Search

Objective: Central Physician Appointment System (CPAS) is being used for creating appointments to be examined in hospitals, oral and dental health centers or by general practitioners since 2010. This study aimed to evaluate the frequency and the causes of non-attendance to appointments in a tertiary rheumatology outpatient clinic. Methods: One hundred and ninety-seven patients, who created but did not attend an appointment between June 2019 and January 2020 in the rheumatology outpatient clinic of Gülhane Training and Research Hospital, were included in the study. Demographical characteristics and the reasons for non-attendance to the appointments were learned by phone call. Results: There were 148 (75.1%) female and 49 (24.9%) male patients, whose mean age was 51.1±16.2 years. We could not contact 74 (37.6%) patients due to the wrong phone number or not answering the phone call. The reasons for non-attendance were workrelated in 55 (44.7%) patients, feeling too sick in 18 (14.6%) patients, caring for a child in 9 (7.3%) patients, forgetting the appointment in 7 (5.7%) patients, feeling better in 4 (3.3%) patients, a problem about transportation in 1 (0.8%) patient and having another health problem in 1 (0.8%) patient. Conclusion: The ratio of non-attendance to appointments in the rheumatology outpatient clinic is lower than other departments. The most frequent reasons were neglect of employer and limitation due to the activation of disease. Applications of information systems added to CPAS or an informing message for employers about the appointments of their employees may be useful for preventing non-attendance to appointments. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Bone destruction, which has an unknown etiology, can be seen in the course of systemic sclerosis. On the other hand, osteolysis may not always be acro-osteolysis. In this case report, a patient with systemic sclerosis and osteolysis in bilateral distal ulna is reported to emphasize the importance of being careful about the presence of osteolysis in tubular bones in patients with systemic sclerosis. Osteolysis in systemic sclerosis may be associated with disease severity. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Erkek sistemik lupus eritematozus (SLE) hastalarında hastalık özelliklerinin farklı olduğu, daha fazla renal ve kardiyak tutulum nedeni ile daha şiddetli hastalığa sahip olabildikleri bildirilmektedir. Kadın baskınlığı nedeniyle erkek hastalara ilişkin klinik bulguların daha iyi belirlenmesine ihtiyaç vardır. Bu çalışmada, SLE'li erkek hastaların klinik özelliklerini değerlendirmek amaçlandı. Yöntem: Bu retrospektif çalışmaya, Ekim 2016 ile Aralık 2021 arasında Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi Romatoloji Polikliniği'nde takip edilen erkek SLE hastaları dahil edildi. 2012 SLE Uluslararası İş Birliği Klinikleri (SLICC) kriterlerini karşılayanlar dahil edildi. Hastaların verileri ve SLE Hastalık Aktivite İndeksi-2000 (SLEDAI-2K) değerleri dosyalardan elde edildi. Bulgular: Çalışmaya alınan 40 hastanın ortalama yaşları 42,7±17,3 yıl idi. Medyan tanı yaşı 30 (89-19) yıl, medyan hastalık süresi 63,5 (5-444) ay ve ortalama SLICC skoru 4,7±0,8 idi. En sık görülen ilk klinik belirtiler her biri 8 (%9,6) hastada görülen trombositopeni ve fotosensitivite idi (Tablo 1). Altı (%15) hastada sekonder antifosfolipid antikor sendromu vardı. Otuz beş (%87,5) hastada başlangıç tedavisi ile remisyon sağlanırken, takip döneminde on dört (%35) hastada en az bir relaps görüldü. Nüks sonrası en sık bulgu, tanı anında böbrek tutulumu olmayan dokuz (%22,5) hastada lupus nefriti idi. Bunların medyan SLEDAI skoru 2 (0-12) idi. Tedavi için en sık tercih edilen ilaç hidroksiklorokin ve kortikosteroidlerdi (her biri için %92,5). On dokuz (%47,5) hastaya pulse steroid verildi. Ayrıca en sık reçete edilen immünosüpresif ilaç mikofenolat mofetil (%37,5) idi. Azatioprin, siklofosfamid, metotreksat, siklosporin A, rituksimab, intravenöz immünoglobulin ve leflunomid kullanım oranları sırasıyla %30, %27,5, %17,5, %10, %7,5, %7,5, %5 idi. Sonuç: Bu çalışmada seropozitiflik oranının literatürdekinden daha az olması erkek hastaların dikkatle değerlendirilmesi gerektiğini göstermektedir. Morbiditeyi ve mortaliteyi önemli derecede etkileyebilen böbrek tutulumu ilk tutulumda daha az görülse de takip esnasında ortaya çıkabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: COVID-19 patogenezinde, interlökin-6'nın (IL-6) önemli rolü nedeniyle, IL-6 reseptör antikoru olan tocilizumabın etkin bir tedavi seçeneği olacağı düşünülmüştür. Ancak, COVID-19'lu hastalarda tocilizumabın etkinliğinin değerlendirildiği randomize kontrollü klinik çalışmalarının sonuçları tutarlı değildir. Bu çalışmanın amacı, COVID-19 sebebi ile hospitalize edilen ve standart tedaviye yanıtsızlık sebebi ile tocilizumab uygulanan hastalarda, tedavi öncesi prognostik nutrisyon indeksi (PNİ), C-reaktif protein/albümin oranı (CAR), sistemik immünenflamatuvar indeks (Sİİ), IL-6 ve laktat dehidrojenaz (LDH) düzeylerinin tedavi yanıtını öngörmedeki yerini araştırmaktır. Yöntem: Tocilizumab uygulanan 133 COVID-19 hastası dahil edildi. Primer sonlanım noktası, 28. gündeki ölüm oranı ve yeni gelişen mekanik ventilasyon ihtiyacı olarak belirlendi. Bulgular: Tocilizumab tedavisi sonrası 34 (%25,56) hasta öldü. Tocilizumab sonrası iyileşen hastalar, ölen hastalardan daha gençti ve daha düşük IL-6, LDH, Sİİ, CAR düzeyi ve daha yüksek PBİ düzeyine sahipti (Tablo 1). Tek değişkenli lojistik regresyon analizinde, yaş, IL-6, LDH, PBİ, Sİİ, CAR ve CRP mortalitenin bağımsız prediktörü olarak saptandı. Ancak, çok değişkenli lojistik regresyon analizinde sadece yaş ve LDH, tocilizumab sonrası mortalitenin bağımsız prediktörleri olarak saptandı (Tablo 2). COVID-19 hastalarında tocilizumab yanıtını belirlemek için, IL-6 en yüksek eğri altında kalan alan (EAA) değerine sahipti (EAA: 0,782, %95 GA: 0,694-0,870), ardından LDH (EAA: 0,761, %95 GA: 0,661-0,861), PBİ (EAA: 0,696, %95 GA: 0,584-807), Sİİ (EAA: 0,671, %95 GA: 0,551-0,790), CAR (EAA: 0,682, %95 GA: 0,578-0,786) ve CRP (EAA: 0,643, %95 GA: 0,535-0,751) geliyordu. Sonuç: Düşük IL-6, LDH, Sİİ, CAR ve yüksek PBİ düzeyleri olan hastalarda tocilizumab tedavisi sonrası düzelme olmasına rağmen, sadece serum LDH düzeyi ve yaş mortalitenin bağımsız prediktörleridir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: SARS-CoV-2 enfeksiyonu (COVID-19), altta yatan hastalığı olan veya immünosüprese hastalarda daha ağır seyredebilmektedir. Bu çalışmada romatizmal hastalık ile takip edilen hastalarda COVID-19 sıklığı ve ölüm oranının belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Bu tanımlayıcı çalışmada Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Romatoloji Polikliniği'ne 01.09.2016-01.01.2022 tarihleri arasında başvuran ve romatizmal hastalık tanısı olan 18 yaş üstü hasta kayıtları retrospektif olarak tarandı. Hastaların demografik verileri, COVID-19 pozitifliği ve mortalite olup olmadığı, COVID-19 pozitif olan hastaların da aldığı tedaviler hasta dosyalarından kaydedildi. Bulgular: Toplam 10.702 hasta (yaş 47,13±15,97, %62,1 kadın) değerlendirildi. Hastaların 2.935'inin (%27,4) COVID-19 pozitifliği saptandı. COVID-19 pozitif olan hastaların 1.930'u (%65,8) kadındı, ortalama yaş 46,2±14,6 idi. En sık spondiloartropati (SpA) tanısı mevcuttu (%30,3). COVID-19 pozitif olanların diğer tanı verileri Tablo 1'de özetlenmiştir. COVID-19 pozitif olan hastalarda olmayanlara göre kadın oranı daha fazla (p<0,001), yaş ortalaması daha düşüktü (p<0,001). COVID-19 ilişkili mortalite 42 (%1,4) hastada görüldü (medyan yaş 67,5, %52,4 kadın). Mortalite gözlenen hastalarda en sık saptanan romatizmal hastalık Romatoid artrit (RA) idi (%42,9) (Tablo 1). Otuz bir (%73,8) hasta kortikosteroid, 35 (%83,3) hasta immünosüpresif ajan almaktaydı (Tablo 2). COVID-19'a bağlı ölen hastalar yaşayan hastalar ile karşılaştırıldığında, ölen hastaların daha ileri yaşta oldukları saptandı (p<0,001). Ayrıca ölen hasta grubunda SpA (p<0,001), RA (p=0,001) ve polimiyaljiya romatika (PMR) (p=0,012) daha fazla saptandı. Sonuç: Çalışmamızda COVID-19 ilişkili mortalite kortikosteroid ve immünosüpresif tedavi kullanan ileri yaştaki hastalar ile RA, SpA ve PMR tanısı olan hastalarda yüksek bulunmuştur. Biyolojik kullanan hasta sayısı az olsa da özellikle rituksimab kullanan hastalara COVID-19'un fatal sonuçları açısından dikkat edilmelidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Sigaranın ankilozan spondilit (AS) hastalarının prognozu ve tedavisi üzerinde olumsuz etkisi olduğu iyi bilinmektedir. Bu çalışmada AS hastalarında sigara bırakma oranlarının ve sigarayı bırakmada etkili faktörlerin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Bu kesitsel çalışma Mart-Haziran 2022 tarihleri arasında Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Gülhane Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde yapılmıştır. Romatoloji polikliniğinde takipli AS hastaları çalışmaya alındı. Hastaların demografik verilerinin yanı sıra sigara içme durumları, sigara içme süresi, günlük ortalama sigara sayısı, bırakan hastaların sigarayı bırakma nedenleri ve sigarayı bırakma yöntemleri sorgulandı. Bulgular: Çalışma 158 (%51,3) erkek ve 150 (%48,7) kadın olmak üzere 308 hasta üzerinden gerçekleştirildi. Yüz on dokuz (%38,6) hasta halen sigara içiyor, 121 (%39,3) hasta sigarayı bırakmış ve 68 (%22,1) hasta sigara kullanmamıştı (Tablo 1). Sigarayı bırakanların 41'i (%33,9) romatolog tavsiyesi ile ve 32'sinde (%26,4) AS hastalığı nedeniyle sigarayı bıraktıklarını bildirdi. Ayrıca 61 hastada (%19,8) ise, sigara içip içmedikleri hakkında daha önce sorgulanmadıkları tespit edildi. Sigarayı bırakmada en sık kullanılan yöntemler ise bitkisel tedaviler 48 (%39,7) ve sigara bırakma ilaçları 47 (%38,8) olarak saptandı (Tablo 2). Sonuç: Hastalık prognozu üzerinde önemli ve değiştirilebilir bir etken olan sigaranın, hastaların yaklaşık beşte birinde değerlendirilmediği tespit edilmiştir. Diğer yandan sigarayı bırakanlar üzerinde etkisi en fazla olan faktörün de takip eden romatolog olduğu gözlenmiştir. Romatologların tüm AS hastalarının sigara alışkanlıklarını sorgulaması ve bırakma konusunda yönlendirici olmalarının, daha olumlu sonuçlar getireceği öngörülebilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Hiperferritinemi enflamasyon, enfeksiyon veya malignite gibi çeşitli nedenlere bağlı olarak gelişebilir. çalıŞmamızda, serum ferritin düzeyi =1,000 µg/L olan hastaların Koronavirüs hastalığı-2019 (COVID-19) pandemisi öncesinde ve sonrasında kliniklerine ve tanılarına göre dagılımını araŞtırmayı ve karşılaştırmayı amaçlamaktayız. Yöntem: Serum ferritin düzeyleri =1,000 µg/L olan 18 yaş üstü ve 85 yaş altı tüm hastalar çalışmaya dahil edildi. Hastaların demografik özellikleri, tanıları ve takip oldukları servisler tıbbi kayıtlardan elde edilerek retrospektif olarak kaydedildi. Birden fazla ferritin ölçümü yapılan hastalarda en yüksek değer alındı. Hastaların kliniklerine ve tanılarına göre dağılımları, COVID-19 pandemisi öncesindeki 18 ay ve sonrasındaki 18 ayı kapsayacak şekilde belirlendi. Bulgular: Çalışmamıza toplamda 2,022 hasta dahil edildi. COVID-19 pandemisi öncesindeki 554 hastanın ve COVID-19 pandemisi sonrasındaki 1,468 hastanın ferritin düzeyi 1000 µg/L ve üzerindeydi. Pandemi öncesinde hastaların yaş ortancası 57 (39-69), pandemi sonrasında ise hastaların yaş ortancası 63 (52-72) idi. Pandemi öncesine göre pandemi sonrasında hiperferritineminin nedenleri erkek hastalarda anlamlı şekilde artmıştı (p<0,001). Pandemi öncesinde en sık hiperferritinemi nedeni olarak hematolojik maligniteler yer alır iken pandemi sonrasında en sık olarak COVID-19 enfeksiyonu yer almaktaydı (Tablo 1). Takip oldukları servislere göre dağılımına bakıldığında ise pandemi öncesinde hematoloji bölümü, pandemi sonrasında ise COVID-19 klinikleri hiperferritineminin en sık saptandığı bölümlerdi. Sonuç: Serum ferritin değerleri sıklıkla enfeksiyöz, enflamatuvar ve malign durumlarda bir akut faz reaktanı olarak yükselebilmektedir. Özellikle =1,000 µg/L üzerinde ki değerler hastanın klinik durumuna göre klinisyenleri daha spesifik tanılara yönlendirebilmektedir. COVID-19 pandemisi ile birlikte enfeksiyonun hiperenflamatuvar sendroma yol açabilmesi sebebi ile özellikle klinik durumu destekleyeci laboratuvar testi olarak sıklıkla serum ferritin ölçü mü istenmiş ve yüksek saptanmıştır. Bu sebeple aŞırı yüksek ferritin degerleri tespit edildiginde birçok önemli klinik durumları akılda tutmak gerekse de ilk olarak hastanın klinik durumu ile uyumlu olabilecek en yaygın tabloları düŞü nmemiz gerektigi kanaatindeyiz. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Ailesel Akdeniz ateşi (AAA) dünyada en sık görülen kalıtsal otoenflamatuvar hastalıktır. AAA, pyrin proteinini kodlayan MEFV (Mediterranean Fever) genindeki mutasyonlar sonucunda ortaya çıkar. Kolşisin, AAA hastalarında hem atak sıklığını hem de sekonder amilodoz riskini azaltan ana tedavi ajanıdır. Bununla birlikte, AAA'lı hastaların yaklaşık %5-15'i kolşisin tedavisine yanıt vermez. Kolşisin direncinin tanımı konusunda net bir fikir birliği olmamakla birlikte kolşisini düzenli kullanan hastada maksimum düzeyde tolere edilebilen kolşisin dozuna rağmen ayda en az 1 atak veya süregelen subklinik enflamasyon olması olarak tanımlanabilir. Her ne kadar kolşisin dirençli hastalarda en sık neden olarak "tedavi uyumundaki eksiklikler" ön planda olsa da kişisel genetik, metabolik veya yapısal faktörlerin de etkisinin olabileceği speküle edilebilir. Bu çalışmada kolşisin dirençli olan hastalar ile kolşisine yanıt veren AAA hastalarında kan kolşisin düzeyleri arasında fark olup olmadığının değerlendirilmesi amaçlandı. Yöntem: AAA hastaları arasında, maksimum tolere edilebilen kolşisin dozunu almasına rağmen, tekrarlayan atakları olan ve/veya enflamatuvar belirteçlerde devam eden yükseklik olan hastalar kolşisin dirençli kabul edildi. Kolşisin dirençli 24 AAA hastası çalışmaya dahil edildi. Kolşisin tedavisi ile atak geçirmeyen ve akut faz değerleri normal olan 22 AAA hastası kontrol grubu olarak alındı. Bulgular: Kolşisin yanıtı olan grubun serum kolşisin düzeyleri, kolşisin dirençli hastalara oranla, istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek olarak tespit edildi (p=0,001). Kolşisin tedavisine dirençli hasta grubunda M694V mutasyonu, kolşisin yanıtı olan grupta ise M680I ve V726A mutasyonları daha sık saptandı (p=0,0032). Sonuç: Kolşisin yanıtsızlığının en önemli nedenlerinden biri olan tedaviye uyumsuzluğun ve kolşisin dozunun terapötik aralıkta tutulamamasının gösterilmesi için kolşisin düzeylerinin değerlendirilmesi, hem gereksiz biyolojik kullanımının önüne geçilmesi hem de bunun getireceği ekonomik yükün azaltılması açısından klinisyenlere yardımcı olabilecek bir yöntemdir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Behçet sendromu (BS), tekrarlayan oral ve genital ülserlerin yanı sıra oküler, kutanöz, vasküler, gastrointestinal ve kas-iskelet sistemi bulgularıyla karakterize bir vaskülittir. Bu çalışmada, BS'li hastaların 10 yıllık klinik bulgularının değerlendirilmesi amaçlandı. Yöntem: Hastanemiz romatoloji polikliniğinde 2007 ile 2009 yılları arasında BS tanısı konan 682 hastadan oluşan bir kohort Kasım 2021'de yeniden değerlendirildi. Seksen dört hastanın (84/682) klinik seyrine ilişkin veriler hasta dosyalarından ve telefon görüşmelerinden elde edildi. Bulgular: Çalışmaya, yaş ortalaması 47,1±10,6 yıl olan 84 hasta (63 erkek, 21 kadın) dahil edildi. Hastaların tanı anında yaş ortalaması 29,5±9,4 yıl idi. Oral ülser (%100), papülopüstüler lezyonlar, genital ülser ve eritema nodozum tanı anında en sık görülen bulgulardı. Oküler, kas-iskelet sistemi, vasküler, gastrointestinal ve nörolojik belirtiler azalan sıklıkta görüldü. En sık görülen oküler tutulum posterior üveit idi. On yıl sonra, BS'nin tüm belirtilerinde istatistiksel olarak anlamlı bir azalma oldu (Tablo 1). Bununla birlikte 9 (%10,7) hastada (8 erkek, 1 kadın) yeni klinik bulgular saptandı. Yeni klinik belirtiler olarak 5 hastada mukokutanöz, 2 vasküler lezyon ve 2 artrit gelişmişti. Yeni klinik bulgusu olan ve olmayan hastalar arasında yaşa göre istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Yeni başlayan mukokutanöz belirtiler genital ülser ve eritema nodozumdu. Vasküler tutulum genç hastalarda daha sık saptandı (p=0,03). Oküler tutulum, başlangıçta mukokutanöz tutulumdan sonraki sık görülen bir semptom olduğu halde 10 yıllık takip sonunda hiçbir hastada yeni göz tutulumu olmadı. Tedavide başlangıçta en çok tercih edilen ilaçlar kolşisin (%88,1) ve kortikosteroidler (%57,1) idi. Elli bir (%60,7) hastaya en az bir immünosüpresif ajan verildi. Kolşisin, kortikosteroid ve azatioprin, sırasıyla tedavide kalımı en yüksek ajanlardı. Başlangıç tedavisi olarak immünosüpresif uygulanan 21 hasta (%41,1) 10 yıl sonra hala immünosüpresif ilaç kullanıyordu. İzlemde en sık reçete edilen immünosüpresifler azatioprin ve siklosporindi. Sonuç: BS'de özellikle 40 yaşından sonra yeni başlayan klinik belirtilerin sıklığı yaşla birlikte azalmaktadır. Fakat erkek hastalar, yaştan bağımsız olarak gelişebilecek komplikasyonlar açısından düzenli olarak takip edilmelidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Journal of Turkish Society for Rheumatology is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Amaç: Aralık 2019'da Çin'de başlayıp tüm dünyaya yayılarak pandemi haline gelen Koronovirüs hastalığı-2019 (COVID-19) seyrinde sitokin fırtınası ve bunun sonucunda akciğer tutulumuna bağlı akut respiratuvar distres sendromu veya çoklu organ yetmezliği görülebilmektedir. Sitokin fırtınası, hayatı tehdit eden komplikasyonlara ve hatta mortaliteye yol açabilmektedir. Bu çalışmanın amacı tosilizumab kullanımının şiddetli COVID-19 hastalarındaki etkisini değerlendirmektir. Yöntem: Mart 2020-Ağustos 2020 arasında şiddetli COVID-19 nedeniyle tosilizumab alan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların demografik, klinik ve radyolojik görüntüleri hasta dosyalarından elde edildi. Hastalar, hastalık ciddiyetine göre ciddi ve kritik hasta olarak gruplandırıldı. Sistemik enflamatuvar yanıta ek olarak solunum hızı >30/dakika olan veya oda havasında oksijen satürasyonu <%93 olan hastalar ciddi hasta grubuna; mekanik ventilasyon (MV) desteği gereken, şok ve organ yetmezliği bulguları olan veya yoğun bakım ünitesi (YBÜ) yatışı gereken hastalar ise kritik hasta grubuna dahil edildi. Hastalara tedavi öncesi 72 saat içinde çekilen akciğer bilgisayarlı tomografi (BT) görüntülerindeki pulmoner tutulumlar Fleischner skorlama sistemine göre puanlandırıldı. Bulgular: Çalışmaya 99 (%72,3) erkek ve 38 (%27,7) kadın olmak üzere 137 hasta dahil edildi. Hastaların ortanca yaşı 62 idi. Hastaların 86'sı (%62,7) ciddi, 51'i (%37,2) kritik hasta grubundaydı (Tablo 1). Çalışmadaki hastaların mortalite oranı %24,1 idi. Kadın, 65 yaş üzeri ve komorbiditesi olan hastalarda mortalite oranları daha yüksek saptandı (sırasıyla; p=0,02, p=0,031 ve p=0,01). Ölen hastalarda MV desteği (%85,2) ve YBÜ yatış oranı (%58,8) daha fazlaydı (p<0,05). BT skorları ölen hastalarda daha yüksek saptandı (p=0,019). Multivariate regresyon analizine göre ileri yaş, kritik hastalık, MV desteği gereksinimi ve yaygın akciğer tutulumu mortalite ile ilişkili bulundu (risk oranı güven aralığı: 0,781, sırasıyla p=0,029, p=0,002, p=0,018, p=0,047) (Tablo 2). Sonuç: Tosilizumab, 65 yaş altında, MV ihtiyacı olmayan ve akciğer tutulumu yaygın olmayan hastalarda COVID-19 ilişkili sitokin fırtınasına bağlı mortaliteyi azaltmada etkili görünmektedir [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Sistemik skleroz (SSk) deri ve visseral organlarda fibro-zis ve mikrovasküler hasarlanma ile seyreden kronik, inflamatu-var, otoimmuıı bir hastalıktır. Kemik rezorpsiyonu veya osteolizis SSk hastalarmda nadir görülen fakat karakteristik bir iskelet sistemi tutulumudur. En sık akro-osteolizis görülür. Akro-oste-olizis, SSk'lu hastaların %20-25'inde görülür ve distal falank-slarda kemik rezorpsiyonu sonucu ortaya çıkar. Mandibula os-teolizisi % 13-33 hastada görülebihnektedir. Literatürde kosta, servikal vertebra, klavikula, distal radius ve ulna osteolizisi bildirilmiştir. Bu olgu çalışmasında bilateral distal ulna osteolizisi olan, kalsinozlsli ve dijital ülserli bir SSk vakası sunuldu. Olgu: Kırk beş yaşında, 28 yıldır SSk tanısı ile takip edilen kadın hasta 1 aydır devanı eden ve her iki el bileğinde olan ağn nedeniyle başvurdu. Hastanın halen almakta olduğu tedavi; dirençli ve tekrarlayan dijital ülserleri nedeniyle bosentan, losar-tan 50 mg/gün, as eti İsa I is i li k asit 100 mg/gün, prednizolon 5 nıg/gün idi. Hastanın yapılan fizik muayenesinde oral açıklık azalmış, yüzde yaygın telenjiektaziler, ellerinde yaygın fleksiyon kontraktürü, sağ el birinci parmak distalindc otoampütasyon, her iki el bileğinde fleksiyon ve ekstaasiyon tama yakın kısıtlı, el parmaklarında pitting skarları saptandı. Laboratuvar bulgularında eritrosit sedimantasyon hızı:51 mm/sa, C-reaktif protein: 6.34 mg/L, Anti-nükleer antikor +++, Anti scl-70 +++, anti-dsDNA + idi. Hastanın her iki el bilek grafisinde bilateral ulna distal ucunda osteolizis, sağ el bileğinde ulnar tarafta kaLsinozis ve radiokarpal ve interkarpal eklem aralıklarında daralma saptandı (Şekil PS-261). Sonuç: SSk seyrinde ellerde Raynoud fenomeni, puffy görünüm, sklerodaktili, artrit, akro-osteolizis, dijital üLserler, kon-traktürler ve şiddetli vakalarda parmaklarda otoampütasyon görülebilir. SSk hastalarında görülen akro-osteolizisin etyolojisi net olarak bilinmemekle birlikte dijital ülserler, kalsinozis ve hi-perparatiroidi ile ilişkili bulunmuştur. Mikrovasküler hasarlan-ma ve azalmış kan akımının da kemik rezorpsiyonuna katkısı olduğu düşünülmektedir. Ciddi dijital ülseri ve kalsinozisi olan hastalarda kemik rezorpsiyoııu açısından dikkatli olunmalıdır. Kemik rezorpsiyonunun sadece akro-osteolizis şeklinde değil tübüler kemiklerde de görülebileceği akılda tutulmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Gut hastalığı ürik asit üretiminde artış veya ürik asit atılım yetersizliği sonucu ortaya çıkabilen, erkeklerde 5. dekat kadınlarda ise 6. dekat sonrasında insidansında artış görülen klinik bir durumdur. Son yıllarda artan insidansı kardiyovasküler ve metabolik hastalıkların artışı ile parallelik gösterir. Akut atakların en sık görüldüğü eklem ayak 1. metotarsofalangeal eklemidir. Ataklar genellikle monoartiküler eklem tutulumu şeklinde gözlense de oligoartiküler veya nadiren poliartiküler tipte de görülebilir. Vakamızda kronik poliartiküler eklem tutulumu olan, yaygın tofüsleri ve eşlik eden radyografik değişiklikleri görülen gut hastalığı klinisyenlere hatırlatılmışûr. Olgu: Otuzdokuz yaşında erkek hasta kulak kepçesinde, dirseklerinde, el ve ayak eklemlerinde şişlik, ağrı, şekil bozukluğuna sebebiyet veren cilt altı lezyonları sebebi ile polikliniğimize başvurdu. Hastanın yakınmaları yaklaşık 20 yıldır mevcuttu ve gut hastalığı tanısı ile kolşisin ve ürik asit düşürücü tedavi kullanmakta idi. Eşlik eden başka bir hastalığı yoktu. Muayenesinde ) kulak kepçesinde, dirseklerinde, el ve ayak eklemlerinin dorsal yüzünde yaygın tofüsleri ve el bileğinde, el ve ayak falanksları-nın proksimal ve distal interfalangeal eklemlerinde hassasiyeti mevcuttu (Şekil PS-211a-c). Laboratuvar değerlendirilmesinde akut faz yanıtı yüksekti ve serum ürik asit seviyesi 10.9 mg/dl (normal aralığı 3.5-7.5 mg/dl) saptandı. El direkt grafi görün-tülerinde tofiislere karşılık gelen kesimlerde cilt altı yiiksek dan-siteli kalsifik yumuşak doku şişlikleri ve falanksların uzun aksına paralel, büyük, sklerotik kontürlü erozyonlar gözlendi (Şekil PS-21 İd ve e). Kronik eroziv poliartiküler eklem tutulumlu gut hastalığı tanısı ile takip edilen hastanın akut atağı gözlenmesi sebebi ile tedavisine 15 rng/gün prednizolon eklendi. Artrit kliniği gerileyen hastanın idame tedavisine 1 gram/gün kolşisin ve 300 nıg/gün allopürinol ile devam edildi. Sonuç: Gut hastalığı, ürik asit yapımının artması veya atılımı-nın azalmasına sonucu yükselen ürik asit seviyelerine bağlı olarak görülen kristal ilişkili artrittir. Monosodyum ürat kristallerinin eklem ve çevresindeki dokularda birikiminin gösterilmesi tanıda altın standarttır. Akut ataklarla seyredebileceği gibi asemptomatik ve kronik seyir de gösterebilir. Vakamızda kronik toföz gut tanısı ile takip edilen hastamızın tofüslerinin yaygınlığına ve spesifik direkt grafi bulgularına dikkat çekilmiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Tekrarlayan polikondrit (RP), kıkırdak içeren veya pro-teogl i kandan zengin dokuların inflamasyonu ile seyreden nadir görülen bir hastalıktır. Bu vaka serisinde cilt, akciğer ve kulak tutulumu olan üç farklı olguyu sunarak klinisycnlcrc bu hastalığı hatırlatmayı amaçladık ve klinik deneyimimizi sunduk. Olgu 1: 26 yaşında erkek hasta, ekstremitelerinde yaklaşık 5 yıldır giderek artan skatrisyel, ağrısız lczyonları sebebi ile başvurdu. Muayenesinde eyer burun dc form i te si saptandı. Hastanın si filiz, vaskülit, granühnatöz ve diğer enfeksiyöz hastalıklar açısından yapılan incelemelerinde patolojik bir bulgu saptanmadı (Şekil PS-165a ve b). Madde kullanımı yoktu. Burun kıkırdak dokusu kalmamasından dolayı burun kıkırdağından biyopsi yapılamadı. Cilt lejyonlarından alınan biyopsisinde RP'nin cilt tutulumunu destekleyen subepitclyal yaygın nötrofilik infiltras-yon ve granülasyon dokusu saptandı. RP tanısı ile hastaya glu-kokortikoid ve siklosporin tedavisi verildi. Olgu 2: 42 yaşında erkek hasta, yaklaşık 3 ay önce başlayan sağ kulağında şişlik ve her iki gözde ağrının eşlik ettiği kızarıklık ve batma yakınmalarından dolayı başvurdu. Muayenesinde sağ kulakta şişlik ve hassasiyeti olan hastanın, göz değerlendirmesinde episklerit saptandı (Şekil PS-165c). Romatolojik sistem sorgulamasında başka bir bulguya rastlanılmadı. RP tanısı ile glukokor-tikoid ve metotreksat tedavisi verildi. Olgu 3: 26 yaşında erkek hasta, yaklaşık 3 yıl önce Başlayan disp-ne yakınmaları sebebi ile çekilen akciğer tomografi incelemesinde sol ana bronşta daha tıelirgin olmak üzere her iki bronşta kalınlık artışı ve tümende daralma saptandı (Şekil PS-165d ve e). Vaskülit ve enfeksiyöz nedenler açısından yapılan incelemelerde patolojik bir bulguya rastlan ılın adı. Dispne yakınması artan ve trakeal biyopsisinde polikondrit saptanan hastaya RP tanısı ile trakeostomi açıldı. Glukokortikoid ve sildofbsfamid indüksiyon tedavisi sonrasında, azatioprin idame tedavisi verildi. Sonuç: RP, kıkırdak içeren veya proteoglikandan zengin dokularda inflamasyona ve sonrasında gelişen hasara bağlı morbidi-tc oluşturan nadir görülen infiamatuvar otoimmun bir hastalıktır. En sık tutulum yeri kulak kepçesidir. Trakea tutulumu, akut solunum kollapsı ve tekrarlayan inflamasyonlara sekonder gelişen fibrozisten ötürü mortalitesi ve morbiditesi en fazla olan tutulum şeklidir. Bu olgularda da görüldüğü gibi RP'nin tedavisi organ tutulumuna ve ciddiyetine göre belirlenir. Genellikle glukokortikoidler ve immunsüpresif ilaçlardan yararlanılır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Granülonıatoz polianjit (GPA) başlıca üst ve alt solunum yollarım ve böbreği tutan ANCA ilişkili bir küçük damar vaskülitidir. Yeni teda\i yöntemlerinin ortaya çıkmasıyla GPA daha iyi tedavi edilebilir bir hastalık haline gelmiştir. Ancak yaş, komorbiditeler ve organ tutuhımlan gibi nedenler ile her hastada remisyon indüksiyonu ve idame tedavi tercihleri farklı olabilmektedir. Çalışmanın amacı bir romatoloji kliniğinin GPA tedavisindeki tercihlerini belirlemektir. Yöntem: Merkezimizde 2016-2018 yıllan arasında GPA tanısı ile tedavi uygulanan 20 (9 Kadın/11 Erkek) hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Demografik veriler, altta yatan hastalıkların klinik verileri, indüksiyon, idame ve relaps tedavisinde kullanılan ilaçlar dosya verilerinden elde edildi. Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 46.7± 13.7 yıl, hastalık süresi 43.0±61.7 ay idi. Hastaların ortalama beş faktör skoru 0.95±0.89, Birmingham Vaskülit Aktivite Skoru 14.2±5.4olarak saptandı. Remisyon indüksiyonu için 10 (%50.0) hasta pulse metilprednizolon (MP)+siklofosfamid (SF), 6 (%30.0) hasta pulse MP+rituksimab (RTX)±metotreksat (MTX), 1 hasta pulse MP+intravenöz immünoglobulin (TVIG), 1 hasta pulse MP+MTX, 1 hasta pulse MP+SF (ve rituksimab) ve 1 hasta pulse MP+SF+plazmaferez tedavisi aldı. Dört hastada relaps görüldü. Relaps görülen hastaların tamamı başlangıçta pulse MP+SF tedavisi almış hastalardı ve hepsinde remisyon elde edildi. Bunların 4'ü azatiopürin (AZA), l'i MTX idame tedavisi alırken relaps gelişti. İndüksiyon ve idame tedavisinde RTX alan hiçbir hastada relaps görülmedi. Bir hasta pulmoner hemoraji, bir hasta da sitomegalovirüs koliti nedeni ile remisyon indüksiyonu tedavisi alırken kaybedildi (Tablo PS-124). Sonuç: GPA'da remisyon indüksiyonu tedavisinde yüksek doz ghı-kokortikoidler ile biriikte SF, RTX, IV1G, plazmaferez ve sınırlı seyreden olgularda MTX verilebilir. İdame tedavisinde glukokor-tikoidler ile birlikte (veya tek başına), AZA, RTX ve MTX kullanılabilir. Rituksimab remisyonun indüksiyonunda SPden aşağı de­ğildir. Nükseden olgularda ise remisyonun sağlanmasında SPden üstündür. Rituksimabm malignite ve infertilite riskinin olmaması ve başlangıç tedavisinde remisyon elde edilenlerde idamede de kul­lanılabilmesi GPA tedavisinde önemli avantajlar sunmaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Romatoid artrit (RA), sinoviyal inflamasyon, kıkırdak harabiyeti ve eklemlerde deformite ile seyreden kronik, infla-matuvar, otoimmun bir hastalıktır. Kardiyovasküler (KV) hastalıklar RA hastalarında önemli mortalite nedenleri arasındadır. Bu çalışmada RA hastalarında hastalık aktivitesi ile artmış me-tabolik ve KV riskler arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya 2010 ACR/EULAR kriterlerine göre tam almış toplam 198 RA hastası dahil edildi. Hastalık aktivitesi; Hastalık Aktivite Skoru-28 (DAS28), Klinik Hastalık Aktivite İndeksi (CDAI) ve Basitleştirilmiş Hastalık Aktivite İndeksi (SDAI) ile değerlendirildi. Metabolik sendrom (MetS) varlığım değerlendirmek için NCEP -ATP III (National Cholesterol Education Program - Adult Treatment Panel III) kriterleri, vis-seral obeziteyi değerlendirmek için Visseral yağ doku indeksi (Visceral Adiposity Index (VAI)) ve Lipid akümülasyon ürünü indeksi (Lipid Accumulation Product Index (LAPI)), bel çevre-si-trigliserit rndeksi (VVaist circumference trygliseride index (WTI)) kullanıldı. KV riski değerlendirmek için plazma atero-jenik indeks (The Atherogenic Index of Plasma (AIP)), ateroje-niklik katsayısı (Atherogenic Coefficient (AC)) ve Castelli risk indeksi 1 ve 2, 10 yıllık KV risk tahmini değerlendirilmesi için Framingham risk skoru ve Sistematik Koroner Risk Değerlendirme indeksi (Systematic Coronary Risc Evaluation (SCORE) hesaplandı. Bulgular: Hastaların kadın/erkek oranı 143 (%72.2)/ 55 (%27.8), yaş ortalaması 54.59±11.48 idi. Hastahk süreleri 8.62±7.30 yıldı. 42 hasta (%21.2) sigara kullaıuyordu. 90 (%45.5) hastada MetS saptandı. Hastalanır demografik ve klüıik verileri ve hastahk akti-vite oranlan Tablo 1 ve 2 PS-lOO'de özedendi. Hastahk aktivitesi ile metabolik ve KV indeksler arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Aynı zamanda MetS olan ve olmayanlar arasında hastahk akti-viteleri açısından fark bulunmadı. Sonuç: Romatoid artrit hastalannda artmış inflanıasyon, bozulmuş lipid profili ve aldığı tedaviler hem vücut kompozisyonunda değişikliğe yol açarak yağ dokudaki artıştan hem de aterosk-lerozu hızlandırarak KV riskin artışından sorumlu tutulmakta-dır. Bununla birlikte, bu çalışmada hastalık aktivitesi ile KV risk artışı ve nıetabolik parametreler arasında anlamlı bir ilişki saptanmadı. Ancak çalışmadaki hastaların çoğu remisyon ve düşük hastalık aktivitesine sahipti. Bu verilerin doğrulanması için daha geniş hasta grubunda yapılacak çalışmalara ihtiyaç vardır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Vasküler tutulum, Behçet hastalarının (Bil) yaklaşık üçte birinde görülmektedir,vakaların %80'inde alt ekstreıııite derin venöz trombozu (DVT) şeklindedir. Post-troıııbotik seıı-droııı (PTS) DVT sonrası gelişebilen majör komplikasyonlardan biridir. Bu çalışmada DVT öyküsü olan vasküler Bil (VBIiyiarında PTS varlığının, ciddiyetinin, risk faktörlerinin ve yaşam kalitesine etkisinin değerlendirilmesi amaçlandı. Yöntem: Çalışmaya Türkiye'deki 3 romatoloji kliniğinde ta-kipli DVT öyküsü olan 96 Behçet hastası (K/E: 18/78, ortalama yaş: 38.8±8.74) alındı. PTS varlığının saptanması için Villalta ölçeği kullanıldı. Bu ölçeğe göre;skor >4 ise PTS var; 5-9, 10-14, >14 sırasıyla hafif, orta ve ciddiPTS olarak değerlendirildi. Ciddi PTS'yi değerlendirmek için yapılan diğer skorlama CEAP (klinik, etiyolojik, anatomik, patofizyolojik) oldu, bu skorlamaya göre 4 ve üzerindeki skorlar ciddi PTS ile ilişkiliydi. Venöz Disabilite Skoru (VDS) ve Venöz Klinik Ciddiyet Skoru (VKCS) venöz hastalık şiddet değerlendirilmesinde kullanıldı. Bütün hastalara klinik değerlendirilmelerinden sonraki 1 hafta içerisinde deneyimli radyolog tarafından her iki alt eks-tremite Doppler ultrasonografi (US) yapıldı. Bulgular: Vasküler tutulum sırasında hastaların ortalama yaşı 32.7±8.65 idi. Venöz değerlendirme ilk vasküler tutulumdan ortanca 6 (0-34) yıl sonra yapıldı. Değerlendirme sırasmda ortanca hastalık süresi 9 (0-34) yıl idi. 80 (%84.2) hasta immunsupresif (IS) ve 13 hasta IS'lere ek olarak antikoagülan (AK) tedavi almaktaydı. 93 hastanın 57"sinde (%61.3) PTS mevcuttu ve 19 (%19.8)'unda da ciddi PTS vardı. PTS varlığı ile cinsiyet, yaş, antikoagülan kullanımı ve relaps varlığı arasında ilişki saptanmadı. CEAP skorla-masına göre 32 (%36) hastada ciddi PTS saptandı. DopplerUS incelemesinde lOhastada normal bulgular saptandı,ancak bu hastaların yarısmda klinik olarak PTS mevcuttu. Bilateral tutulum 31 (% 31-4), üst-alt bacak ven tutulumu 40 (%47.6) hastada mevcuttu. PTS varlığı ile doppler US bulguları arasında (bilateral, üst-alt bacak tutulumu, reflü tromboz varlığı) ilişki saptanmadı. Sonuç: Çalışmamızda değerlendirilen VBH'larımn yarısından fazlasında PTS varlığı saptadık. Bu hastaların da üçte birinde ciddi PTS mevcuttu. Ancak çalışmamızda PTS gelişimini pre-dikte eden bir faktör saptanmadı. VBH'larınm takibinde PTS, hastanın yaşam kalitesini etkileyen önemli bir problemdir ve standart klinik izlemde PTS değerlendirmesi de vasküler relaps sıklığı yanında dikkate alınmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Huzursuz Bacak Sendromu (HBS), yetişkinlerde %5-10 oranında görülen uyku ve sensorimotor bozukluk ile seyreden kronik ve rahatsızlık verici bir hastalıktır. Psoriyatik artrit (Psa) hastalarında HBS prevalansını tespit etmek ve Psa hastalarındaki uyku ve yaşam kalitesi bozukluğu ile HBS'nin ilişkisi olup olmadığını araştırmayı amaçladık. Yöntem: Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi'ne başvurmuş 50 Psa, 50 psoriazis ve 50 kontrol hastası çalışmaya alındı. HBS taıusı için Uluslararası HBS Çalışma Grubunun belirlediği tanı kriterleri kullanıldı. Tanı kriterlerini karşılayanlarda; Uluslararası Huzursuz Bacak Sendromu Çalışma Grubu Skalasına göre skor hesaplandı. Her bir katılımcıya Kısa Form-36 [Short Form-36 (SF36)], Beck depresyon ölçeği [Beck Dep-ression Index (BDI)], Epvvorth skalası [Epvvorth Sleepiness Sca-le (ESS)], Pittsburgh uyku kalite indeksi [Pittsburgh Sleep Quality Index (PSQI)], uykusuzluk şiddet indeksi (Insomnia Se-verity Index) ve Yorgunluk şiddet ölçeği (Fatigue Severity Sca-le) anketleri uygulandı. Bulgular: Psoriazis, Psa ve kontrol grubunun yaş, cinsiyet ve vücut kitle indeksi (VKI) değerleri benzerdi (Tablo 1 PS-092). Psa grubunda HBS olan birey sayısı, psoriazis ve kontrol grubundaki HBS'li birey sayısından daha çoktu (%64.0, %20, %14, sırasıyla). Ayrıca, Psa grubunun HBS skoru, psoriazis (pcO.OOl) ve kontrol (pcO.OOl) grubunun skorundan oldukça yüksekti. Psa grubunun yorgunluk şiddet ölçeği skoru psoriazis (pcO.OOl) ve kontrol (pcO.OOl) grubundan belirgin yüksekti. Kontrol grubunun Beck depresyon değeri psoriazis (pcO.OOl) ve Psa grubunun (p<0.05) değerinden belirgin düşüktü. Psa grubunun SF-36 fiziksel skor değeri hem psoriazis henı de kontrol grubundan düşüktü (p<0.05). Psoriazis (pcO.OOl) ve psa (pcO.OOl) grubunun Pitsburgh skoru kontrol grubundan oldukça yüksekti. Epvvorth skoru ise her 3 grupta benzerdi. Uykusuzluk şiddeti skoru psoriazis grubunda, kontrol grubuna göre (p<0.05) anlamlı yüksek saptandı. Pitsburgh uyku kalite indeksi, uykusuzluk şiddeti değeri, yorgunluk şiddeti değerleri ile IIBS skoru arasında, SF-36 fiziksel ve mental skoru arasında korelasyon ve regresyon analiz sonuçları Tablo 2 PS-092'de gösterilmiştir. Sonuç: Çalışma sonuçlan Psa hastalarının çok büyük kısmında HBS olduğunu, semptomlann orta ve ağır şiddette olduğunu ve PUKI' ye göre de uyku kalitesinin kötü olduğunu göstermiştir. Uykusuzluk ve HBS yaşam kalitesini etkileyen ve bu nedenle çok yönlü olarak değerlendirilmesi gereken semptomlardır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]