements.In our study, the nutritional status of 43 pediatric cancer patients aged 1-17 years who applied to Bursa Uludag University Faculty of Medicine Pediatric Oncology Polyclinic between February 1, 2018 and July 31, 2018 were evaluated by anthropometric measurements at the time of diagnosis and during the 6 month treatment period. Body weight, height, mid arm circumference and subscapular, triceps skinfold thickness measurements were performed at the time of diagnosis (0. month) and monthly for 6 months. Body weight z score, height z score, mid arm circumference z score, subscapular and triceps skinfold thickness z scores, weight for height (WFH) and body mass index values (BMI) have been calculated. Demographic, clinical features and treatment applications of the patients included in the study were recorded.Of the 43 patients included in the study, 26 were male (60,5%) and 17 were female (39,5%). Eleven of the patients in the study had brain tumors (25,6%), 7 of them had bone and other soft tissue sarcomas (16,3%), 6 of them had neuroblastomas (14%), 5 of them had non-Hodgkin lymphoma (11,6%), 4 of them had Hodgkin lymphoma (9,3%), 3 of them had Wilms tumor (7%), 3 of them had hepatoblastoma (7%) and 1 had nasopharyngeal carcinoma, renal carcinoma, nut carcinoma, endodermal sinus tumor (9,3%). Malnutrition rates were determined as 39,5% and 45% at the time of diagnosis and at the 6th month according to anthropometric measurements. When the anthropometric measurements were examined monthly according to the diagnostic groups, high levels of deterioration in nutritional parameters were detected especially in patients with brain tumor and sarcoma. The z scores of anthropometric measurements were compared between the diagnostic groups, but statistically no significant difference was found. The decrease in body mass index was higher in patients who did not receive total parenteral nutrition (TPN) support than those who received TPN support during the six month follow-up (p=0,04). In patients with brain tumors, it was found that the delay in chemotherapy time was longer than in patients with lymphoma due to intervening neutropenic sepsis attacks (p=0,03).In conclusion, malnutrition should be recognized early in pediatric oncology cases and more importantly, prevented with the necessary nutritional support. In our study, it was observed that there was no difference between skin thickness measurements and height, weight, BMI values in terms of nutritional status. Early nutritional support is recommended especially in patients with brain tumor and sarcoma. Malnutrition should be recognized and prevented in the early period in cancer patients by studies with larger number of patients.Keywords: Cancer, children, malnutrition, anthropometric measurements 67

Çocukluk çağı kanserlerinde sağ kalım oranları son yıllarda yoğun tedavi ve destek bakımları ile %80'lerin üzerine çıkmıştır. Sağ kalım oranlarındaki bu artış tedavinin erken ve geç dönem yan etkilerini beraberinde getirmiştir. Bu yan etkilerden bir kısmı hasta ve ailelerinde ortaya çıkan psikolojik, sosyal, eğitim-öğretim, iş ve sigara-alkol gibi alışkanlıklardaki değişikliklerdir. Çalışmamızda bu değişikliklerin değerlendirilmesi ve sonuçların daha sonraki hasta gruplarındaki destek tedavilere yol gösterici olması amaçlanmıştır.Çalışmamıza 01.01.2000-31.12.2015 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Onkoloji Bilim Dalı tarafından tanısı konan ve tedavisi yapılan lenfoma ve solid tümörlü hastalardan, hastalığı izlemde nüksetmemiş ve kür sağlanmış 155 hasta dahil edildi. Ortalama izlem süresi 93±48,8 ay olan hastaların %60'ı erkek ve çalışma dönemindeki yaş ortalaması 17,3±5,3 yıl idi. İlk tanı anındaki yaş ortalaması 8,2±5,0 yıl ve en sık tanı grubu %49 ile lenfomalar idi. Tüm hastalar sistemik kemoterapi ve %41,9'u ek olarak radyoterapi almıştı. Çalışma döneminde hastaların %50,3'ü 18 yaşından büyüktü ve bunların %3,8'i evliydi ve %2,53'ünün çocuğu vardı. Tanı-tedavi döneminde okula gitmesi gereken çocukların %61,4'ü ortanca olarak 12 ay okula ara vermişti. Tedavi sonrası dönemde okul hayatına devam etmeyen/okulu bitirmiş olan toplam hasta sayısı 115 olarak bulundu. Bu grubun %27,8'i düzenli bir gelire sahipti. Kız ve erkekler arasında ve radyoterapi alanlar ve almayanlar arasında eğitim düzeyi açısından anlamlı fark saptanmadı. Hastalar, lenfoma tanılı hastalar ve solid tümör tanılı hastalar olarak iki gruba ayrıldığında, eğitim düzeyleri (üniversite ve üniversite öncesi) arasında anlamlı fark saptanmadı. Çalışma zamanında hastaların %40'ı lise ve dengi okula devam etmekte veya mezun durumunda iken %20'si ise üniversiteden mezun olmuş veya mezun durumunda idi. Bu veriler ülkemiz ortalamalarının üzerinde saptanmıştır. HDL nedeniyle intratekal tedavi uygulanmış ve/veya kraniyal/kraniyospinal radyoterapi almış olan hastalar %71,4 oranında lise ve üstü eğitim almışken diğer hastalarda bu oran %92,6 olarak sonuçlanmıştı (p=0,03).Hastaların %84'ü tedavi sırasında veya sonrasındaki herhangi bir zamanda psikolojik destek almamıştı. Tedavi alanların ise, tedavi bitiminden sonraki dönemde tedavi sırasına göre psikolojik destek alma oranı daha fazlaydı. Psikolojik destek ile cinsiyet ve yaş arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmadı. Psikolojik destek oranları radyoterapi alanlarda almayanlara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksekti. (p=0,043)Hastaların alışkanlıkları tedavi öncesi ve sonrası kıyaslandığında, alkol ve sigara kullanımının tedavi sonrasında belirgin olarak arttığı görüldü. Daha önce kullanmadıkları halde tedavi sonrası %12'si sigaraya, %5,8'i ise alkole başlamıştı. Bu alışkanlıklar ile cinsiyet ve tedavi yaklaşımı arasında anlamlı ilişki saptanmadı. Tedavi sürecinde yeni kardeşi olanların kötü alışkanlık edinme oranları daha düşüktü. Yedi ve on yaş arası çocuklar da dahil olmak üzere hastaların büyük çoğunluğu gelecekte kendilerini daha iyi bir yerde göreceğini düşünmekteydi. Okuma yazma bilmeyen annelerin de babaların da oranı %6,5; üniversite mezunu anne oranı %3,2; baba oranı %11,0 idi. Hiç okula gitmemiş %6 baba ve anne (farklı çocukların ebeveynleri) tedavi süreciyle ilişkili olarak okuma yazma öğrenmiş, annelerin %5,1'i ve babaların %2,5'i de bu süreçte eğitimini yükseltmişti. Annelerin %85'i ev hanımıydı, babalarınsa %9,6'sı düzenli bir işte çalışmıyordu. Bunlardan %7,6 anne ve %3,1 baba tedavi sonrasında eskiden çalışmadığı halde işe başlamıştı. Sonuç olarak çalışmamız çocukluk çağı kanserlerinden kurtulanların, ve ailelerin tanıdan yıllar sonra da sorunların devam ettiği,yaşları büyüdükçe topluma entegre olmada karşılaştıkları zorlukları anlamamız için yararlı bilgiler sunmaktadır. Ayrıca mevcut bulgular, bu hastaların çocukluk çağında kanserden kurtulsa ve hayatlarını devam ettirseler dahi eğitim ve sosyal ihtiyaçları bakımından önemli eksikliklere sahip olduklarını göstermektedir. Bu çalışmanın bulguları, bu hastaların akademik ve sosyal başarılarını daha üst düzeye çıkarmak, benlik saygısını geliştirmek ve psikososyal desteği sağlamak için, tedaviyle sağ kalımın amaçlanması yanında, erken dönem destek tedavilerinin uygulanması ve uzun vadede bu desteğin devam etmesi gerekliliğini göstermektedir.Anahtar kelimeler: Çocukluk çağı kanser, sağ kalım, geç etkiler Survival rates in childhood cancers have increased over 80% in recent years with intensive treatment and supportive care.This increase in survival rates resulted in early and late side effects of treatment.Some of these side effects are changes in habits such as psychological, social, education, work and cigarette-alcohol consumption occurring in patients and their families.In our study, it was aimed to evaluate these changes and to guide the results to support therapies in subsequent patient groups.One hundred and fifty five patients with lymphoma and solid tumors diagnosed and treated by the Department of Pediatric Oncology at Uludağ University Medical Faculty between 01.01.2000 and 31.12.2015 were included in the study.The mean follow-up time was 93 ± 48,8 months and 60% of the patients were male.The mean age at the time of diagnosis was 8,2 ± 5.0 years and the most common diagnosis was lymphomas with a rate of 49%.All patients had systemic chemotherapy and 41,9% of them received radiotherapy.During the study period, 50,3% of the patients were older than 18 years and 3,8% of them were married and 2,53% had children 61,4% of children who had to go to school during the diagnosis-treatment period took a coercibly break for median time of 12 months.The total number of patients who did not attend school or completed school after treatment was found to be 115 27,8% of this group had a regular income.No significant difference in education levels was found between girls and boys and those who received radiotherapy and those who did not.When patients were divided into two groups as patients with lymphoma and solid tumor, there was no significant difference between education levels (pre-university and university).At the time of study, 40% of the patients were attending high school or equivalent school, and 20% were graduates or graduated from university.These data is above the average of our country.71,5% of the patients who underwent intrathecal treatment and / or received cranial / craniospinal radiotherapy had high school or higher education and this rate was 92,6% in the other patients (p = 0,03).84% of the patients did not receive psychological support at any time during or after treatment.Those receiving treatment were more likely to receive psychological support in the period following the end of the treatment than during the treatment.There was no statistically significant relationship between receiving psychological support and gender and age.Psychological support rates were significantly higher than those who did not receive radiotherapy(p=0,043)When patients' habits were compared before and after treatment, alcohol and cigarette usage increased significantly after treatment.12 % of the patients started smoking and 5,8% of them started drinking alcohol after treatment although they did not used before.No significant relationship was found between these habits and gender and treatment approach.Those who had a new sibling during the treatment had lower rates of bad habit.The majority of patients, including children between the ages of seven and ten, thought that they would see themselves in a better place in the future.The ratio of non-educated mothers and fathers were 6,5%; the percentage of mother with a university degree was 3,2%; the rate of father was 11,6% of mother and father (parents of different children) who have never attended school have learned to read and write during the treatment process, 5,1% of mothers and 2,5% of fathers raised their education level in this process85% of mothers were housewives, and 9,6% of fathers did not have a regular job .about 7,6% of these mothers and 3,1% of fathers who did not have a job, started working after the treatment.In conclusion, our study provides useful information for the survivors of childhood cancers and families to understand the difficulties that they face in integrating into society as their age increases.In addition, the present findings suggest that these patients have significant deficiencies in education and social needs, even if they survive cancer in their childhood and continue their lives.The findings of this study show that in addition to aim survival through treatment, it is necessary to provide early supportive therapies and to maintain this support in the long term in order to improve the academic and social success of these patients and also enhance self-esteem and provide psychosocial support.Key Words: Childhood cancer, survival, late effects 71

Catheter-associated bloodstream infections (CABSIs) are common complications encountered with cancer treatment. The aims of this study were to analyze the factors associated with recurrent infection and catheter removal in pediatric hematology-oncology patients. All cases of CABSIs in patients attending the Department of Pediatric Hematology-Oncology between January 2008 and December 2010 were reviewed. A total of 44 episodes of CABSIs, including multiple episodes involving the same catheter, were identified in 31 children with cancer. The overall CABSIs rate was 7.4 infections per 1000 central venous catheter (CVC) days. The most frequent organism isolated was coagulase-negative Staphylococcus (CONS). The CVC was removed in nine (20.4%) episodes. We found that hypotension, persistent bacteremia, Candida infection, exit-side infection, neutropenia, and prolonged duration of neutropenia were the factors for catheter removal. There were 23 (52.2%) episodes of recurrence or reinfection. Mortality rate was found to be 9.6% in children with CABSIs. In this study, we found that CABSIs rate was 7.4 infections per 1000 catheter-days. CABSIs rates in our hematology-oncology patients are comparable to prior reports. Because CONS is the most common isolated microorganism in CABSIs, vancomycin can be considered part of the initial empirical regimen.

Çocukluk çağı kanserlerinin birçoğunun etyolojisi net açıklanamamıştır. Son çalışmalar, anomalilerin genetik ve çevresel faktörlerin de etkisi ile kanser gelişiminde rol alabileceğini göstermiştir. Bu çalışmanın amacı, maligniteler ve konjenital anomaliler arasındaki ilişkinin araştırılması ve çeşitli kanserlere en sık eşlik eden anomalilerin belirlenmesidir. Çalışmamızda Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Onkoloji Bilim Dalı'nda takipli, solid tümör veya lenfoması olan 506 hasta incelenmiştir. Hastalardaki malignite dağılımına bakıldığında 135 (%27) hasta sayısı ile lenfomalar birinci sıradadır. Bunu 65 (%13) hasta ile santral sinir sistemi tümörleri ve 63 (%12) hasta ile germ hücreli tümörler takip etmektedir. Hastaların %33.5'inde (n=170) anomali olduğu görülmüştür. Bu 170 hastada, 241 farklı anomali tanımlanmıştır. Bu anomalilerin %30.7'sinin göz, kulak, yüz, boyun anomalileri, %18.25'inin kardiyovasküler sistem anomalileri, %10.78'inin ürogenital sistem anomalileri, %9.12'sinin SSS anomalileri, %7.05'inin kas iskelet sistemi anomalileri, %6.27'sinin sindirim sistemi anomalileri, %2.48'inin solunum sistemi anomalileri, %15.35'inin ise diğer anomaliler grubunun anomalileri olduğu görülmüştür. Hastaların demografik özelliklerine bakıldığında; hastaların %44.6'sı (n=226) kız, %55.4'ü (n=280) erkektir. Hastaların ortalama yaşı 7.34±5.46 yıldır. Doğumdaki ortalama anne yaşı 26.83±5.17, ortalama baba yaşı ise 30.02±5.41'tir. Soygeçmişlerine bakıldığında %20.4'ünde (n=103) annede düşük veya ölü doğum öyküsü olduğu, %28.1'inde (n=142) akrabalarında kanser öyküsü olduğu ve %14.2'sinin (n=72) anne ve babası arasında akrabalık olduğu görülmüştür. Anomalisi olan hastaların %25'inin doğumdaki baba yaşının 35 yaş ve üzeri olduğu görülmüştür (p:0.004). Malignitelerde anomali görülme sıklığı incelendiğinde; SSS tümörü olan hastalarda anomali görülme sıklığı %61.5 (n=40) olarak saptanmıştır (p

Kanser bütün dünyayı etkileyen bir sağlık problemidir. Dünyada her yıl 160,000'den fazla çocuk kansere yakalanmaktadır. Son yıllarda erken tanı ve tedavi olanakları ile birlikte kanser tanısı alan hastaların yaşam oranları artmıştır. Bu açıdan çocuk kanserlerinde erken tanı ve tedavi çok önemlidir. Bu çalışmada lenfoma ve solid tümör tanısı alan çocuklarda ilk yakınma ile kesin tanı konulması arasındaki geçen sürenin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Bu çalışmada 01.01.2005 – 31.12.2014 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları A.D. Çocuk Onkoloji polikliniği ve kliniğine başvuran lenfoma ve solid tümör tanısı alan 759 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Hastanın yakınmalarının başlamasından sonra ilk doktora başvuru süresi, doktora başvurduktan sonra tanı alma süresi ve toplam tanı alma süresinden oluşan, semptomların başlangıcından kesin tanı konuncaya kadar geçen sürelerin tanımlanması amaçlandı. Bu sürelerin yaş, cinsiyet ve tanı gruplarına göre karşılaştırması planlandı.Çalışmamızda tanıda medyan yaş 84 ay erkek/kız oranı 1,2/1 idi. En sık lenfomaların (%22), ikinci sıklıkta SSS tümörlerinin (%18,3) ve üçüncü sıklıkta germ hücreli tümörlerin (%10,8) olduğu görüldü. Kanser tanısı alan hastaların %5,3'ü pratisyen hekim, % 67,5'i çocuk sağlığı ve hastalıkları uzmanı, %3,5'i yandal uzmanı ve %29'u diğer branş hekimlerine başvurmuştu. Doktora ilk başvuru süresi ortanca 15 gün (1-730 gün), kesin tanı merkezine sevk süresi 8 gün (1-1050 gün), onkoloji merkezinde tanı alma süresi 10 gün (1-223 gün) ve toplam tanı süresi 55 gün (3-1254 gün) olarak saptandı. Tanısı Hodgkin-dışı lenfoma (p=0,030), Hodgkin lenfoma (p=0,003), kemik sarkomları (p=0,005), yumuşak doku sarkomları (p=0,009) ve tiroid karsinomu (p=0,001) olan çocuklarda, doktora ilk başvuru süresi 15 günden daha uzun bulundu (p

This study aimed to examine the incidence, clinical characteristics, and outcome of hyperuricemia and tumor lysis syndrome (TLS) in children with non-Hodgkin's lymphoma (NHL) and acute lymphoblastic leukemia (ALL).This retrospective study included data from 327 patients (113 NHL and 214 ALL).Hyperuricemia occurred in 26.5% and 12.6% of the patients with NHL and ALL, respectively. The corresponding figures for TLS were 15.9% and 0.47% (p=0.001). All hyperuricemic NHL patients had advanced disease and renal involvement was present in 53%. All hyperuricemic ALL patients had a leukocyte count50,000 mm3 at the time of diagnosis. Among the hyperuricemic NHL and ALL patients, 96.6% and 66.6% had LDH ≥500 UI/L, respectively. Treatment consisted of hydration and allopurinol; none of the patients received urate oxidase. Among the patients that developed TLS, 26.3% had laboratory TLS, 42.1% had grade I or II TLS, and 31.6% had grade III or IV TLS. Uric acid levels returned to normal after a mean period of 3.5±2.5 and 3.05±0.8 d in NHL and ALL groups, respectively. In all, 7% of the patients with hyperuricemia required hemodialysis. None of the patients died.In this series the factors associated with a high-risk for TLS were renal involvement in NHL and high leucocyte count in ALL. Management with allopurinol and hydration was effective in this group of patients with high tumor burden.AMAÇ: Çalışmanın amacı NHL ve ALL’li çocuklarda hiperürisemi ve TLS sıklığını, klinik özellikleri ve sonuçlarını tanımlamaktır. YÖNTEMLER: Bu retrospektif çalışmada 113 NHL ve 214 ALL’li toplam 327 hastanın verileri değerlendirildi.NHL olgularının %26.5’inde, ALL olgularının %12.6’sında hiperürisemi görüldü. TLS insidansı NHL ve ALL gruplarında %15.9 ve %0.47 bulundu (p=0.001). Hiperürisemi görülen NHL olgularının tümü ileri evrede olup, %53’ünde renal tutulum vardı. Tüm hiperürisemili ALL olgularında tanıda lökosit sayımı 50.000/mm3’den yüksekti. Hiperürisemik NHL grubunun %96.6’sında, ALL grubunun %66.6’sında LDH ≥500 UI/L idi. Tedavide hidrasyon ve allopürinol uygulandı, ürat oksidaz verilen hasta olmadı. TLS gelişen olguların %26.3’ünde laboratuvar TLS, %42,1’inde grade I ve grade II TLS, %31.6’sında grade III ve IV TLS saptandı. Ürik asit düzeyleri NHL ve ALL hastalarında ortalama 3.5±2.5 ve 3.05±0.8 günde normale döndü. Hiperürisemili hastaların %7’sinde hemodiyaliz gerekti. Mortalite olmadı. SONUÇ: Bu seride en yüksek TLS riski renal tutulumu olan NHL olgularında saptandı. Allopürinol ve hidrasyonun tümör yükü yüksek olan bu grupta etkili olduğu gözlendi.

Aim: The objective of this study is to evaluate the febrile neutropenia attacks in the children who have been treated for cancer in our center. Material and Method: Between January 2000 and December 2005, 57 patients with lymphoma and solid organ tumors who, had a total of 206 attacks of febril neutropenia were evaluated retrospectively. Results: The mean absolute neutrophil count (ANC), absolute lymphocyte count (ALC), absolute monocyte count (AMC) levels at the time of febril neutropenia attacks were 296 +/- 342/mm(3), 518 +/- 896/mm(3), 144 +/- 262/mm(3), respectively. The mean C-reactive protein (CRP) level was 7.63 +/- 7.06 mg/dL, Hb level was 8.67 +/- 1.74 g/dL and fever was 38.5 +/- 0.2 degrees C. There were no infection focus in the 57.3% of the attacks (n=118) and the most common infection focuses were pharyngitis and mucositis and they were seen in the 14% and 12.1% of the attacks, respectively. Combination of third generation cephalosporins and aminoglycosides were given in 87.8% (n=181) of the attacks. Bacteremia was found in 14.6% (n=30). The rate of isolated gram negative bacteria (60%) was higher than the others. The most common agents isolated were E.coli, Enterobacter cloaca and S.epidermidis in 16.7%, 13.3% and 13.3%, respectively. The success rate of therapy was found as 67.5%. There were no correlations between the infection focus and AMC, ANC, CRP levels, and mucositis and bacteremia. The presence of mucositis prolonged the duration of hospitalization. There were no significant differences between therapy regimens according to success of therapy, bacteremia and duration of hospitalization. The duration of neutropenia was longer in neuroblastoma and brain tumors. The mortality rate was found as 1.45%. Conclusions: The rate of gram negative bacteremia was higher in our study. None of our patients had central venous catheters, so we thought that this could be the reason to the lower rate of isolated gram positive bacteria. The response rate to the treatment was good and mortality rate was low with the empirical treatment by cephalosporin and aminoglycoside combination.

Amaç: Bu çalışmanın amacı solid organ tümörü ve lenfoma nedeniyle kemoterapi ve radyoterapi alan, oral mukozit gelişen ve gelişmeyen hastaların klinik ve demografik özelliklerini karşılaştırmaktır.Yöntem: Değerlendirmeler 1 Mayıs 2012- 31 Mayıs 2013 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Kliniklerinde ve Çocuk Onkolojisi Polikliniğinde gerçekleştirildi. Tüm hastaların yaşı, cinsiyeti, histopatolojik tanısı ve evresi, KT planı, RT alıp almadığı, KT aralıkları kayıt edildi. Çalışma başlangıcında hastaların günlük ağız bakımı alışkanlıklarına ilişkin, anket formunda yer alan sorular yöneltildi. Oral mukozit gelişen hastaların günlük ağız bakımı ve oral mukozite eşlik eden oral alım güçlüğü, yutma güçlüğü, ses kısıklığı, konuşma güçlüğü, bulantı, kusma, karın ağrısı, ishal ve ateş semptomları değerlendirildi ve kaydedildi.Sonuçlar: Çalışmaya alınan hastaların 42?si (%48,3) kız ve 45'i (% 51,7) erkek idi. Hastaların yaş ortalaması 78,8 ± 59,7 ay olarak bulundu. Yaş sınırları 1 ay ile 209 ay arasında değişmekteydi. Hastaların %9,2?si (n:8) bir yaşından küçük olup üç hasta ilk 6 ayda tanı almıştır. Çocukların % 32,2?si (n:28) 1-5 yaş, %19,6?sı (n:17) 6-10 yaş grubunda, % 39?u (n:34) on yaşından büyüktü.Hastaların 24?ünde (%27,4) lenfoma mevcuttu. Lenfomalı olguların 12?sinde (%13,7) non-Hodgkin lenfoma (NHL), 12?sinde (%13,7) HL tanımlandı. NHL tanımlanan 8 hasta B hücreli, 4 hasta lenfoblastik alt grupta idi. Hastaların 18?i (%20,7) santral sinir sistemi tümörü (SSS) tanısı aldı.Bu grupta medulloblastom, ependimom ve pons gliomu tanılı hastalar yer aldı.Olguların 11?i (%12,7) kemik sarkomu, 11?i (%12,7) nöroblastom (NBL), 8?i (%9,2) Wilms tümörü, 5?i (%5,8) rabdomiyosarkom (RMS) tanısı aldı. Malign germ hücreli tümör, retinoblastom (RBL), hepatoblastom (HBL), malign periferik sinir kılıfı tümörü (MPSKT) tanımlanan ikişer hasta (%2,3) çalışma grubunun toplam %9,2?sini oluşturdu. Birer olguda adrenokortikal karsinom ve kolon karsinomu gözlendi (%2,3). Araştırma grubundaki hastaların 38?i (%43,7) RT aldı. İlk değerlendirmede verilen günlük ağız bakımı anket verilerine göre 87 hastanın 61?inin (%70,1) hergün diş fırçaladığı, 3?ünün (%3,4) yemek tuzu (sodyum klorür) veya yemek karbonatı (sodyum bikarbonat) ile gargara ve ağız çalkalama uyguladığı, 5?inin (%5,7) diş fırçalama ve gargarayı birlikte sürdürdüğü belirlendi. Toplam olarak 69?unun (%79,2) günlük ağız bakımı yaptığı saptandı.Çalışma süresince hastaların 46?sında (%52,8) oral mukozit gelişirken 41?inde (%47,2) gelişmedi (Şekil-4). RT sürecindeki hastaların %50?sinde oral mukozit gözlendi.Yorum: Solid organ tümörü ve lenfoma nedeniyle kemoterapi alan çocuk hastalarda da oral mukozite sık (%52,8) rastlanmaktadır. Oral mukozitlerin çoğu (%80,4) ağır seyretmekte ve nüks (%56,5) izlenmektedir. Ancak oral mukozitle ilişkisi net klinik ve demografik özellikler belirlenememiştir. Daha geniş hasta gruplarında, daha kapsamlı prospektif çalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.Anahtar kelimeler: Solid organ tümörü ve lenfoma, kemoterapi, oral mukozit Objective: The aim of this study is to compare the demographic and clinical characteristics of children with and without oral mucositis receiving chemotherapy and radiotherapy for solid organ tumors and lymphoma.Methods: Evaluations were conducted between May 1st, 2012 - May 31st 2013, at Uludag University Pediatrics Department and Outpatient Clinic of Pediatric Oncology Division. All patients' age, gender, histological diagnosis and stage, KT plan, whether they received RT and KT intervals were recorded. At the beginning of the study questions from the questionnaire were asked to the patients about their daily oral care habits. Patients who develop oral mucositis associated with daily oral care and oral ingestion mucosity with difficulty in swallowing, hoarseness, difficulty in speaking, nausea, vomiting, abdominal pain, diarrhea, and fever symptoms were evaluated and recorded.Results: Of the patients, 42 (48.3%) were female and 45 (51.7%) were male. The average age of patients was 78.8 ± 59.7 months. Age limits ranged from 1 month to 209 months. Of all patients 9.2% (n = 8) were 10 years group.In 24 patients (27.4%) there was lymphoma. Twelve patients (13.7%) were diagnosed as non-Hodgkin's lymphoma (NHL) and 12 (13.7%) were diagnosed as HL. Eight of NHL patients were identified as B cell lymphoma and other four patients were identified in lymphoblastic subgroup. Eighteen patients (20.7%) had central nervous system tumors (CNS) identified as medulloblastoma, ependymoma, and pontine glioma. Eleven patients (12.7%) were bone sarcoma, 11 patients (12.7%) were neuroblastoma (NBL), 8 patients (9.2%) were Wilms' tumor and 5 patients (5.8%) were rhabdomyosarcoma (RMS). Two patients with malignant germ cell tumors, 2 with retinoblastoma (RBL), 2 with hepatoblastoma (HBL) and 2 with malignant peripheral nerve sheath tumor (MPNST) were described and they accounted for 9.2% of the study group. Adrenocortical carcinoma in 1 and colon carcinoma was observed in 1 patient (2.3%). In the study group, 38 patients (43.7%) received RT. According to survey results of questionnaire about daily oral care, 61 of 87 patients (70.1%) were toothbrushing every day, 3 patients (3.4%)were mouthwashing with table salt (sodium chloride) or with dining carbonate (sodium bicarbonate) and 5 patients (5.7%) were tooothbrushing and mouthwashing at the same time. A total of 69 (79.2%) patients were applying daily oral care. During the study, 46 patients (52.8%) had oral mucositis and 41 (47.2%) had no oral mucositis (Figure 4). Oral mucositis was observed in 50% of patients in the process of RT.Conclusion: Oral mucositis is frequently (52.8%) developing in children receiving chemotherapy for solid organ tumors and lymphoma. In most of these patients (80.4%) oral mucositis is frequently severe and recurrent (56.5%). However, the casual relationship between oral mucositis and demographic and clinical features are not clearly identified. More comprehensive prospective studies in larger number of patients are needed. Key words: solid organ tumors, lymphoma, chemotherapy, oral mucositis 73

Bu çalışmanın amacı, kemoterapi alan çocuk onkoloji hastalarının ağrı deneyimlerini tanımlamaktır.Eylül 2011-Haziran2012 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Onkoloji Bilim Dalı'nda yeni kanser tanısı alan ve tedavi verilen 1?18 yaş arası 102 hasta ve aileleri davet edildi. Bu değerlendirmeye kemoterapisinin bitiminden en fazla 3 ay geçmiş olan hastalar alındı. Çalışmaya dahil olan hastalarda, tanı anında, kemoterapi tedavisi sırasında, yapılan girişimsel işlemlere ve komplikasyonlara bağlı gelişen ağrı deneyimleri anketlerle sorgulandı. Katılımcıların anne-babalarına ve 7 yaşın üstündeki çocuklarda hem kendilerine hem ebeveynlerine ağrı deneyimleri sayısal ağrı ölçeği ve yüzlü ağrı ölçeği kullanılarak soruldu.Çalışmamıza 39'u (%38) kız, 63'ü erkek (%62) olmak üzere toplam 102 hasta ve ebeveyni katıldı. Hastaların ortalama yaşı 8,7±5.8 yıl idi. Çalışmaya katılanlardan %17'si lenfoma, %14'ü merkezi sinir sistemi (MSS) tümörü ve %69'u solid tümör tanısı aldı. Hastaların % 48'sine majör cerrahi girişim uygulandığı, %37'sinde radyoterapi yapıldığı ve %100'ünün kemoterapi aldığı gözlendi.Ağrı; tanı anında hastaların %65'inde, kan alımı sırasında %91'inde, damar yolu açımı sırasında %94'ünde, cerrahi müdahaleler sonucunda %80'inde, kemik iliği aspirasyonunda %76'sında, lomber ponksiyonda %91'inde, ilaç ektravazasyonunda %96, mukozitte % 98 oranında tanımlandı. Sık tekrarlanan girişimlerde ağrı hissinin, kan alımında %64, damar yolu açımında % 60,9 oranında arttığı belirlendi.Hastalarda en yüksek ağrı skorları tümör basısına, cerrahi işlemlere ve ilaç ekstravazasyonuna ve anal fissür/abselere bağlı gözlenmiş olup ortalama ağrı skoru sırasıyla 8,16-7,6-7,6-7,5 bulundu.Ortalama ağrı skoru değerleri 6 ve üstünde ise ağrı şiddetli kabul edildi. Tanı anında tümör basısına bağlı ağrısı olan olguların %95'inde, cerrahiye bağlı ağrıların %70'inde ve oral mukozitlerin %88'inde opioid kullanımı gerektirecek şiddette ağrı tanımlandı. Ancak bu olguların sırası ile %5'inde, %32'sinde, ve %3,1'inde opioid kullanılmıştı.Çalışmamızda çocuk onkoloji pratiğinde ağrı yakınmasının yüksek oranlarda görüldüğü saptanmıştır. Merkezimizde daha etkin ağrı protokolleri gereklidir.Sonuç olarak kanserli çocukların yaşam kalitesi ve tedavi uyumu bir çok faktörden etkilenmekle beraber bunun büyük kısmını ağrı yakınması oluşturmaktadır. Bu nedenle ağrı kavramının çok iyi bilinmesi ve etkin tedavi edilmesi ve sürekli gündemde tutularak, hekimlerin ve bakım sağlayıcıların farkındalığını sağlamak önemlidir.Anahtar kelimeler: Çocuk, onkoloji, ağrı, ağrı kontrolü, analjezi Evaluation of pain experiences of pediatric oncology patientsIn this study we aimed to determine pain experiences of pediatric oncology patients.102 patiens who were diagnosed with different types of pediatric cancer in Uludag University pediatric in or outpatient clinic between September 2011 and June 2012 and their families were enrolled to this study. Patients whose chemoterapy ended minimum 3 months earlier were excluded. We have questioned the patient at the time of diagnosis, during chemoterapy, during painfull procedures and treatment complications with questionnaires. Both visual and numerical pain scales were given to parents and patients older than 7 years of age.39 girls(38%) and 63 boys(62%) cumulative 102 patients whose age were between 1 and 18 years and their families were enrolled in this study. Mean age was 8.7 ±5.8 years. 17% of patients were diagnosed with lymphomas, 14 % were CNS tumor patients and the remainder(69%) were other solid pediatric cancers. 48 percent of all patients received major surgical procedures, 37 percent received radiotherapy and all of them received chemotherapy.65% of our patients declared they had tumor related pain, %91 during blood puncture, %94 had pain during iv cathaterization, 80% had pain after surgical procedures, 76% had pain during bone marrow sampling, 91% had pain durin lombar punction, 96% had pain after drug extravasation, and 98% had pain during oral mucositis. Pain was 64% higher after repeated blood sampling and 60.9% higher after repeated iv cathaterisation.According to pain scores tumor related pain was the highest mean score surgical procedures and respectively drug extravasation, anal fissure, tumor pain. Pain mean score dicovered in turn 8,16-7,6-7,6-7,5.Mean pain score 6 and above were regarded as severe pain. In our study, 95% of tumor related pain were severe, 70% of surgical procedures, 88,4 % of mucositis. Severe pain was detected respecvtively only 5%, 32%, 3.1% received opioids.Our study showed that although pain is common during pediatric oncology practice, pain can not receive deserved attention it deserves. However, treatment is not sufficient for the control of pain for patients. Our center has required more effective pain protocols.The life quality of pediatric cancer patients were affected by many factors. But pain is one of the main problems during treatment. All healthcare professionals should be familiar with the issue of pain and its treatment. Pain management strategies should be regularly revised and kept up to date.Keywords: Child, oncology, pain, pain control, analgesia 82

Bone mineral density (BMD) and anthropometric measurements in pediatric cancer patients were evaluated and compared at early and late posttreatment periods. Sixty-six pediatric cancer patients who recovered completely following treatment longer than at least a 6-month period were included in the study. Patients were evaluated cross-sectionally and prospectively with regard to anthropometric measurements and BMD twice; the first being at a mean period of 2.62 +/- 1.44 years and the second of 6.55 +/- 1.71 years after the completion of treatment. Rates of osteoporosis and osteopenia at first or second evaluation were 25.8% and 39.4% or 10.6% and 19.7%, respectively. Mean BMD z-scores were (-1.26) +/- 1.12 [(-4.3)-2.0] and (-0.48) +/- 1.25 [(-3.30)-3.40] at first and second evaluations, respectively. BMD findings obtained at second evaluation revealed statistically significant recovery compared with those obtained at first evaluation (P = .001). BMD z-scores were significantly lower in patients who received, as opposed to those who did not receive, radiotherapy (RT) at both evaluations. Anthropometric parameters of patients such as height, weight, and body mass index (BMI) were increased at both evaluations compared with values obtained at diagnosis (P < .05). Height standard deviation score (SDS) decreased at first evaluation compared with that measured at diagnosis, whereas it increased at second evaluation. Conversely, weight SDS and BMI SDS increased (P < .05) at first evaluation compared with that measured at diagnosis, whereas they decreased at second evaluation. The authors conclude that early impairments in anthropometric measurements recover in the long term, whereas BMD is continually reduced in children who recovered from cancer.

Anemia, which is a common problem in cancer patients, has a negative effect on survival by decreasing the efficacy of chemotherapy and particularly of radiotherapy, as well as impairing the quality of life (QoL) of patients. Recombinant human erythropoietin (rHuEPO) decreases a patient's need for transfusions and increases their QoL. The aim of this study was to evaluate the effect of weekly single-dose EPO treatment on transfusion rates, QoL, and hemoglobin (Hb) levels. In addition, patients were followed up for a long period to assess the impact of EPO treatment on survival. The study was conducted from December 2001 to December 2002 in patients with newly diagnosed lymphoma or solid tumors using a prospective and controlled design. EPO-beta was given as a single dose of 450 U/kg once a week for 12 weeks. The study and control groups included 16 patients each. Hb levels measured in the study group at the 4th, 8th, and 12th weeks were significantly higher than the values recorded before the start of chemotherapy. In the control group, Hb levels post chemotherapy were significantly lower than values recorded prior to treatment. The increased Hb levels in the study group were significant at the 8th and 12th weeks of treatment compared to levels measured prior to treatment. In the control group, Hb levels at the 4th and 8th weeks were significantly lower than pretreatment levels. When the percent increase of Hb levels of the study and control groups with respect to treatment week was compared, the difference was statistically significant at the 4th, 8th, and 12th weeks. Although the increase on the performance scale within each group during treatment was significant in both the study and control groups, the increase was more marked in the study group. The percent increase on the performance scale with respect to week of treatment was higher in the study group than in the control group. In EPO treatment group, side effects were seen in 38% of patients, with 19% being local pain in the injection area, 13% local hyperemia, and 6% headache. The mean follow-up period of the study and control group was 7.03 +/- 0.41 (6.0-7.41) and 7.46 +/- 0.45 (6.58-7.83) years, respectively; no statistically significant difference existed between these figures. Overall survival at the end of 7 years of follow-up was 68.8% and 81.3% for the study and control groups, respectively. The use of EPO-beta in lymphoma and solid tumor patients on a once-weekly regimen (450 U/kg) was determined to be effective in increasing Hb levels, decreasing transfusion rates, and improving QoL. This regimen was safe, did not cause serious side effects, and can be recommended because of its high patient compliance and tolerability. An effect of EPO on prognosis was not evident. We could not have an explanation on the effect of EPO treatment on prognosis, as there were low number of patients and advanced-staged patients died earlier. Therefore, a larger number of patients are needed to clarify the effect of EPO treatment on prognosis.

Objective: Post-treatment endocrine disturbances are common in cancer patients who have received radiotherapy or chemotherapy. The objective of this study was to evaluate the thyroid functions of long-term survivors of pediatric Hodgkin's lymphoma treated with chemotherapy and radiotherapy. Methods: Thyroid functions of 55 Hodgkin's lymphoma patients (M/F:2.05/1) in complete remission were evaluated retrospectively. Results: The mean age of the patients at diagnosis was 10.35 +/- 4.09 (range: 2.83-17) years and the mean follow-up period was 5.54 +/- 3.68 (range: 0.92-13.92) years. All patients received chemotherapy; a total of 50 patients (90.9%) underwent radiotherapy, 42 (76.4%) of whom received neck/mantle radiotherapy. Thyroid function tests were abnormal in 14 (24.5%) patients and normal - in the remaining 41 (74.5%). A diagnosis of subclinical and overt hypothyroidism was made in 11 (78.6%) and 3 (21.4%) patients with abnormal thyroid function tests, respectively. Nearly one-fourth (21.4%) of all thyroid function disorders were detected in the first year of follow-up. A statistically significant correlation was found between the dose of mantle radiotherapy and thyroid function disorder (p=0.002). In addition, statistically significant correlations were established between thyroid examination or thyroid ultrasonography findings and thyroid functions (p

Bu çalışmada, kemoterapi alan çocuk onkoloji hastalarında yaşam kalitesini etkileyen faktörleri belirlemek istedik.Haziran 2009-Kasım 2010 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Onkoloji Bilim Dalı'na başvuran ve yeni kanser tanısı konulmuş, yatarak veya ayaktan kanser tedavisi alan, 8?18 yaş arası 60 hasta ve aileleri davet edildi. Bu süreçte çalışmayı tamamlayamayan 10 hasta çalışma dışı bırakıldı. Çalışmaya dahil olan hastalara, kemoterapi tedavisi başlamadan önce, tedavi sırasında (3. ayında) ve tedavi bitiminden sonra (kanser tedavisini en az 3 ay önce tamamlayan) sosyodemografik veri formu, Kovacs Çocuklar İçin Depresyon Ölçeği, Çocuklarda Anksiyete Bozukluklarını Tarama Ölçeği, Çocuklar İçin Yaşam Kalitesi Ölçeği uygulandı. Katılımcıların anne-babalarına ise Çocuklar İçin Yaşam Kalitesi Ölçeği'nin ebeveyn formu uygulandı.Çalışmamıza 8?17 yaş arası 20'si (%40) kız, 30'u erkek (%60) olmak üzere toplam 50 hasta ve ebeveyni katıldı. Hastalarımızın ortalama yaşı 12.90±2.78 yıl olarak saptandı. Çalışmaya katılanlardan 24'ü (%48) lenfoma, 7'si (%14) merkezi sinir sistemi (MSS) tümörü ve 19'u (%38) diğer tanı grupları olarak belirlendi. Hastaların tümü göz önüne alındığında çocukların % 36'sına majör cerrahi girişim uygulandığı, %58'inde radyoterapi yapıldığı ve %100'ünün kemoterapi aldığı gözlendiÇalışmamızda saç dökülmesi %94, bulantı %76, kusma %72, ağrı %82 ve beslenme bozukluğu %82 ile en sık karşılaşılan tedavi yan etkileri olarak saptandı.Hastanın aldığı tanı, uygulanan tedavi, tedavi şekli ve tedavi öncesi geçen süre yaşam kalitesini etkileyen faktörler arasında yer alırken, cinsiyet, yaş değişkeni ve anne-baba eğitimi yaşam kalitesini etkileyen faktörler arasında yer almadı.Çalışmamızda tedavinin 3. ayında çocuklara ve ebeveynlere uygulanan yaşam kalitesi ölçeğinin fiziksel sağlık, psikososyal sağlık ve ölçek toplam puanları, tedavi öncesi ve tedavi bittikten sonraki ölçek puanlarından anlamlı derece düşük saptandı. Tedavinin 3. ayındaki ölçek puanlarına bakıldığında en düşük ölçek puanı fiziksel sağlık toplam ölçek puanı olarak belirlendi. Tedavi öncesinde çocuk ölçek toplam puanı 82.95±14.59, ebeveyn ölçek toplam puanı 83.61±14.60 olarak bulundu. Tedavi sırasındaki çocuk ölçek toplam puanı 54.69±16.51, ebeveyn ölçek toplam puanı 55.78±16.05 ve tedavi bitimindeki çocuk ölçek toplam puanı 83.88±12.44, ebeveyn ölçek toplam puanı 84.19±13.22 olarak saptandı. Olguların tümünde yaşam kalitesi ciddi olarak bozulmakta iken tedavi bitiminde düzelmektedir ama en az merkezi sinir sistemi tümörlerinde düzelme olmaktadır.Tedavinin 3. ayındaki anksiyete ve depresyon ölçeklerinden alınan puanlar tedavi öncesi ve tedavi bitimindeki puanlardan anlamlı derece yüksek bulundu. Tedavinin 3. ayında hastaların %36'sında depresyon saptanırken, tedavi öncesinde hastaların %18'inde ve tedavi bitiminde %14'ünde depresyon vardı. Cinsiyet ve yaş değişkeni açısından depresyon puanlarında anlamlı fark saptanmazken, tedavi öncesi geçen süre 3 aydan uzun olan hastalarda depresyon puanları anlamlı yüksek saptandı. Tedavi sırasındaki VAS puanı, depresyon ve anksiyete puanları ile tedavinin 3. ayındaki çocuk ve ebeveyn formunun fiziksel sağlık toplam ölçek puanı arasında negatif yönde anlamlı korelasyon bulundu.Sonuç olarak kanserli çocukların yaşam kalitesi birçok faktörlerden etkilenmekte ve bu durum tedavi uyumunu bozabilmektedir. Bu nedenle yaşam kalitesi kavramının öneminin bilinmesi ve buna ilişkin çalışmaların sürdürülmesi gerekmektedir. The aim of study ıs evaluate the factors effecting quality of life of pediatric oncology patients receiving chemotherapy.60 recently diagnosed pediatric oncology patients receiving chemotherapy either in the outpatient clinic or in the clinic, whose ages ranging between 8 and 18 and their families were invited to the study. All the patients were diagnosed between June 2009 and November 2010. During the study period 10 patients were out of follow up.Registered patients were evaluated at the beginning of chemotherapy, at third month of treatment and after the treatment with a sociodemographic data form, Kovacs M. Children's depression inventory, pediatric anxiety rating scale and pediatric quality of life rating scale. The parents were evaluated with the parent form of pediatric quality of life rating scale.50 (20 females (40%) and 30 males (60%)) patients ranging between 8 and 17 years and their parents were registered to our study. Mean age of our patients was 12.90±2.78 years. 24(48%) patients were diagnosed with lymphoma, 7 (14%) were diagnosed with CNS tumor and 19 (38%) were diagnosed with other types of pediatric cancer. 36% were undergone major surgery, 58% received radiotherapy and all of them received chemotherapy.Alopecia (94%), nausea (76%), vomiting (72%), pain (82%) and lack of appetite (82%) were most seen side effects of treatment.Diagnosis, treatment type and delay in treatment were affecting factors among quality of life. Sex, age and parents? educational status had no effect on quality of life. Physical wellness, psychosocial wellness scores at third month of treatment were statistically relevant lower than initial values. At third months of treatment lowest wellness score was physical wellness score. Before the treatment patient total score was 82.95±14.59 and parent total score was 83.61±14.60. During treatment patient total score was 54.69±16.51and parent total score was 55.78±16.05. After treatment patient total score was 83.88±12.44 and parent total score was 84.19±13.22. Quality of life deteriorated on all cases during treatment. After treatment this condition recovers after treatment. Least recovery in quality of life was detected in CNS tumors.Anxiety and depression scores at third month of treatment were higher than both initial and after treatment scores. At third month of therapy depression was detected in 36% of all patients. Depression was detected in 18 % and 14% before and after treatment respectively. There were no meaningful relation between depression score and sex and age. Depression score was meaningfully high among patient with a delay of treatment more than 3 months. Negative correlation was detected between VAS score, depression score, anxiety score and child-parent total physical wellness score.Briefly, many factors contribute quality of life in pediatric cancer patients. And this condition deteriorates patient compliance to treatment. Being aware of importance of ?quality of life? concept and further research is of importance. 117

Some children with malignancies initially present with neurologic signs. Cavernous sinus syndrome is a rare manifestation of lymphomas, more commonly reported in adults. A patient presenting with third and fourth cranial nerve palsies was initially thought to manifest Tolosa-Hunt syndrome, but during follow-up a diagnosis of lymphoma without systemic involvement was established. This patient is the youngest, to our knowledge, to be diagnosed with primary cavernous sinus lymphoma. He remains in remission 5 years after chemotherapy. Malignancies (especially non-Hodgkin's lymphoma) should be considered in young children with cavernous sinus syndrome, even without systemic involvement.

Günümüzde çocukluk çağı kanserlerinde sağkalım oranı kemoterapi (KT) ve radyoterapi (RT) uygulamaları ve yoğun destek bakımları ile belirgin derecede artmıştır. Sağkalım oranı ve süresi arttıkça tedavinin geç etkileri giderek önem kazanmaktadır. Geç etkiler arasında kemik mineral yoğunluğunda azalma, kemik kütlesindeki kayıplara bağlı olarak gelişen osteopeni ve osteoporoz, büyüme geriliği, malnutrisyon ve obezite sık rastlanan sorunlardandır.Bu çalışmada lenfoma ve solid tümör tanısıyla KT ve RT alarak iyileşen, daha önce kemik mineral yoğunlukları ve büyümeleri değerlendirilmiş çocukların yeniden KMY ve büyüme açısından değerlendirilmesi ve bulguların zaman içindeki değişiminin irdelenmesi amaçlanmıştır.Çalışmaya, 2004 yılından önce tanı almış olan lenfomalı 27 (%40.9), solid tümörlü 39 (%59.1) toplam 66 hasta (47 erkek, 19 kız) alındı. Hastaların kemik mineral yoğunlukları (KMY) dexa ile değerlendirildi.Hastaların tanı anındaki yaş ortalaması 6.58±4.80 yıl (35 gün-17.75 yıl), çalışma sırasındaki yaş ortalaması 12.78±4.17 yıl (5.10-23.61 yıl) saptandı. Ortalama izlem süresi 6.55±1.71 yıl (3.91-12.05 yıl) idi. Hastaların tümü kemoterapi, %31.8'i (n=21) RT almıştı.İlk değerlendirmede (2005 yılı) osteoporozu olan 17 hasta (%25.8), osteopenisi olan 26 hasta (%39.4) mevcuttu. 2009 yılında osteoporozu olan 7 hasta (%10.6), osteopenisi olan 13 hasta (%19.7) mevcuttu. İki dönemin karşılaştırılmasında osteopeni ve osteoporozda istatistiksel olarak anlamlı azalma mevcuttu (p=0.001).RT alan ve almayan hastalar arasında kemik mineral yoğunluğunun normal ve osteoporoz olması açısından istatistiksel olarak anlamlı fark saptandı (p=0.028). KMY ile cinsiyet, puberte, evre, kemoterapi ajanlarının her biri için ilacı alıp almama ve doz açısından istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmadı.Hastalarımızın tanı, 2005 ve 2009 yılındaki vücut ölçümleri karşılaştırıldı. Boyda tanıdakine göre her iki dönemde artış, boy standart deviasyon skorunda (SDS) 2005 yılında tanıdakine göre azalma, 2009 yılında 2005 yılına göre artış mevcuttu. Ağırlıkta tanıdakine göre her iki dönemde artış, ağırlık SDS'de 2005 yılında tanıdakine göre artış, 2009 yılında 2005 yılına göre azalma mevcuttu. Vücut kitle indeksinde (VKİ) tanıdakine göre her iki dönemde artış, VKİ SDS'de 2005 yılında tanıdakine göre artış, 2009 yılında 2005 yılına göre azalma mevcuttu.Sonuç olarak; çalışmamız ağırlık, boy, vücut kitle indeksi ve kemik sağlığının tedaviden sonraki erken dönemde belirgin etkilendiğini göstermiştir. Ancak ikinci değerlendirmede bu bozuklukların, özellikle ağırlık artışı ve büyümede yavaşlamanın, kalıcı olmadığı ve zamanla düzelme gösterdiği anlaşılmıştır. Bununla beraber, ortalama 6,5 yıllık izlem sonunda hastalarımızın üçte birinde düşük KMY'nin halen devam ettiği ve RT alan hastalarda düşük KMY oranının anlamlı olarak daha fazla olduğu saptanmıştır. Bu da özellikle RT alan hastaların uzun dönem takibini ve gereken hastalarda buna yönelik tedavilerin uygulanması gerektiğini düşündürdü. Nowadays, survival rates in childhood cancers are markedly increased due to effective chemotherapy (CT) regimens, radiotherapy (RT) and intensive supportive measures. As the survival rates and periods are increased the late effects of treatment regimens become more important. Amongst the most common late effects are decreases in bone mineral density and the resultant osteopenia or osteoporosis, growth retardation, malnutrition and obesity. In this study, we aimed to reevaluate the children who had CT or RT with the diagnosis of lymphoma or solid tumors and were previously assessed for their bone mineral densities and growths, as well as to underline the changes in this findings within the times.The study included a total of 66 children (47 boys and 19 girls) with previously diagnosed lymphoma (27 children, 40.9%) and solid tumors (39 children; 59.1%). The bone mineral densities (BMD) were evaluated with DEXA.The mean ages of the patients at diagnosis and at the time of inclusion were 6.58±4.80 years (35 days to17.75 years), and 12.78±4.17 years (5.10 to 23.61 years), respectively. The mean follow-up period was 6.55±1.71 years (3.91 to 12.05 years). All had CT and 21 (31.8%) had RT. In the first evaluation (2005), there were 17 (25.8%) patients with osteoporosis and 26 (39.4%) with osteopenia. In 2009, 7 (10.6%) had osteoporosis and 13 (19.7%) had osteopenia. There were statistically significant decreases in the rates of osteoporosis and osteopenia within the times (p

Background. There is a risk of viral hepatitis for children with cancer. Both hepatitis B virus (HBV) and hepatitis C virus (HCV) infections in countries with high prevalence cause major problems in the management of cancer patients. in this study, we evaluated the incidence and chronicity of HBV and HCV infections in children with malignant diseases receiving chemotherapy. Procedure. One hundred ninety-eight children with cancer (mean age=7.5 +/- 2.5 years) and 100 healthy children as a control group were screened for HBV and HCV. Liver function tests, the number of transfusions, HBV and HCV serology were regularly monitored. In seropositive children, HBV-DNA and HCV-RNA were measured. Chronic hepatitis was defined as having an alanine aminotransferase (ALT) level three times of upper normal limit, positive HBV and HCV antigenemia for longer than 6 months. Liver biopsies were performed in all children with chronic hepatitis. The relationship between the chronic hepatitis and study parameters was statistically analyzed. Results. HBsAg positivity, anti-HCV, and mixed (HBV and HCV) infection were found in 11.6, 5.5, 2% of children, respectively. Most HBV infected children developed chronic hepatitis (48%) while 26 and 21.7% became carriers and immune, respectively. One died of acute fulminant HBV hepatitis. Of HCV infected children, 63.6% also had positive HCV-RNA. Four children with mixed infection (100%) all progressed to chronic hepatitis. In this setting, chronic hepatitis was observed in 22 of 38 infected children (57.8%). The majority had leukemia and lymphoma. Children with HBsAg antigenemia developed chronic hepatitis in shorter time than HCV positive children (median 13 months vs. 51 months, P