Search

El modo Salto de Canal por Ranuras de Tiempo (TSCH ) para control de acceso al medio (MAC) en el estándar IEEE 802.15.4 ha sido designado como el protocolo MAC estándar para redes de baja potencia con pérdidas (LLN), un componente clave en la denominada Internet de las Cosas (IoT). Su flexibilidad hace del modo TSCH un candidato promisorio para el futuro de la capa MAC en LLN. Por tanto, es indispensable evaluar su desempeño bajo diferentes condiciones de carga de tráfico con el fin de trazar guías para su empleo y configuración en diferentes aplicaciones de IoT. En este artículo, se presenta una evaluación experimental del desempeño de TSCH basada en simulaciones en el simulador en Java de ContikiOS (COOJA). La evaluación se realiza utilizando diferentes valores de carga de tráfico en una configuración típica de LLN; y el desempeño del protocolo es evaluado en términos de razón de entrega de paquetes (PDR), demora extremo a extremo y consumo de energía. Los resultados muestran que TSCH se desempeña mejor en condiciones de tráfico medias que con baja y alta carga de tráfico., El modo Salto de Canal por Ranuras de Tiempo (TSCH1) para control de acceso al medio (MAC) en el estándar IEEE 802.15.4 ha sido designado como el protocolo MAC estándar para redes de baja potencia con pérdidas (LLN), un componente clave en la denominada Internet de las Cosas (IoT). Su flexibilidad hace del modo TSCH un candidato promisorio para el futuro de la capa MAC en LLN. Por tanto, es indispensable evaluar su desempeño bajo diferentes condiciones de carga de tráfico con el fin de trazar guías para su empleo y configuración en diferentes aplicaciones de IoT. En este artículo, se presenta una evaluación experimental del desempeño de TSCH basada en simulaciones en el simulador en Java de ContikiOS (COOJA). La evaluación se realiza utilizando diferentes valores de carga de tráfico en una configuración típica de LLN; y el desempeño del protocolo es evaluado en términos de razón de entrega de paquetes (PDR), demora extremo a extremo y consumo de energía. Los resultados muestran que TSCH se desempeña mejor en condiciones de tráfico medias que con baja y alta carga de tráfico.

Proceeding van de PlanDag 2018 - een jaarlijkse, internationale studiedag voor Belgische en Nederlandse planners en stedenbouwkundigen.

Proceeding van de PlanDag 2012 - een jaarlijkse, internationale studiedag voor Belgische en Nederlandse planners en stedenbouwkundigen.

Edito

Hoe kan je een stad zó plannen dat sociale en ruimtelijke ongelijkheid daalt? Het is één van de centrale vragen in Susan Fainstein's werk. AGORA sprak met haar over de toepasbaarheid van het concept 'rechtvaardigheid' voor stadsontwikkeling. En over de rol van planners. Met haar recente boek 'The Just City' (2010) bevestigt Susan Fainstein het toenemende belang van de rechtvaardige stad en zet het thema weer hoog op de academische agenda. Voor Fainstein niets nieuws onder de zon. Sinds het begin van haar carrière is ze namelijk gefascineerd door David Harvey's argument dat het onmogelijk is in een kapitalistisch systeem een rechtvaardige stad te worden. De vraag die als een rode draad door haar werk loopt is welke marge er is om binnen de limieten van een kapitalistische politieke economie meer rechtvaardigheid te creëren. Volgens Fainstein heb je daarvoor eerst en vooral een publiek nodig dat voldoende druk uitoefent voor een meer rechtvaardige herverdeling. "Wanneer zo'n groep er niet is, kom je er niet."

Dit artikel geeft een kritisch overzicht van stedenfonds acties in het domein van het wonen. Meer bepaald wordt nagegaan hoe de acties van het stedenfonds een antwoord kunnen bieden op de stedelijke wooncrisis van betaalbaarheid, stadsvlucht en gedegen woonkwaliteit. Het komt tot de conclusie dat de aangehaalde recepten beloftevolle experimenten vormen, maar dat ze een ruimere toepassing behoeven om de stedelijke wooncrisis aan te pakken.

Hoe kan je een stad zo plannen dat sociale en ruimtelijke ongelijkheid daalt? Het is één van de centrale vragen in Susan Fainstein's werk. AGORA sprak met haar over de toepasbaarheid van het concept 'rechtvaardigheid' voor stadsontwikkeling. En over de rol van planners.

Ondanks de wijdverbreide verstedelijking is 'slechts' 13 procent van de bodem bebouwd en dus nog altijd 87 procent van Vlaanderen 'open'. Dat biedt mogelijkheden voor het beleid...

In de Kortrijkse buitenwijk Marke moet een stadsrandbos komen. Een internationale ontwerpworkshop ging op zoek naar wat zo'n stadsrandbos in de 21ste eeuw dan wel betekent. Experts en leden van de dorpsraad werden uitgenodigd om actief deel te nemen aan een reeks presentaties van de ontwerpers. Uiteindelijk werden drie bostypologieën naar voren geschoven.

Veelal wordt Brussel gekenmerkt als een 'grijze' stad, een grootstad met een dicht stedelijk weefsel. Toch kent Brussel ook heel wat open ruimte. Pogingen tot herontwikkeling van deze kwalitatieve onbebouwde ruimtes gaan gepaard met veel ruimtelijke, politieke, sociaal-culturele en economische uitdagingen. Al was het maar vanwege het verschillend gebruik en het feit dat administratieve grenzen en ruimtelijke structuren niet parallel lopen.

Dit artikel beschrijft de performanties van een aantal commerciële lithium-ion batterijen voor gebruik in batterij aangedreven voertuigen zoals lithium-ijzerfosfaat (LFP), lithium-nikkel-mangaan-kobaltoxide (NMC), lithium-nikkelmangaan-aluminiumoxide en lithium-titanaatoxide (LTO) in de negatieve elektrode. In de analyse, worden de meest relevante parameters voorgesteld die een impact hebben op de batterij performanties. Zo ziet men dat NMC batterijen een aanzienlijke hoge energiedichtheid hebben (120 tot 160 Wh/kg) tegenover 70 tot 110 Wh/kg voor LFP, 90 Wh/kg voor NCA en 70 Whkg-1 voor LTO. Maar bij lage temperaturen (min18°C) blijken dan weer de LFPs en LTOs over de beste karakteristieken te beschikken. Daarnaast, hebben deze laatste batterijtechnologieën een betere levensduurprestatie (ongeveer 2000 cycli voor LFP en 5000 cycli voor LTO). In het artikel worden tevens de algemene karakteristieken van deze batterijen weergegeven op het vlak van state of charge estimatie, oplaadprestaties en prijsevoluties. Bovendien worden de opkomende ontwikkelingen zoals lithium-lucht batterijen toegelicht.

De auteurs toetsen het Vlaamse woonmodel aan recente veranderingen en verwachtingen. Ze kijken naar demografische ontwikkelingen, sociaal-culturele veranderingen en woonwensen. Daaruit besluiten ze dat het Vlaamse woonmodel in transitie is: alleen al de vaststaande demografische trends (vergrijzing en de gevolgen van de migratie voor het stedelijk wonen) maken dat de niet-stedelijke gezinswoning niet langer de voornaamste hoeksteen van het wonen in Vlaanderen is. Ze toetsen de nieuwe woonvragen die uit die transitie voortkomen aan de ruimtelijke mogelijkheden om aan nieuwe woonvormen een plaats te bieden. Het leidt tot de conclusie dat er heel wat vrijheidsgraden overblijven om het antwoord te formuleren. Er kunnen dus keuzes gemaakt worden. Het boek verkent de randvoorwaarden voor toekomstige woonontwikkelingen als die keuzes geleid worden door enkele cruciale principes van duurzame ontwikkeling. De afstemming tussen de toekomstige woningvraag en het aanbod zal grotendeels via de markt tot stand komen.Welke factoren spelen er en hoe zullen die de prijzen in de toekomst beïnvloeden? Een belangrijke vraag daarbij is hoe de betaalbaarheid zal evolueren: zal de kloof tussen huurders en eigenaars nog verder uitdiepen? Dit roept onmiddellijk ook de vraag op naar wat de overheid nog kan en zal doen op de woningmarkt. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden over welke correcties nodig en nuttig zijn om ervoor te zorgen dat goed wonen voor iedereen betaalbaar is.

Bijdragen aan de PlanDag 2011, een jaarlijkse internationale studiedag voor Belgische en Nederlandse planners en stedenbouwkundigen.

Energy Efficiency and Topology Control; International audience; The nodes in wireless sensor networks often collect correlated measurements. Not taking into account this information redundancy is detrimental to the network lifetime, since communication is often the most energy consuming task for a sensor node. This paper tackles this issue by proposing an approach based on Distributed Source Coding (DSC), in which the rate assignments are adapted over time. The distinctive feature of the DSC technique is to make the compression independent of the routing. We rely on this feature to design two algorithms applicable to multi-hop routing trees to optimize the network lifetime. The first algorithm is the Updated CMAX (UCMAX) which improves the centralized CMAX routing algorithm, by considering the energy loss due to packet forwarding in multi-hop networks. The second algorithm is called Adaptive Compression Rate (ACR), and aims at maximizing the network lifetime by better balancing the energy losses in the network. Experimental results show that the proposed approach is easy to tune, and may significantly extend the network lifetime, particularly for dense, multi-hop networks.

Het Plan voor de Internationale Ontwikkeling van Brussel (PIO) ligt al enige tijd ter tafel. Zelfs nu de herziening van het gewestelijk ontwikkelingsplan in de steigers staat, geldt het PIO als de meest recente en parlementair onderschreven toekomstvisie op stedelijke ontwikkeling in Brussel. Ook werd voor het PIO een aanzienlijk federaal budget uitgetrokken. Daarmee wordt het internationale ontwikkelingsplan niet meteen onder tafel geveegd en zal het in ieder geval mee de contouren bepalen van verdere stedelijke plannenmakerij. Bij deze is het van belang dat het PIO wordt gewaardeerd voor wat het is: geen te implementeren stedenbouwkundig plan, maar eerder een programmatische schets die meer flexibilisering en up-scaling van besluitvormingsprocessen faciliteert. De hamvraag wordt dan in welke mate het plan genoeg visie in zich draagt om toekomstige plannen inhoudelijk te kunnen sturen. Immers, het PIO opereert schijnbaar in het Brusselse 'visie-vacuüm' op grootstedelijk niveau. Het werd gepresenteerd als nieuw instrument, terwijl het losjes elementen plukt uit bestaande plannen. Het is democratisch goedgekeurd maar enige vorm van brede consultatie van bevolking en middenveld ontbrak volledig. Het heeft de verpakking van een integraal stadsontwikkelingsproject, maar blijkt een te sterke nadruk op territoriale ontwikkeling en city-marketing te leggen.Net in dit gebrek aan vormelijke en inhoudelijke duidelijkheid, ligt de grote passe-partout waarde voor Brusselse overheidsinstanties en privé-ontwikkelaars. Daarom lijkt het PIO in haar huidige vorm een by-pass operatie, zowel van klassieke stedenbouwkundige procedures als van een open stadsdebat, en een manier om de politieke besluitvorming te herkavelen, eerder dan een bevlogen en visionair project dat drager kan zijn van politieke en maatschappelijke actie. Dit artikel analyseert deze ontwikkelingen in detail.

Urban projects are central to contemporary urban regeneration and urban visioning/imagining. However, the relationship between vision and the realisation of projects remains problematic. In most of the discipline of urban planning in Brussels -and thus part of the built environment- the vision remains largely invisible, opaque or contradictory. In this article we intend to clarify the relationship between the visionary aims and the actual design of urban spaces. A first focus lays on the imagining process through the development of an analytical framework to qualify and legitimize urban projects. Utopia and heterotopia will be used to coin the relationship between the abstract character of the impossible and more pragmatic elements of a good urban project and a powerful urban vision. The second objective of the article is an analysis of interfaces/connections between different concepts and their use in practices. These connections can be described by looking at three interfaces in the chain: utopia- heterotopia-vision-project. Three Brussels cases are evaluated on their qualitative characteristics of a good urban project as described in The century of the city. City republics and grid cities, the Flemish White Paper for Urban Policy (Boudry et al., 2003), the subject visioning process, heterotopian characteristics and underlying utopian potential. Mutual comparison of these cases showed that if an urban project responds to more qualitative criteria of a good urban project, the higher its utopian potential is. One of the most remarkable and challenging conclusions is that concepts like utopia and heterotopia comport strong elements to deploy a sustainable and powerful vision on urban (renewal) projects in Brussels. Further research includes fine tuning of these turning points and a more elaborate application on more cases from the international development zones-plan proposed by the Brussels Capital Region. Vandaag de dag staan stadsprojecten centraal in stadsvernieuwing en stedelijke visie- en beeldvorming. De relatie tussen visie enerzijds en de realisatie van projecten anderzijds, blijft echter problematisch. In Brussel merken we dat de visie van het gewest in het domein van de stadsplanning – en dus dat wat betrekking heeft op de gebouwde ruimte – grotendeels onzichtbaar, niet transparant of tegenstrijdig is. In dit artikel gaan we dieper in op de relatie tussen visionaire doelstellingen en het effectieve ontwerp van stedelijke ruimtes. Eerst ontwikkelen we een analytisch kader om verbeeldingsprocessen te evalueren en om de kwaliteit en legitimiteit van stadsprojecten te evalueren. De concepten utopie en heterotopie worden gebruikt om de relatie te beschrijven tussen het onmogelijke enerzijds en meer pragmatische aspecten van een goed stadsproject en een krachtige visie op de toekomst van de stad anderzijds. Het tweede doel in dit artikel is het analyseren van de relaties tussen de gebruikte concepten, en het nagaan van de toepasbaarheid ervan. Deze relaties kunnen beschreven worden als drie met elkaar verbonden registers : utopie, heterotopie, visie en project. Drie Brusselse cases worden geëvalueerd op de kwalitatieve aspecten van wat een goed stadproject is, zoals beschreven in het boek De eeuw van de stad. Over stadsrepublieken en rastersteden. Witboek. (Boudry et al., 2003). De cases worden eveneens geëvalueerd op het onderliggende visievormingsproces, de heterotopische aspecten en hun utopische potentieel. Vergelijking tussen de drie cases toont aan dat : hoe meer stadsprojecten voldoen aan de kwaliteitscriteria van een goed stadsproject, hoe meer utopisch potentieel ze in zich dragen. Een opvallend en uitdagend besluit is, dat de concepten utopie en heterotopie sterke elementen in zich dragen om een duurzame en krachtige visie omtrent stadsprojecten en stadsvernieuwingsprojecten in Brussel te ontwikkelen. Huidig onderzoek focust op het verfijnen van deze kantelmomenten en het toepassen ervan op meer cases, die geselecteerd werden uit het Plan voor Internationale Ontwikkeling voor Brussel, voorgesteld door de Brusselse Regering in 2007.

Deze bijdrage richt zich op de relatie tussen stadsvisies en stedelijke projecten, zoals deze ontwikkeld in het Witboek. 'De eeuw van de stad. Over stadsrepublieken en rastersteden'. Binnen de pragmatiek van het stedenbeleid, valt de onderontwikkeling van de visievorming sterk op. De auteurs stellen een discussie voor gebaseerd op de dialectiek tussen 'stadsdebat' en 'stadsproject'. Het potentieel van de concepten utopie, heterotopie, visie en stadsproject wordt besproken en daarna geïllustreerd aan de hand van een aantal cases uit Brussel en Vlaanderen.

Dit inleidend onderdeel heeft tot doel na te gaan wat de huidige toestand is van de technologische evolutie inzake de integratie van supercondensatoren in aandrijfsystemen. In het bijzonder worden de volgende technologieën besproken: - ontwikkeling en performantie van diverse types supercondensatoren - toepassingen als energiebuffer in aandrijfsystemen - vermogenelektronische ontwikkelingen die specifiek supercondensatoren integreren Dit document is gebaseerd op wetenschappelijke publicaties en de resultaten van verwante projecten rond toepassingen van supercondensatoren. Dit inleidend onderdeel moet een grondige kennisbasis vormen in de verschillende domeinen van het project en zal in sterke mate bijdragen tot het verdere verloop van het project.

Er kan gesteld worden dat de normalisaties van systemen de spiegels vormen van technologische en maatschappelijke ontwikkelingen. De behoefte aan normalisatie is niet nieuw en heeft een boeiende weg afgelegd. Historisch onderzoek op dit gebied is waardevol maar niet relevant in de ingenieursomgeving. De relevantie voor de huidige evolutie wordt veelal miskend.

Batterijen worden meestal per cel getest. Maar meestal is meer dan een cel nodig voor een toepassing en de eigenschappen van een pakket van cellen is niet dezelfde als die van een cel. In andere gevallen wordt het gehele module getest zonder naar de individuele cellen te kijken, terwijl de zwakste cel de performantie van het pakket zal beinvloeden. Dit onderzoek zal verdergaan dan de pakket benadering bij batterijen: de karakteristieken van individuele cellen zullen bepaald worden terwijl de cellen inbegrepen zijn in een pakket. Het batterijmodel bestaat in vele onderzoeken uit een ideale spanningsbron en een eenvoudige inwendige weerstand. Hier wordt de geavanceerde FreedomCAR batterijmodel gebruikt: twee inwendige weerstanden en twee condensatoren worden beschouwd. Meestal worden batterijen getest met zeer lage constante stromen (tot 5% van de nominale stroom) om een hoge capaciteitswaarde te tonen aan de klant, terwijl de klant de batterijkarakteristieken eist bij reële omstandigheden. Hier worden de parameters bepaald bij hoge pulsstromen. Het model komt voor 99% (+-1%) overeen met de metingen. Dit betekent dat het model zeer nauw bij de realiteit ligt. Drie types lithium-ion batterijmodules van 6-7 cellen zijn getest. De parameters zullen bepaald worden op pakketniveau en op celniveau.

Eindrapport opgesteld in het in het kader van het onderzoek Uitwerking van een wijkmonitoring die het hele grondgebied van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest bestrijkt van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest

Wijken voor de toekomst

Onderwijsvernieuwing, een continu proces geeft een caleidoscopisch beeld van zeven jaar onderwijsvernieuwing bij de partners van de Universitaire Associatie Brussel. De voorbije jaren hebben vele docenten - soms ten koste van hun eigen nachtrust - succesvolle onderwijsvernieuwingen doorgevoerd. Succesvol wil zeggen dat de studenten er beter van geworden zijn. Auteurs van de Vrije Universiteit Brussel en de Erasmushogeschool Brussel doen verslag van hun praktijkervaringen en inzichten, waarbij kritische reflecties en stellingnamen niet uit de weg worden gegaan. Bijvoorbeeld over de verhouding tussen onderwijsvernieuwing die door de docent werd geïnitieerd en onderwijshervorming die van bovenaf werd opgelegd. Onderwijsvernieuwing is niet mogelijk zonder de vereiste materiële, psychische en sociaal-culturele ruimte. Zullen er in de toekomst nog middelen zijn voor innovatieve projecten wanneer tegelijkertijd middelen nodig zijn voor het inbedden van resultaten uit innovatieve projecten? De nieuwe financieringswijze van het hoger en universitair onderwijs legt de verantwoordelijkheid voor onderwijsvernieuwing zeer nadrukkelijk bij de instellingen zelf. Met het accent op output dient vandaag veel aandacht uit te gaan naar een kwaliteitsvolle instroom-, doorstroom- en uitstroombegeleiding met inzet van geëigende deskundigheid en digitale hulpmiddelen. Ook de impact van de evolutie van het internet blijft aandacht opeisen. Web 2.0 bestaat uit dynamische sites waaraan iedereen op zeer eenvoudige manier kan bijdragen. Het kunnen identificeren van connecties tussen verschillende domeinen, ideeën en concepten wordt een kerncompetentie. Hoe zien faciliterende leeromgevingen er in de toekomst uit voor de studenten, fysiek en virtueel? Het lijkt een contradictio in terminis maar is het niet: onderwijsvernieuwing is een traditie. Onderwijsvernieuwing, een continu proces is bedoeld voor ieder die betrokken is bij het hoger onderwijs en bij onderwijsvernieuwing.

Dit artikel betoogt dat de naoorlogse planning en verstedelijking in België leidde tot een impliciet verstedelijkingsproject dat steunde op zes pijlers: 1. een selectieve nationale planning 2. ruimtelijke ordening als minimale sturing 3. infrastructuur als verstedelijkingsmechanisme 4. projectmatige ontwikkeling van het territorium 5. de kracht van wervende plannen en 'impliciete' stedenbouw 6. planning vanuit de concrete ruimtelijke en institutionele context Het verbindt hiermee de conclusie dat deze aanpak inspirerend kan zijn voor een andere aanpak van de ruimtelijke ordening vandaag.

Overzicht en analyse van wijkmonitoring in binnen- en buitenland

Opstellen van methode en implementatie van wijkafbakening in Brussel Delimitations of Neighbourhoods in Brussels (development of method & implementation)

De complexe ontstaansgeschiedenis van het bedrijventerrein en de fermette-verkaveling als verzelfstandigde stedelijke entiteiten, toont aan dat de huidige stedelijke realiteit als lappendeken van autonoom ontwikkelde woon- en werkzones, niet zozeer te lezen is als een autonome toepassing van een functioneel zoneringsbeleid. Eerder is deze stedelijke realiteit het resultaat van een eigen evolutie van stedelijke modellen in de naoorlogse periode. De fermette-verkaveling en het bedrijventerrein zijn slechts de iconische eindproducten van deze evolutie. Veeleer dan een ruimtelijk model, zijn ze verworden tot de ruimtelijke uitdrukking van een ontwikkelingsmechanisme. Als dusdanig zijn ze voor velen ten onrechte de belichaming geworden van de zogenaamde 'moderne stedenbouw', waarbij 'moderne stedenbouw' verengd wordt tot de op functionele zonering gebaseerde planning zoals vastgelegd in de wet op de stedenbouw van 1962. Ons onderzoek toont echter aan dat deze ruimtelijke figuren een veel rijkere oorsprong kennen, als het resultaat van een boeiende zoektocht naar adequate ruimtelijke modellen voor de uitbouw van de welvaartstaat gedurende de jaren vijftig en zestig. Hierbij kwam een potentieel erg interessante ruimtelijke figuur naar voren. Terwijl er zich enerzijds een min of meer eenduidig concept ontwikkelde voor de ruimtelijkeconomische structuur, gingen een aantal ontwerpers op zoek naar een adequaat woonmodel dat binnen deze structuur paste. Het functionalistische idee van de satellietstad werd uitgewerkt tot een rijker woonmodel dat schatplichtig was aan de nieuwe ideeën over het woonmilieu zoals ze door Team x werden ontwikkeld. In deze coherente constellatie van ruimtelijke modellen voor de diverse stedelijke activiteiten, onderscheiden we de contouren van een logisch verstedelijkingsregime. Echter, het verdwijnen van de economische basis voor een dergelijk verstedelijkingsmodel dwong tot een aanpassing van de gehanteerde concepten aan een andersoortige realisatiewijze. Daardoor heeft dit verstedelijkingsregime zich slechts fragmentair of in een gewijzigde gedaante in de gebouwde ruimte gerealiseerd. Nochtans leidt het benoemen van dit verstedelijkingsregime tot een nieuwe kijk op het naoorlogse Belgische landschap. In de brokstukken en fragmenten van 'het lelijkste land', herkennen we een structuur die onze naoorlogse welvaart heeft geschraagd. Misschien schuilt in deze structuur wel een blijvend ankerpunt voor de onmiskenbare kwaliteiten die ons verstedelijkt landschap nog steeds heeft.

Startend van een analyse van woonpatronen in enkele gebieden in de Vlaamse Kempen, pleit dit artikel voor een ruimtelijk beleid dat gestoeld is op een onbevangen analyse en beschrijving van feitelijke nederzettingspatronen, eerder dan voorafgegeven concepten.

Dit artikel ontwikkelt een taxonomie van sociale woonwijken in België op basis van morfologische, architectuurtheoretische en locatie-dimensies. Het pleit voor een aangepaste verdichting van deze woonwijken door het erkennen van de specifieke kwaliteiten ervan.

De ruimtelijke oppervlakte van Vlaanderen is beperkt. Wonen en bouwen zijn daarom aan een aantal bepalingen en beperkingen onderworpen. Daarom werd in 1997 het eerste Vlaamse strategisch ruimtelijke beleidsplan, het RSV1 - Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen, goedgekeurd. Daarin werden de gewenste ruimtelijke ontwikkelingen voor een termijn van tien jaar vastgelegd. Deze publicatie gaat in op uitdagingen inzake wonen waarmee Vlaanderen in de toekomst geconfronteerd zal worden. Ze is het resultaat van een grondig onderzoek en bevat een uitgebreide inventarisatie van relevante trends met een inschatting van wat die inhouden voor de komende ruimtevraag en ruimtebeslag. De tekst groepeert een aantal basiskaarten en -gegevens en is een brainstorm voor een verdere uitwisseling van ideeën op lange termijn. De auteurs focussen op de ruimtelijke spreiding, de vorm en het voorkomen van wonen en aan het wonen verwante voorzieningen als onderdeel van de nederzettingsstructuur. Ze brengen het dagelijkse wonen in beeldom de besproken trends een concreet gezicht te geven. Daarnaast komen een aantal woningbouwprojecten aan bod die in recente publicaties rond architectuur, stadsontwikkeling of wonen geroemd worden om hun ontwerpkwaliteiten, hun duurzaamheid of om de manier waarop ze innovatief inspelen op wijzigende trends in het wonen. Als best practices kunnen ze mee het debat over de toekomstige ruimte voor wonen voeden.

This book chapter deals with Renaat Braem's work in urbanism. In particular, it focuses on his regional and national planning visions. The linear city is the corner stone of Braem's thinking throughout his career that ran from the late 1920s to the 1980s. Braem's designs and proposals are compared to the international and national discourse on urbanism, and situated within the urbanization process of the post war era. The development of Braem's hometown Antwerp, and his proposal for the Lillo satellite town in particular is used as a key project that illustrates the evolution in Braem's thinking. His 1937 graduation project for a linear city on the Albert Canal is a run-up to this project, while his later projects of the Bandstad (Strip City) and the project for Stad België (Belgium city) build upon it. The neighborhood models and housing projects designed for Lillo are at the core of the housing projects Braem built in the same period. Safe for these housing projects, Braem's rather utopian visions for linear cities spanning the entire territory have at first sight had little impact on the urbanization of the country as a whole. However, when the underlying concepts are studied in greater detail and confronted with the development that took place on the ground, it becomes clear that his work continuously switches between utopia and reality. While his later versions of the Bandstad project take on the shape of Archigram-like megastructures and his writings echo the biological metaphors of the Metabolists, his projects are never placeless but adapted to the actual sites onto which they are projected. Later planning documents, such as the Spatial Structure Plan of Flanders of 1997, in fact re-activate some of Braem's ideas, when they propose 'deconcentrated bundling' along infrastructure axes as a key development paradigm. The vision of Flanders as an integrated urban network, equally echoes Braem's precept to design the entire country as one city. The paper argues that, as utopian as Braem's urbanism work may seem, it displayed a constant concern to be as realistic as possible. This concern makes him a visionary: much of Braem's ideas remain valid to tackle present-day urbanization challenges.

In dit artikel worden de algemene karakteristieken van Electrochemical Double-Layer Capacitors (EDLCs) weergegeven. Bovendien, worden er een reeks van toepassingen toegelicht waarbij deze technologie geïmplementeerd of onderzocht wordt. Voor elk van de toepassingen worden de voordelen besproken voor wat betreft energierecuperatie, netstabiliteit, verlenging van de levensduur van primaire energiereservoirs zoals een batterij, en dimensionering van de hoofdenergiebron. De onderzochte toepassingen maken deel uit van de projecten waarin Vrije Universiteit Brussel betrokken was.

Dit artikel onderzoekt de rol van de naoorlogse infrastructuuraanleg en economische ontwikkeling op de ruimtelijke structuur van de regio Kortrijk.

De troef ...

L'analyse de performance des algorithmes en fonction des param`etres fait actuellement l'objet de nombreux travaux. La tache est ardue, car il s'agit d'etudier la relation entre les parametres et la performance a partir de tres grandes masses de donn´ees d'observation. Nous proposons dans cet article un nouvel outil d'analyse de performance bas´e sur l'inference causale, en faisant l'apprentissage des mod`eles causaux de performance bas´es sur les reseaux bay´esiens causaux ´etendus de type multi-nets (BMN) afin de capturer des informations suppl´ementaires concernant les contextes sp´ecifiques d'ind´ependances (CSI) et les outliers. Nous pr´esentons les extensions de l'algorithme d'apprentissage PC qui mettent en application ces id´ees et qui tiennent compte ´egalement de la coexistence des variables discr`etes et continues et de la possibilit´e d'existence des relations d´eterministes entre eux. Nous montrons ensuite l'int´er^et et l'utilit´e des BMN dans l'analyse de performance `a travers les conclusions claires qu'ils offrent aux d´eveloppeurs.