Search

Anton Çehov’un dillere desten olan sanat yaşamının en son ürünü ‘Vişne Bahçesi’nin sanatçının gerek bireysel bakış açısı gerekse de sanatsal yaşamı içerisinde yeri birçok eserinden daha farklıdır. Hastalığının son evrelerine denk gelen yazım süreci sanatçıyı hem ruhen hem de fizikken derinden etkiler. Kısa yazmakta ki ustalığı bu eserinde işe yaramaz. Sanatçı eseri üzerinde çok uzun süre çalışmak zorunda kalır. Hastalığının ağır ataklarından arta kalan zamanları odasına kapanarak, çalışarak geçirir. Tüm bu zor süreçlere rağmen Çehov, ısrarla bir komedi yazmaya odaklanmıştır. Kişilerini, onların sıradan sohbetlerini, dünyaya bakış açılarını hatta kıyafetlerini bile sıradan bir şekilde kaleme alır. Oluşturmak istediği komik iskelet, dönemin değişmeye başlayan siyasi düzeni ve düşünce yapısıyla birleşince ne yazık ki sanatçının komedi olarak kaleme aldığı eseri bir drama dönüşür. Sanatçı her ne kadar kabul etmese de bu durumun en önemli nedeni eserin temelini oluşturan konunun dramatik olmasıdır. Çehov diyaloglarıyla konuyu yumuşatmaya çalışmış olsa da bu durumu onun gibi gören çok az kişi olmuştur. Sanatçıdan sonra oyunun rejisörleri K. S. Stanislavski ve V. İ. Nemiroviç-Dançenko’nun de eserde sadece bu drama yönelmesi ve oyuncularını bu yönde oynamaya sevk etmesi oyunu daha afişleri basılırken komediden bir drama çevirecektir. Sağlık sorunları nedeniyle provalara katılamayan Çehov da ne kadar çabalarsa çabalasın eserinin komedi olduğunu ne rejisörlere ne edebiyat eleştirmenlerine ne de izleyicisine ispatlamayı başaramaz. Bu çalışma sanatçının başyapıtlarından biri olan ‘Vişne Bahçesi’nin komedi mi yoksa dram mı olduğuna dair Çehov’un düşünceleri ve mücadelesini anlatmayı temel almışızdır., The latest product of Anton Chekhov's legendary art life, "The Cherry Orchard", has a different place in the artist's individual perspective and artistic life than many of his works. The writing process, which coincides with the last stages of his illness, deeply affects the artist both spiritually and physically. His mastery of writing short does not effect in this work. The artist has to study on his work for a long time. He spends the remainder of the severe attacks of his illness by closing in his room and working. Despite all these difficult processes, Chekhov persistently focused on writing a comedy. He writes his people, their ordinary conversations, their view of the world, and even their clothes in an ordinary way. When the funny skeleton he wanted to create is combined with the changing political order and mentality of the period, unfortunately, the work that the artist wrote as a comedy turns into a drama. Although the artist does not accept it, the most important reason for this situation is that the subject that forms the basis of the work is dramatic. Although Chekhov tried to soften the subject with his dialogues, very few people saw this situation like him. After the artist, the play's directors K. S. Stanislavski and V. İ. Nemirovich-Dançenko only turns to this drama in the work and encourages his actors to act in this direction will turn the theater play from a comedy to a drama even while the posters are being printed. Unable to attend rehearsals due to health problems, Chekhov, no matter how hard he tries, fails to prove to the directors, the literary critics, or the audience that his work is comedy. This study is based on explaining Chekhov's thoughts and struggle on whether the "Cherry Orchard", one of the masterpieces of the artist, is a comedy or a drama.

İngiliz politik tiyatrosu, edebi bir bildiri olmaksızın, 1960’ların sonlarında, bir grup sol görüşlü oyun yazarının politik farkındalıkla yazdığı oyunlarıyla çağdaş İngiliz sahnesindeki yerini aldı. Bu tiyatro, söz konusu oyun yazarlarının kendi ülkelerinde İşçi Partisi politikaları, dünyada da Vietnam Savaşı, Paris’teki öğrenci ayaklanmaları, Sovyet Rusya’nun Macaristan’a ve Çekoslavakya’ya müdahalesi gibi olaylar karşısındaki hayal kırıklığını yansıtmaktadır. İngiliz politik tiyatrosu oyun yazarları açık bir şekilde politik oyunlar yazdılar ve oyunlarını, ilk planda, gezici, tiyatroyu halkın ayağına götüren “fringe” tiyatro kumpanyaları aracılığıyla sergilediler. Bertolt Brecht, İngiliz politik tiyatrosunun gelişimi üzerinde en önemli etkisi olan isimlerden biriydi ama bu gerçek politik tiyatro oyun yazarları tarafından çoğu zaman inkar edilmekteydi. Brecht’in etkisi, tiyatro kumpanyası Berliner Ensemble’ın 1958’de Londra’yı ziyaretinden de önceye, II. Dünya Savaşı öncesine dayanmaktadır. 1950’ler ve 1960’lardaki İngiliz oyun yazarları ve yönetmenleri Brecht’in eserlerini hem İngiltere’de hem de Almanya’da görüp tanıma imkanı buldular ve İngiliz sahnesine de Brecht’in epic tiyatrosunu tanıttılar. İşte bu oyun yazarlarının ve yönetmenlerinin dönemi İngiltere’de politik tiyatronun gelişiminin öncülüğünü yaptı. Politik tiyatro oyun yazarları kabul etmese de Brecht’in epic tiyatrosu, İngiliz politik tiyatrosu üzerinde edebi anlamda etkisi olan en önemli unsurlardan biridir. Bu çalışma, öncelikle İngiliz politik tiyatrosunun gelişiminden kısaca bahsedecek ve sonrasında Brecht’in epic tiyatrosunun İngiliz politik tiyatro oyun yazarlarını ne kadar etkilediğini gün ışığına çıkaracaktır. En son olarak da, önde gelen politik tiyatro oyun yazarlarından biri olan David Hare’in Fanshen (1975) adlı oyunundaki Brecht etkilerini araştırıp gözler önüne serecektir., British political drama took its place on contemporary British stage without the boundaries of a certain manifesto but with the political consciousness of a group of leftist playwrights in the late 1960s. It reflected the disillusionment of these playwrights with the Labour Party politics at home and with some worldwide events like the Vietnam War, student riots in Paris, Soviet Russia’s interventions in Hungary and in Czechoslovakia. British political dramatists wrote explicitly politically and produced their plays, in the first place, by the help of fringe theatre companies, which were touring and which took theatre to the public. Bertolt Brecht was one of the most important literary influences on the development of British political drama, which was mostly denied by political dramatists. Brecht’s impact dated back not only to his theatre company Berliner Ensemble’s visit to London in 1958 but even before the World War II. British playwrights and directors in 1950s and 1960s got acquainted with Brecht’s works both in Britain and in Germany and they helped to introduce Brecht’s epic theatre on British stage. This generation of playwrights and directors paved the way for the development of political drama in Britain. Even though political dramatists did conceal, Brecht’s epic theatre was, in literary terms, one of the greatest influences on political drama. This study will briefly talk about the development of British political drama and then it will reveal to what extent Brecht’s epic theatre affected British political playwrights. Lastly, it will explore Brechtian influences in a play Fanshen (1975) by one of the representative political playwrights, David Hare.

Bu çalışmanın amacı, İç Savaş öncesi Amerika toplumunda bebek gösterilerinin ailede, çocuk yetiştirmede, anne ve bebek bedenlerinin nesneleştirilmesinde ikili cinsiyet mantığının nasıl teşvik edildiğini İç Savaş öncesi Amerikan biyopolitiğiyle ilişkilendirerek araştırmaktır. Bu çalışma ilk olarak 1854 yılında tarım fuarlarının parçası olarak düzenlenen ilk bebek gösterilerinin biyopolitik yönlerini, bu olayların gazetelerdeki yansımalarına odaklanarak inceleyecektir. Daha sonrasında Phineas Taylor Barnum’un bebek gösterilerini ticari başarı için ucube gösterilerinin içine katarak 1855 yılında yeniden halka sunmasına değinilecektir. Bu çalışma Barnum’un gösterilerinde; beyaz Amerikan bebeklerinin üretilmesinin şovlarda düzenlenen anketlerde ve doktorların anne ve bebekleri değerlendirmedeki incelemelerinde nasıl teşvik edildiğini ve bu kıstasların en iyi Amerikan bebeğinin niteliklerini belirlemede öjenik bir normallik aşıladığını savunacaktır. Son olarak, anormal “ucubeler” ve “tuhaflıklar”ın “melek” bebeklerle yan yana getirilmesinin Barnum'un Amerikan müzesi aracılığıyla gerçekleştirilmesi, bu çalışmanın savunduğu üzere, Barnum müzesinin, kurallara uygun orta sınıf Amerikan aile yapısı yaratmak amacıyla bir Amerikan aile miti kurup söylemsel bir tarihsel gerçeklik oluşturmaya ve bunu teşvik etmeye çalışması ve bunu Amerikan ailesi üzerinde heterotopik bir otorite olarak güç/bilgi yetkisini kullanarak yapmasıyla açıklanacaktır., The purpose of this study is to examine the function of baby shows in antebellum America in instigating binary logic of gender in family, child rearing, objectification of both infantile and maternal bodies; all of which are closely tied to the biopolitics of the antebellum America. This study will first look at the biopolitical aspects of the first baby shows organized as part of agricultural fairs in 1854 by focusing on the coverage of such events by newspaper articles. Then it will follow Phineas Taylor Barnum’s re-introduction of baby shows along with his freak shows in 1855 for commercial success. In Barnum’s shows, this study finds, the reproduction of properly bred white American babies is promoted through questionnaires and examinations of doctors in the evaluation of babies as well as the mothers to instill a eugenic normalcy with regards to determining the qualities of the best American baby. Lastly, the juxtaposition of the abnormal “freaks” and “oddities” with “cherubic” babies is realized through Barnum’s American museum which, as this study will argue, serves as a heterotopia in the sense that Barnum’s museum attempts to establish and thereby instigate a discursive historical truth of the proper middle-class American family in the form of a myth by exercising the power/knowledge over the American family as a heterotopian authority.

Mazhar ul İslam, çağdaş Urdu edebiyatının önde gelen yazarlarından biridir. Eserlerinde kullandığı romantik, realist, sürrealist ve sembolist kavramlardan dolayı, yazarın zıt ya da uyumsuz yorumların uyumlu hale getirilmesine olanak sağlayan üslubu, yazarın en önemli özelliği olarak tanımlanır. Mazhar ul İslam’ın öykülerindeki olaylar ve karakterler genellikle Pakistan toplumunun edebi bir yansımasıdır. Aynı zamanda yazar kendi iç dünyasının izlerini okuyucuya taşımaktan da çekinmez. Mazhar ul İslam, yerel duygu ve olayları eserlerine yansıtırken, çoğu zaman dünya edebiyatındaki popüler edebi yapıları bir araç olarak kullanır ve Urdu edebiyatının evrenselleşme sürecine dolaylı olarak katkıda bulunur. Yazarın temel edebi özelliği, gerçekliği gizeme dönüştüren ve ardından gizemli olanın gerçek manasını hakikatle buluşturan, zamansız ve mekânsız bilişsel sürecin başlamasına izin veren bir yazım tarzına sahip olmasıdır. Müellifin eserleri, hayatının vesikalarıdır ve bu nedenle, ruhuna işleyen duygusal tecrübeler, geçirdiği evreler ve gözlemlediği dünyevî meseleler onun edebî tekniğinin temelini oluşturur. Yazarın anlatısındaki özgürlük, muhalefet ve zıtlıklardan doğan ön koşulsuz uyum, bu kontrast yaşam deneyimlerinden beslenir. Bu çalışmada Mazhar ul İslam'ın hayatı ve kariyeri hakkında temel bilgiler sunulmaya çalışılmış ve yazarın öyküleri tematik bir bağlamda analiz edilmeye çalışılmıştır., Mazhar ul Islam is one of the leading authors of contemporary Urdu literature. Due to the romantic, realist, surrealist, and symbolist concepts used in his works, the author's style, which allows contrasting or incompatible interpretations to be harmonized, is described as his most important feature. The events and characters in the stories of Mazhar ul Islam are generally a literary reflection of Pakistani society. At the same time, the author does not hesitate to bring the traces of his inner world to the reader. While reflecting local feelings and events in his works, Mazhar ul Islam mostly uses trend literary structures in world literature as a tool and indirectly contributes to the universalization process of Urdu literature. The main literary feature of the author is that he has a style of writing that transforms reality into mystery and then brings the real meaning of the mysterious with reality, allowing the cognitive process to begin without time and space. The works of the author are in the form of documents of his life, and therefore the emotional experiences that penetrated his soul, the stages he passed and the worldly issues he observed form the basis of his literary technique. The unconditional harmony arising from freedom, opposition and contrasts in the author's narrative is nourished by these contrasting life experiences. In this study, basic information about Mazhar ul Islam's life and career have been tried to be presented and the author's stories have been tried to be analyzed in a thematic context.

Ye Shengtao 叶圣陶 (October 28, 1894 – February 16, 1988), known as Ye Shaojun 叶绍钧, was born on October 28, 1894 in Suzhou, Jiangsu Province. He was a Chinese modern writer, educator, journalist, publisher and politician. He was recognized as one of the pioneers of modern Chinese storytelling. The author, known for his short stories and stories for children's literature, did a lot of work in the field of education. His educator personality influenced the theme of his stories and was loved more by the public. He chose the troubles of the local people as a theme in his stories and wrote his works with the point of view of reality in Chinese literature. He skillfully wrote the life stories of ordinary people and the difficulties they faced, and used the literary features of the literary movements of the Fourth of May period in terms of expression and language-style. He published numerous stories in which the boundaries between reality and fiction are blurred. Under the influences of the May Fourth Movement, Ye Shengtao indulged himself in his literary career and He subscribed to the philosophy that "Literature is for life" (文学为人生) and reality (现实主义).In this study, the author's storyteller identity and his work Mr. Pan In Distress (潘先生在难中) were examined. The story was examined in terms of theme and narrative features; character traits, time and place. The story of "Mr. Pan in Distress" narrates the school principal's efforts to protect his family during the war, and and man's volatile psychological mood. The literary features of the story, the individuality of the character, the mood in difficulty and the troubles he experienced made the story interesting., Modern yazar, eğitimci, gazeteci, yayıncı ve politikacı olarak tanınan Ye Shengtao 叶圣陶 (28 Ekim 1894 - 16 Şubat 1988), -daha önce Ye Shaojun 叶绍钧 olarak bilinen-, 28 Ekim 1894'te Jiangsu Eyaleti, Suzhou'da doğdu. Modern Çin hikâyeciliğinin önde gelen temsilcilerinden biri olarak tanınır. Kısa öyküleri ve çocuk edebiyatına kazandırdığı eserlerle tanınan yazar aynı zamanda eğitim alanında da çok sayıda çalışma yapmıştır. Eğitimci kişiliği, hikâyelerinin temasını etkilerken, halk tarafından daha sevilmiştir. Hikâyelerinde yerel halkın yaşadığı sıkıntıları tema olarak seçerken Çin edebiyatında gerçeklik bakış açısı ile eserlerini kaleme almıştır. Sıradan halkın yaşam öykülerini ve karşılaştıkları zorlukları ustaca kaleme alan yazar, anlatım ve dil-üslup açısından Dört Mayıs dönemi edebiyat akımlarının yazınsal özelliklerini benimsemiştir. Gerçeklik ile kurmaca arasındaki sınırların belirsiz olduğu çok sayıda eseri Çin edebiyatına kazandırmıştır. Dört Mayıs Hareketi'nin etkisi altında, Ye Shengtao kendini edebi çalışmalara adamış, "edebiyat insan yaşamı içindir" (文学为人生) ve "gerçeklik" (现实主义) felsefesini benimsemiştir. Bu çalışmada yazarın hikâyeci kimliği ile Bay Pan Sıkıntı İçinde (潘先生在难中) adlı eseri incelenmiştir. Hikâye, tema ve anlatım özellikleri bakımından incelenmiş; başkahraman özellikleri, zaman ve mekân ayrıntılı tahlil edilmiştir. Bay Pan Sıkıntı İçinde adlı hikâye, ön planda okul müdürünün savaş sırasında ailesini koruma çabasını anlatırken, arka planda savaşın gerçek yüzünü ve insanın değişken psikolojik ruh halini anlatmaktadır. Hikâyenin yazınsal özellikleri kadar başkahramanın sergilediği bireysellik, zorluk içinde ruh hali, içinde bulunduğu çıkmaz hikâyenin dikkat çekici olmasını ve yıllardır okunmasını sağlamıştır.

Postmodern tarih kuramları, tarihin metinselliğini ve geçmişin gösteriminde dile olan bağımlılığı vurgular ve tarihsel olayları aktarma iddiasında olan metinlerin öznel, metin yazarının ideolojisinin güdümünde kurgusal metinler olduklarını öne sürer. Bunu yaparken de Aydınlanma ruhu ile yüceden ve retorikten arındırılan ve pozitivist bir bilim dalı olma hedefindeki tarihi tekrar estetikleştirirler ve kurgusal alana yakınlaştırır. Tarih yazımı kurgusal bir eylem, tarihsel metinler de edebiyat gibi bir söylem ürünüdür. Bu yüzden gerçek geçmişi nesnel, doğru ve tutarlı olarak aktarmak imkansızdır. Amy J. Elias, üst-tarihsel romans olarak adlandırdığı tarih ile ilişkili 1960 sonrasında yazılmış postmodern İngiliz romanlarının, postmodern tarih felsefesindeki bu karmaşık tartışmaları yansıttığını iddia eder. Gösterilemez tarihi göstermeye çalışırken de bu romanlar tarihsel yüce duygusunu tetikler. 21. Yüzyılın ilk yıllarında ise tarih felsefesindeki tartışmaların dil ve metinsellikten uzaklaşıp travma, bellek ve deneyim gibi konulara odaklandığı görülür. Bu çalışmanın amacı, Elias’ın çalışmasının kapsamı dışında kalan bu yönelim değişikliğinin izini John Banville’in Deniz (2005) adlı romanında sürmektir. Çalışma, bu romanın üst-tarihsel romans olarak bir okumasını sunarken, başkarakterin geçmişine yaptığı uzamsal ziyaretle tetiklenen tarihsel deneyimini de F. R. Ankersmit’in kavramsallaştırdığı tarihsel yüce deneyim bağlamında açıklamaya çalışacaktır. Böylelikle çağdaş İngiliz tarihsel romanının güncel tarih felsefesi tartışmalarıyla olan ilişkisi ortaya konacak ve bu romanlara farklı bir bakış açısı getirilecektir., Postmodern theories of history highlight the textual and discursive nature of history and posit historical texts as subjective and fictional texts ideologically shaped by the historian. Thus, derhetoricized and desublimated history, which has aspired to be a positivist science since the Enlightenment, is aestheticized. Historiography is compared to literary writing and historical texts are categorized as discursive products, which implies that the real past cannot be retrieved accurately. Amy J. Elias claims that post-1960s English historical novels, which she classifies as metahistorical romance, reflect these discussions on history. Trying to represent the unrepresentable past, these novels invoke the historical sublime. At the beginning of the 21st century, however, philosophical discussions on history have switched to trauma, memory, and experience. This study aims to trace this change, which is temporally beyond Elias’s argument, in John Banville’s The Sea (2005). While providing a reading of the novel as a metahistorical romance, the study will also attempt to explain the protagonist’s historical experience triggered by his spatial revisit to his past as a sublime historical experience drawing from Ankersmit’s conceptualisation. Thus, the relationship between the contemporary English historical novels and current debates on history may be clarified and a new perspective may be brought to these novels.

İnsanın ahlaki gelişiminde edebiyatın yadsınamaz bir rolü vardır. Küçük yaşlardan itibaren okunan kitaplar ve duyulan hikâyeler, kişilerin bulundukları toplumun ahlaki yapısını anlamalarına ve kendi ahlaki tutumlarını geliştirmelerine yardımcı olur. Bu yönüyle edebiyat ve ahlak/etik arasındaki söz konusu ilişki, edebiyat eleştirmenlerinin incelemelerine de konu olmuştur. Ancak postmodernizm akımı ile beraber edebî eserlerde yer alan etik ile ilgili konular konuşulamaz hâle gelmiş, etik edebî eleştiri alanından dışlanmıştır. 1980lere gelindiğinde ise edebî etik analizi tekrar popüler hâle gelmiş, kendi içinde değişimlere uğrayarak yeniden biçimlenmiştir. Bu yeni edebî etik analizi, nesnel bir analiz yöntemi ve çeşitli metotlarla edebiyat eserlerini incelemiştir. Ancak bu çabalara karşın, yeni edebî etik analizi metodolojisi de edebî çevrelerce tam anlamıyla kabul görmemiştir. Bu makalede Karma Analiz Yöntemi başlığı altında bir edebî etik analizi metodu teklif edilmektedir. Çalışmada, öncelikle edebî etik analizi hakkında teorik bir inceleme yapılmış, devamında ise teklif edilen yöntem açıklanmıştır. Son olarak bu yöntem David Walton’ın Terminal Mind (2008) adlı bilim kurgu eseri üzerinde uygulanarak örneklendirilmiştir., Literature has an undeniable role in the moral development of people. The books read and the stories heard from an early age help people to understand the moral structure of the society in which they live and to develop their moral attitudes. In this respect, the relationship between literature and morality/ethics has also been the subject of literary critics' studies. However, with the postmodernism movement, ethical issues in literary works have become unspeakable, and ethics has been excluded from the field of literary criticism. By the 1980s, literary ethical analysis became popular again and it has been reshaped by undergoing changes within itself. This new literary ethical analysis examines literary works with an objective analysis technique and various methods. However, despite these efforts, the new methodology of literary ethical analysis has not been entirely accepted by literary circles. In this article, a literary ethical analysis method is proposed under the title of Mixed Analysis Method First, a theoretical study is provided about the field of literary ethical analysis, and then the proposed method is explained. Finally, this method is exemplified by applying it to David Walton's science fiction work Terminal Mind (2008).

Speciesism, a term coined by English philosopher Richard Ryder and disseminated by Peter Singer with his book Animal Liberation (1976), expresses the discrimination which is basically caused by being a member of a certain species. However, in his approach Singer primarily defies the bias which claims that mankind has higher moral worth than animals, and as such he asserts that human beings owe moral obligations to animals. Instead of focalising such cognitive differences as faculty of reasoning or discourse between mankind and animals, Singer brings the similarities between these two species to the fore. Thus, enunciating a utilitarian view, he argues that as animals have the ability to feel pain or suffering, they should be given equal consideration. Similarly, in his book Elizabeth Costello, J.M. Coetzee explores the lives of animals and opposes to the discrimination that animals are made live through due to their species. The protagonist of the novel, Elizabeth Costello who is also an author, is against all form of maltreatment and exploitation of animals. In this context, by grounding on Singer’s notion of speciesism, Costello, who is invited to give lectures at Appleton College, subverts the principles of speciesism by voicing against the use of animals as food, test subjects, or as in the form of any goods. Therefore, the aim of this paper is to explore how Costello undermines the basic notion of speciesism through her lectures in which she attempts to examine different perspectives and approaches on animals from Aristotle and Descartes to modern era., Bir terim olarak İngiliz düşünür Richard Ryder tarafından ortaya atılan ve Peter Singer’ın Animal Liberation (1976) kitabıyla yayılan türcülük ifadesi belirli bir türün üyesi olmaktan kaynaklanan ayrımcılığı ifade etmektedir. Ancak, Singer kendi yaklaşımında insanların hayvanlardan daha yüksek manevi değere sahip olduğunu iddia eden ön yargıya karşı çıkar ve bu yüzden insanlığın hayvanlara karşı manevi yükümlülükleri olduğunu öne sürer. İnsanlar ve hayvanlar arasında ki düşünme ve konuşma gibi bilişsel farklılıklara odaklanmak yerine Singer bu iki tür arasında ki benzerlikleri öne çıkarır. Bu yüzden, faydacıl bir bakış açısına sahip olan Singer, acı veya ağrıyı hissedebildikleri için hayvanlara gereken önemin verilmesi gerektiğini savunur. Benzer şekilde Elizabeth Costello romanında J.M. Coetzee hayvanların yaşamlarını inceler ve hayvanlara ait oldukları türden dolayı dayatılan ayrımcılığa karşı gelir. Kendiside bir yazar olan romanın ana karakteri Elizabeth Costello hayvanların uğradığı her türlü kötü muamele ve istismara karşı çıkar. Bu bağlamda, Appleton College’da konferans vermeye davet edilen Costello, Singer’ın türcülük anlayışını temel alarak hayvanların besin, denek, ya da herhangi bir biçimde mal olarak kullanımına karşı çıkarak türcülüğün ilkelerini sarsmaya çalışır. Böylelikle, bu makalenin amacı konferanslarında Aristotle ve Descartes’tan modern çağa kadar hayvanlar üzerine farklı bakış açılarını ve yaklaşımları inceleyen Costello’nun türcülüğün temel kanısını nasıl yıktığını incelemektir.

This article compares Umberto Eco’s The Mysterious Flame of Queen Loana (2004) and Murat Gülsoy’s Nisyan (2013, Oblivion) in terms of how they explore the relationship between memory and selfhood. The unique multi-layered ways in which the novelists depict remembering and forgetting render such a comparative analysis insightful. In The Mysterious Flame of Queen Loana, the protagonist, who suffers from memory loss following a stroke, embarks upon a journey of remembering to re-establish who he is/was. In this journey, the books he had read become his guide as he rebuilds his sense of self through his remembering of bookish memories. Approaching the topic from the opposite direction in Nisyan, Gülsoy portrays forgetting as a fragmentation of selfhood through a writer-narrator who suffers from dementia and struggles to write his final book. In his case, his scribbles of yellow pieces of post-it notes serve as the manifestation of the dissolution of his writerly self. The two characters of the two novels lean on the un/written word in their attempts at anchoring back to life as a reader and as a writer. In these narratives, the unreliable memory work becomes the precarious connection between life and death as the un/written word becomes the life force that holds together (or not) the broken structures of memory and selfhood., Bu makale Umberto Eco’nun Kraliçe Loana’nın Gizemli Alevi (2004) ve Murat Gülsoy’un Nisyan (2013) romanlarını hafıza ve benlik arasındaki ilişkiye yaklaşımları açısından karşılaştırmaktadır. Yazarların bahsi geçen anlatılarında hatırlama ve unutma deneyimlerini sunarken kullandıkları özgün ve çok katmanlı yöntemler metinleri arasındaki karşılaştırma olanaklarını edebiyatlarının değerlendirilmesi bağlamında ilgi çekici ve anlamlı kılmaktadır. Kraliçe Loana’nın Gizemli Alevi’nde baş karakter inme geçirir ve hafızasını yitirir. Roman karakterin kaybettiği hafızasını okuduğu kitapları onlardan alıntılar yapabilecek derecede hatırlayarak geri kazanma ve böylece yitirdiği benlik algısını edebiyat aracılığıyla yeniden kurma çabalarını anlatmaktadır. Murat Gülsoy Nisyan’da hafıza ve benlik ilişkisine dair benzer meselelere hafıza sürecinin karşı tarafından, yani hastalığa bağlı unutma deneyimi açısından yaklaşmaktadır. Gülsoy’un yazar-anlatıcısı demans nedeniyle hafızasını yitirmektedir. Romanda bu sürecin bir sonucu olarak karakterin benlik algısının parçalanması ve o zihinsel şartlarda son romanını yazma çabaları anlatılmaktadır. Karakterin sarı not kağıtlarına parça parça yazdığı ve bütün bir romana dönüşemeyen karalamaları yitirilen (yazar) benliğin yansımaları olur. Bahsi geçen iki karakter de hayata tutunmak için okur/yazar olarak yazılı olan ya da yazılamayan kelimelere tutunmaya çalışırlar. Bu anlatılarda güvenirlik sorunlarıyla birlikte hafıza süreçleri (unutma/hatırlama) ölüm ve yaşam arasındaki bağı oluşturur. Yazılı olan veya yazılamayan kelimeler parçalanmış hafıza ve benlik yapılarını bir arada tutan (ya da tutamayan) hayat enerjisi görevini görür.

Divan şiirinde âşıkların şâhı olarak öne çıkan Mecnûn, bu ününü hiç şüphesiz “mecazdan hakikate ulaşan” bir âşık olması nedeniyle kazanmıştır. Mecnûn, Leylâ vü Mecnûn mesnevilerinde şairler tarafından seyr-i sülûkunu tamamlamış bir “kâmil” olarak tavsîf edilir. Batınî / tasavvufî bir yolculuk olan seyr-i sülûk, kişinin, nefs katmanlarını geçerek kemâlât düzeyine ulaşmasını ifade eder. Seyr-i sülûk, araştırmacılar tarafından Analitik Psikoloji'nin kurucusu Jung'un “bireyleşme süreci” ile zaman zaman aynı doğrultuda düşünülür. Anlatma esasına dayalı eserlerde, kahramanların döngüsü bağlamında faydalanılan bireyleşme süreci, Joseph Campbell tarafından “monomitin çekirdeği” olarak sistematize edilmiştir. Ayrılma-erginleşme-dönüş aşamaları bakımından seyr-i sülûk ile benzerlik taşıması ve yol-yolcu-yolculuk kavramlarını karşılaması, seyr-i sülûk, bireyleşme süreci ve monomitin çekirdeğinin aynı süreçlerin farklı adları olduğu düşüncesine neden olmaktadır. Bu makalede, yolculuğunu tamamlamış kâmil bir kahraman olarak Mecnûn'un, bireyleşme süreci ve monomitin çekirdeğine göre “aziz” bir kahraman olup olmadığı sorusuna cevap aranacaktır.

Yabancı dil eğitiminde öğrencinin dile olan hâkimiyeti, dili kullanmadaki başarısı, sözcük dağarcığını doğru ve etkili kullanması ile doğrudan bağlantılıdır. Bununla birlikte, eğitmen tarafından kelimelerin doğru bir biçimde anlatılması ve aktarılabilmesi de öğrencilerin öğrenme süreçlerini etkilemektedir. Rus dilinin kelime haznesi Türkçeye oranla hem daha fazladır, hem de çok anlamlı ve eş anlamlı kelimelerin sayısal olarak yoğun olduğu bir dildir. Tıpkı gramer kategorilerinde ve diğer alanlarının öğretilmesinde olduğu gibi, dilin sözcüklerinin öğretilmesinde de zorluklar yaşanmaktadır. Bu çalışmada Rusçanın kelime öğretimi sırasında ortaya çıkan zorluklar, çok anlamlılık ve eş anlamlılık kavramları çerçevesinde örnek incelemeleri ile ele alınmaktadır. Bununla birlikte bu kelimelerin anlamlarının öğretilmesinde izlenmesi önerilen anlambilimin anlam inceleme alanlarından olan semasyolojik ve onomasyolojik yaklaşımlardan da söz edilmektedir. Bu çalışmada amaç, kelime öğretimi sırasında sadece kelimelerin birincil anlamlarının verilmesinin yeterli olmadığını göstermek, anlamdan şekle ve şekilden anlama yaklaşımların özellikle çok anlamlı ve eş anlamlı kelimelerin öğretilmesinde nasıl kullanılabileceğini göstererek farkındalık yaratmaktır.

Eski Türk edebiyatı dönemi şairleri orijinalliklerini geleneğin sunduğu mecaz dağarcığına bağlı kalarak göstermek durumundaydılar. Dolayısıyla marifetlerini eldeki malzemenin işlenişinde sergilemeleri gerekiyordu. Bu durum klasik şiirin gelişimini izlemede üslup tahlillerinin önemini artırmaktadır. Bu bakış ile tahlil edilmesi gereken dil kullanışlarından biri de teşbihlerdir. Belagat kitapları teşbih örneklerinin yapısını ayrıntılı bir biçimde işlemektedir. Yaklaşım yönlerinden biri de teşbih taraflarının nicelikleridir. Belagat kitaplarındaki bu sınıflandırma ve yaklaşım, üslup tahlilleri için önemli bir yöntem sunmasına rağmen büyük ölçüde teorik kitaplara münhasır kalmıştır. Bu çalışma ilgili yöntemi ayrıntılı bir şekilde ortaya koyup tartışarak edebiyat tahlillerinde daha etkin bir şekilde kullanılmasını hedeflemektedir. Kazvînî’nin kabul gören modeline göre teşbih tarafları basit (müfred), belirtili (mukayyed) ve birleşik (mürekkeb) olarak sınıflandırılmaktadır. Konu olarak Kazvînî’nin modeli zemininde Türk belagat kitaplarındaki sınıflandırma ve şiir örnekleri belirlenmiştir. Makalenin ilk bölümünde örnek beyitler tahlil edilerek basit, belirtili veya birleşik oluşları açıklanmıştır. İkinci bölümde belagat kitaplarının teşbih taraflarının nicelikleri hakkında verdiği bazı hükümler tartışılmış, basit olduğu söylenen bir teşbih tarafının birleşik, birleşik olduğu söylenen bazı tarafların belirtili olması gerektiği savunulmuştur. Sonuç olarak birleşik teşbihlere, belirtiliden, belirtiliye ise basitten daha çok kıymet ve yer verildiği görülmüş; birleşik teşbihlerin parçalarının birçoğunun tek başına bir teşbih meydana getirebildiği tespit edilmiştir. Teşbih kısımlarının karşılaştırılmasının Türk belagat ve edebiyat bilgisi kitaplarının içeriği ve birbirleriyle ilgilerine dair verdiği bazı ipuçları da ulaşılan sonuçlardandır., The poets of the old Turkish literature period had to show their originality by adhering to the metaphorical repertoire offered by the tradition. Therefore, they had to demonstrate their ingenuity in the processing of existing material. This situation increases the importance of stylistic analysis in monitoring the development of classical poetry. A stylistic device that should be analyzed with this view is the simile. Balāgha works deal with the structure of simile samples in detail. One of the aspects of their approach is the quantity of the simile parts (subject and object of the comparison). Although this classification and approach in balāgha books provides an important method for stylistic analysis, it has remained largely confined to theoretical works. By presenting and explaining the relevant approach in depth, this research intends to promote its more effective usage in literary analyses. According to al-Ḳazwīnī’s accepted model, the simile parts are classified as single (mufrad), determined (muḳayyad) and compound (murakkab). The subject of this article is the relevant classification and poetry examples in Turkish balāgha books on the basis of al-Ḳazwīnī’s model. The first part of the article analyzes sample couplets and explaines how they are single, determined or compound. The second part discusses some judgments of balāgha books about the quantities of similes and argues that a simile part that is said to be single should be compound, and some parts that are said to be compound should be single. As a result, it has been seen that compound similes are given more value and place than the determined ones, and the determined ones more than the single ones. It has also been determined that many of the parts of the compound similes can form a simile alone. Some insights about the contents of Turkish balāgha and literary theory works and their interaction with one another are among the results obtained by comparing their simile portions.

Gerçekçi Çocuk Romanlarında Çocuğa Karşı Şiddet: Anne Fine'nın Tulip Dokunuşu, Jacqueline Wilson'ın Sırlar Adlı Romanları Çocuğa karşı fiziksel şiddet hakkındaki çocuk romanları, bazı yetişkinlere, özellikle gerçekçi çağdaş çocuk romanlarını okumaya alışkın olmayanlara çok şaşırtıcı gelebilir. Ancak çocuğa uygulanan şiddet, çocuk kitapları yazarlarınca ele alınır ve bu konuyu ele alan yazarlar, bazı araştırmacılarca da yüreklendirilir. Bununla birlikte, şiddet dikkatlice ele alınması gereken bir konudur. Anne Fine ve Jacqueline Wilson romanlarında çocuğa karşı şiddeti ele alan iki Britanyalı çocuk kitapları yazarıdır. Bu çalışmanın amacı, Fine'nın Tulip Dokunuşu (The Tulip Touch), Wilson'ın Sırlar (Secrets) adlı romanlarında fiziksel şiddeti nasıl ele aldıklarını tartışmaktır. Fine ve Wilson çok az şiddet sahnesi çizerek, fiziksel şiddet hakkında roman yazmayı başarmışlardır. Fine çocuğa uygulanan fiziksel şiddete kişilerin ve kurumların duyarsız kalmalarının sonuçları üzerine odaklaşırken; Wilson, şiddet mağduru bir çocuğun neler hissettiğini ve bu sorununun üstesinden nasıl geldiğini gösterir. Bunun yanı sıra, Wilson şiddet mağduru çocukların etrafındaki kişilerin şiddete karşı duyarlılıklarının önemini de vurgular. Her iki yazarın da yetişkinlerin şiddet mağduru çocuğun sorununa gösterecekleri ilginin işlevini ve yetişkinlerin şiddet sorununu çözmedeki rolünü vurgulama çabalarını göz özüne alarak, şiddetle ilgili gerçekçi çocuk romanlarının yetişkinlerce de okunması önerebiliriz. The novels for children about violence against children may be shocking for some adults, for those in particular who are not used to reading contemporary realistic novels for children. Violence against children is dealt with by the writers for children, and these writers are encouraged by some researchers. However, violence is the subject matter which must be dealt with cautiously. Anne Fine and Jacqueline Wilson are the two British writers for children dealing with violence against children in their novels. The aim of this paper is to discuss how Fine in the Tulip Touch and Wilson in Secrets deal with violence against children. Both Fine and Wilson have been able to write novels about physical abuse, depicting less violence scenes. Fine has focused on the consequences of the indifference of people and the institutions to violence against the child while Wilson displays what the abused child feels and how she is able to overcome her problem. Besides, Wilson emphasizes the significance of the concern of the people around the abused child. Considering both writers' efforts to emphasize the function of adults' concern for the problem of the abused children and the role of the adults in solving violence problem, we may suggest that the realistic novels for children about abuse should be read by adults as well.

This study aims at describing the biography of Priscus who is one of the 5th century Roman historians and who wrote a main source about Huns. Because of the relationship between the text and the writer, knowing Priscus provides better understanding for his work. We prepare this study as it is not come across a literature about this subject in Turkish and we hope it contributes in filling this gap. In this context, fragments of his work were compiled through revising another works of contemporary historians and it was evaluated by considering arguments of the historians who deal with this subject. In this manner, it was attempted to produce knowledge and to create the portrait of the historian as much as a scrappy pool of information allows., Bu çalışma, Hunlar hakkındaki başat kaynağı kaleme alan beşinci yüzyıl Roma müverrihlerinden Priscus’un biyografisini tasvir etmeyi amaçlamaktadır. Metinyazar ilişkisi nedeniyle Priscus’u tanımanın, eserini daha iyi anlamayı sağlayacağı ve fakat Türkçede de henüz bu konuda bir literatür tespit edilemediğinden, bu çalışmanın bir boşluğu doldurmaya katkı sunacağı umularak kaleme alınmıştır. Bu çerçevede; kendi eserinin fragmanaları, dönemin diğer müverrihlerinin eserleri taranarak konuya ışık tutabilecek veriler derlenmiş ve bu konuya değinen tarihçilerin görüşleri ele alınarak değerlendirmeye çalışılmıştır. Böylelikle, bölükpörçük bir veri havuzunun müsaade ettiği ölçüde bilgi üretilmeye ve müverrihin portesi oluşturulmaya çalışılmıştır.

Eight novels written by Samiha Ayverdi 1906-1993 , one of the most important writers of the Republican Period Turkish Literature involves the spiritual search and illumination that develops on a basis of Islamic Sufism. This wring will focus on Ayverdi’s three novels named Son Menzil Last Range , Ateş Ağacı Fever Tree , İnsan ve Şeytan Human and Devil which implies to metaphysical planes in terms of its topics, transforms philosophical concepts into descriptions and conveys it to the fictional plane of the novels; reflects the characteristic features and lives of the characters; animates the individual-physiological process period; studies feelings and thoughts that are not directly spoken by means of imagery and the descriptions present the actions in the nominal world of the novels., Cumhuriyet Dönemi Türk Edebiyatı’na sekizi roman olmak üzere kırk yapıt kazandırmış önemli bir kalem olan Samiha Ayverdi 1906-1993 , romanlarında, bireyin İslam tasavvufu temelinde gelişen manevi arayış ve aydınlanmasını konu eder. Ayverdi’nin roman kurgusunda kullandığı araçlardan biri olan betimleme edimi, felsefi kavramları dramatize ederek romanların kurgusal platformuna taşımak; bireysel-psikolojik dönüşüm sürecini canlandırmak ve roman kişilerinin mizaç özelliklerini, hayata ilişkin tutumlarını, birey-uzam ilişkisi üzerinden görselleştirmek işlevlerine sahiptir. Ayverdi’nin betimleme edimine yüklediği bu işlevler, romancılığının önemli özelliklerinden biri olarak belirmektedir. Bu yazıda, Samiha Ayverdi’nin Son Menzil, Ateş Ağacı, İnsan ve Şeytan adlı üç romanı odak alınmak üzere, betimlemenin romanların itibari dünyasındaki kurucu etkinliği, bahsi geçen işlevler ışığında irdelenecektir

Percy Lubbock, Virginia Woolf, T. S. Eliot are among those critical voices whose works are valuable and still constitute a viable presence in contemporary literary theory and criticism. Some of these critics are writer-critics; others are academic or professional critics. As authors of imaginative writing, some of them follow tradition and remain realists; others defy it and become modernists. Likewise, as literary critics, some of them continue the traditional subjective and combative critical argument; others attempt to be innovative in criticism and develop a more objective, scientific and methodological approach. The aim of the study is to disclose these critical perspectives in the first half of the twentieth century by focusing on Virginia Woolf’s Modern Fiction and Percy Lubbock’s The Craft of Fiction. The writer-critic Woolf condemns her contemporary realists, and praises the experimental fiction of which she is a major exponent, but as a critic she remains in the traditional way subjective, defensive and prescriptive. On the contrary, the critic Lubbock praises the achievement of the nineteenth century realists who made the novel an aesthetically coherent genre, whereas his critical work extends the systemic Jamesian attempt to discuss fiction scientifically in matters of its form and narrative techniques. Thus, this article aims to seek a possible dialogue between the writer-critics of the British modernist literature, and argue that although the writercritics explored in this work show discrepant literary attitudes, examining these writer-critics under the same umbrella might offer one way to unveil and enunciate the conflicting views on literary criticism prevalent in the modernist period in British literature., Percy Lubbock, Virginia Woolf, T. S. Eliot ve diğerleri, çalışmaları değerli sayılan ve hala çağdaş edebiyat kuramı ve eleştirisinde geçerliliğini sürdüren eleştirmenler arasında kabul edilirler. Bu eleştirmenlerden bazıları yazareleştirmen, diğerleri ise akademik ya da profesyonel eleştirmenlerdir. Hayal ürünü türünde yazan yazarların kimisi gelenekselliği benimseyip gerçekçi olarak yazmaya devam etmiş, kimisi ise buna karşı ç ıkarak yenilikçi olmuştur. Aynı şekilde, edebi eleştirmenlerden bazıları geleneksel sübjektif ve mücadeleci eleştirilerine devam etmiş, diğerleri de eleştiride yenilikçi olmaya ve daha tarafsız, bilimsel ve metodolojik yaklaşımlar geliştirmeye çalışmışlardır. Bu çalışmanın amacı Virginia Woolf’un Modern Fiction ve Percy Lubbock’un The Craft of Fiction eserlerine odaklanarak yirminci yüzyılın ilk yarısındaki bu eleştirel yaklaşımları açığa kavuşturmaktır. Bir yazar-eleştirmen olan Woolf, çağdaş gerçekçileri reddeder ve kendisinin de önemli bir savunucusu olduğu deneysel kurguyu metheder, fakat bir eleştirmen olarak geleneksel sübjektif, savunucu ve kuralcı kalmaya devam eder. Aksine, kendisi de bir eleştirmen olan Lubbock, roman türünü estetik olarak uyumlu hale getiren on dokuzuncu yüzyıl gerçekçi yazarlarının başarılarını destekler. Fakat Lubbock eleştirel çalışmalarında Henry James’in kurgu türünü yapı ve anlatım tekniği bakımından değerlendiren fikirlerini kullanır ve geliştirir. Dolayısıyla, bu makale, İngiliz modernist edebiyatı yazar-eleştirmenleri arasındaki olası iletişimi inceleyerek, bu çalışmada bahsi geçen yazar-eleştirmenlerin farklı edebi eğilimler göstermesine karşın onları aynı şemsiye altında ele almanın, İngiliz edebiyatının modernist döneminde yaygın olan edebi eleştiri üzerindeki zıt görüşleri ortaya çıkarma konusunda bir çözüm yolu sunabileceğini tartışmayı amaçlamaktadır.

Sınırları kesin çizgilerle belirlenmiş bir kadın hareketi tanımı yapabilmek zor görünse de özü itibariyle kadın hareketi, eril iktidara karşı koyup yaşamı kısıtlayan değerleri değiştirmek amacıyla ortaya çıkmaktadır. Her toplumsal yapının dinamiklerine göre farklı zaman diliminde ortaya çıkmakta ve öncelenen sorunsala ilişkin temel talepler değişiklik gösterebilmektedir. Bu söz konusu maddi koşulların değişkenliği, kadın hareketlerinin farklı toplumlarda, farklı zamanlarda birbirinden farklı söylem ve taleplerle ortaya çıkış sebeplerinden biri ve belki de en önemlisi olmaktadır. Bu benzer seyir, Osmanlı'da da son döneminden itibaren belirginleşen modernleşme/batılılaşma çabaları ile birlikte izlenmeye başlanmıştır. İmparatorluğun şer 'i hükümlerden meşruiyetini alan siyasal ve toplumsal yapısının aşina olmadığı sesler, birebir karşıtlığı anlatmasa da her geçen gün yükselen bir tonla duyulur olmuştur. Tanzimat Dönemi 'nden itibaren Osmanlı kadın hareketinin temel talebi de eğitim olanaklarından yararlanma üzerine odaklanmıştır. Eşitlik talebi ise ilk etapta gündelik birtakım sorunların aşılmasına yönelik olmuş ve [. Meşrutiyet 'in ilanından sonra eşitlik talebinin kapsamında genişlemiştir. Öte yandan İslami hükümlerle ters düşmeme endişesinin öne çıkması, eşitlik vurgusunun sıklıkla dile getirilmesini de engelleyen nedenlerden biri olmuştur. II. Meşrutiyet'in ilanının ardından kadın hareketinin de milliyetçi söyleme eklemlendiği ve milliyetçi söylemle benzer bir dil kullanmaya başladığı görülmüştür. İslami vurgulara milliyetçi söylem de eklenmiştir. Eşitlik vurgusu eski Türk toplumlarında aranmaya başlanmış ve kültüre, geleneğe aykırı olmadığı ileri sürülmüştür., Boundaries determined by the exact line of definition of women's movement may seem difficult in esence the women's movement, put against the masculine power to change life limiting values arises. Every social structure according to the dynamics emerging in different time frames and the basic demands are prioritized problematic may vary. This material comes to the variability of conditions, women's movements in different societies at different times, with different rhetoric and demands the emergence and perhaps one of the reasons is the most important. This is similar pattern, evident in the Ottoman Empire from the last period of modernization westernization efforts have been followed along with. Empire of the legitimacy of the religious laws are not familiar with the area ofpolitical and social structures, sounds exactly tell about the contrast in tone is heard has been rising with each passing day. The basic demands of the women’s movement from the Ottoman anzimat Period also benefit from educational opportunities focused on. Rather, the demand for equality has been devoted to overcoming some problems everyday. Not inconsistent with the provisions of Islamic equality to stand out of concern voiced emphasis has been prevented. After the proclamation of the ll. Constitution the women's movement and articulation of the nationalist rhetoric with nationalist rhetoric that was the start to use similar language. Islamic emphasis has also been added to the nationalist rhetoric. Equal emphasis began to be sought in the old Turkish society and has been claimed not to be contrary to culture, tradition.

Bu çalışma Martin Crimp’in The Country oyununda anlattığı, çoğunlukla yalnız ve esrarengiz karakterlerin şehir merkezleri dışında kurdukları ve hapsoldukları dünyayı keş feder. Crimp sembolik ve absurdist aç ılardan incelediği ac ımasız insan ilişkilerini ve psikolojik bozuklukları yans ıtan birçok yenilikçi oyun yazmıştır. Yazar olaylar ın çoklu bakışaçılardan aksettiği çe şitli oyun teknikleri kullanır. Oyunlar ında kullandığı farklı uslup ve teknikler sayesinde Crimp, günümüz İngiliz tiyatrosunun en yenilikçi oyun yazarları arasında yer alır. The Country (2000) oyununu, yetiş kinlerin kendi aralar ında kurguladıkları güç oyunlarını vurgulamak üzere, bir çocuk oyunu olan taş-kağıt-makas oyununu temel alarak yapılandırır ve bu yenilikçi özelliğini bir kez daha kanıtlar. Be ş sahneden oluşan oyunun olay örgüsü biçimsiz diyaloglar, duraksamalar, kesintiler ve tekrarlardan oluşan bir dizi dolaşık, kaçamaklı rivayetler şeklinde karşım ıza ç ıkar. Oyun modern evliliklerin hapishane haline gelmiş aile-içi hayatlarını örneklendirir. Şehir merkezi dışında geçen hayatlar ı ve başkalarının bilinmezliği gibi konuları ele alırken Crimp sorgulama, yadsıma ve reddetme hilelerini kullanır. Adeta bir oyun kurgusu ş eklinde sunulan gereçler Oyun Teorisi terminolojisi kullanılarak de ğerlendirilecektir., This paper intends to interpret Martin Crimp’s theatrical territory whose characters consist of lonely and mysterious occupants trapped together in the British suburbs. Crimp has written innovative plays in which he explores a symbolic and absurdist landscape of cruel personal relationships and psychological disorders. He employs various theatrical possibilities where incidents are reflected and refracted through multiple perspectives. The diversity of form and styles he employs in his plays makes Crimp one of the most innovative and original playwrights of new writing in Britain. He has structured The Country (2000) in the form of the children’s game of rock-paper-scissors in order to highlight the power games among adults; hence empowering his innovative style once more. The play’s five scenes unfold the plot through a series of evasive stories that consist of shapeless dialogues, hesitations, interruptions and repetitions. The Country exemplifies domestic space in which modern marriages have become prisons. The contrasts in suburban life and the unknowability of the other are depicted through a game of question and negation, and tricks of language which will be evaluated by the vocabulary of Game Theory.