Search

Wstęp W latach 1999-2015 leczono 32 pacjentów w przedziale wieku 14-23 lata z rozwojową asymetrią w przebiegu zespołu Goldenhara. Cel pracy Celem pracy jest przedstawienie własnych doświadczeń w zespołowym leczeniu zespołu Gol-denhara. Materiał i metody U wszystkich pacjentów deformacjom szkieletu czaszkowo-twarzowego towarzyszyły zaburzenia zwarciowe w zakresie położenia, kształtu i liczby zębów. Pacjenci ci zostali objęci leczeniem ortodontycznym aparatami stałymi. Przygotowanie ortodontyczne trwało od 6 do 24 miesięcy. W 22 przypadkach jako leczenie chirurgiczne wykonywano zabiegi osteotomii szczęki typu Le Fort I z różnymi modyfikacjami (zabiegi segmentowe), niejednokrotnie uzupełnione o przeszczepy kości autogennej lub preparaty kostnotwórcze (Bio-Oss®, Osteovit). We wszystkich przypadkach wykonano osteotomię trzonu bądź gałęzi żuchwy, uzupełniając te zabiegi także o przeszczepy kostne. W 8 przypadkach wykonano osteodystrakcję trzonu i gałęzi żuchwy. U 4 pacjentów w ramach osobnej procedury wykonano rhinoplastykę kostną. Na różnych etapach leczenia wykonano chirurgiczną rekonstrukcję małżowiny ustnej. Wyniki U wszystkich leczonych pacjentów uzyskano poprawę rysów twarzy i warunków zwarciowych. Wnioski Zespół Goldenhara wymaga wieloletniego, wielospecjalistycznego postępowania, nowoczesnej diagnostyki i niejednokrotnie kilku-kilkunastu zabiegów chirurgicznych. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp Chirurgiczna korekcja nosa jest jedną z najbardziej wymagających procedur w chirurgii plastycznej. Obecnie wykonywana jest z dostępu wewnątrznosowego lub metodą otwartą. W literaturze światowej dominuje głównie metoda otwarta, podczas gdy w Polsce do niedawna najczęściej wykonywano zabiegi z dostępu wewnątrznosowego. Cel pracy W pracy przedstawiono ewolucję podejścia do rynoplastyki, jaka dokonała się w ostatnich 10 latach. Analizie poddano przeszło 2150 pacjentów operowanych w Klinice Chirurgii Plastycznej Dr. Marka Szczyta w Warszawie w latach 2005-2014. Wnioski Zabiegi plastyki nosa zarówno metodą otwartą, jak i zamkniętą dają bardzo dobre efekty pod warunkiem właściwego dobrania metody leczenia indywidualnie do każdego pacjenta. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Technologia piezo w chirurgii plastycznej znajduje coraz szersze zastosowanie. Jest ona szczególnie użyteczna w chirurgii nosa. Pozwala na precyzyjne wykonanie osteotomii bez ryzyka urazu tkanek miękkich, co znacznie zmniejsza krwawienie i obrzęk pooperacyjny. W pracy przedstawiony zostanie, ilustrowany materiałem filmowym, przebieg zabiegu otwartej rynoplastyki opartej na zasadach piezochirurgii, ze szczególnym uwzględnieniem elementów różniących ją od klasycznej techniki operacyjnej. Wnioski Chirurgia piezoelektryczna wymaga znaczącej zmiany techniki operacji. Za najważniejsze elementy uznaje się szersze odwarstwienie tkanek miękkich, pozwalające na uwidocznienie linii osteotomii oraz wykonanie całej procedury z jednego dostępu. Niezwykle istotne jest zachowanie źródła ukrwienia tkanek poddanych osteotomii. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Rekonstrukcja małżowiny usznej jest zabiegiem wymagającym dużej precyzji, doświadczenia i umiejętności planowania przestrzennego. W chirurgii plastycznej uznawana jest za jedną z bardziej wymagających technicznie operacji. W zależności od wyboru metody wykonywana jest w 2, a nawet w 6 etapach. Przygotowanie chirurga do tego typu zabiegów powinno być stopniowe i przebiegać pod okiem doświadczonego w tego typu rekonstrukcjach operatora. Niestety niejednokrotnie wymogi te nie są spełnione i można spotykać się z następstwami samodzielnych prób. Efektem niepowodzenia jest zbliznowacenie okolicy operowanej, ograniczenie unaczynienia płata skórno-tłuszczowego oraz zmniejszona dostępność materiału chrzęstnego w miejscu dawczym. W przypadku wtórnego zabiegu rekonstrukcji małżowiny usznej wyzwanie jest zdecydowanie większe i obarczone wyższym ryzykiem odsłonięcia czy resorpcji chrząstki. Również osiągnięcie dobrego wyniku estetycznego jest trudniejsze. W pracy przedstawiono doświadczenia własne we wtórnych zabiegach rekonstrukcyjnych małżowiny usznej. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Od wielu lat kleje tkankowe są z powodzeniem stosowane w chirurgii ogólnej, szczególnie podczas operacji narządów miąższowych. Uważa się, że wspomagają osiągnięcie hemostazy oraz zmniejszają prawdopodobieństwo powstania wolnych przestrzeni, niwelując ryzyko krwiaka czy seromy. Mała dostępność klejów tkankowych i brak przekonania o skuteczności były przeszkodą w używaniu ich do zabiegów z zakresu chirurgii plastycznej. Jednak biorąc pod uwagę mechanizm działania tych preparatów, należy przypuszczać, że szczególnie w operacjach wymagających rozległego, powierzchniowego preparowania wykorzystanie kleju tkankowego może okazać się zasadne. W Klinice Chirurgii Plastycznej Dr Szczyt w Warszawie klej tkankowy stosowany jest w trakcie plastyki brzucha i podniesienia policzków od ponad 2 lat. W ocenie brano pod uwagę łatwość użycia, wpływ na czas operacji, wpływ na konieczność zastosowania drenażu, komfort pacjenta oraz ilość powikłań w postaci krwiaka czy seromy. W pracy przedstawiono własne obserwacje. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Chirurgia nosa w ostatnich latach przeżywa intensywny rozwój. Rosnące oczekiwania pacjentów wymuszają coraz bardziej precyzyjne operowanie i dbałość o komfort chorych w okresie pooperacyjnym. Opisano wiele technik chirurgicznych związanych z otwartą rynoplastyką mających wpływ na te elementy, najważniejszą jednak wydaje się być zastosowanie aparatu piezo w chirurgii nosa. W pracy zostaną przedstawione teoretyczne założenia zastosowania tej technologii oraz poddane analizie jej zalety i wady. Wnioski Operowanie w bezkrwawym polu operacyjnym, wykonanie osteotomii pod kontrolą wzroku oraz redukcja obrzęku pooperacyjnego to tylko niektóre zalety opisanej techniki. Użycie techniki piezo zwiększa precyzję operowania oraz komfort pacjenta w okresie okołooperacyjnym. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp Na 7-8 tysięcy noworodków, jedno dziecko rodzi się z mikrocją. Chociaż wada ta najczęściej związana jest z niewielkiego stopnia niedosłuchem, to odmienność i związane z nią napiętnowanie stwarzają potrzebę rekonstruowania niewykształconych prawidłowo małżowin usznych. Historia rekonstrukcji zaczęła się w 1959 roku wraz z publikacją 6-etapowej metody Tanzera. Kolejne pojawiające się koncepcje ograniczały stopniowo liczbę niezbędnych operacji, przez 4 etapy w metodzie Brenta do 2-etapowej metody Nagaty. Antropometryczne prace Tolleth dowiodły, że małżowiny uszne rekonstruowane sposobem Nagaty odbiegają jedynie o 1-2% od „idealnego ucha”. Następnie sięgano po materiał sztuczny: silikon, Medpor® czy protezy zewnętrzne. Każda z wymienionych metod posiada zarówno wady, jak i zalety. Dlatego też wybór pozostaje zależny od preferencji chirurga, oczekiwań i indywidualnej sytuacji pacjenta oraz możliwości organizacyjnych i ekonomicznych. Cel Celem pracy jest przedstawienie doświadczeń Autorów w rekonstrukcji małżowiny usznej tkankami autologicznymi z wykorzystaniem metody Nagaty. Przedstawione wnioski oparte są na wynikach leczenia 42 pacjentów w okresie od 2005 do 2017 roku. Wnioski Na podstawie 12-letniego doświadczenia można ocenić, że chrząstka własna jest łatwo dostępnym, tanim i niezawodnym materiałem do rekonstrukcji małżowiny usznej. Metoda Nagaty daje bardzo dobre wyniki, pod warunkiem poświęcenia szczególnej uwagi na staranne planowanie i wykonanie operacji. Stelaż chrzęstny musi być przygotowany z największą dbałością o szczegóły anatomii i z zachowaniem symetrii ze stroną zdrową. Powinien być możliwie delikatny, a zarazem wytrzymały. Gdy te kryteria są spełnione, metoda może dawać satysfakcjonujące wyniki w rękach każdego chirurga. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp W praktyce prywatnej autora wykonano 26 operacji z zastosowaniem kleju tkankowego Artiss (Baxter) w okresie 6 miesięcy. Klej użyto zgodnie z zaleceniami producenta. W operacji podniesienia policzków stosowano 4 ml, a w plastyce brzucha 10 ml preparatu. W badanej grupie pacjentów nie zaobserwowano powikłań. Ocenia się, że komfort pacjentów, u których zastosowano klej tkankowy przy zamykaniu ran jest wyższy, ze względu na brak drenów i przekrwawiania opatrunków. Zaletą jest również zwiększenie poczucia bezpieczeństwa chirurga wynikające z możliwości osiągnięcia niemalże całkowicie bezkrwawego zamknięcia rany. Wnioski Wstępne obserwacje pozwalają przypuszczać, że klej tkankowy może okazać się bardzo przydatnym narzędziem w codziennej praktyce w chirurgii estetycznej. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp Nos jest jedną z podstawowych jednostek estetycznych twarzy. Jego wielkość, kształt i geometria mają istotne znaczenie dla wyglądu twarzy i powinny współgrać z pozostałymi jej elementami. Już pod koniec XIX wieku podejmowano pierwsze próby poprawy urody poprzez operacje korekcyjne nosa. Na przestrzeni lat, z początkowo redukcyjnych, przekształciły się one powoli w operacje polegające na remodelowaniu, a niekiedy i na rekonstrukcji piramidy nosa. Poza aspektem estetycznym niosą za sobą również poprawę funkcji. Pomimo doświadczeń wielu pokoleń chirurgów, operacje nosa są uznawane za najbardziej finezyjne i wymagające pod względem technicznym spośród zabiegów chirurgii plastycznej, a krzywa uczenia chirurga jest nadal bardzo długa. Cel pracy Celem pracy jest przedstawienie techniki operacji nosa metodą otwartą, którą autor wypracował przez lata swojej zawodowej działalności. Metoda otwarta jest szeroko opisywana w wielu znakomitych podręcznikach. Jednak w praktyce wiedza teoretyczna weryfikowana jest doświadczeniem, sukcesami, ale również niepowodzeniami w operatywie. Poprzez to opracowanie autor pragnie podzielić się swoimi przemyśleniami i spostrzeżeniami dotyczącymi najważniejszych elementów operacji nosa, ożywić merytoryczną i klinicystyczną dyskusję wśród doświadczonych chirurgów plastyków, a także przybliżyć zagadnienie i zaciekawić młodszych kolegów. Wnioski Przedstawiona technika operacyjna metodą otwartą, dzięki szczególnej trosce o preparowanie „w warstwie", zminimalizowane krwawienie i ograniczenie zakresu operacji do niezbędnego minimum, charakteryzuje się niewielkim traumatyzowa-niem tkanek. Jak wynika z obserwacji, daje to dobre wyniki pooperacyjne. Szczególna dbałość o dochowanie podstawowych zasad operatywy nosa, przy dobrym planowaniu i wykorzystaniu opisywanych technik modelowania elementów chrzęstnych i kostnych pozwala z dużą dokładnością przewidzieć, jaki otrzymamy efekt końcowy. Przypuszcza się, że jest to związane z osiągnięciem maksymalnego ograniczenia bliznowacenia tkanek nosa. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp Spośród 7-8 tysięcy noworodków jedno dziecko rodzi się z mikrocją. Chociaż wada ta najczęściej związana jest z niewielkiego stopnia niedosłuchem, to odmienność i idące za nią odrzucenie stwarza potrzebę rekonstruowania niewykształconych prawidłowo małżowin usznych. Historia rekonstrukcji zaczyna się w 1959 roku wraz z publikacją 6-etapowej metody Tanzera. Kolejne pojawiające się koncepcje ograniczały stopniowo ilość niezbędnych operacji, przez 4 etapy w metodzie Brenta do dwuetapowej metody Nagaty. Antropometryczne prace H. Tolleth dowiodły, że małżowiny uszne rekonstruowane sposobem Nagaty odbiegają jedynie o 1-2% od „idealnego ucha". Następnie sięgano po materiał sztuczny: silikon, medpor czy protezy zewnętrzne. Żadna z powyższych metod nie jest pozbawiona zalet i wad. Dlatego też wybór pozostaje zależny od preferencji chirurga, oczekiwań i indywidualnej sytuacji pacjenta oraz możliwości organizacyjnych i ekonomicznych. Cel pracy Celem pracy jest przedstawienie doświadczeń autora w rekonstrukcji małżowiny usznej tkankami autologicznymi z wykorzystaniem metody Nagaty. Przedstawione wnioski oparte są na wynikach leczenia 30 pacjentów. Wnioski Na podstawie wieloletniego doświadczenia można ocenić, że chrząstka własna jest łatwo dostępnym, tanim i niezawodnym materiałem do rekonstrukcji małżowiny usznej. Metoda Nagaty daje bardzo dobre wyniki, pod warunkiem poświęcenia szczególnej uwagi na staranne planowanie i wykonanie operacji. Stelaż chrzęstny musi być przygotowany z największą dbałością o szczegóły anatomii i z zachowaniem symetrii ze stroną zdrową. Powinien być możliwie delikatny, a zarazem wytrzymały. Gdy te kryteria są spełnione, metoda może dawać satysfakcjonujące wyniki w rękach każdego chirurga. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

The following questions guided the study: Can the use of fibrin glue in drainless rhytidoplasty reduce hematoma prevalence, seroma prevalence increase patient satisfaction or decrease the length of hospital in the adult population compared with standard treatment? The following inclusion and exclusion criteria apply: The procedure performed was rhytidoplasty for both groups. Participants were limited to adults who did not have any other procedure performed during the study. The intervention consisted of the use of fibrin glue without drains compared to the control group, in which drains and/or pressure dressing were applied. Databases: clinicaltrials.gov, MEDLINE, COCHRANE, mRCT, PubMed, Google Scholar, Scopus, Embase, VHL, GHL were searched on 03/25/2023 by 2 different investigators. The Cochrane Risk of Bias Tool 2.0 was used. Five studies were included with a total number of 1277 participants (2554 face sides). The cumulative hematoma rate was OR 0.47 (95% CI 0.26-0.84) in favor of using fibrin glue. Insufficient data were available to assess seroma rate, patient satisfaction, and length of hospital stay. The risk of study bias was judged to be low and moderate. The certainty for the use of fibrin sealant versus drainage is high and the importance of outcomes is rated as important in the GRADEpro GDT tool. Fibrin glue use is more beneficial comparing to drainage in patients undergoing rhytidectomy in terms of hematoma prevalence. This study was registered in PROSPERO (CRD42023421475).Level of Evidence I This journal requires that authors assign a level of evidence to each article. For a full description of these Evidence-Based Medicine ratings, please refer to the Table of Contents or the online Instructions to Authors www.springer.com/00266 ., (© 2024. Springer Science+Business Media, LLC, part of Springer Nature and International Society of Aesthetic Plastic Surgery.)

Background: The popularity of social media among plastic surgeons and patients has increased in the last years. We conducted this study to explore the differences in patients' social media habits between public and private aesthetic plastic surgery practice., Methods: A 2-cohort study was conducted in aesthetic plastic surgery clinic and public department of plastic and surgery by surveying consecutive first-time patients., Results: Two hundred patients completed a 18-question survey at a private aesthetic plastic surgery clinic. The questionnaire was also filled by 113 patients at a public plastic surgery department. Facebook was the most popular social media platform in both groups. Word of mouth from other patients and the clinic's website were the most-valued source of information about the surgeon and surgical procedure for patients of both studied groups. Patients from the aesthetic group were mainly women from small towns; they were significantly younger and better educated and used Instagram more frequently than patients from public group. The aesthetic group patients focused significantly more often on the surgeon's credentials and on before and after photographs. They appreciated social media as a source of information for patients significantly more than public group patients who stated that social media were the worst source of information., Conclusions: Word of mouth from other patients remains the most-valued source of information about plastic surgery. However, proper use of social media and building online image in a professional manner can provide attract more patients to the aesthetic plastic surgery practice.