Search

Background:Association between endocan and non-traditional anthropometric indices, as distinct cardio -vascular disease risk factors, has not been examined inprevious studies. Endocan is a novel inflammationbiomarker with its higher levels involved in cardiometabolicdiseases development. Taking into consideration thatobesity is an independent risk factor for many cardio -metabolic diseases, we aimed to explore the relationshipbetween endocan levels and novel anthropometric indices i.e., body adiposity index (BAI), cardiometabolic index(CMI), a body shape index, body roundness index, conicityindex, lipid accumulation product index and visceraladiposity index and traditional ones i.e., waist circum -ference, hip circumference, body mass index, waist-to-height ratio and waist-to-hip ratio in adult population.Methods:A total of 177 participants were included.Anthropometric indices and biochemical parametres weremeasured. Results:Univariate regression analysis demonstrated posi-tive correlations of endocan and almost all anthropometricdata. To explore independent associations of endocan andanthropometric parameters, the Model which fulfilled crite-ria for ordinal regression testing was created. Adjusted odds for BAI given in the Model (OR=1.120, 95% CI1.036–1.212, P=0.004), demonstrated that a rise in BAIby 1 unit increased the probability of higher endocan con-centration by 12%. As well, a rise in CMI for 1 unit,increased the probability for higher endocan levels for 2.6times (OR=2.599, 95% CI 1.006–6.712, P=0.049). Atotal of 20.1% of variation in endocan levels could beexplained by this Model.Conclusions:Non-traditional obesity indices, BAI and CMIindependently correlated with higher serum endocan levelsin adult population. Uvod: Povezanost endokana sa netradicionalnim antropometrijskim parametrima, kao različitim faktorima rizika za kardiovaskularne bolesti, nije ispitivana u prethodnim studijama. Endokan je novi biomarker inflamacije, čije su veće vrednosti zabeležene kod kardiometaboličkih poremećaja. Znajući da je gojaznost nezavisan faktor rizika za mnoga kardiometabolička oboljenja, cilj je bio da se ispita povezanost endokana i novih antropometrijskih pokazatelja tj. indeks telesne gojaznosti (BAI), kardiometabolički indeks (CMI), indeks oblika tela, indeks zaokruženosti tela, indeks koniciteta, indeks produkata lipidne akumulacije i indeks visceralne gojaznosti i onih tradicionalnih tj. obim struka, obim kukova, indeks telesne mase, odnos obim struka/telesna visina, odnos obim struka/obim kukova u populaciji odraslih. Metode: Ukupno 177 ispitanika je učestvovalo u istraživanju. Mereni su antropometrijski i biohemijski parametri. Rezultati: Univarijantna regresiona analiza je pokazala pozitivnu korelaciju endokana i skoro svih ispitivanih antropometrijskih parametara. U cilju daljeg ispitivanja postojanja nezavisnih korelacija endokana i antropometrijskih parametara, kreiran je Model koji je zadovoljio kriterijume za ordinalnu regresiju. Prilagođeni Odds-ovi za BAI u Modelu (OR=1,120, 95% CI 1,036-1,212, P=0,004), su pokazali da je porast BAI za 1 jedinicu povećao verovatnoću za porast koncentracije endokana za 12%. Takođe, porast CMI za 1 jedinicu, povećao je verovatnoću za veće vrednosti endokana za 2,6 puta (OR=2,599, 95% CI 1,006-6,712, P=0,049). Ukupno 20,1% varijabiliteta u vrednostima koncentracije endokana može biti objašnjeno ovim Modelom. Zaključak: Netradicionalni pokazatelji gojaznosti, BAI i CMI su nezavisno povezani sa većim vrednostima endokana u populaciji odraslih.

Terapija z mehansko podporo levega prekata (LVAD, angl. left ventricular assist device) se je v zadnjih dveh desetletjih uveljavila kot uspešna strategija zdravljenja dokončne oblike srčnega popuščanja, ki jo po trenutno veljavnih smernicah ameriških in evropskih strokovnih združenj ponujamo zgolj najbolj prizadetim posameznikom z dokončno odpovedjo srca in z najslabšo prognozo – torej inotropno odvisnim bolnikom in tistim, ki so zaradi hemodinamske nestabilnosti že zdravljeni z začasno mehansko podporo. Leta 2015 in 2017 objavljeni eno- in dveletni rezultati ROADMAP študije so pokazali, da zdravljenje z LVAD-om ne izboljša eno- in dveletnega preživetja, fizične zmogljivosti in kvalitete življenja zgolj pri najbolj prizadetih bolnikih s srčnim popuščanjem, pač pa tudi pri nekaterih manj prizadetih, inotropno neodvisnih bolnikih s kroničnim popuščanjem srca. Žal pa ostaja danes nepojasnjeno, na podlagi katerih kliničnih in/ali laboratorijskih kazalnikov bi lahko med izjemno heterogeno skupino inotropno neodvisnih bolnikov s kroničnim srčnim popuščanjem najlažje določili tiste posameznike, ki bi jim z zgodnjim zdravljenjem z LVAD-om dejansko izboljšali kvaliteto življenja in podaljšali preživetje. Rezultati številnih do sedaj opravljenih študij nakazujejo, da nekateri novi biološki kazalniki, ki odslikavajo kompleksne patofoziološke spremembe, ki se dogajajo v sklopu srčnega popuščanja, bolje napovedujejo napredovanje bolezni in pojav neželenih dogodkov kot obstoječi in trenutno uveljavljeni klinični in laboratorijski napovedniki. Namen naše raziskave je bil opisati so plazemske vrednosti novega kazalca endotelijske disfunkcije endokana pri bolnikih s stabilnim kroničnim srčnim popuščanjem, ugotoviti ali so vrednosti višje pri posameznikih, pri katerih bolezen v srednjeročnem obdobju napreduje do te mere, da potrebujejo inotropno podporo ali pa celo umrejo in dognati ali bi lahko endokan služil kot kriterij izbora najboljših kandidatov za zgodnje zdravljenje z LVAD-i med inotropno neodvisnimi bolniki s srčnim popuščanjem. In the last two decades, Left Ventricular Assist Device (LVAD) therapy has become an established treatment strategy for advanced heart failure (HF) patients, conventionally offered only to individuals on the extreme end of the disease spectrum: inotrope-dependent patients and those on temporary mechanical support. Recently published one- and two-year results from Risk Assessment and Comparative Effectiveness of Left Ventricular Assist Device and Medical Management in Ambulatory Heart Failure Patients (ROADMAP) study indicate, that LVAD therapy may improve survival, physical performance and quality of life also in selected ambulatory, non-inotrope dependent HF patient population in which morbidity and mortality burden remains high despite optimal medical therapy. Currently, however, it remains poorly defined which of these less sick HF patients would most likely benefit from early LVAD support due to progressive deterioration of their underlying disease. Although numerous studies have identified selected clinical parameters such as age, gender, HF aetiology, LVEF, NYHA class and NT-proBNP level as independent predictors of adverse HF prognosis, considerable data suggests that objective measure of subclinical disease and pathophysiological derangements related to HF, such as neuro-humoral activation, endothelial dysfunction or low-grade inflammation, may provide estimation of morbidity and mortality risk beyond clinical parameters. Our aim in the present study was to describe baseline values of a novel marker of endothelial dysfunction endocan in individuals with chronic HF and to evaluate the potential prognostic impact of the novel biomarker on morbidity and mortality in ambulatory HF patients in order to determine whether the extend of endothelial dysfunction determined by endocan measurements could potentially assist in patient selection for early LVAD support in individuals with chronic HF.

Obez bireylerde aterosklerozdaki en önemli erken değişiklik endotel disfonksiyonudur. Sistemik inflamatuvar belirteçlerin yükselmiş serum seviyeleri endotel disfonksiyonu ile ilişkili bulunmuştur. Endocan (Endotel hücre spesifik molekülü-1, ESM-1)'ın inflamatuar bir belirteç olduğu ve endotel disfonksiyonu patofizyolojisinde rol oynadığı bildirilmiştir. Bu çalışmada, serum endocan düzeylerinin obez bireylerdeki endotel disfonksiyonunun varlığı ve şiddeti ile ilişkisinin olup olmadığını ve sICAM-1, adiponektin, inflamasyon markerı olan hsCRP (yüksek duyarlıklı c-reaktif protein) düzeyleri ve karotis intima media kalınlığı (CIMT) ile olan ilişkisini araştırmayı amaçladık. Vücut Kitle Endeksi (VKİ) ≥30kg/m² olan 76 obez kadınla, VKİ˂25kg / m² olan 53 kontrol grubu kadında, serum endocan, sICAM-1, adiponektin, hsCRP düzeyleri ve CIMT'ı değerlendirdik. Obez kadınlarda kontrol grubuna göre sICAM-1 (p=0,01), hsCRP (p˂0,001), CIMT (p˂0,001) düzeyleri anlamlı olarak daha yüksek bulunurken, adiponektin (p=0,006) düzeyleri kontrol grubuna göre obez kadınlarda anlamlı olarak daha düşüktü. Serum endocan düzeyleri obez (470.5± 171.3 pg/ml) ve kontrol (471.9± 146.3 pg/ml) gruplarında benzer saptandı (p=0,732). Serum endocan düzeyleri ile endotel disfonksiyon belirteçlerinden olan hsCRP (r=-0,021), ICAM-1 (r=-0,054), adiponektin (r=0,113) ve CIMT (r=-0,060) arasında korelasyon saptanmadı. Sonuç olarak bu çalışmada, endocanın obezite ile ilişkili endotel disfonksiyonu için iyi bir belirteç olmadığı bulunmuştur. Obezitedeki inflamatuar süreçlerin düzenlenmesinde endocanın rolünü araştıran başka çalışmalara ihtiyaç vardır. Endothelial dysfunction is one of the most important early change of atherosclerosis in obese individuals. High levels of systemic inflammatory markers are associated with endothelial dysfunction. Endocan (Endothelial cell spesific molecule-1, ESM-1), is a potential inflamatuary marker and has been reported to play a role in the pathophysiology of endotelial dysfunction. We aimed to assess whether serum endocan levels are correlated with the presence and severity of endothelial dysfunction and relationships with sICAM-1, adiponectin, marker of inflamation: high sensitivity c-reaktif protein (hsCRP) levels and CIMT in obese subjects. We evaluated serum endocan, sICAM-1, adiponektin, hsCRP levels and CIMT in 76 obese women (BMI˃30kg/m²) and 53 controls (BMI˂25kg/m²). sICAM-1 (p=0,01), hsCRP (p˂0,001), CIMT (p˂0,001) were significantly higher and adiponectin (p=0,006) was significanly lower in obese women than in controls. Serum endocan levels were similarly in obese (470.5± 171.3 pg/ml) and control (471.9± 146.3 pg/ml) groups (p=0,732). Serum endocan levels were not correlated with markers of endothelial dysfunction hsCRP (r=-0,021), ICAM-1 (r=-0,054), adiponectin (r=0,113) and CIMT (r=-0,060) in obesity. In conclusia we found that endocan is not a good marker of endothelial dysfunction related with obesity. Other studies are necessary in order to evaluate the role of endocan in the regulation of inflammatory processess in obesity. 112

Amaç:Multiple Skleroz (MS); merkezi sinir sisteminin yineleyici ya da ilerleyici, inflamatuar, demiyelinizan, dejeneratif hastalığıdır.Genetik yatkınlık zemininde çevresel etmenler ve otoimmün yanıt hastalık patogenezinde suçlanan önemli faktörlerdir. Lezyonların perivasküler yerleşme eğilimli olması,endotel hasarınıpatogenezde suçlanan hedeflerden biri yapmıştır. Endokan ise inflamatuar hastalıkların, vasküler ve endotelial hasarın, tümör progresyonu ve adezyonunun, anjiogenezisin önemli bir belirteci olarak tanımlanmıştır. Çalışmamızda Relapsing-Remitting Multiple Skleroz (RRMS) hastalarında remisyon ve relaps dönemlerinde ölçülen serum endokan, C-Reaktif Protein (CRP) ve Nötrofil/Lenfosit Oranı (NLR) düzeylerini karşılaştırmayı planladık. Bu çalışma ile RRMS hastalığının fizyopatolojisine, takip ve yeni tedavi yöntemleri açısından katkı sunmayı amaçladık.Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı'nda klinik ve tanısal testler sonucu 2010 Mc Donaldkriterlerine göre kesin RRMS tanısı alan 53 remisyon, 30 atak ve atak sonrası RRMS hastası ve 44 sağlıklı gönüllü alındı. RRMS tanısı almış remisyon dönemindeki hastalardan ve sağlıklı kontrol grubundan bir kez, atak dönemindeki hastalardan atak sırasında ve ataktan bir ay sonra olmak üzere iki kez kan örneği alındı. RRMS hastalarında atak döneminde,ataktan bir ay sonra ve remisyon döneminde ölçülen endokan, CRP ve NLRdüzeyleri kendi arasında ve sağlıklı kontrol grubu ile karşılaştırıldı.Çalışılan parametreler hastalık süresi, atak sıklığı, Expanded Disability Status Scale (EDSS) , uygulanan tedavi ve Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG) lezyon yükü ile karşılaştırıldı.Bulgular: Endokan, CRP ve NLR düzeyi RRMS grubunda sağlıklı kontrol grubuna göre anlamlı derecede yüksekti (p0,05). Hastalık süresi, EDSS, atak sıklığı ve MRG lezyon yükü ile endokan, CRP ve NLR değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlıkorelasyon yoktu(p>0.05).Yapılan korelasyonlarda MRG lezyon lokalizasyonları ve EDSS skoru; hastalık süresi ve atak sıklığı arasında istatistiksel olarak güçlü pozitif bir ilişki vardı (p0.05). Furthermore, Endocan, CRP and NLR levels had no statistically significant correlation with duration of disease, EDSS, attack frequency and MRG lesion load (p>0.05). There were statistically strong positive relations between MRG lesion locations and EDSS score and also between duration of disease and attack frequency in the correlations conducted (p

Yüksek Lisans Tezi, Ankilozan spondilit (AS), etyolojisi bilinmeyen kronik, inflamatuvar bir romatolojik hastalıktır. AS hastalarında hızlanmış ateroskleroz, artmış kardiyovasküler mortalite ve morbiditeye neden olmaktadır. Endotelyal disfonksiyon aterosklerozun başlangıç aşamalarından biri olabilir. Endokan yeni bir insan endotelyal hücre spesifik moleküldür. Farklı patolojilerde yükselmiş endokan seviyeleri endotelyal disfonksiyonu gösterebilmektedir. Bu yüzden, serum endokan seviyeleri ve aterosklerozu gösterebilen karotis intima media kalınlığını (carotid intimamedia thickness (CIMT)) AS hastalarında belirledik. Çalışmamıza Newyork kriterlerine göre AS tanısı konulan 57 hasta ve 50 kontrol olgusu dahil edildi. Serum endokan, interlökin-6 (Interleukin-6 (IL-6)), tümör nekrozis faktör-α (Tumor necrozis factor-α (TNF-α)), C reaktif protein (CRP) ve CIMT tüm katılımcılarda ölçüldü. Serum endokan, IL-6, TNF-α seviyeleri ELISA yöntemi ile belirlendi. Diğer serum parametreleri rutin biyokimyasal metodlar ile ölçüldü. CIMT, ekokardiyografi cihazı ile ölçüldü. Gruplar arasında; yaş, cinsiyet, serum lipid profili ve vücut kitle indeksi (VKİ) açısından fark yoktu (p> 0.05). AS hastaları kontrol grubuna kıyasla artmış serum endokan ve CIMT değerlerine sahipti (p< 0.05). Oysaki, serum IL-6 ve TNF-α gruplar arasında benzerdi. AS hastaları, aktif ve inaktif hastalar olarak ayrıldığında IL-6, TNF-α, endokan ve CIMT açısından fark yoktu. AS grubunda CIMT, hastalık süresi ve yaş ile korele idi (r= 0.597, p= 0.000; r= 0.721, p= 0.000). Endokan seviyeleri ve çalışılan parametreler arası anlamlı korelasyon saptanamadı. Çalışmamız, artmış VKİ, lipid profili gibi geleneksek risk faktörleri olmayan AS hastalarında artmış CIMT varlığını göstermektedir. AS hastalarında artmış endokan seviyeleri bulmamıza rağmen, bu popülasyondaki artan ateroskleroz varlığına endokan seviyeleri ve CIMT arasında korelasyon saptanamadığı için diğer faktörler etkili olmuş olabilir. AS hastalarında artan CIMT kalınlığı ile ilişkili olası belirteçlerin daha geniş olgu serilerinde araştırılmasına ihtiyaç vardır., Ankylosing spondylitis (AS) is a chronic, inflammatory, rheumatological disease with an unknown etiology. Accelerated atherosclerosis in patients with AS give rise to increased cardiovascular morbidity and mortality. Endothelial dysfunction could be the initial process in the development of atherosclerosis. Human endothelial cell-specific molecule-1 (endocan) is a novel human endothelial cell-specific molecule. Elevated endocan levels might reflect endothelial dysfunction in several pathologies. Therefore, we assessed serum endocan levels and carotid intimamedia thickness (CIMT) as a surrogate marker of atherosclerosis in patients with AS. A total of 57 patients with a diagnosis of AS according to Newyork ctriteria and 50 control subjects were included in our study. Serum endocan, interleukin-6 (IL-6), tumor necrozis factor-α (TNF-α), C reactive protein (CRP) and CIMT were measured in all participants. Serum endocan, IL-6, TNF-α levels were measured with ELISA. The other parameters were done by routine biochemical methods. CIMT was measured with Vivid 7 echocardiography device (General Electrics, Horten, Norway). No significant differences of age, gender, serum lipid profile and body mass index (BMI) were found between both groups (p> 0.05). AS patients exhibited increased serum endocan levels and CIMT compared to matched controls (p< 0.05). Whereas, serum IL-6,TNF-α were similar between grous. In patient with AS, there were no significant differences between active and inactive patients by means of IL-6,TNF-α, endocan and CIMT. In AS group, CIMT correlated with disease duration and age (r= 0.597, p= 0.000; r= 0.721, p= 0.000). We could not find any significant correlation between serum endocan levels and parameters studied. Our study shows increased CIMT in AS patients without traditional risk factors such as increased BMI, lipid profile compared to controls. Although we found increased circulating endocan levels in patients with AS, the other factors could affect increased atherosclerosis in this population because of lack of correlation between endocan and CIMT. Probable biomarkers could be related to increased CIMT in patients with AS should be investigated in larger study groups.

Background/Aims: To determine the effect of arterial blood pressure (BP) reduction on endocan and soluble cell adhesion molecules' (sCAM) plasma concentration and expression of their ligands on circulatory leukocyte subpopulations. Methods: 24 hypertensive subjects of both sexes (age: 53±8 yrs) were treated with Ca-channel blocker, amlodipin (5-10 mg/day for 8 weeks; to reach BP≤139/89mmHg). The serum sCAMs and endocan concentrations were determined by ELISA kits. Level of ICAM/VCAM ligands on leukocytes was assessed by flow cytometry. Paired t-test, or t-test were used as appropriate, with Pearson's correlation calculated; pResults: sICAM-1 and sVCAM-1 were decreased (p≤0.001 and p=0.002, respectively), while E-selectin concentration was increased after amlodipin treatment (P=0.014). CD11a/LFA-1 (ICAM-1 and endocan ligand) was significantly increased in all three cell types with BP decrease. CD15 and CD49d/VLA-4 (VCAM-1 ligand) did not change after the treatment. There was significant positive correlation of systolic and diastolic BP with ICAM-1 and VCAM-1, and significant negative correlation of systolic BP with CD11a/LFA-1. Endocan significantly positively correlated with ICAM-1. Conclusions: The increased expression of ICAM/VACM ligands, together with decrease of sCAMs and endocan suggests the de-activation of endothelium with reduction in BP, decreasing the adherence of circulatory leukocytes to endothelium; subsequently decreasing the risk for development of atherosclerosis.