Search

Copyright of Etlik Veteriner Mikrobiyoloji Dergisi is the property of Veteriner Kontrol Merkez Arastirma Enstitusu and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: To examine the relationship between the morphological parameters of the shoulder joint and supraspinatus tendinosis. Methods: A patient group (n=44) was formed from patients diagnosed with supraspinatus tendinosis from medical records and magnetic resonance imaging (MRI) findings. A control group (n=44) was formed by randomly selecting people of similar age and gender to the patient group, who met the exclusion criteria for the patient group, and had normal rotator cuffs on MRI. Coracoacromial ligament thickness (CLT), acromial angle [(AA), delta angle], acromioglenoid angle (AGA), supraspinatus fossa (SFA) glenoid angle on the axial (SGAX) views, SFA glenoid angle on the anterior-posterior (SGAP) views, acromiohumeral distance (AHD), and coracoacromial arch angle (CAA) were measured on MRI images in both groups. Morphological differences between groups were compared using Student’s t-test. Results: Patient group had statistically significant higher CLT and lower AHD values (0.73±0.33 mm and 6.55±0.97 mm, respectively; p=0.007) than control group (1.02±0.53 mm and 7.45±1.61 mm, respectively; p=0.006). Also, there were statistically significant differences between the groups in terms of acromial angle (3.09±5.04° for patient group and 7.9±8.1° for control group; p=0.006). However, there were no statistically significant differences between the groups for AGA, SGAX, SGAP, and CAA (p>0.05). Conclusion: These findings suggest that CLT, AA, and AHD are important predisposing anatomical factors for developing supraspinatus tendinosis. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective To investigate the difference between rib fractures according to age and sex in blunt trauma patients. Material and Method The patients were classified into 3 age groups: Group-1:18-44 years, Group-2:45-69 years, and Group-3:70 years or more. Rib fractures were classified into 3 groups based on their level on the coronal plane (upper (1st-4th ribs), medium (5th-8th ribs) and lower (9th-12th ribs)) and axial plane (anterior, lateral and posterior). Results Rib fractures were found to be more common in male (69%) to female (53%) (p=0.002). The incidence of fractures was seen to increase with age (p=0.001; r=615). Rib fractures were most commonly found in the middle ribs (5th-8th ribs) in all-age-groups. The incidence of fractures in the upper ribs was significantly lower in the advanced age than the other age groups (p=0.002). Fractures were least commonly found in the anterior part of the rib in all age groups. Rib fractures were observed at a higher rate in the lateral part in young adults unlike the other age groups (p=0.001). A significant difference was found between the age groups in favor of young adults (group 1) in terms of the presence of parenchymal contusion without rib fracture (p=0.014). Conclusion Rib fracture was seen at a higher rate in male than female in blunt thoracic trauma patients. Fractures possibility of in the upper rib structures is lower in the advanced age group. Unlike other groups, in young people, a higher rate of fractures was detected in the lateral part of the costa. One should be aware of the possibility of parenchymal contusion without a rib fracture in the young age group. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Background and Objectives: The aim of this study was to investigate parameters that can be used to predict mortality in patients diagnosed with COVID-19 in the emergency department (ED). Materials and Methods: Patients diagnosed with COVID-19 in the ED were included in this prospective study. The patients were divided into two groups. The surviving patients were included in Group 1 (survivors), and the patients who died were included in Group 2 (non-survivors). The electrocardiogram (ECG), laboratory results and chest computerized tomography (CCT) findings of the two groups were compared. The CCT images were classified according to the findings as normal, mild, moderate and severe. Results: Of the 419 patients included in the study, 347 (83%) survived (survivor) and 72 (17%) died (non-survivor). The heart rate and respiratory rate were found to be higher, and the peripheral oxygen saturation (SpO2) and diastolic blood pressure (DBP) were found to be lower in the non-survivor patients. QRS and corrected QT interval (QTc) were measured as longer in the non-survivor patients. In the CCT images, 79.2% of the non-survivor patients had severe findings, while 11.5% of the survivor patients had severe findings. WBC, neutrophil, NLR, lactate, D-dimer, fibrinogen, C- Reactive Protein (CRP), urea, creatinine, creatine kinase-MB (CK-MB) and hs- Troponin I levels were found to be higher and partial pressure of carbon dioxide (PCO2), base excess (BE), bicarbonate (HCO3), lymphocyte eosinophil levels were found to be lower in non-survivor patients. The highest AUC was calculated at the SpO2 level and the eosinophil level. Conclusions: COVID-19 is a fatal disease whose mortality risk can be estimated when the clinical, laboratory and imaging studies of the patients are evaluated together in the ED. SpO2 that is measured before starting oxygen therapy, the eosinophil levels and the CT findings are all important predictors of mortality risk. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Kafkas Universitesi Veteriner Fakultesi Dergisi is the property of University of Kafkas, Faculty of Veterinary Medicine and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Amaç: Supraspinatus tendinozisi (SS) kas-iskelet sisteminin en yaygın patolojilerindendir. Popülasyonun %15-50'sini etkiler ve yaşla birlikte prevalansı artar. Yaşam kalitesinde azalmanın yanı sıra fonksiyonel sakatlığa da yol açabilir. SS tendinozisi için ana risk faktörleri olarak aşırı kilo, yaşlılık ve tekrarlayan travmalar tanımlanmıştır. Literatürde omuz morfolojisi ile supraspinatus yırtıkları arasında ilişkiyi inceleyen sınırlı sayıda çalışma bulunmaktadır. Bu çalışmaların sonuçları bazı parametreler için çelişkilidir. Bizim bilgilerimize göre çalışmamız SS tendinozisi ile omuz morfolojisini 7 farklı parametre ile detaylı olarak inceleyen ilk çalışmadır. Bu çalışmanın amacı SS tendinozisi ile omuz morfolojisi arasındaki ilişkiyi manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile araştırmaktır. Yöntem: 2020-2021 yılları arası kliniğimizde omuz ağrısı ön tanısı ile MRG tetkiki gerçekleştirilen hastaların görüntüleri retrospektif olarak değerlendirildi. Omuz cerrahisi veya travma öyküsü olan hastalar, omuz ekleminde iltihap, iltihaplı artrit, yer kaplayan kitle lezyonları, supraspinatus tendonunda yırtık veya kalsifik tendinit olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. SS tendonunda MRG kriterlerine göre tendinozis saptanan 34 hastadan çalışma grubu oluşturuldu. Kontrol grubu ise rotator manşet tendonları MRG kriterlerine göre normal olan, çalışma grubu ile benzer yaş ve cinsiyette 31 hastadan oluşturuldu. Her iki grupta akromiohumeral ligaman kalınlığı, aksiyel ve koronal planda supraspinatus glenoid açısı, akromiohumeral mesafe, akromion açısı (delta açısı), akromioglenoid açı, korakoakromial ligaman-akromion açısı ölçüldü. Bulgular: Tendinozis hastaları kontrol grubuna kıyasla daha kalın bir akromiohumeral ligamana (1±0,52 mm ve 0,69±0,32 mm) ve daha az akromiohumeral mesafeye (6,7±1,02 mm ve 7,3±1,05 mm) sahipti (p=0,016 ve p=0,02, sırasıyla). Aksiyel plandaki supraspinatus glenoid açısı ile ölçülen glenoid versiyonu tendinozis grubunda daha düşük olarak saptandı (p=0,02). Ayrıca delta açısı tendinozis grubunda (7,64±4,19°) kontrol grubuna (3,79±3,4°) göre daha yüksek bulundu (p=0,001). Diğer parametreler için anlamlı istatistiksel farklılık saptanmadı. Sonuç: Supraspinatus tendinozisi olan hastalarda akromiohumeral mesafenin daha düşük, korakoakromial ligaman kalınlığının daha yüksek olduğunu gösterdik. Ayrıca glenoidin supraspinatus fossa eksenine göre oryantasyonu tendinozis gelişiminde belirleyici bir parametredir. Akromion düzleminin muhtemelen supraspinatus tendonu üzerine yüklenen stres dağılımı üzerinde etkisi vardır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Kondromalazi patella (KP), patellar kıkırdağın yumuşaması ve dejenerasyonu ile karakterize, kronik ön diz ağrısının nedenlerinden birisidir. Ortopedi kliniğine en sık başvuru nedenleri arasında yer alır. Patellar kıkırdak dejenerasyonu, patellofemoral ve tibiofemoral eklemdeki yapısal anormallikler, patellar malalignment, direkt travma veya tekrarlayan mikrotravmalar ve subkondral kemikte vasküler bozukluk nedeniyle meydana gelebilir. Patellofemoral eklemin yapısal anormallikleri ve patellofemoral malalignment, patellofemoral eklem üzerindeki artmış stres sonucu patellar kıkırdak defektlerine neden olur. Literatürde KP'yi patellofemoral eklem morfolojisi ile ilişkilendiren çalışmalar vardır. Ancak patellar dizilim ile KP arasındaki ilişkiyi araştıran sınırlı sayıda yayın mevcuttur. Sagittal patellar tilt yeni tanımlanmış bir terimdir. Bizim bilgilerimize göre literatürde, sagittal patellar tilt ile KP arasındaki ilişkiyi kıkırdak yapının bütününü ayrı ayrı değerlendirerek inceleyen çalışma yoktur. Lateral patellar dizilimin [patella-patellar tendon (P-PT) açısının] patellofemoral kondromalazi üzerine etkisini ayrıntılı bir şekilde araştırmaktır. Yöntem: 2019-2021 yılları arası kliniğimizde diz ağrısı ön tanısı ile MRG tetkiki gerçekleştirilen 40-50 yaş arası obez olmayan (vücut kitle indeksi <30 kg/m²) kadın hastaların görüntüleri retrospektif olarak değerlendirildi. Diz cerrahisi veya travma öyküsü olan hastalar ile MRG'de diz ekleminde iltihap, iltihaplı artrit, yer kaplayan lezyon ile KP'ye eğilim yaratan anatomik faktörler (troklear displazi, patellar displazi, anormal patellar yükseklik, koronal plan malaligment) saptanan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Çalışmaya toplam 224 hasta dahil edildi. Tüm hastalarda P-PT açısı ve patellar kıkırdak kalınlığı ölçüldü. Patellar kıkırdak kalınlığı patellanın her iki faset yüzünün (medial ve lateral) üst, orta ve alt seviyelerinde, her bir seviye için 3 farklı lokalizasyonda (iç, orta, dış) olmak üzere toplam 18 ölçüm ile değerlendirildi. Bulgular: P-PT açısı ile superior kartilaj arasında kuvvetli (medial faset için: p=0,001, r=0,684; lateral faset için p=0,001, r=0,644), inferior kartilaj arasında orta düzeyde (medial faset için: p=0,001, r=0,425; lateral faset için p=0,001, r=0,462) ve orta kartilaj medial kesimi ile zayıf düzeyde (p=0,021, r=0,295) pozitif yönlü korelasyon saptandı. Orta kartilaj lateral kesimi ile P-PT açısı arasında ilişki bulunmadı (p=0,117). Sonuç: KP'nin değerlendirilmesinde ve yönetiminde sagittal patellar tilt mutlaka dikkate alınmalıdır. Patellar tilt ile özellikle üst kartilaj yapıdaki incelme arasında çok yakın kuvvetli ilişki mevcuttur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: İntervertebral disk dejenerasyonu (İVDD) için genetik faktörler, obezite, travma, sigara kullanımı, vertebral kolonun sagittal morfolojisi, yaş, cinsiyet ve etnik grup risk faktörü olarak tanımlanmıştır. Vücut kitle indeksi (VKİ), genel olarak yağ dokusu ölçüsünün göstergesi olarak kullanılmaktadır. Ancak vücuttaki yağ depolanması kişiden kişiye bölgesel farklılıklar gösterir. VKİ, hastanın lumbal bölgesindeki lokal obezitesini kesin olarak ölçmez. Deri altı yağ doku kalınlığı, kolay ölçülebilen bölgesel yağ dokusu dağılımını ortaya koyan bir parametredir. Farklı çalışmalarda bölge spesifik yağ doku dağılımının morbiditenin kuvvetli bir belirleyicisi olduğu bildirilmektedir. Bizim bilgilerimize göre; bu çalışma lumbal İVDD'nin varlığı ve derecesi ile lumbal subkütan yağ doku kalınlığı arasındaki ilişkiyi inceleyen ilk çalışmadır. Lomber bölgedeki deri altı yağ doku kalınlığı ile lomber İVDD'nin varlığı ve derecesi ile intervertebral disk herniasyonunun (İVDH) varlığı arasındaki ilişkinin araştırılması. Yöntem: Bel ağrısı nedeniyle lumbal manyetik rezonans görüntüleme (MRG) tetkiki gerçekleştirilen 2350 hasta, retrospektif olarak değerlendirildi. Dejenerasyon gelişimine eğilim oluşturan; yaş ve cinsiyete bağlı farklılıkları ortadan kaldırabilmek amacı ile 30-40 yaş arası kadın hastalardan çalışma grubu oluşturuldu. İki yüz elli kadın hasta çalışma kapsamında incelendi. Her hasta için İVDD'nin varlığı ve derecesi ile İVDH varlığı değerlendirildi. Deri altı yağ doku kalınlığı ölçüldü. Lumbal İVDD'nin derecesi sagittal-T2 ağırlıklı görüntülerde (AG) incelendi. Pfirrmann klasifikasyonuna göre grade 1-5 arası sınıflandırıldı. Tüm düzeyler için en yüksek dejenerasyon düzeyine sahip disk düzeyine göre hastalar gruplandırıldı. Deri altı yağ doku kalınlığı, L3-4 intervertebral disk düzeyinden geçen aksiyel-T2AG'de ölçüldü. Bulgular: Hastaların 83'ünde (%33,2) grade 1 (normal), 52 hastada (%20,8) grade 2, 18 hastada (%7,2) grade 3, 85 hastada (%34) grade 4, 12 hastada (%4,8) grade 5 dejenerasyon izlendi. Lomber İVDD bulunan hastalarda deri altı yağ doku kalınlığı (ortalama: 20,6±1,1 mm), disk dejenerasyonu bulunmayan (ortalama: 16,9±1,1 mm) olgulara göre daha yüksek olarak bulundu (p=0,012). İVDH varlığı ile deri altı yağ doku kalınlığı arasında da benzer ilişki saptandı (p=0,001). İVDD'nin derecesi ile deri altı yağ doku kalınlığı arasında pozitif yönlü korelasyon mevcuttu (p=0,01, r: 0,163). Sonuç: Lomber bölgedeki deri altı yağ doku kalınlığındaki artış, lomber intervertebral diskte dejenerasyon ve herniasyon gelişimi için predispozan faktördür. Deri altı yağ doku kalınlığı ile dejenerasyon derecesi arasında pozitif yönlü yakın ilişki mevcuttur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Lomber intervertebral disk dejenerasyonu (İVDD) bel ağrısı, mekanik instabilite, disk herniasyonları, sinir kökü basısı ve dar lomber spinal kanala ilerleyerek cerrahi tedavilere ve ağır mali yüke neden olabilen klinik pratikte sık karşılaşılan bir durumdur. Bu nedenle İVDD gelişimini önleyebilecek koruyucu faktörlerin bilinmesi son derece önemlidir. Paravertebral kaslar spinal kolonu destekleyen temel yapılar olup intervertebral disk üzerindeki fizyolojik yüklenme için en önemli koruyucu anatomik yapılardır. Literatürde paravertebral kas morfolojisi üzerine gerçekleştirilen çalışmalarda temel olarak kaslardaki lipoatrofi ile kronik alt bel ağrısı arasındaki ilişki araştırılmıştır. Bizim bilgilerimize göre bu çalışma spinal yüklenmenin derecesini gösteren intervertebral disk dejenerasyon düzeyine göre paravertebral kas alanlarındaki değişimi inceleyen ilk çalışmadır. Lomber intervertebral disk dejenerasyon derecesi ile paravertebral kas alanları arasındaki ilişkinin araştırılmasıdır. Yöntem: 2018-2019 tarihleri arasında alt bel ağrısının araştırılması amacıyla kliniğimize gönderilen 2350 hastanın, lomber manyetik rezonans görüntüleme (MRG) tetkikleri retrospektif olarak değerlendirildi. Yaş ve cinsiyete bağlı intervertebral diskte izlenebilecek dejenerasyon farklılıklarını ortadan kaldırabilmek için 30-40 yaş arası 250 kadın hasta çalışma kapsamında incelendi. Her hasta için lomber paravertebral kasların alanları (multifidus, kuadratus lumborum, erektör spina ve iliopsoas kasları) ayrı ayrı ölçüldü ve mm² olarak kaydedildi. Ek olarak lomber intervertebral disk dejenerasyonunun varlığı ve derecesi Pfirrmann sınıflandırması kullanılarak değerlendirildi ve not edildi. Bulgular: Hastaların 83'ünde (%33,2) grade 1 (normal), 52 hastada (%20,8) grade 2, 18 hastada (%7,2) grade 3, 85 hastada (%34) grade 4, 12 hastada (%4,8) grade 5 dejenerasyon izlendi. İncelenen tüm kas gruplarında; hafif ve orta düzey dejenerasyonlu olgularda kas alanında artış izlenirken ileri dejenerasyonlu olgularda ise kas alanında azalma görüldü. Erektör spina kası için bu ilişki anlamlı istatistiksel korelasyon gösteriyordu (p=0,005). Sonuç: İntervertebral disk dejenerasyonu orta yaşlı kadınlarda sıklıkla izlenir (%66,8). Spinal yüklenmenin göstergesi olan intervertebral disk dejenerasyon derecesi arttıkça paraspinal kaslarda özellikle spinal kolonu temel destekleyen kas olan erektör spina kasında erken dönemde hipertrofi ilerleyen dönemde atrofi gelişir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]