Search

In the literature thrombotic microangiopathy (TMA) associated with ANCA-associated vasculitis (AAV) has only been reported in isolated case reports. Here, we report a patient with granulomatosis with polyangiitis (GPA), who presented with TMA after initiation of remission induction therapy. A 36-yearold male patient presented with dyspnea and decreased urine output. Laboratory results demonstrated elevated creatinine, low albumin, low hemoglobin, normal leukocyte and platelet count, normal LDH, and elevated acute phase reactants. Urinalysis revealed proteinuria (1275 mg/day) and an active urine sediment. Serum complement levels were normal and proteinase 3 ANCA titer was> 200 IU/ml. Urinary ultrasound revealed normal kidney sizes and normal parenchymal thicknesses with increased renal parenchymal echogenicity. A kidney biopsy revealed pauciimmune crescentic glomerulonephritis. The diagnosis was GPA and an induction treatment of pulse steroid, intravenous cyclophosphamide, and plasma exchange was initiated. After two doses of cyclophosphamide, rituximab treatment was initiated. Fifteen days after the second dose of rituximab, thrombotic microangiopathy (TMA) was considered in the patient who had no increase in hemoglobin value (despite initiation of erythropoetin) and decreased platelet count. Peripheral blood smear revealed 5-9 schistocytes in each area. A corrected reticulocyte count was elevated, and haptoglobin was low. ADAMTS13 activity was normal. Plasma exchange was not reinitiated. The kidney biopsy was re-evaluated, but no histopathological changes consistent with TMA were found. The patient was under follow-up for TMA by checking his hematological parameters once a week. Two months later, at the third month of rituximab treatment, an increase in hemoglobin and platelet values was observed. Reticulocyte percent and haptoglobin were within normal limits. His follow-up as an outpatient is continuing. In most of the reported cases of TMA associated with ANCA-associated vasculitis, TMA appeared in the course of active vasculitis. Our case is noteworthy due to the fact that TMA developed after the active phase of GPA, even after the initiation of potent remission induction therapy. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Background/aim: Activation-induced cytidine deaminase (AID) enables antibody diversity in B lymphocytes. It may also have an effect on MDS pathogenesis by causing somatic mutations and by inducing epigenetic changes in myeloid cells. This study aimed to compare AID expression of MDS patients with healthy controls, of MDS patients in different risk groups, and of MDS patients according to their treatment. Materials and methods: Total RNA was isolated and complementary DNA (cDNA) was transcribed from the peripheral blood samples of MDS patients and healthy controls. AID and the reference gene HPRT1 were analyzed using quantitative real-time PCR (QRT-PCR). AID expression relative to HPRT1 was calculated. Patients were classified into “lower risk” and “higher risk” subgroups according to their initial IPSS and IPSS-R scores and their MDS subtypes at the time of study. Patients were also divided into two groups based on receiving treatment with hypomethylating agents. AID expressions of different groups were compared using the Mann–Whitney U test. Results: Thirty MDS patients and thirty healthy controls were included. AID expression in MDS patients was significantly higher compared to healthy controls (p < 0.001). There was no significant difference in AID expression of “lower risk” and “higher risk” subgroups of patients. Patients that received hypomethylating agents did not have a significant difference in AID expression compared with patients that did not receive hypomethylating agents. Conclusion: AID expression is increased in the peripheral blood of MDS patients compared to healthy controls. However, AID expression is not significantly different in “lower risk” and “higher risk” subgroups and in patients treated with hypomethylating agents. Increased AID expression may be an early step in MDS pathogenesis. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Giriş: Tümör nekroz faktörü inhibitörleri (TNFi) standart tedavilere dirençli romatolojik hastalıklarda sık kullanılan tedaviler arasındadır. Daha önce TNFi kullanan romatoid artrit ve psoriatik artrit hastalarının %12'sinde hafif düzeyde CD4 pozitif T-hücre lenfositozu bildirilmiş olup, tedaviye ara verildiğinde lenfositozun düzeldiği gözlenmiştir. Çalışmamızda romatolojik hastalıklar için TNFi kullanan ve mutlak lenfositoz (>5,000/µL) saptanan 7 hastanın periferik kan akım sitometrisi sonuçları bildirilmektedir. Olgu: Hastalardan biri erkek, altısı kadındı. İki hasta ankilozan spondilit, 5 hasta romatoid artritti. Üç hasta sertolizumab pegol, 2 hasta infliksimab, 1 hasta adalimumab, 1 hasta etanersept kullanıyordu (Tablo 1). Tüm hastalara akım sitometrisi yapıldı. İnfliksimab kullanan bir ankilozan spondilit hastasına kronik lenfositik lösemi tanısı kondu, hematolojinin tedavisiz izlem kararı aldığı hastaya infliksimab yerine sekukinumab başlandı; hastanın takiplerinde lenfositozu artmaya devam etti. Geri kalan 6 hastada akım sitometrisiyle periferik T-hücre lenfositozu saptandı. Bu 6 hastadan birinde lenfositoz saptandığı için ritüksimaba geçilirken diğer 5 hasta başlangıçta TNFi kullanmaya devam etti. Daha sonra bu 5 hastadan ikisinde yüksek hastalık aktivitesi nedeniyle TNFi tedavisi kesildi (bir hastada ritüksimaba, bir hastada tosilizumaba geçildi). TNFi'ye devam eden bir hasta takip dışı kaldı. TNFi'lerine devam eden iki hastada takiplerde hafif (mutlak olmayan) lenfositoz devam etti. Bir hastanın lenfositozu ritüksimaba geçince normale döndü. Tosilizumaba geçilen bir hastada ve ritüksimaba geçilen diğer hastada mutlak lenfositoz tablosu devam etti (Tablo 2). Sonuç: TNFi kullanan romatolojik hastalarda mutlak lenfositoz nadir bir bulgu olup hematolojik malignitelerin dışlanması için ileri inceleme yapılmasını gerektirir. Periferik kan akım sitometrisi mutlak lenfositozun analiz edilmesi için faydalı bir yöntemdir. Hematolojik maligniteler dışlandıktan sonra TNFi almaya devam eden hastalarda mutlak lenfositozun seyri değişkendir, bulgular benzer şekilde devam edebilir. Başka bir sınıftan biyolojik tedaviye geçmek bir grup hastada lenfositozun düzelmesini sağlayabilir. Altta yatan hastalığa bağlı immün regülasyon değişiklikleri sonucu mutlak lenfositozu TNFi kullanımıyla ilişkili olmayan, tedavinin kesilmesinden sonra da persiste edebilen bir grup hasta da mevcuttur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Olgu: Elli yedi yaşında erkek hasta 2017'de tipik göğüs ağrısıyla başvuran hastaya Hb: 5,9 saptanması üzerine anemi etiyolojisi açısından araştırıldığı sırada D. coombs +4 saptanması üzerine OIHA tanısı konuldu. Sedimentasyon yüksekliği nedeniyle ileri tetkik edilen hastada toraks BT'de multipl patolojik görünümde hiler LAP ve her iki akciğerde nodüler kaviter lezyonlar saptandı. Tbc ve fungal enfeksiyon açısından yapılan incelemeler negatif sonuçlandı. LAP eksizyonu yapılan hastada parakortikal alanda trabeküller oluşturan plazma hücreleri izlendi. Ancak klonalite lehine bulgu saptanmadı. Çekilen PET-BT'de sol akciğer alt lobda 18 mm*12 mm boyutlarında malignite açısından kuşkulu görünüm saptanan hastaya eksizyonel biyopsi yapıldı. Biyopsi materyalinin patolojik incelemesi ile IgG kappa hafif zincir fenotipli lenfoplazmositer lenfoma tanısı konuldu. BORID rejimi (borteozomib-ritüksimab-deksametazon) sonrasında remisyona giren hasta takibe alındı. Bir yıl sonra başlayan karın ağrısı ve alt ekstremitede döküntü şikayetiyle tarafımıza başvurdu. Fizik muayenesinde batında yaygın hassasiyeti ve her iki alt ekstremitede palpabl purpura karakterinde döküntüleri saptandı. Batın BT'sinde duodenumda ve proksimal jejunal anslarda duvar kalınlık artışı görüldü. Toraks BT'sinde kaviter komponent dominant multipl sayıda nodül formasyonu izlendi. Ön planda lenfoplazmositer lenfomayla ilişkili düşünüldü. Alt ekstremitedeki döküntülerinden punch biyopsi alındı. Papiller dermiste birkaç küçük çaplı damar duvarında granüler karakterde IgA-C3 birikimi saptandı. Serum kreatinin değerinde progresyon, nefrotik düzeyde proteinüri, aktif idrar sedimenti olması nedeniyle böbrek biyopsisi yapılan hastada 24 glomerülün 12'sinde sellüler kresent ve immünfoloresan incelemede IgA-C3 birikimi saptandı. Kongo ve kriyoglobulin negatif saptandı. Böbrekte selüler kresentik IgA vasküliti saptanan hastaya pulse metilprednizolon ve siklofosfamid indüksiyon tedavisi uygulandı. Lenfoplazmositer lenfoma hastalık durumunu değerlendirmek açısından kemik iliği biyopsisi yapıldı ve PET/BT çekildi. Kemik iliği aspiratı ve biyopsisinin değerlendirmesinde lenfoplazmositer lenfoma lehine infiltrasyon saptanmadı. PET/BT'de sağ akciğer üst lob apikal segmentte 30*20 mm'lik artmış FDG tutulumu saptandı. Klinik olarak lenfoma progresyonu kabul edilerek Ibrutinib-deksametazon tedavisi başlanması planlandı. Sonuç: Vaskülitler malignitelerin seyrinde ortaya çıkabilir. Bu olgu literatürde bildirilen ilk lenfoplazmositer lenfoma seyrinde görülen sistemik IgA vasküliti olgusudur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Herediter periyodik ateş sendromları tekrarlayan ateş ve vücudun belirli bölgelerini etkileyen ve kendiliğinden düzelen enflamasyon ataklarıyla seyreden genetik hastalıklardan oluşur. Ülkemizde bu kapsamda incelenen hastaların büyük çoğunluğu Ailevi Akdeniz ateşi (AAA) ile ilişkili olduğundan genetik incelemelere MEFV geniyle başlamak en uygun yoldur. MEFV geninde patojenik varyant saptanmayan ya da klinik bulguları uyumlu olmayan hastalarda diğer otoenflamatuvar hastalık genlerinin taranmasına ihtiyaç vardır. Çalışmamızda kliniğimizde bu nedenle taranan hastaların genetik inceleme sonuçları sunulmaktadır. Yöntem: Nisan 2019-Mayıs 2022 tarihleri arasında genetik bilim dalıyla beraber, IonTorrent platformu ve Hedefli Yeni Nesil Dizileme yöntemiyle, 22 genin tüm ekzonları ve 10 bp intron sınırları tarandı ve klinik bulgularla ilişkisi değerlendirildi. Bulgular: Yüz yirmi üç hasta (53 erkek, 70 kadın hasta; ortalama yaş 41,0±12,3) taramaya alındı, 48 hastada (%39) klinik bulguları tam açıklayamayan MEFV mutasyonunun varlığı bilinmekteydi. Infevers ve ClinVar veritabanları kullanılarak mutasyon sonuçları selim (%7,9), muhtemel selim (%2,3), önemi belirsiz (VUS) (%47,2), patojenik (%14,8), muhtemel patojenik (%5,1), sınıflandırılmamış (%6,5) olarak değerlendirildi. Yirmi beş (%20,3) hastada genetik tarama negatif sonuçlandı. Saptanan varyantlar açısından patojenik, muhtemel patojenik ve VUS olanların dağılımı Tablo 1'de verildi. Saptanan varyantların çoğunluğu VUS karakterindeydi. Patojenik varyantlara MEFV dışında, ADA2, MVK, NLRP12, NLRP3 ve NOD2 genlerinde rastlandı. PAN tanısı ile takip edilen 13 hastada DADA2 için tarama yapıldı ve 2 hastada (%15,4) ADA2 mutasyonu görüldü. İncelenen 56 (%45,5) hastanın kliniğinde tekrarlayan ateş atakları olup, toplam 89 (%72,4) hastada atakta veya ataklardan bağımsız akut faz yüksekliği vardı. Fenotipgenotip ilişkisi yönünden alt grup analizleri henüz tamamlanmadı. Sonuç: Otoenflamatuvar özellikleri nedeniyle incelenen ve AAA-dışı hastalıkları açısından değerlendirilen hastalarda VUS mutasyonların daha sık saptanması, erişkin hastalarda görülen, klinik bulguları daha değişken tablolarla uyumludur. Bu varyantların klinik bulgularla örtüşen özelliklerinin gösterilmesi ek incelemeler ve uzun süreli gözlemlerle mümkün olabilecektir. Patojenik varyantların yanı sıra, muhtemel patojenik ve VUS genetik varyantların doğru yorumlanması tanı konulması ve tedavi planlanması açısından önem taşımaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: 1997 ACR, 2012 SLICC ve 2019 EULAR/ACR sınıflandırma kriterlerinin duyarlılık ve özgüllükleri farklı popülasyonlarda ve farklı klinik koşullarda değişkenlik gösterebilmektedir. Çalışmamızın amacı, sistemik lupus eritematozus (SLE) hastalarında sınıflandırma kriterinin performanslarını karşılaştırmaktır. Yöntem: SLE hastalarının ve kontrol grubunun tıbbi kayıtları incelenmiş ve hastaların sınıflandırma kriterlerini doldurup doldurmadıkları araştırılmıştır. Klinik tanı (en az 6 aylık takip süresi ile beraber) altın standart olarak kabul edilmiştir. ANA pozitif SLE hastalarında ve kontrollerde alt grup analizi yapılmıştır. 2012 SLICC ve 2019 EULAR/ACR kriterlerini karşılamayan SLE hastaları ve her iki kriteri de karşılayan kontrol hastaları ayrıca incelenmiştir. Bulgular: Toplam 392 SLE hastası ve 294 kontrol hastası (48 farklılaşmamış bağ dokusu hastalığı, 51 Sjögren hastalığı, 43 idiyopatik enflamatuvar miyopati, 50 sistemik skleroz, 52 primer antifosfolipid sendromu, 15 romatoid artrit, 15 psöriatik artrit ve 20 ANCA ilişkili vaskülit) çalışmaya dahil edilmiştir. Tablo 1, üç sınıflama kriterinin duyarlılık, özgüllük, pozitif ve negatif prediktif değerlerini göstermektedir. Tablo 2, üç sınıflama kriterinin yalnızca ANA pozitif SLE hastaları ve kontrollerdeki performansını ortaya koymaktadır. SLE tanısı ile izlenmekte olan 11 hasta 2012 SLICC ve 2019 EULAR/ACR kriterlerini karşılamamaktadır. Dokuz Sjögren sendromu, 5 antifosfolipid sendromu, bir dermatomiyozit ve bir sistemik skleroz hastası ise her iki sınıflandırma kriterini de karşılamaktadır. Sonuç: SLE kohortumuzda her üç kriter seti de yeterli özgüllüğe sahip olmakla birlikte 1997 ACR kriterlerinin duyarlılığı ve negatif prediktif değeri yetersizdir. Klinik olarak SLE tanısı düşünülen bazı olgular yeterli sayıda kriteri karşılamadığı için 2012 SLICC ve 2019 EULAR/ACR kriterleri tarafından SLE olarak sınıflandırılamamıştır. En çok Sjögren hastalığı ve antifosfolipid sendromu tanılı hastalar 2012 SLICC ve 2019 EULAR/ACR kriterleri tarafından SLE olarak sınıflandırılmaktadır. 2019 EULAR/ACR ve 2012 SLICC kriterlerinin performansı birbiriyle karşılaştırılabilir düzeydedir, ancak yalnızca ANA pozitif hastalar ve kontroller değerlendirmeye alındığında her iki kriter setinin özgüllüğü %90'ın altına düşmektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Sistemik lupus eritematozus (SLE) ve antifosfolipid sendromlu (APS) hastalardaki pulmoner hipertansiyonla (PHT) ilişkili çalışma sayısı kısıtlıdır. Çalışmamızın amacı merkezimizdeki PHT'si olan SLE ve/veya APS hastalarının belirlenmesi, klinik ve laboratuvar özelliklerinin gösterilmesidir. Yöntem: Merkezimizdeki 1.200 SLE, 250 APS hastasının kayıtları PHT açısından incelenmiştir. PHT ekokardiyografide sistolik pulmoner arter basıncının (sPAB) en az 30 mmHg olması şeklinde tanımlanmıştır. Bu hastaların bir bölümüne kontrol ekokardiyografi yapılmış, kontrol ekokardiyografide PHT saptanan hastaların klinik, laboratuvar ve ekokardiyografik özellikleri değerlendirilmiştir. Bu hastalardan PHT'yi sağ kalp kateterizasyonu (SKK) ile saptanan hastalar ayrıca incelenmiştir. Bulgular: Kırk dokuz hastada kontrol ekokardiyografide PHT saptandı. Hastaların 4'ü (%8,2) erkek, 45'i (%91,8) kadındı. Yaş ortalaması 49,5±12,9'du. Hastaların 18'inde (%36,7) APS mevcuttu (5 primer). Kalp kapak hastalığı 23 hastada (%46,9), pulmoner emboli 10 hastada (%20,4), interstisyel akciğer hastalığı (İAH) 7 hastada (%14,3) mevcuttu. İlk ekokardiyografideki ortalama sPAB 43,6±18,5 mmHg, kontrol ekokardiyografideki ise 38,4±8 mmHg saptandı. PHT tedavisinde 35 hasta (%71,4) immünosupresif, 24 hasta (%49) antikoagülan ve 10 hasta (%20,4) spesifik tedavi almıştı. Bu gruptaki SLE hastalarının ilk ekokardiyografi sırasındaki ortalama SLEDAİ skoru 6,9±7,7 ve ortalama SLICC skoru 3,5±1,8 olarak belirlendi. Ön planda vaskülitik PHT düşünülen SLE hastalarında yüksek SLEDAİ skoru (4 ve üzeri) bulunma sıklığı (p<0,001) ve PHT saptanması sonrası immünosupresif tedavi başlanma sıklığı (p=0,001) diğer hastalara göre daha yüksekti. Ön planda vaskülopatik PHT düşünülen SLE hastalarında Raynaud fenomeni sıklığı (p=0,005) ve anti-Sm veya anti Sm/RNP pozitifliği sıklığı (p<0,001) diğer hastalara göre daha yüksekti. Bu hastalardan 14'ünde PHT varlığının SKK ile gösterildiği belirlendi. On dört hastanın klinik, laboratuvar, ekokardiyografik ve hemodinamik özellikleri Tablo 1 ve Tablo 2'de gösterilmiştir. Sonuç: SLE hastalarında PHT etiyolojisi multifaktöriyel olabilir, her hastada pulmoner tromboemboli, sol kalp hastalıkları ve İAH dışlanmalıdır. Genel hastalık aktivitesi yüksek olan hastalarda pulmoner vaskülit olasılığı, Raynaud fenomeni olan anti-Sm+ veya anti-Sm/RNP+ hastalardaysa pulmoner vaskülopati olasılığı akılda tutulmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Competing Interests: Conflicts of interest and sources of funding: none declared.

Management of peritoneal surface malignancies has gradually evolved by the introduction of cytoreductive surgery in combination with intraperitoneal chemotherapy applications. Recently, peritoneal metastases of intraabdominal solid organ tumors and primary peritoneal malignancies such as peritoneal mesothelioma are being treated with this new approach. Selection criteria are important to reduce morbidity and mortality rates of patients who will experience minimal or no benefit from these combined treatment modalities. Management of peritoneal surface malignancies with this current trend is presented in this review.